Χάρης Ασλανίδης: «Δεν είμαι υπερήρωας- Θέλω μόνο να πουν το μαγκάκι από το Αιγάλεω, κάτι έκανε»

Πώς επιδρά η πανδημία και οι συνθήκες της σε έναν επαγγελματία που από την μία συνεργάζεται με ανθρώπους από όλο τον κόσμο με την βοήθεια του υπολογιστή και από την άλλη σχεδιάζει events;

Είναι πολύ λίγοι εκείνοι που θα πουν ότι δεν έχουν επηρεαστεί από την πανδημία. Είναι μειοψηφία. Είναι γεγονός ότι γενικά έχουμε επηρεαστεί, δεν το αλλάζουμε αυτό. Το θέμα είναι πώς θα αντιδράσουμε απέναντι σε αυτό.

Με τα σπουδαία events θέλουμε να δείξουμε, με ό,τι εργαλεία έχουμε, πως υπάρχει αισιοδοξία και δύναμη στον κόσμο. Αυτό το πράγμα μας συμπίεσε και μας κάνει δυνατότερους, όσους αντέχουμε. Θέλουμε να δείξουμε ότι μπορούν να γίνονται δημιουργικά πράγματα μέσα σε αυτή την πρωτόγνωρη κατάσταση όπου από παντού δεχόμαστε πιέσεις. Είναι μία συνθήκη στην οποία ο κόσμος δεν είναι μαθημένος. Μέσα από αυτό λοιπόν δεχόμαστε «ενέσεις» δημιουργικότητας έτσι ώστε όταν βγούμε από αυτή την κατάσταση να έχουμε μάθει να εκτιμούμε και να κάνουμε ακόμα πιο όμορφα πράγματα. Όταν συζητάμε με την ομάδα, λέμε αυτό, να είμαστε μέσα στο φόβο, μια «αχτίδα ήλιου».

Αναζητάτε την καινοτομία και τις καινούργιες ιδέες... Ποια μπορεί να είναι η εξέλιξη;

Σίγουρα δεν θέλουμε να κάνουμε κάτι που έχουμε βαρεθεί κι εμείς οι ίδιοι. Πάντα είμαστε στη διαδικασία να ανακαλύπτουμε και να κάνουμε νέα πράγματα. Ιδανικά, το μέλλον είναι να συνδέουμε εταιρείες με σκοπούς που έχουν ανάγκη και που μία εταιρεία μπορεί να καλύψει πιο εύκολα απ΄ ότι ένας ιδιώτης.

Οι ιδιώτες να συνδέονται με αυτούς τους σκοπούς και τις εταιρείες, ώστε να γίνονται δημιουργικοί θεατές κάποιου δρώμενου και να ξέρουν ότι η βοήθειά τους πήγε κάπου «πιάνοντας τόπο». Να συνδέουμε δηλαδή εταιρείες ΜΚΟ, εταιρείες και τον κόσμο. Αυτό είναι το όνειρο και ήδη υπάρχει ανταπόκριση.

Ποια ήταν η δικιά σου σχέση με αυτό που λέμε events και συναυλίες;

Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να κάτσω ήσυχος, στο σπίτι. Από την εφηβεία μου πήγαινα σε συναυλίες. Παρότρυνα πάντα την παρέα μου. Πηγαίνω πάνω από 20 χρόνια σε συναυλίες. Πλέον αισθάνομαι ότι είναι το σπίτι μου. Με ξέρουν οι διοργανωτές, οι «σεκιουριτάδες», ο κόσμος, οι καλλιτέχνες. Με κάποιους γνωριζόμαστε προσωπικά. Κάποια στιγμή ήρθε η σκέψη να γίνεται κάτι σταθερά για καλούς σκοπούς. Και την υλοποιήσαμε.

Η μουσική μου αρέσει πολύ. Δεν μπορώ να φανταστώ να δουλεύω χωρίς αυτή. Μου δίνει έναν ρυθμό, με βοηθάει να μην βαριέμαι. Όταν ακούς μουσική, θαυμάζεις τους δημιουργούς, τους στίχους που αγγίζουν τη ψυχή σου και θες να πας. Όταν αυτό το κάνεις συνέχεια γίνεσαι κομμάτι και μίας άλλης κοινωνίας. Το να κάτσεις στο σπίτι να ακούσεις το cd, το youtube, το spotify δεν σου δίνει αυτήν την εμπειρία που σου δίνει αυτή η κοινωνία γύρω από τη μουσική.

