Παναχαϊκή: Το ιστορικό ενός προδιαγεγραμμένου τέλους

Η αποτυχία Μπάρλου να οδηγήσει την ομάδα σε σταθερότητα, κατέδειξε το διαχρονικό πρόβλημα της πόλης, να διαχειριστεί την παρουσία και συμμετοχή της στα μεγάλα σαλόνια του Ελληνικού ποδοσφαίρου.

Τις τελευταίες μέρες παρέλασαν παράγοντες και παράγοντες με συμμετοχή στα διοικητικά δρώμενα της ΠΑΕ, που ξιφουλκούσαν σχολιάζοντας το κατάντημα της Πατρινής ομάδας. Όλοι τους έχουν ένα κοινό στοιχείο που τους συνδέει μεταξύ τους, την αποτυχία.

Το αποτέλεσμα μίας περιόδου διοίκησης δεν έχει να κάνει με προθέσεις, με κίνητρα ή αφορμές. Δεν λαμβάνει υπόψιν του ούτε δισεπίλυτα προβλήματα ή εμπόδια που παρουσιάστηκαν, αλλά διαμορφώνεται βάσει των μονοσήμαντων ιστορικών γεγονότων που σφραγίζουν την πορεία της Πατρινής ομάδας. Γεγονότα τα οποία δυστυχώς ταυτίζονται πάντα με οικονομικά δεδομένα.

Έτσι και στην περίπτωση Μπάρλου. Ένας μικρομεσαίος επιχειρηματίας αλλά οπαδός της ομάδας, υπερτίμησε τις δυνάμεις του και απέκτησε τα ηνία της. Κάτι οι φιλοδοξίες του, κάτι η έλλειψη ειδικών γνώσεων σε επίπεδο αθλητικού management, κάτι η απειρία του, έφτασαν την ομάδα σε άλλη μία δυσοίωνη στιγμή για την πορεία της.

Αλλά τι πήγε καλά τα τελευταία σχεδόν πενήντα χρόνια, για να υπάρχουν απαιτήσεις υπέρβασης στις ημέρες μας. Ο οργανισμός Παναχαϊκή που ανέθρεψε Ολυμπιονίκες, που δίδαξε αθλητισμό και πολιτισμό κατάντησε να αποτελεί βλαβερή εστία ανομημάτων. Η πρώτη επαρχιακή ομάδα που αμφισβήτησε τα σκήπτρα της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης στο Ελληνικό ποδόσφαιρο και βγήκε στην Ευρώπη περνώντας στον επόμενο γύρο του κυπέλου UEFA, έφτασε να κρύβεται πίσω από σκοτεινά κυκλώματα και παράγκες. Η ομάδα που έβγαλε παικταράδες για τους οποίους σφάζονταν οι ομάδες του κέντρου να τους αποκτήσουν, κατάντησε αρχικά ασανσέρ μεταξύ υποδεέστερων κατηγοριών και στο τέλος βάλθηκε να βολοδέρνει αγωνιζόμενη με συνοικίες και χωριά της χώρας.

Είναι γνωστή η συνέντευξη του Κώστα Δαβουρλή όταν πήρε τη μεταγραφή στον Ολυμπιακό. Ο δημοσιογράφος άσκησε πίεση στον Δαβουρλή με σκοπό να εκμαιεύσει τα φίλαθλα - κατά όπως πίστευε - Ολυμπιακά συναισθήματα του. Μάταιο όμως, γιατί ο Δαβουρλής απάντησε με ειλικρίνεια πως δεν ήταν φίλαθλος του Ολυμπιακού. Στην ερώτηση του δημοσιογράφου για το λόγο της μεταγραφής του στον Ολυμπιακό, ο Δαβουρλής απάντησε “γιατί η ομάδα του είχε ανάγκη τα χρήματα”. Προσοχή, εν έτει 1974, η Παναχαϊκή τότε, όσο μεγάλη και να ήταν, είχε ανάγκη τα χρήματα.

