Όποιος κατουράει στη θάλασσα, το βρίσκει στο αλάτι

Κοιτάζοντας τις φωτογραφίες και τα βίντεο από τα συλλαλητήρια "κατά του υποχρεωτικού εμβολιασμού" ή αντιεμβολιαστικά όπως μάθαμε να τα λέμε, φέρνει εύλογα στο μυαλό αναμνήσεις μιας πρόσφατης περιόδου. Ένα πράγμα μόνο είναι διαφορετικό: Δεν έχω δει ακόμα σε κάποια εικόνα, βουλευτή του διπόλου. Ελπίζω πως δεν θα δω κιόλας.

Είναι νωπές οι μνήμες και επανέρχονται εύκολα: γραφικοί παππάδες, σημαίες σε διάσταση πισίνας Ολυμπιακών προδιαγραφών και συνθήματα κατά κύριο λόγο επιπέδου ποδοσφαιρικού χουλιγκανισμού. Κάποιοι πάλι ψάχνουν να διασφαλίσουν στις πλατείες και τους δρόμους, ένα κομμάτι της ταυτότητάς τους που πιστεύουν ότι κάποιο σκοτεινό κέντρο θέλει να τους κλέψει. Κάποιοι από εμάς που και τότε διαφωνούσαμε και σήμερα διαφωνούμε με τη συλλογική αυτή υστερία, βλέπουμε καθαρά τα κοινά χαρακτηριστικά, που δεν έχουν να κάνουν μόνο με το αισθητικό της υπόθεσης, αλλά έχουν ασφαλώς και πολιτικά χαρακτηριστικά: ακροδεξιά ρητορική και συνομωσιολογία.

Για να μην παρεξηγηθώ: δεν τσουβαλιάζω όσους δεν έχουν εμβολιαστεί και είναι σκεπτικοί απέναντι στο εμβόλιο, πίσω από την εικόνα της πλατείας. Θεωρώ πολύ λογικό να είναι κανείς σκεπτικός και ακούω κάθε πιθανό προβληματισμό -πλην των γνωστών κλισέ "αλλοιώνουν το DNA", "έχουν τσιπάκι από τον τάδε ή τον δείνα μεγιστάνα". Δεν είναι υποχρεωμένος ο κοσμάκης να διαβάζει πίσω από την πολυγλωσσία των κυβερνούντων ή ακόμα και των αρμόδιων επιστημόνων, ούτε να είναι σε θέση να δει πίσω από τον πόλεμο των φαρμακευτικών. Όταν επί μέρες του τηγανίζεις τον εγκέφαλο για τις πιθανές παρενέργειες κάθε εμβολίου, αλλά και τα τραγικά περιστατικά που αφορούν το κάθε ένα, με πηχιαίους τίτλους και πολυήμερα ρεπορτάζ, με ένα χτύπημα στην πλάτη και ένα παρηγορητικό "είναι για το καλό σου" δεν τον φέρνεις πίσω.

Έρχεται -με αφορμή τα σημερινά νέα μέτρα στους χώρους διασκέδασης- και ένα ακόμα στοιχείο που ενισχύει την δυσπιστία: η συμπεριφορά της κυβέρνησης, με την επιβολή των εμβολιασμών ξεκινώντας από κάποιες ειδικότητες αλλά αφήνοντας την πόρτα ανοιχτή και για άλλες, ή ακόμα και για σκληρού τύπου διακρίσεις με βάση τον εμβολιασμό -όπως η πατάτα της υφυπουργού Δόμνας Μιχαηλίδου, ότι οι ανεμβολίαστοι θα απολύονται. Εκτός από την επιβολή όμως, είναι και η ρητορική ορισμένων στελεχών, γνωστών για τις ακραίες θέσεις τους, τα οποία μάλιστα κατά πάσα πιθανότητα αν τα πράγματα ήταν διαφορετικά, τώρα θα ίδρωναν στις πλατείες κατά των εμβολιασμών "που θέλουν να στερήσουν κάτι από την ελληνικότητα μας" ή δεν ξέρω τι άλλο παλαβό.

Το "αυθόρμητο κίνημα" των Μακεδονομάχων, επί συμφωνίας Πρεσπών, η Νέα Δημοκρατία το εξέθρεψε όσο κανένα άλλο κόμμα, στην προσπάθειά της να το καπηλευτεί, η ρημάδα η ζωή όμως τις μαλακίες τις επιστρέφει, γιατί όπως σοφά λέει ο ελληνικός λαός, όποιος κατουράει στη θάλασσα, το βρίσκει στο αλάτι. Δεν περίμενε -αν και θα έπρεπε- τόσο σύντομα να αντιμετωπίσει τέτοιο πρόβλημα από το σύστημα αυτό, το οποίο χρησιμοποίησε, τα αντανακλαστικά του συστήματος αυτού όμως, είναι ανεξέλεγκτα και, όσο εύκολα σε σήκωσε στις πλάτες του όταν το τάισες, άλλο τόσο εύκολα τώρα που είσαι απέναντί του θα σε κυνηγήσει. Το πρόβλημα τώρα είναι, πως το συγκρουσιακό ζήτημα που τους βγάζει στις πλατείες, δεν είναι ενα φιλοσοφικό ζήτημα άνευ ουσίας για την καθημερινότητα του κόσμου, αλλά ζήτημα πελώριας σημασίας καθώς περνά μέσα από αυτό η επιστροφή στην κανονικότητα, απέναντι σε μια μεγάλη απειλή της συλλογικής υγείας και ζωής.

Ο Τσίπρας, προς τιμήν του, δεν προσπαθεί να ταϊσει αυτό το σύστημα, κάθε άλλο. Όπου σταθεί κι όπου βρεθεί παρακαλά τον κόσμο να σπεύσει να εμβολιαστεί -το ίδιο και οι άλλοι ηγέτες των κομμάτων. Τεχνηέντως, δεν το πολεμά ευθέως, αποφεύγοντας τις ευθείες αναφορές, αλλά ανεχόμενος ταυτόχρονα και κάποιες διαφορετικές φωνές μέσα στο κόμμα του, όπως αυτή του Παύλου Πολάκη. Το θέμα είναι τι θα κάνει αν και όταν δει κάποιο από αυτά τα στελέχη του σε μια από αυτές τις πλατείες- θα βρει το πολιτικό θάρρος να πάρει κεφάλια, ή θα γίνει ίδιος με τους χορηγούς των Μακεδονομάχων, με άμεση ψηφοθηρική προσδοκία;