Ποιες συναυλίες θυμάσαι έντονα;

Αυτή των Metalica τo 2007 και το 2010, στη Μαλακάσα. Θυμάμαι να παίζουν κάτω από τη βροχή… Επίσης θυμάμαι τους Red Hot Chili Peppers στο ΟΑΚΑ. Είχα απογειωθεί στην στρατόσφαιρα.  Θυμάμαι έντονα μια συναυλία του Γιάννη Χαρούλη στην Πετρούπολη που πάλι έβρεχε καταρρακτωδώς και το είχαμε ευχαριστηθεί. Όταν έχεις και το στοιχείο της φύσης και γελάς, χορεύεις μέσα στη βροχή, αυτό κάνει πιο έντονη την εμπειρία σου. Ξεχωρίζω και μία συναυλία του φίλου μου, του 12ου πίθηκου, στον Πειραιά. Μετά τη συναυλία που κράτησε μέχρι τις 3 το πρωί, γυρίσαμε στο Αιγάλεω με τα πόδια. Είχαμε πολύ ενέργεια μέσα μας, δε θέλαμε να μπούμε σε κανένα μεταφορικό μέσο.

Εκτός από τις συναυλίες, αγαπάς και τον Ολυμπιακό…

Ο Ολυμπιακός ήταν ένα απωθημένο. Οι γονείς μου δεν είχαν επαφή με το ποδόσφαιρο και επιπλέον το φοβόντουσαν. Δεν έπαιρναν την ευθύνη και κανείς από την οικογένεια μου να με πάρουν μαζί τους στο γήπεδο. Έβλεπα από την τηλεόραση για πολλά χρόνια. Όταν πήγα για πρώτη φορά στο γήπεδο, στα 17 μου, ως δώρο γενεθλίων, αισθάνθηκα μία ελευθερία. Επειδή λοιπόν δεν μου επιτρεπόταν το γήπεδο, ακόμα και όταν μεγάλωσα, ήταν ένα απωθημένο που έγινε «καψούρα» και «παλαβομάρα» ως τώρα. Δεν μου έχει περάσει. Πλέον έχω και τον τρόπο να πηγαίνω και ταξίδια μαζί με την ομάδα.

Άλλα απωθημένα που έγιναν «καψούρα» έχεις;

Εκτός από τις γυναίκες; Είναι οι business. Ήμουν για αρκετά χρόνια υπάλληλος και δεν έβγαινε από μέσα μου, αλλά μου «μπήκε το μικρόβιο» κάνω δικές μου δουλειές. Απωθημένο, δεν ήταν, αλλά έγιναν τα ταξίδια. Αλλιώς είναι όταν τα κάνεις με την οικογένεια σου, αλλιώς με τους φίλους σου. Τους χρωστάω ένα «ευχαριστώ» που μου ξεκλείδωσαν και αυτό το απωθημένο. Επειδή δέχθηκα πολύ αγάπη και βοήθεια από τους ανθρώπους γύρω μου και την κοινωνία αλλά και την κοινότητα που ζω, θέλω και να είμαι ένα χρήσιμο εργαλείο και κομμάτι. Απωθημένο μου είναι να βλέπω να βοηθιούνται άλλοι άνθρωποι μέσα από εμένα.

Μέσα από τις δράσεις σου, φαίνεται πως πιστεύεις στο σημαντικό ρόλο που μπορεί να παίξει η εκπαίδευση… Ποια ήταν η δική σου σχέση με το σχολείο και ποιο είναι το μειονέκτημα του;

Αναφέρεσαι προφανώς στην mentoria. Είναι μία προσπάθεια να δώσουμε μία νέα οπτική στην εκπαίδευση. Όταν ήμουν εγώ σε ηλικία που έπρεπε να πάω σε σχολείο, δεν υπήρχαν έτοιμα πράγματα, έπρεπε να ψάξω μόνος μου τι θα κάνω. Ζούμε στην εποχή της πληροφόρησης αλλά ακόμα και τώρα για να δημιουργηθεί ένας κύκλος σπουδών και να τον παρουσιάσεις στα παιδιά για να εκπαιδευτούνε πάνω σε αυτόν είναι χρονοβόρο και η εποχή προχωρά πιο γρήγορα από εμάς. Σαν Χάρης λατρεύω να με καλούν από σχολεία και πανεπιστήμια και να κάνω ότι μπορώ για να μιλήσω σε παιδιά, με αναπηρία ή χωρίς.