Οι δεκαετίες πέρασαν, το ποδόσφαιρό έγινε επαγγελματικό και οι διαφορά ανάμεσα στις ομάδες που πρωταγωνιστούν και τις ομάδες που πλαισιώνουν την ανώτερη κατηγορία του Ελληνικού ποδοσφαίρου διευρύνθηκε. Για τις χαμηλότερες δε κατηγορίες, ούτε λόγος να γίνεται. Εκεί επικρατεί το χάος της οικονομικής μιζέριας.

‘Όλα αυτά τα χρόνια η Παναχαϊκή δεν είχε την τύχη να βρει ένα ασφαλές και απάνεμο λιμάνι, στην κυριότητα ενός επιφανούς οικονομικού παράγοντα, ο οποίος θα εξασφάλιζε χωρίς κόπο τα απαραίτητα, για να αναπτυχθεί πλέον ως επιχείρηση. Τυχαίο;

Η σύγχρονη Παναχαϊκή επωφελήθηκε δύο φορές των διατάξεων του πτωχευτικού κώδικα για τις ΠΑΕ. Αρχικά ως Παναχαϊκή 2005 και στη συνέχεια εκ νέου με το εγχείρημα της Παναχαϊκής Συμμαχίας, ως Παναχαϊκή 1891 (άλλη πάλι αμαρτία και αυτή, όπως εξελίχθηκε το εγχείρημα). Μέσα σε λίγα χρόνια από την τελευταία “βάπτιση” της μετατράπηκε και πάλι σε μία καταχρεωμένη επιχείρηση. Κάποιοι κάνουν λόγο για 1.000.000 ευρώ άλλοι μιλούν για παραπάνω. Κανένας όμως δεν μπορεί να πει με σιγουριά, ποιο είναι το ακριβές χρέος της. Γιατί απλά η ΠΑΕ δεν λειτουργεί ως κανονική επιχείρηση. Δεν συγκαλούνται γενικές συνελεύσεις μετόχων, δεν δημοσιεύει αλλαγές στο καταστατικό της, δεν ανακοινώνει με απόλυτη διαφάνεια οικονομικά της στοιχεία.

Η ομάδα της τρίτης μεγαλύτερης πόλης στη χώρα, γίνεται βορά όλα αυτά τα χρόνια, στις διαθέσεις ασόβαρων και αναποτελεσματικών παραγόντων. Που από τη μία έχουν παχιά τα λόγια, αλλά από την άλλη έχουν στενές τις τσέπες. Αλλά ακόμα και αυτοί που είχαν μεγάλες τσέπες αποδείχθηκαν παντελώς άσχετοι για να οργανώσουν και να λειτουργήσουν μία αθλητική επιχείρηση. Τι μένει τελικά; Οραματισμοί μεγαλόσχημων διοικητικών παραγόντων που καταλήγουν σε πασαλείμματα αναβληθέντων ή ακυρωθέντων νομικών και διοικητικών πράξεων.

Ακούγεται τις τελευταίες μέρες πως η Παναχαϊκή είναι έτοιμη να αλλάξει σελίδα. Προφανώς διοικητική. Αλλά για ποια ακριβώς σελίδα γίνεται λόγος; Για τη σελίδα του Μπάρλου; Tου Καλογερόπουλου; Tου Δρόσου; Και με ποιο ακριβώς μετοχολόγιο θα πραγματοποιηθεί αυτή η νέα αλλαγή σελίδας;

Ομάδα μετόχων που συμμετείχε στην Παναχαϊκή Συμμαχία έφερε στα διοικητικά πράγματα τον Δρόσο. Ο Δρόσος ισχυρίζεται πως έβαλε χρήματα για να τρέξει την ομάδα και έχει αφήσει να εννοηθεί κατά το πρόσφατο παρελθόν πως διατηρεί απαιτήσεις. Έχει πράγματι; Και από ποιους; Οι μέτοχοι που εμπιστεύθηκαν τον Δρόσο δεν έχουν ανακοινώσει μέχρι σήμερα αν έχει λήξει το θέμα. Κάποιοι εξ αυτών είχαν εκφράσει τον ισχυρισμό πως οι απαιτήσεις του ήταν παράλογες και αναληθείς. Προηγούμενα δημοσιεύματα ανέφεραν πως την υπόθεση για λογαριασμό του Δρόσου, χειρίζεται ο Κούγιας ως πληρεξούσιος δικηγόρος του. Στις πρόσφατες δηλώσεις του Δρόσου για τις θλιβερές εξελίξεις μόλις έσκασε το θέμα Μπάρλου, ο ίδιος δεν ανέφερε λεπτομέρειες για το αν η συγκεκριμένη υπόθεση εκκρεμεί και εναντίον ποιων επιφυλάσσεται. Συνεπώς το ερώτημα παραμένει. Θεωρείται εν δυνάμει μέτοχος ο Δρόσος ή όχι;

