Το Σάββατο η πρεμιέρα του ντοκιμαντέρ "Iodine: Η Ελλάδα στα Ερείπια του Μεσολογγίου"

Το νέο ντοκιμαντέρ του Ορφέα Περετζή με τίτλο «Iodine: Η Ελλάδα στα Ερείπια του Μεσολογγίου», το οποίο φιλοδοξεί να ενώσει τις γραμμές από το Μεσολόγγι της Ελληνικής Επανάστασης και του Ντελακρουά μέχρι το σήμερα θα κάνει τη διά ζώσης πρεμιέρα του στο 24ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, το Σάββατο 19 Μαρτίου 2022, στις 21:30 στην αίθουσα Παύλος Ζάννας στο κτίριο του Ολύμπιον στη Πλατεία Αριστοτέλους, παρουσία των συντελεστών του.

Με αφετηρία λοιπόν το περίφημο  ζωγραφικό έργο του Ευγένιου Ντελακρουά, «Η Ελλάδα στα Ερείπια του Μεσολογγίου» ο κινηματογραφιστής Ορφέας Περετζής επισκέπτεται το Μεσολόγγι και τη λιμνοθάλασσά του. Καταγράφει τις σκέψεις του, την καθημερινότητα της νεολαίας και συνομιλεί με ντόπιους καλλιτέχνες και ποιητές αναζητώντας μια σύνδεση ανάμεσα στον πίνακα και το σύγχρονο Μεσολόγγι.

Το «Iodine: Η Ελλάδα στα Ερείπια του Μεσολογγίου» είναι η νέα ταινία του Ορφέα Περετζή μετά το «Στο Κέντρο του Κύκλου» και είναι έτοιμη όπως προείπαμε, για την πρεμιέρα της στο Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα Film Forward του 24ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.

Φεβρουάριος 1826. Το Μεσολόγγι πολιορκείται από έναν δυσανάλογο μεγάλο στρατό 15,000 Οθωμανών του Ιμπραήμ της Αιγύπτου. Η πόλη ασφυκτιά. Οι Μεσολογγίτες προτιμούν να πολεμήσουν μέχρι τέλους αντί να παραδοθούν. “Η Ελλάδα στα Ερείπια του Μεσολογγίου» του ζωγράφου Ντελακρουά με τη γυναικεία μορφή πάνω στα συντρίμμια του φλεγόμενου Μεσολογγίου γίνεται τότε σύμβολο ελευθερίας. Θυμίζει τις εικόνες που βλέπουμε καθημερινά με ανθρώπους να εκκενώνουν κατεστραμμένα κτίρια. Εικόνες που προκαλούν φόβο και θυμό. Οι συμπτώσεις με το σήμερα είναι τραγικές.

Ο πίνακας της γυναικείας αυτής μορφής είναι και το έναυσμα της ταινίας-δοκίμιο «Iodine: Η Ελλάδα στα Ερείπια του Μεσολογγίου». Εψαξα νόημα πέρα από τη φρίκη του πολέμου αλλά μέσα στο τοπίο και την ανθρώπινη επιθυμία. Εμπιστεύτηκα μια ιδιότυπη κινηματογραφική γλώσσα φτιαγμένη από ποιήματα Μεσολογγιτών ποιητών, σκηνές καθημερινότητας, και τοπία. Φωτογράφησα ανθρώπους με τους οποίους συζήτησα, και ταυτόχρονα κατέγραφα τις σκέψεις μου. Λειτούργησα ενστικτωδώς με τον ίδιο τρόπο που η αυτόματη γραφή ακολουθεί τη ροή των σκέψεων. Η εμπειρία για μένα ήταν ένας συνεχής αγώνας μεταξύ μιας ελεύθερης καταγραφής και της ανάγκης να αφηγηθώ μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος. Με τον μοντέρ Γιώργο Ζαφείρη καταφέραμε να δώσουμε μια δομή που απαιτούσε ακόμα μεγαλύτερη ελευθερία στον τρόπο έκφρασης. Η μουσική του Larry Gus ἠρθε να δώσει τη συναισθηματική σιγουριά σε αυτόν τον λαβύρινθο τραγωδίας, ποίησης και φυσικού τοπίου.

Aντιλαμβάνομαι πως τίποτα δεν έχει αλλάξει. Oμως οι μικρές καθημερινές εμπειρίες των ανθρώπων, όπως του Μεσολογγίτη εικαστικού Βαγγέλη Ρόμπολα αποδεικνύουν πως καμιά φορά αυτό που ψάχνεις είναι μπροστά στα μάτια σου και δεν το βλέπεις. Πίσω από τη γυναικεία μορφή του Ντελακρουά κρύβεται ένα γνώριμο σχήμα. Το ίδιο σχήμα για το οποίο μιλάει και ο Βαγγέλης στην ταινία που το είδε ένα βράδυ στις Αλυκές. Και όπως μου είπε: "το αλάτι έρχεται πάντα από ψηλά." Υπάρχει μια σχέση τοπίου και ανθρώπου που έχει κάτι να μας πει. Ίσως έτσι κάτι μπορεί να αλλάξει.

Ο Ορφέας Περετζής είναι και ο αφηγητής στην ταινία. H παραγωγή της ταινίας πραγματοποιήθηκε το 2021 με την υποστήριξη της Επιτροπής «Ελλάδα 2021» για τον εορτασμό της επετείου των 200 χρόνων από την Επανάσταση του 1821

Το φιλμ δημιουργήθηκε με την υποστήριξη του Ιδρύματος Ιωάννου Φ. Κωστοπούλου, του Μουσικού Οίκου Φίλιππος Νάκας και της Τράπεζας Πειραιώς. Μια παραγωγή της StudioBauhaus.

Περισσότερα στοιχεία στο flix.gr