Πάτρα: Ο Ανδρέας Νικολετάτος για το «Ημερολόγιο ενός χοντρού»: «Ούτε ο Κολοκοτρώνης δεν έδωσε τόσες μάχες... »

Πώς προέκυψε η ιδέα να γράψετε το πρώτο σας βιβλίο; Το σκεφτόσασταν καιρό;

Κάποια πράγματα έρχονται στον δρόμο μας χωρίς να τα έχουμε σκεφτεί, προσχεδιάσει ή και ονειρευτεί ακόμη. Έτσι και ‘’Το Ημερολόγιο ενός χοντρού’’ προέκυψε τυχαία από την εντολή της πλήρους καταγραφής από την Σπυριδούλα, την διατροφολόγο μου, κάθε είδους τροφής, που με βουλιμία ή όχι, εισαγόταν βίαια στον οισοφάγο μου.

Από τη μια μεριά εμφανίστηκε η καταγεγραμμένη αποκάλυψη των ατασθαλιών μου, και από την άλλη η ανάγκη μου να διανθίζω τις καταγραφές με χιούμορ για να ξορκίζω και να απομακρύνω το κακό, όπως λέει κι ο λαός μας.  Ήρθε επιτακτική και η ανάγκη να κρατηθώ από κάπου στην προσπάθεια της διατροφής μου και οδήγησε το νου μου σε μακρινά γαστρονομικά ταξίδια, ώσπου έφτασε κάποτε η στιγμή να σας παραδώσω την βαλίτσα για να ταξιδέψετε και εσείς σε αυτόν τον καινούριο κόσμο που μπορεί να σας φανεί ταυτόχρονα τόσο γνώριμος και οικείος.

Ποιοι σας στήριξαν σε αυτό το εγχείρημα;

Η οικογένεια και οι φίλοι είναι οι πρώτοι που έχεις ανάγκη να σου δείξουν αγάπη και ανοχή σε οτιδήποτε κάνεις που ξεφεύγει από την ρουτίνα, τα λογικά και τα δέοντα. Εσύ να εξαφανίζεσαι για ώρες και ταυτόχρονα να τρέχει η ζωή, η δουλειά και οι υποχρεώσεις. Δεν είναι εύκολο πάντα. Για αυτό και τους ευχαριστώ διπλά.

Ποιος ήταν ο σκοπός σας;  Τι συναντάμε στις σελίδες του βιβλίου;

Καταρχήν να λυτρωθώ από όλα τα περιττά κιλά σε μόνιμη βάση, πράγμα ανθρωπίνως αδύνατον, όπως έχει δείξει η ιστορία. Η προσπάθεια πάντως καλά κρατεί μέχρι τώρα. Και από την άλλη μεριά, να αναδείξω το καλό φαγητό που βασίζεται στην αγάπη της πρώτης ύλης και το μεράκι των ανθρώπων που κουράστηκαν για να φτάσει στο πιάτο μας.

Ποια είναι τα πρώτα σχόλια που έχετε δεχθεί;

Απορία και ευχάριστη έκπληξη που συνοδεύονται από αισθήματα προσμονής για το αποτέλεσμα, γιατί όλοι έχουμε μια περιέργεια να ανακαλύψουμε κρυφές πλευρές ανθρώπων που τους έχουμε ταυτίσει με άλλες δραστηριότητες. Από την άλλη μεριά, η εισαγωγή προϊδεάζει τον αναγνώστη για πολύ γέλιο που το έχουμε όλοι μας τόσο μεγάλη ανάγκη.

«Το ημερολόγιο ενός χοντρού» γιατί επιλέξατε αυτό τον τίτλο, χρησιμοποιώντας μία λέξη που έχει αρνητική χροιά και θεωρείται κάπως «ρατσιστική» ;

Το βιβλίο είναι αληθινό. Είναι πραγματικό. Έτσι είναι και ο τίτλος του,  και δεν θα μπορούσε να είναι τίποτε άλλο. Φανταστείτε να έβαζα τίτλο ‘’το ημερολόγιο ενός εύσωμου’’. Και μόνο στο άκουσμα θα ένοιωθα έναν κόμπο στον λαιμό. Η ζωή θέλει λύτρωση και ίσως αυτό πρέπει να αναζητούμε με επιμονή σε κάθε ευκαιρία.