Στη συνέχεια ομάδα μετόχων που συμμετείχε στην Παναχαϊκή Συμμαχία δώρισε τις μετοχές της στον Καλογερόπουλο με ρήτρα την κάλυψη ενός ποσού περίπου στις 300.000 ευρώ, το οποίο οι δύο πλευρές αναγνώρισαν στο συμφωνητικό μεταβίβασης, ως το τότε επίσημα διαμορφωμένο χρέος. Η μεταβίβαση των μετοχών δημοσιεύθηκε στο ΓΕΜΗ αλλά καμία από τις δύο πλευρές δεν έχει ανακοινώσει ή δημοσιοποιήσει στοιχεία, αν η ρήτρα παραμένει ενεργή ή όχι. Αν δηλαδή ο Καλογερόπουλος κάλυψε τις υποχρεώσεις αυτές οπότε η μεταβίβαση ολοκληρώθηκε κανονικά ή ο

Καλογερόπουλος δεν ήταν συνεπής οπότε ανά πάσα στιγμή κινδυνεύει να κατηγορηθεί για αθέτηση συμφωνίας, με όποιες συνέπειες αυτό επιφέρει. Σε αυτή την περίπτωση σε ποιους ανήκουν οι μετοχές; Στον Καλογερόπουλο ή στους πρώην ιδιοκτήτες ; Και ποια από τις δύο πλευρές θα εγείρει αξιώσεις έναντι της άλλης; Γιατί επειδή δεν υπάρχουν επίσημα στοιχεία, μπορεί για παράδειγμα το χρέος που φορτώθηκε στον Καλογερόπουλο να υπερβαίνει τις 300.000 ευρώ. Το ποσό δηλαδή που ισχυρίζονταν οι τότε ιδιοκτήτες όταν του μεταβίβασαν τις μετοχές. Αλλά και σε αντίθετη περίπτωση, αν δηλαδή τα χρέη ανέρχονταν όντως στις 300.000 ευρώ - όπως ισχυρίζονταν οι πρώην σύμμαχοι - η κοινή γνώμη δεν γνωρίζει αν υπολείπεται μέρος προς εξόφληση ή αν το ποσό αυτό παραμένει ολοσχερώς ανεξόφλητο με ευθύνη του Καλογερόπουλου. Στην περίπτωση αυτή ποιον βαραίνει το χρέος και ποιος ευθύνεται για την αποπληρωμή του; Ο Καλογερόπουλος; Oi πρώην ιδιοκτήτες και σύμμαχοι που του μεταβίβασαν δωρεάν τις μετοχές τους ή κάποιος άλλος (βλέπε Μπάρλος);

Κι όμως το σήριαλ προσωρινών και ανεπίσημων ιδιοκτητών της Παναχαϊκής μπορεί να εξελιχθεί και χειρότερα. Ο Μπάρλος δίνει διέξοδο στον εφιάλτη που ζούσε ο Καλογερόπουλος, όταν εκείνος συνειδητοποίησε πως ήταν λίγος, για να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις μιας ομάδας του μεγέθους της Παναχαϊκής. Οι δύο άνδρες συμφωνούν για τη μεταβίβαση των μετοχών Καλογερόπουλου έναντι τιμήματος που δεν ανακοινώθηκε ποτέ. Τουλάχιστον έτσι ισχυρίστηκε πρόσφατα ο Καλογερόπουλος Όπως είναι φυσικό όλοι αναρωτούνται αν η συμφωνία Μπάρλου – Καλογερόπουλου έχει νομική ισχύ. Καθώς η νομιμοποίηση μίας νέας αγοροπωλησίας γίνεται βάσει τίτλου προηγούμενης νομικής πράξης μεταβίβασης μετοχών. Αν για οποιαδήποτε λόγο δεν έχουν τηρηθεί οι όροι της προηγούμενης συμφωνίας του Καλογερόπουλου με τους συμμάχους, πως μπορεί νομικά να σταθεί ενεργή η επόμενη μεταβίβαση των μετοχών από τον Καλογερόπουλο στον Μπάρλο;

