Ο Κένεθ Μπράνα μας συστήνει τη γειτονιά του, με τα όνειρα, τις ταραχές, τη μετανάστευση και την οικογενειακή αγάπη
Εχουμε ξαναδεί τρυφερά, αυτοβιογραφικά φιλμ σκηνοθετών που ζωντανεύουν την παιδική τους ηλικία, φορτισμένα με συγκίνηση και ρετρό μελαγχολία. Θυμηθείτε το αξεπέραστο «Σινεμά ο Παράδεισος» του Τορνατόρε και το πιο πρόσφατο «Roma» του Κουαρόν. Το «Belfast» του Κένεθ Μπράνα, το οποίο ξεκίνησε την περασμένη Παρασκευή στα Odeon Veso Mare είναι κάτι αντίστοιχο, συγκεντρώνει από μέτριες έως διθυραμβικές κριτικές ειδημόνων αλλά αδιαμφισβήτητα αγγίζει βαθιά τους θεατές. Ποντάρει κατευθείαν στο συναίσθημα. Αλλωστε, κέρδισε το πολυπόθητο Βραβείο Κοινού στο Φεστιβάλ του Τορόντο, διάκριση που εγγυάται πορεία προς τα Οσκαρ. Ο Μπράνα που έχει συνδέσει το όνομά του με το Σαίξπηρ και την Αγκάθα Κρίστι παραδίδει μια ασπρόμαυρη ταινία βιωμάτων, που κατά τους βρετανικούς Times είναι «αριστούργημα και κατάθεση ψυχής». Μας μεταφέρει σε μια εργατική φτωχογειτονιά του Μπέλφαστ της Βόρειας Ιρλανδίας, το καλοκαίρι του 1969, όπου ο μικρός 9χρονος Μπάντι είναι ο εαυτός του στην αντίστοιχη ακριβώς περίοδο. Με τα μάτια αυτού του αγοριού με τα ξανθά μαλλιά, τη συμπαθητική φατσούλα και το άχαρο βάδισμα, περιηγούμαστε στους γραφικούς δρόμους όπου οι κάτοικοι είναι μια οικογένεια και τα παιδιά παίζουν εκεί σαν προέκταση του σπιτιού τους. Όμως οι θρησκευτικές διαμάχες μεταξύ καθολικών και προτεσταντών καταστρέφουν το όνειρο της γαλήνιας συνοικίας και της αγαπημένης οικογένειας. Βίαια επεισόδια, διχάζουν τον κόσμο αναγκάζοντάς τον είτε να «στρατευθεί» στον αγώνα, είτε να εγκαταλείψει το Μπέλφαστ. Με τον ωραίο και στοργικό μπαμπά της φαμίλιας να εργάζεται στην Αγγλία και την ψιλόλιγνη, κούκλα μαμά να αγωνιά διαρκώς για την εξόφληση των δανείων, ο μικρός ήρωας βρίσκει διέξοδο στην υπέροχη σχέση του με τους παππούδες, έναν μαθητικό έρωτα αλλά και στην μεγάλη λατρεία του, τον κινηματογράφο.
Με πολύ καλοφτιαγμένη αφήγηση, Μπράνα έχει φτιάξει -όπως άλλωστε έχει ομολογήσει- την πιο προσωπική του ταινία ως τώρα και μάλιστα στο φινάλε την αφιερώνει «σε αυτούς που επέμειναν και έμειναν, σε αυτούς που αναγκάστηκαν να φύγουν, και κυρίως, σε όλους όσους χάθηκαν».
Μέσα από τον επικίνδυνο κλοιό του εμφυλίου κηρύσσει ανεξιθρησκεία, ειρήνη και υμνεί τη δύναμη της «δεμένης» οικογένειας. Οσο κι αν κάποια πράγματα φαντάζουν σχετικά μελό, ελαφρά και ωραιοποιημένα, όσο κι αν αυτή η ιστορία δεν θα γραφτεί ως μεγαλειώδης στιγμή της Εβδομης Τέχνης αναδύει πραγματικά μεγάλη γλύκα. Πιθανόν είναι η καθοριστική χημεία του γόη των «50 αποχρώσεων του γκρι» Τζέιμι Ντόρναν, ως αισθηματία μπαμπά ξυλουργού και της πρώην super model Κατριόνα Μπαλφ του «Outlander» ως προστατευτικής νοικοκυράς, όπως αναφέρει το περιοδικό Empire. Oταν εκείνος της τραγουδάει το ποπ τραγούδι «Everlasting Love» και εκείνη δακρύζει στο μονόλογο υπέρ της παραμονής στην πατρίδα «λιώσαμε». Μάλιστα το τρέιλερ του τραγουδιού έχει γίνει ανάρπαστο στο διαδίκτυο. Η καυστική καρατερίστα Τζούντι Ντεντς, ως ρεαλίστρια και κοφτή γιαγιά λέει πάντως το αντίο με αποφασιστικότητα.
«
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr