«Xρειάζεται ακόμη πολλή δουλειά»- Τέσσερις Πατρινοί με αναπηρία μιλούν για τη δική τους καθημερινότητα στην πόλη

 ΙΟΥΛΙΑ ΣΥΡΟΚΩΣΤΑ

«Η σημερινή ημέρα είναι μία ευκαιρία για την κοινωνία να εστιάσει στη προσοχή, στα δικαιώματα, στις δυνατότητες των ατόμων με αναπηρία, βελτιώνοντας την ποιότητα ζωής τους, υλοποιώντας μεταρρυθμίσεις που θα βοηθήσουν στην κοινωνική ενσωμάτωση.

Το ότι υπάρχει βέβαια μία παγκόσμια ημέρα σημαίνει ότι χρειάζεται ακόμα πολλή δουλειά για να αντιμετωπιστούν τα άτομα με αναπηρία ως ίσα απέναντι στην κοινωνία. Δεν αρνούμαστε ότι ένα άτομα με αναπηρία έχει ένα λειτουργικό έλλειμα, όμως η αναπηρία επιτελείται από μία ανάπηρη κοινωνία επί της ουσίας. Έχουν γίνει νομοθετικά βήματα και ουσιαστικά από το 2012 που επικυρώθηκε  η συνθήκη του ΟΗΕ για τα άτομα με αναπηρία έχουν γίνει ακόμα περισσότερα. Δεν χρειαζόμαστε ‘όμως μία πειραματική πολιτική αλλά ένταξη στην κοινωνία. Η ανεργία μαστίζει τη στιγμή που τα άτομα με αναπηρία που μπορούν να δουλέψουν είναι πάνω από 90%. Το κομμάτι της πρόσβασης είναι επίσης σημαντικό. Υποτίθεται ότι βάσει του νομοθετικού πλαισίου όλα τα κτίρια που είναι μη προσβάσιμα, θα θεωρούνταν αυθαίρετα. Αυτό δεν έχει προχωρήσει.

Στις κλινικές covid δεν υπάρχουν κρεβάτια για ΑΜΕΑ. Αυτοί οι άνθρωποι μένουν μόνοι, χωρίς τους δικούς τους και δεν έχουν κάποια βοήθεια. Υπάρχει μία ανισότητα γενικότερα και τα προβλήματα των ατόμων με αναπηρία είναι κοινά. Στο κομμάτι της εκπαίδευσης έχουν κατοχυρωθεί κάποια πράγματα, και το Πανεπιστήμιο Πατρών βλέπουμε ότι έχει γίνει προσβάσιμο. Γενικά στην πόλη υπάρχουν περισσότερες θέσεις ΑΜΕΑ ενώ βλέπουμε ότι η κοινωνία έχει ευαισθητοποιηθεί περισσότερο και όλο και περισσότερο συμφιλιώνεται με την εικόνα ενός ανάπηρου ανθρώπου. Όμως ο δρόμος που έχουμε να διανύσουμε για την ένταξη των ατόμων με αναπηρία στην κοινωνία είναι μακρύς». 

ΜΑΡΙΝΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΗ

«Υπάρχει κάποια πρόοδος σε κάποια πράγματα. Ο κόσμος είναι περισσότερο ευαισθητοποιημένος σε σχέση με παλιότερα. Η πανδημία όμως άλλαξε κάποια πράγματα. Λόγω του covid δεν πλησιάζεις εύκολα κάποιον συνάνθρωπο. Κάποτε ένας άνθρωπος χωρίς όραση που περπατούσε στο δρόμο, συναντούσε ανθρώπους πρύθυμους να τον βοηθήσουν. Και σήμερα γίνεται δίνοντας οδηγίες. Δεν θα αγγίξουν προκειμένου να βοηθήσουν, το κάνουν με τη φωνή πλέον.

Σημαντικά είναι τα θέματα παιδείας και εκπαίδευσης. Υπάρχουν διάφορα προβλήματα. Για παράδειγμα εγώ, παίρνοντας το πτυχίο θα αντιμετωπίσω δυσκολίες στο μεταπτυχιακό μου. Μέχρι τώρα είχα βοήθεια σχετικά με τα βιβλία μου. Το υλικό είναι μεγάλο σε σχέση με το προπτυχιακό και θα πρέπει να μετατραπεί στο σύστημα γραφής που γνωρίζω ώστε να είναι προσβάσιμο. Ποιος θα επωμιστεί αυτό το βάρος;

Θα ήθελα να κάνω μεταπτυχιακό στο Πανεπιστήμιο Πατρών, μετά από επιστολή μου και γενική συνέλευση του τμήματος  αποφασίστηκε να το κάνει οπ πληροφορικάριος του τμήματος. Μία καλή απόφαση για εμένα, όμως διατηρώ τις επιφυλάξεις μου σχετικά με το αν θα έχω εγκαίρως το υλικό που θα χρειάζομαι κάθε φορά.

Από εκεί και πέρα, αν μιλήσουμε για την πρόσβαση στο κέντρο της πόλης για παράδειγμα, δεν έχει αλλάξει κάτι. Στα πεζοδρόμια, ακόμα και στους «οδηγούς» τυφλών που υπάρχουν πάνω σε αυτά,  συναντάμε παρκαρισμένα μηχανάκια, τραπεζοκαθίσμα…».