Παρόλα αυτά ο Μπάρλος αναλαμβάνει την ομάδα και δαπανά χρήματα για μία μεταβίβαση που όπως αποδείχθηκε δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Κανείς ποτέ δεν ενημέρωσε το φίλαθλο κόσμο της ομάδας για τους λόγους που αυτή δεν ολοκληρώθηκε. Πρόσφατα διέρρευσε στα ΜΜΕ, πως ο Καλογερόπουλος έχει απαιτήσεις έναντι του Μπάρλου για τίμημα της αγοροπωλησίας που δεν του καταβλήθηκε. Από την άλλη όμως ο Μπάρλος έχει ήδη κατοχυρώσει απαιτήσεις έναντι της εταιρείας για τα όποια χρήματα επένδυσε το χρονικό διάστημα της παρουσίας του σε αυτήν. Νομικά δηλαδή αξιώνει την απόκτηση μετοχών σε επόμενη εκκαθάριση που θα προκύψει μέσω απόφασης Γενικής Συνέλευσης των επισήμως καταγεγραμμένων μετόχων ή άλλως μέσω δικαστικής οδού. Με την προϋπόθεση βεβαίως πως θα παραμείνει ενεργή η εταιρεία. Έτσι λοιπόν εξηγείται η απόφαση του να παραχωρήσει δωρεάν τις μετοχές του σε ενδιαφερόμενο αγοραστή. Αλλά ποιες μετοχές θα παραχωρήσει ο Μπάρλος. Αυτές που δεν έχει η αυτές που θα αποκτήσει από τον Καλογερόπουλο όταν και όποτε ολοκληρωθεί η διαδικασία και εφόσον δεν υπάρξουν άλλα εμπόδια από την προηγούμενη συμφωνία του Καλογερόπουλου;

Περσινά δημοσιεύματα ανέφεραν τέτοια εποχή την είδηση για σύγκλιση γενικής συνέλευσης μετόχων. Μία γενική συνέλευση που δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ όπως δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ και η ολοκλήρωση της διαδικασίας αγοροπωλησίας των μετοχών του Καλογερόπουλου στον Μπάρλο. Σε μία προσπάθεια διαλεύκανσης του παραλόγου της ιστορίας, τίθεται συνεπώς το ερώτημα γιατί και πως κάποιοι φερέλπιδες αθλητικοί παράγοντες που αναμείχθηκαν διοικητικά στην ομάδα, επιλέγουν το ρόλο του αχυρανθρώπου στη λειτουργία μίας επιχείρησης. Χωρίς καν τις απαιτούμενες οικονομικές αντοχές και χωρίς κανένα άμεσα και χειροπιαστό αποτέλεσμα κατοχύρωσης της συμμετοχής τους στο ιδιοκτησιακό καθεστώς με ξεκάθαρους τίτλους απόκτησης των μετοχών που ισχυρίζονται πως τους ανήκουν.

Συνεπώς ποιος αξιόπιστος και φερέγγυος επενδυτής – αγοραστής θα εμπλακεί σε μία τέτοια επιχείρηση; Και που θα βασίζεται το επενδυτικό του σχέδιο, σε ποιον ακριβώς προϋπολογισμό και με ποιο ακριβές μετοχικό κεφάλαιο; Στα οικονομικά στοιχεία που του εμφανίζει ο τρέχων χρηματοδότης του προηγούμενου ιδιοκτήτη ή σε αυτά που θα προκύψουν όταν θα εμφανίζονται απαιτήσεις από παλαιά χρέη ή αξιώσεις εν δυνάμει ή παλαιότερων μετόχων; Το πιθανότερο αλλά και συνάμα τραγικό γεγονός, είναι πως δεν θα βρεθεί αξιόπιστη λύση. Και αν υπάρξουν ενδιαφερόμενοι που θα βαπτιστούν ως επενδυτές, κανείς δεν θα γνωρίζει τα πραγματικά τους κίνητρα και τις βαθύτερες επιδιώξεις τους μέσω της ομάδας αλλά και για την ομάδα.

