Φουλ από επανεκδόσεις παλαιότερων ταινιών το φετινό σινεφίλ καλοκαίρι

Οι επανεκδόσεις αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του καλοκαιρινού κινηματογραφικού προγράμματος. Έτσι και φέτος, όταν με το καλό ανοίξουν μετά τις 21/5/2021 τα θερινά οι σινεφίλ θα έχουν την ευκαιρία να δουν και φιλμ από το παρελθόν γνωστών δημιουργών, τιμημένα με Όσκαρ, με ξεκαρδιστικά γκαγκς αλλά και σικάτες ασπρόμαυρες εικόνες. Το περιοδικό Αθηνόραμα που ετοιμάζεται να επανακυκλοφορήσει μετά την αναγκαστική ανάπαυλα λόγω της καραντίνας και της μη πραγματοποίησης εκδηλώσεων, συγκέντρωσε όλες οι επανεκδόσεις που θα δούμε στα θερινά σινεμά και που δεν πρέπει να χάσετε.

Τις τελευταίες σεζόν ο Σουηδός Ίνγκμαρ Μπέργκμαν έχει επιστρέψει δυναμικά στο ρεπερτόριο των επανεκδόσεων, με 4 ακόμα ταινίες του να επαναπροβάλλονται προς ανακάλυψη ή επανεκτίμηση.

Οι οσκαρικές «Η Πηγή των Παρθένων» («The Virgin Spring»), σε σενάριο όχι του Σουηδού auteur, αλλά της Ούλα Ίσακσον, και «Κραυγές και Ψίθυροι» («Cries And Whispers») δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις, με τη δεύτερη να είναι μια από τις πλέον αγαπημένες του ίδιου του σκηνοθέτη. Αντίθετα, τα έγχρωμα δράματα «Το Πάθος» («A Passion» / «The Passion of Anna») και «Η Επαφή» («The Touch») ανήκουν στις λιγότερο γνωστές στιγμές της μπεργκμανικής φιλμογραφίας, με τον Μαξ Φον Σίντοφ και τον Έλιοτ Γκουλντ, αντίστοιχα, να πλαισιώνουν πρωταγωνιστικά την Λιβ Ούλμαν.

Όσοι σινεφίλ δεν έχουν δει στη μεγάλη οθόνη τις τέσσερις τελευταίες ταινίες του Κριστόφ Κισλόφσκι θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν τη «Διπλή Ζωή της Βερόνικα» («La Double Vie de Veronique»), τη γαλλοπολωνική παραγωγή του 1991 με την Ιρέν Ζακόμπ που τον καταξίωσε διεθνώς, και την αριστουργηματική «Τριλογία των Χρωμάτων» - Μπλε Ταινία («Trois Couleurs: Bleu»), Λευκή Ταινία («Trois Couleurs: Blanc») και Κόκκινη Ταινία («Trois Couleurs: Rouge») – όπου μέσα από τα χρώματα της γαλλικής σημαίας ο πρόωρα χαμένος δημιουργός διερευνά πολυεπίπεδα τις έννοιες της ελευθερίας, της ισότητας και της αδελφοσύνης στη σύγχρονη πραγματικότητα.

Γαλλικά μιλούν φυσικά και μερικές από τις εξέχουσες στιγμές της νουβέλ βαγκ, όπως το σικάτο «Ζούσε τη Ζωή της» («Vivre sa Vie») και ο ρηξικέλευθος «Τρελός Πιερό» («Pierrot le Fou») του Ζαν – Λικ Γκοντάρ, τα νεανικά «400 Χτυπήματα» («Les Quatre Cents Coups») του άσπονδου φίλου του Φρανσουά Τριφό και μια από τις πλέον γριφώδεις και υπνωτιστικές κινηματογραφικές εμπειρίες, το βραβευμένο με Χρυσό Λιοντάρι στη Βενετία «Πέρυσι στο Μαρίενμπαντ» («L’ Anee Derniere a Marienbad») του Αλέν Ρενέ.