Η Μαρίνα μιλάει στο thebest για το πώς είναι να χάνεις την όραση σου στα 12 σου χρόνια και να ζεις σε μία πόλη σαν την Πάτρα

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΦΕΣΣΙΑΝ

«Η σημερινή ημέρα, είναι μέρα περισυλλογής. Μία μέρα «ταμείου» για να δούμε αν βάλαμε στόχους και τι έχουμε καταφέρει σε σχέση με αυτούς. Δεν είναι μέρα γιορτής.

Τα πράγματα που θα έπρεπε να έχουν αλλάξει, δεν έχον αλλάξει, δυστυχώς. Η χώρα μας έχει ένα εθνικό σχέδιο δράσης αλλά αυτό δεν έχει φτάσει ακόμα στον κόσμο. Για να γίνει αυτό, χρειάζονται οριζόντιες πολιτικές. Χρειάζονται συνέργειες και συνεργασίες που δεν μπορούν να προέρχονται μόνο από έναν φορέα. Πρέπει να γίνει μία συλλογική προσπάθεια. Αυτήν προσπάθεια πρέπει να την ξεκινήσει κάποιος, από την κοινωνία για την κοινωνία. Δεν βλέπω διάθεση των φορέων να συνεργαστούν και αυτό είναι που με ενοχλεί περισσότερο.

Έχουμε μία αντίληψη ότι η έννοια της προσβασιμότητας σχετίζεται μόνο με πεζοδρόμια, σκάλες, ασανσέρ, ράμπες, θέσεις στάθμευσης. Δεν είναι μόνο αυτά όμως. Δεν υπάρχει πρόσβαση στις υπηρεσίες, καταστήματα. Υπάρχει για παράδειγμα το μενού στα εστιατόρια σε σύστημα μπράιγ για τα άτομα χωρίς όραση. Γνωρίζουν οι ξενοδόχοι πώς είναι ένα προσβάσιμο δωμάτιο; Το Πανεπιστήμιο είναι προσβάσιμο; Όχι. Πρέπει και εμείς να καταλάβουμε τι πρέπει να αλλάξουμε στην καθημερινότητα μας, πριν το κάνει η Πολιτεία. Θα πρέπει να ασχολούμαστε όλες τις μέρες του χρόνου με αυτά που πρέπει να κάνουμε, όχι μόνο μία ημέρα, σαν τη σημερινή. Πρέπει να εξαλείψουμε τις ρατσιστικές αλλά και παραβατικές συμπεριφορές για να έχουν έναν καλύτερο κόσμο για όλους».

Πάτρα: Κάτι αλλάζει στην μετακίνηση των ΑμεA - Πήραμε το τρένο και κάναμε βόλτα με τον Γεράσιμο Φεσσιάν

ΑΝΤΩΝΗΣ ΧΑΡΟΚΌΠΟΣ

«Η 3η Δεκεμβρίου, παγκόσμια ημέρα ατόμων με αναπηρία, αποτελεί για εμάς μέρα συσπείρωσης, για ισότιμη μετακίνηση, ίσα δικαιώματα από την Πολιτεία, για  προσβασιμότητα, για  εκπαίδευση, για ασφάλεια, για απασχόληση. Φέτος, όσο ποτέ άλλοτε, αποδεικνύεται ότι δεν πρέπει να είναι αφορμή για εκδηλώσεις εορταστικού χαρακτήρα και ευκαιρία να προβάλλει η Πολιτεία το κοινωνικό της πρόσωπο. Η πανδημία που ταλανίζει την ανθρωπότητα έφερε στην επιφάνεια με τον πιο σκληρό τρόπο τις ανισότητες, τις διακρίσεις και τον κοινωνικό αποκλεισμό των ατόμων με αναπηρία και των οικογενειών τους.

Τον τελευταίο χρόνο έχουν γίνει βήματα προς το καλύτερο αλλά σε επίπεδο θεωρητικών διατάξεων μόνο. Δεν υπάρχουν εγκύκλιοι. Ένα σημαντικό θέμα είναι ο προσωπικός βοηθός που θεσμοθετήθηκε από την ελληνική βουλή όμως δεν έχει προχωρήσει. Σε σχέση με τα αναπηρικά επιδόματα, δεν έχουν γίνει αυξήσεις εδώ και μία δεκαετία.

Επειδή ο όρος προσβασιμότητα που συμπεριλαμβάνει πολλά θέματα, η Πάτρα θεωρώ ότι έχει κάνει βήματα σχετικά με την προσβασιμότητά στα πεζοδρόμια, για παράδειγμα. Όμως χρειάζεται ακόμα δουλειά και να γίνονται παρεμβάσεις όπου χρειάζεται. Τα παλιά πεζοδρόμια της πόλης πρέπει να επισκευαστούν οπωσδήποτε. Θα πρέπει και οι επιχειρηματίες να δημιουργήσουν προσβάσεις στα καταστήματα τους. Είμαστε εδώ είμαστε παρόντες, διεκδικούμε μία ζωή μία αξιοπρέπεια στη χώρα, στην πόλη μας. Οι πολίτες με αναπηρία δεν πρέπει να «την πληρώσουν» για άλλη μία φορά».