Συνέπεια των παραπάνω γεγονότων είναι πως η ιστορική Παναχαϊκή έχει περάσει σε απαξία για τους πολίτες της Πάτρας. Το χειρότερο όμως όλων είναι πως και η Πάτρα έχει περάσει σε απαξία στα μάτια του φιλάθλου κόσμου της χώρας. Κι αυτό γιατί δεν κατάφερε να προστατεύσει ένα σημαντικό της περιουσιακό στοιχείο και να το αξιοποιήσει ούτε ως ένα ενεργό διαφημιστικό μέσο της πόλης και των κατοίκων της, αλλά ούτε και ως εστία μια προσοδοφόρας οικονομικής δραστηριότητας.

Στην Πάτρα έχουν απομείνει 2.000, 3.000 άντε το πολύ 5.000 πιστοί φίλαθλοι και οπαδοί της ομάδας που κρατούν τη φλόγα της ομάδας ζωντανή. Ένας κόσμος βασανισμένος και ήδη ταλαιπωρημένος από τις συνεχόμενες πίκρες που τους φορτώνει η σύγχρονη ιστορία της ομάδας. Παρακολουθεί ανήμπορος να αντιδράσει τη μία αρνητική εξέλιξη να διαδέχεται την άλλη. Σωρεία τραγελαφικών καταστάσεων απαξιώνουν το αθλητικό προϊόν και την ιστορία της ομάδας διαρρηγνύοντας τη σχέση της με την πόλη.

Δυστυχώς η πόλη δεν διέθετε και δεν διαθέτει επιχειρηματίες του μεγέθους και της εμβέλειας ενός Γουλανδρή, ενός Νταϊφά, ενός Παύλου Γιαννακόπουλου ή ακόμα και ενός Σαββίδη ή Μελισσανίδη. Προσώπων που μπορούσαν και μπορούν να κάνουν τα πάντα για τις ομάδες τους, όχι μόνο για να ικανοποιήσουν προσωπικά οπαδικά συναισθήματα αλλά κυρίως για να θωρακίσουν τα επιχειρηματικά τους συμφέροντα.

Με τα υπάρχοντα δεδομένα δεν υπάρχει άμεσος και βιώσιμος τρόπος διάσωσης της ομάδας. Εκτός και αν η πόλη αποφασίσει να στηρίξει το σπλάχνο της. Αν η πόλη αποφασίσει να πάρει τις τύχες της ομάδας στα χέρια της. Με ποιον τρόπο; Η ισχύς εν τη ενώσει. Είναι βέβαιο πως εφόσον λάβει χώρα μία τέτοια προσπάθεια, θα υπάρξουν πρωτοπόροι. Ο πιστός κόσμος της ομάδας θα βρει τις ιδέες και τους μηχανισμούς ανασυγκρότησης μίας κατεστραμμένης επιχείρησης. Αρκεί το σχέδιο αυτό να τύχει της υποστήριξης όλων. Ένα σχέδιο πολυμετοχικότητας είναι πλέον απαιτητό και ας ωριμάσει μέσα από δύσκολες επιλογές όπως για παράδειγμα μπορεί να είναι η απουσία της ομάδας από το προσκήνιο για κάποια χρόνια. Διαφορετικά το μόνο που αναμένεται είναι η επισημοποίηση ενός προδιαγεγραμμένου τέλους, στους τίτλους του οποίου δεν θα συμπεριλαμβάνονται μόνο τα ονόματα των θλιβερών πρωταγωνιστών αλλά και τα ονόματα εκείνων που θα μπορούσαν να δώσουν λύσεις και δεν το έκαναν. Η πόλη όμως, θα έχει ήσυχη τη συνείδηση της μετά το οριστικό τέλος της ομάδας και την εξαφάνιση της από τον ποδοσφαιρικό χάρτη της χώρας;

Γιάννης Γερ. Ζαπάντης