Ανατριχιάζουν οι μαρτυρίες για τους ορειβάτες στο Χελμό: Πριν 10 μέρες είχαν κάνει ακριβώς το ίδιο...

Μια ανατριχιαστική λεπτομέρεια για το θάνατο των τριών ορειβατών στον Χελμό το περασμένο Σαββατοκύριακο δίνει ένας από τους ανθρώπους που τους γνώριζε πολύ καλά και συμμετείχε και στην επιχείρηση εντοπισμού και ανάσυρσης των σορών τους.

Ο Βασίλης Μαγκλάρας ήταν αυτός που έδωσε πρώτος σήμα στις 8:30 το βράδυ του Σαββάτου ότι χάθηκε το στίγμα των τριών που ξεκίνησαν την αναρρίχηση.  Με τον Κων/νο Ζέτο (μέλος του ΔΣ του Χιονοδρομικού) ξεκίνησαν από τις 12:00 το βράδυ με τα ορειβατικά τους ski ώστε να προσεγγίσουν το σημείο που υπήρχε εικασία πως κατευθύνθηκαν οι ορειβάτες. Την επομένη συνέδραμε στην αναζήτηση με την ομάδα του Λαζανά.

Είναι ιδιοκτήτης Φάρμας στο Σκεπαστό και το χειμώνα, εδώ και 15 χρόνια, εργάζεται ως υπεύθυνος ασφάλειας πιστών του Χιονοδρομικού. Είναι αναρριχητής και φίλος των ορειβατών που χάθηκαν. Όπως ανέφερε στην εφημερίδα Γνώμη: «Πριν από ένα 10ήμερο έκαναν το ίδιο! Αυτή τη φορά δεν είχαν επικοινωνία γι’ αυτό και μας ανησύχησε. Έγκαιρα κηρύχθηκαν αγνοούμενοι καιξεκίνησε η έρευνα και διάσωση. Για λίγα μέτρα, πριν παρασυρθούν, θα είχαν ξεκινήσει κανονικά την αποστολή τους...»

Ο επικεφαλής της ΟΟΕΔ (Ορειβατική Ομάδα Έρευνας Διάσωσης) Νίκος Λυμπέρης είπε: «Όντως ήταν μια από τις πιο δύσκολες επιχειρήσεις λόγω των συνθηκών που επικρατούσαν, επιχειρήσαμε μέσα στη νύχτα, υπήρχαν δύσβατα σημεία, αλλά ευτυχώς οι καιρικές συν- θήκες ήταν ευνοϊκές, δεν χιόνιζε, δεν έβρεχε, δεν είχε αέρα και έτσι καταφέραμε να προσεγγίσουμε το σημείο που ήταν οι αγνοούμενοι. Κάναμε τέσσερις ώρες περπάτημα για να φθάσουμε και σχεδόν πέντε ώρες για να κατέβουμε. Η διάσωση έγινε τη νύχτα και αυτό καθιστούσε πιο επικίνδυνη τη διάσωση, ενώ υπήρξε φόβος μήπως συναντήσουμε χιονοστιβάδα. Ευτυχώς στο μεγαλύτερο μέρος δεν αντιμετωπίσαμε ιδιαίτερα προβλήματα, σε δύο σημεία δεθήκαμε και καταφέραμε να φθάσουμε στο σημείο που είχαν πέσει. Όταν τους εντοπίσαμε, δεν είχαν τις αισθήσεις τους. Όμως, το χρέος μας ήταν να τους παραδώ- σουμε εκείνο το βράδυ στις οικογένειές τους, δεν μπορούσαμε να τους αφήσουμε στο βουνό. Ήταν για μας αίσθημα ευθύνης».