Τα παιδιά, σε αυτή την ευαίσθητη ηλικία, ρουφούν σαν σφουγγάρι ότι τους πεις. Έχουν την ενέργεια και τη δίψα να τους δείξεις ένα μονοπάτι και να τους πεις «τρέχα». Με πονάει πολύ που βλέπω τη νέα γενιά και τα σχολεία, την εκπαίδευση μας να είναι επικεντρωμένη στα αποτελέσματα και όχι στην πορεία, στο ταξίδι, στην προσπάθεια. Αυτό πρέπει να το εμπνεύσει η προηγούμενη γενιά, εμείς. «Σήκω, βάρα το τρίποντό σου, και μη σε νοιάζει αν θα μπει. Βάλε στόχο να βαρέσεις πολλά τρίποντα, για να βάλεις κάποιο». Αυτή είναι σκέψη. Δεν συμφωνώ με την νοοτροπία του να ξέρω τι θα γίνει από πριν, ώστε να το κάνω.

 Ποια είναι η σχέση σου με παιδιά;

Βλέπουν κάποιον πιο αδύναμο από αυτούς, με λιγότερες ευκαιρίες από αυτούς, να τους λέει ότι «το μονοπάτι είναι εκεί, το βρήκα με λιγότερα εργαλεία από ότι εσύ, πήγαινε εκεί και βγάλε τα μέγιστα από αυτό». Βλέπουν έναν άνθρωπο που λέει ότι κάποιες φορές έχει τα νεύρα του, τη γκρίνια του, ίσως και την κατάθλιψή του. Λέει όμως και ότι θα σηκωθεί κι μία φορά παραπάνω απ’ όσες θα πέσει. Δεν είμαι ούτε υπερήρωας, ούτε κάτι εξωγήινο, ούτε κάτι ιδιαίτερο. Θεωρώ ότι η νέα γενιά θέλει να ακούσει πίστη, εμπιστοσύνη, και όχι τι έκανε λάθος.

Βέβαια ανεξαρτήτως ηλικίας, αρτιμέλειας και νοοτροπίας είναι ότι ζητάμε από την κοινωνία να πιστεύει σε εμάς, ενώ δεν πιστεύουμε εμείς στον εαυτό μας. Αυτό είναι παράλογο. Πώς γίνεται να πιστεύει ένας προπονητής, ένας συμπαίκτης να μας δώσει μία πάσα αν δεν πιστεύω ότι θα βάλω καλάθι.

Τι ρόλο παίζει στη ζωή σου η ύπαρξη των φίλων; Οφείλεται και σε αυτούς ότι είσαι ιδιαίτερα επικοινωνιακός;

Λόγω της οικογένειας που φοβόταν και ήταν υπερπροστατευτική, δεν είχα φίλους. Είχα τα ξαδέλφια μου και κάποια συγκεκριμένα άτομα. Όσο μεγαλώναμε και υπήρχαν αλλαγές στη ζωή τους, αισθάνθηκα ότι έχανα ένα μεγάλο κομμάτι. Δεν ξέρω αν ήμουν επικοινωνιακός πριν, όμως προσπάθησα να έχω στη ζωή μου περισσότερο κόσμο, ώστε να μη μένω στη μιζέρια και στη μοναχικότητα. Όλο αυτό μεγεθύνθηκε. Οι φίλοι μου λένε ότι έγιναν αναγκαίος στην παρέα. Έτσι προέκυψαν τα ταξίδια και όσα κάνουμε μαζί. Πολλές φορές παροτρύνω για διάφορα πράγματα, όμως ήταν δική τους η απόφαση, τις περισσότερες φορές, να πουν «Έλα, πάμε να το κάνουμε μαζί, όσο μεγάλο κι αν είναι».