Ποια είναι η σχέση σας με το φαγητό στο πέρασμα των χρόνων;

Η τροφή και το νερό είναι ένα μέσο επιβίωσης. Δυστυχώς υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι που δεν έχουν πρόσβαση σε αυτά τα αγαθά ούτε κατά διάνοια. Έμαθα από μικρός να τα εκτιμώ και να νοιώθω ευγνώμων κάθε φορά που μια μπουκιά ψωμιού υπήρχε στο πιάτο μου. Στην πορεία όμως επέλεξα να εκτιμώ και την ποιότητα της πρώτης ύλης και τον αγώνα για την ανάδειξη της. Από ταπεινά υλικά κάνεις θαύματα, εφόσον αγαπάς να προσφέρεις χαρά στους ανθρώπους μέσω του φαγητού και της καλής παρέας.

Δεν σας αρέσει μόνο να δοκιμάζετε γεύσεις αλλά και να μαγειρεύετε… Πώς ξεκινήσατε; Είναι κάτι που το εξελίσσετε συνεχώς;

Μαγειρεύω από μικρό παιδί. Η μία γιαγιά από Κωνσταντινούπολη, η άλλη από Κεφαλλονιά. Η εμπλοκή στην κουζίνα αναπόφευκτη. Και αν έχεις και μιαν έμφυτη περιέργεια, μαζί με μία ακατάσχετη όρεξη για δοκιμές, τότε ανοίγεται εμπρός σου πεδίον δόξης λαμπρόν το οποίο και οφείλεις σαφέστατα να ακολουθήσεις μέχρι τελικής πτώσεως. Της ζυγαριάς εννοώ, που πολύ συχνά θα πρέπει να αντικαθιστάς με καινούρια.

Έχετε επιλέξει να μας μυήσετε στην αγάπη σας για το φαγητό, μέσα από το βιβλίο σας,  με έναν χιουμοριστικό τρόπο…θίγετε όμως και το θέμα των κιλών. Αισθάνεστε ότι δίνετε μία μάχη με τη ζυγαριά σας;

Ούτε ο Κολοκοτρώνης δεν έδωσε τόσες μάχες όσο εμείς οι απανταχού χοντροί. Που ο εχθρός είναι μονίμως προ των πυλών, και ο ένας εαυτός σου τον πολεμά καθημερινά με απέραντο ηρωισμό, και ο άλλος ψάχνει μονίμως κρυφές εισόδους για να τον αφήσει να εισέλθει στα ενδότερα, ειδικά μόλις νοιώσει να του γαργαλά την όσφρηση πανσέτα τσικνίζουσα, με το λιπάκι της να στάζει στα κάρβουνα και να σε πιάνει μεγάλη λιγοθυμιά.

Ποιες σκέψεις θα θέλατε να μοιραστείτε με ανθρώπους που επίσης δεν μπορούν να αντισταθούν στο καλό φαγητό, ακόμα κι αν το προσπαθούν;

Είναι απλό. Να χαρείτε την ζωή. Και το φαγητό είναι μια από τις μεγάλες της χαρές. Οπότε συνεχίστε να παλεύετε όχι πια για τα κιλά, αλλά για το καλό φαγητό και μόνο. Τιμωρήστε τις κακές προσπάθειες και επιδοκιμάστε τις καλές γεύσεις, όπου και αν τις βρίσκετε. Στην λαδόκολα του κυρ Αντώνη ή στο ψαγμένο εστιατόριο. Να τρώτε μόνον ότι αξίζει πραγματικά. Με μεγάλη ή μικρή παρέα, ακόμη και τις μοναχικές σας στιγμές θα ζείτε την καλύτερη εκδοχή του εαυτού σας. Το να είστε απαιτητικοί, είναι το φάρμακο και η γιατρειά της ψυχής.

Να περιμένουμε ένα επόμενο βιβλίο με θέμα το φαγητό ;

Είναι ακατανίκητη η έλξη που ασκεί το φαγητό στην καθημερινότητα μου και είμαι σίγουρος πως δεν θα μπορέσω να αντισταθώ στην έρευνα και την συνέχεια της συγγραφής.  Δεν ξέρω ακόμα τον τρόπο και τις λεπτομέρειες, αλλά είμαι σίγουρος πως όπως θα λατρέψετε ‘’Το Ημερολόγιο ενός χοντρού’’, έτσι θα αγαπήσετε και το επόμενο.