Δίπλα τους, υπάρχουν φέτος μερικές πολύ πιο απρόβλεπτες τρικολόρ επιλογές, όπως το ασπρόμαυρο νουάρ «Μπομπ ο Χαρτοπαίκτης» («Bob le Flambeur», 1956), η πρώτη ταινία του Ζαν – Πιέρ Μελβίλ πάνω στο είδος που τον καθιέρωσε. Το «Αίνιγμα» («Garde a Vue», 1981) του Κλοντ Μιλέρ είναι ένα καλογραμμένο ψυχολογικό θρίλερ με τους Λίνο Βεντούρα, Μισέλ Σερό και Ρόμι Σνάιντερ, το οποίο διασκευάστηκε μια εικοσαετία αργότερα ως «Βασικός Ύποπτος για Φόνο» (Τζιν Χάκμαν, Μόργκαν Φρίμαν, Μόνικα Μπελούτσι), ότι συνέβη και με την γκανγκστερική κωμωδία «Κακός Μπελάς» («L’ Emmerdeur», 1973) του Εντουάρ Μολιναρό, το αγγλόφωνο ριμέικ της οποίας υπέγραψε ο Μπίλι Γουάιλντερ ως «Τα Φιλαράκια», αντικαθιστώντας τους Ζακ Μπρελ και Λίνο Βεντούρα με τους Τζακ Λέμον και Γουόλτερ Ματάου. Ακόμα ο Ζαν – Ζακ Μπενέξ μας θυμίζει μια από τις μεγαλύτερες εμπορικές και καλλιτεχνικές γαλλόφωνες επιτυχίες της δεκαετίας του ’90, πλημμυρισμένη με τις αισθαντικές μελωδίες του Γκαμπριέλ Γιαρέντ, το φαντασμαγορικό και σέξι «Μπέτι Μπλου».

Στιλιζαρισμένες, μοντέρνες και βαθιά ρομαντικές ερωτικές ιστορίες ξέρει να αφηγείται και ο Γουόνγκ Καρ – Βάι, ένας από τους σκηνοθέτες οι οποίοι έχουν αυτό το καλοκαίρι την τιμητική τους. Όχι μια και δυο, αλλά πέντε ταινίες του Κινέζου μετρ θα βρουν το δρόμο τους προς τη μεγάλη οθόνη, ξεκινώντας από τα «Chungking Express» και «Έκπτωτοι Άγγελοι» («Fallen Angels») της πρώτης περιόδου του και συνεχίζοντας με το βραβευμένο στις Κάνες «Ευτυχισμένοι Μαζί» («Happy Together»), την all time classic «Ερωτική Επιθυμία» («In the Mood For Love») και το «2046».

Επιστρέφοντας στη δική μας ήπειρο θα συναντήσουμε τους «Βιτελόνι» («I Vitelloni»), έναν σπουδαίο και όχι πολυπαιγμένο Φεντερίκο Φελίνι του 1953, τη διάσημη «Ωραία της Ημέρας» («Belle de Jour») του Λουίς Μπουνιουέλ και τους αξέχαστους «Εραστές του Αρκτικού Κύκλου» («Los Amantes del Circulo Polar») του συμπατριώτη του Χούλιο Μέντεμ, ένα από τα σκηνοθετικά ευρηματικότερα love story των τελευταίων χρόνων.

Σπουδαίες ερωτικές περιπέτειες διαθέτει βέβαια και το αγγλικό σινεμά, οι λάτρεις του οποίου θα τις απολαύσουν δίπλα σε κοινωνικές σάτιρες, δράματα εποχής και αγωνιώδη θρίλερ. Όπως ο Μάρτης από τη Σαρακοστή, έτσι και ο Άλφρεντ Χίτσκοκ, αυτή τη φορά με τη χιλιοπαιγμένη «Ταβέρνα της Τζαμάικα» («Jamaica Inn»), δεν θα μπορούσε να λείπει από τις θερινές επανεκδόσεις. Δεν βρίσκεις όμως το ίδιο συχνά ανάμεσα σ’ αυτές το εμβληματικό για το φρι σίνεμα «Μπίλυ ο Ψεύτης» (Billy Liar) του Τζον Σλέσινγκερ με τους Τομ Κόρτνεϊ – Τζούλι Κρίστι ούτε το γραμμένο από τον Χάρολντ Πίντερ «Ατύχημα» («Accident») του Τζότζεφ Λόουζι, με τους Ντερκ Μπόγκαρντ και Στάνλεϊ Μπέικερ.