Μέσω του διαδικτύου έχεις αποκτήσει κι ένα κοινό που θέλει να σε ακούει… Πώς σε επηρεάζει;

Θέλω πρώτα να έχω κάτι να πω. Σημαντικό είναι να δείχνεις το ενδιαφέρον που έχεις για τον άλλον, να έχει την αμέριστη προσοχή σου. Νομίζω ότι με το ενδιαφέρον και οι φίλοι και οι άγνωστοι, καταλαβαίνουν ότι δεν είσαι εκεί για να «ανεβάσεις τα νούμερα σου». Σημασία έχουν τα δύο ανθρώπινα μάτια και αυτιά και οι ζωές των ανθρώπων.

Τι είναι ελευθερία για σένα;

Το αν θα είσαι ελεύθερος ή όχι, είναι επιλογή σου. Πάρθηκαν κάποια μέτρα σχετικά με την απαγόρευση της κυκλοφορίας. Είναι μείωση ελευθερίας. Όμως στο μυαλό μας επιλέγουμε αν θα είμαστε κατάδικοι ή ελεύθεροι άνθρωποι. Είναι και επιλογή το πόσο θα επιτρέψεις στον άλλο να σου καταπατήσει την ελευθέρια σου. Θα ήθελα να ανέβω σε ένα ψηλό δάσος, ή να βρεθώ σε μία βαθιά θάλασσα, να σηκωθώ να φύγω τώρα και να πάω στην Τζαμάικα. Αντί όμως να ασχοληθώ με ότι δεν μπορώ να το κάνω, για λόγους οικονομικούς, γιατί δεν έχω παρέα, γιατί υπάρχει πανδημία, θα σκεφτώ ότι είμαι ελεύθερος στο «Αιγαλεάκι» μου;

Τι είναι ευτυχία για σένα; Μπαίνεις στη διαδικασία να την κυνηγήσεις;

Η ευτυχία δεν είναι κάτι συνεχόμενο, για μια μέρα, για ένα χρόνο, ένα μήνα ή μια δεκαετία, Είναι συναισθηματικές κορυφές που αισθάνεσαι γεμάτος. Είναι οι στιγμές που κάνεις “save” για τις δύσκολες μέρες που θα έρθουν. Στόχος μου είναι να «χτυπήσω» όσες περισσότερες συναισθηματικές κορυφές μπορώ. Μία ωραία στιγμή με το άλλο φύλο, μία στιγμή που δίνεις (γιατί πρώτα δίνεις και μετά παίρνεις) αγάπη, μία επιτυχία για την οποία δούλεψες και μόχθησες. Μία στιγμή που θα έχεις φύγει από το σπίτι σου για μία εκδρομή ή ένα ταξίδι και θα πεις.. «Πώ! τι κατάφερα Πόσο μακριά ήρθα;». Και πρέπει αυτές τις στιγμές όχι μόνο να τις «σώσεις» στο μυαλό σου αλλά και να τις ζήσεις. Τράβα φωτογραφίες και βίντεο αλλά ζήσε το μέσα στο μυαλό σου εκείνη τη στιγμή.

Μιλώντας για πράγματα που αγαπάς, βλέπω ότι μέσα σε αυτά είναι και τα τατουάζ…

Σου είπε κάποιος ότι ετοιμάζω τα δύο επόμενα; Είναι εθισμός. Τον βλέπω ως όμορφο εθισμό. Είναι η ιστορία της ζωής μου, πάνω μου.  Είμαι κατά του να βρεις μία εικόνα στο ίντερνετ και να την «χτυπήσεις». Πρέπει εσύ να σχεδιάσεις το τι θες να πεις. Είναι κάτι που έχεις για πάντα και πρέπει να είναι εσύ. Δεν πρέπει να το έχει κανείς άλλος στον κόσμο. Πιο δύσκολος είναι πολλές φορές ο σχεδιασμός παρά το να το «βαρέσεις».

Αυτός ο εθισμός ξεκίνησε γιατί δεν μου αρέσει το σώμα μου και ξεκίνησα να το βάφω. Δεν μου αρέσουν οι λευκοί τοίχοι και αγαπώ τα γκράφιτι. Έτσι αγαπώ και τα τατουάζ. Δεν λέω ότι πρέπει να το κάνουν όλοι, και λέω ότι δεν πρέπει να είναι κάτι εν θερμώ. Θέλει σκέψη.