Απροσδόκητη και η επιλογή 2 πολύ πιο πρόσφατων, μα καταξιωμένων βρετανικών αριστουργημάτων που απέσπασαν το Όσκαρ σεναρίου: «Επιστροφή στο Χάουαρντς Εντ» («Howards End»), η καλύτερη ίσως ταινία του Τζέιμς Άιβορι, και το σοκαριστικό «Παιχνίδι των Λυγμών» («The Crying Game») του Νιλ Τζόρνταν του 1993.

Από την άλλη άκρη του Ατλαντικού μας έρχονται μερικές «οικείες» επανεκδόσεις όπως ο αγέραστος «Μεγάλος Δικτάτορας» («The Great Dictator») του Τσάρλι Τσάπλιν, οι ξεκαρδιστικές συνεργασίες των Πίτερ Σέλερς – επιθεωρητής Κλουζό και Μπλέικ Έντουαρντς «Ροζ Πάνθηρας» («Pink Panther») και «Λαγωνικό 24 Καρατίων» («A Shot in the Dark»), όπως και μια από τις κορυφαίες κωμωδίες όλων των εποχών, το «Μερικοί το Προτιμούν Καυτό» («Some Like it Hot») του Μπίλι Γουάιλντερ. Του ίδιου σκηνοθέτη, η παραγνωρισμένη καταγγελία του κιτρινισμού στον Τύπο «Τελευταίο Ατού» («Ace in the Hole») με τον Κερκ Ντάγκλας αποτελεί μια από τις ξεχωριστές και μερακλίδικες θερινές επαναλήψεις, όπως και τα επίσης ασπρόμαυρα δραματικά νουάρ «In a Lonely Place» του Νίκολας Ρέι με τους Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ και Γκλόρια Γκράχαμ και «Έχω Δικαίωμα να Ζήσω» («You Only Live Once») του Φριτς Λανγκ με τους Χένρι Φόντα και Σίλβια Σίντνεϊ. Κλασικό σινεμά με άποψη που αξίζει να ανακαλύψει κανείς σε κινηματογραφική αίθουσα.

Από την πιο πρόσφατη χολιγουντιανή παραγωγή θα ξαναθυμηθούμε το κολπατζίδικο και Οσκαρικό «Κεντρί» («The Sting») του Τζορτζ Ρόι Χιλ με τους Πολ Νιούμαν – Ρόμπερτ Ρέντφορντ στα καλύτερά τους (είχε κερδίσει 7 Όσκαρ το 1974), την πικρά προφητική «Συνομιλία» («The Conversation») του Φράνσις Φορντ Κόπολα και το αψεγάδιαστο «Carlito’s Way» του Μπράιαν Ντε Πάλμα, γκανγκστερική περιπέτεια που αντέχει περισσότερο στο χρόνο από τον… αδελφικό «Σημαδεμένο» του ίδιου σκηνοθέτη.

Από τα ανεξάρτητα 70s έρχονται δυο φιλμ που μας επιβεβαιώνουν την πρωτοπόρα, ανθρωποκεντρική και σκληρά ρεαλιστική κινηματογραφική ματιά του Τζον Κασαβέτη. Και φυσικά πόσο αξεπέραστα σπαρακτική ερμηνεύτρια ήταν η μούσα του Τζίνα Ρόουλαντς, τόσο στο «Μια Γυναίκα Εξομολογείται» («A Woman Under the Influence») όσο και στη «Νύχτα Πρεμιέρας» («Opening Night»).

Επίσης μακριά από το mainstream, ο Τέρι Γκίλιαμ μας δίνει μια ακόμα ευκαιρία να επανεκτιμήσουμε το sui generis «Φόβος και Παράνοια στο Λας Βέγκας» («Fear & Loathing in Las Vegas»), με ένα φευγάτο Τζόνι Ντεπ ως alter ego του Χάντερ Τόμσον.

Τέλος αναμείνατε και φιλμ του Ντέιβιντ Λιντς, από τους πιο weird και ανατρεπτικούς σκηνοθέτες του σύγχρονου αμερικανικού σινεμά με ταινίες όπως ο «Άνθρωπος Ελέφαντας» («Elephant Man») του 1980 και το «Μπλε Βελούδο» («Blue Velvet») με τον Ντένις Χόπερ και την Ιζαμπέλα Ροσελίνι.

*Ενδεχομένως κάποιες από τις επανεκδόσεις να τις δούεμ και στο θερινό σινε-Κάστρο στο Ρίο.