Τι μπορεί να ζηλεύεις σε αυτή τη ζωή;

Το πιο υγιές πράγμα που μπορούν να κάνουν οι γονείς, κι νιώθω ευλογημένος γιατί οι δικοί μου το έκαναν, ήταν από μηνών να μου μαθαίνουν να μην κοιτάω τους άλλους, να μην ζηλεύω. Να μην ζηλεύω που δεν μπορούσα να παίξω ποδόσφαιρό για παράδειγμα. Χαιρόμουν τις εκδρομές που ήταν μαζί ή μητέρα μου ή ο πατέρας μου και πήγαινα μαζί με τα άλλα παιδάκια. Το εκτιμούσα. Ήταν το γεγονός της χρονιάς. Κοιτούσα τι μπορώ να κάνω και τι μπορούσα να έχω εγώ, όχι τα άλλα παιδιά. Μεγαλώνοντας, συνέχισα να το βλέπω έτσι. Βάζω στόχους να πετύχω πράγματα. Στη ζωή μου δεν υπάρχει κάτι απλό. Για να φάω, πρέπει να κάνω σχέδιο, για να πάω για καφέ, στα γραφεία, ένα ταξίδι, θέλει σχέδιο. Ο σχεδιασμός δεν είναι του χαρακτήρα μου. Τον σιχαίνομαι, είναι πολύ αυθόρμητο άτομο αλλά η φύση της ζωής με οδηγεί σε αυτό.

Το πείσμα σε εμένα παίζει σημαντικό ρόλο. Αν κάτι θέλω, δε θα ζηλέψω αλλά θα πεισμώσω απίστευτα. Αν μπει στο κεφάλι μου, θα το κάνω, κι ας περάσει πολύς χρόνος.  

Ποιοι είναι οι άνθρωποι από τους οποίους παραδειγματίζεσαι- διδάσκεσαι και ποιους δεν ανέχεσαι;

Από μικρός δεν είχα ινδάλματα. Ήθελα να γίνω ο καλύτερος Χάρης. Θαυμάζω τους γονείς μου για το δύσκολο έργο να με μεγαλώσουν και να με αντέξουν με την τρέλα που έχω στο κεφάλι. Οι άνθρωποι που δεν αντέχω, μπορεί να είναι πάλι οι γονείς μου, είμαστε εντελώς αντίθετοι, είναι γκρινιάρηδες. Κι εγώ, πολλές φορές το κάνω, ειδικά όταν δεν έχω πιει καφέ, αλλά προσπαθώ να βελτιωθώ. Γκρίνια, μιζέρια και αχαριστία είναι πολύ άσχημα πράγματα.

Ποια είναι η σχέση σου με το θεό;

Σχέση ζωής και εμπειρίας. Σέβομαι τους άθεους, τους μηδενιστές, τους αγνωστικιστές, αυτούς που δεν πιστεύουν ότι δεν υπάρχει θεός ή ανώτερο δύναμη. Και αυτούς που ασπάζονται άλλες θρησκείες.

Από μικρός άκουγα ότι θα πεθάνω. Για κάποιο, που ακόμα ψάχνω, ο θεός που πιστεύω ότι υπάρχει, με κρατάει ακόμα στη ζωή. Κρατάει και τη ψυχή μου και το σώμα μου. Είναι μεγάλη μου περιέργεια, στον καιρό που ζούμε, κάποιος που δεν πιστεύει, πώς την «παλεύει» στη ζωή;

Την ιδέα του θανάτου πώς την επεξεργάζεσαι;

Βλέπω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν να μιλούν για ο θάνατο. Εγώ είναι εξοικειωμένος με αυτόν από μικρό παιδί. Δεν μου είναι ταμπού οι τάφοι και οι νεκροφόρες. Αισθάνομαι ότι έχω αντικρύσει το θάνατο με τα μάτια μου και έχω πει «Κάνε μου χώρο εκεί πάνω, έρχομαι» αλλά τελικά είμαι ακόμα εδώ. Αυτή η εξοικείωση με έκανε ευγνώμων για κάθε μέρα και κάθε ανάσα, από μικρή ηλικία.

Ποιο είναι το στίγμα που ήθελες να αφήσεις σε αυτόν τον κόσμο;

Κάτι καλό. Κάτι «κόκκινο». Με χαμόγελο και χαρά, να πουν το «μαγκάκι από το Αιγάλεω, κάτι έκανε».