Το τεκμήριο της αθωότητας πήγε περίπατο: Ο όχλος θέλει αίμα

Το τεκμήριο της αθωότητας, είναι η νομική αρχή σύμφωνα με την οποία κάθε άτομο που κατηγορείται για οποιοδήποτε έγκλημα θεωρείται αθώο έως ότου αποδειχθεί η ενοχή του. Πάμε πάλι; Κάθε άτομο που ΚΑΤΗΓΟΡΕΙΤΑΙ για οποιοδήποτε έγκλημα θεωρείται ΑΘΩΟ έως ότου αποδειχθεί η ενοχή του.

Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει πως όταν υπάρξουν ενδείξεις, αποδείξεις και γενικότερα οποιαδήποτε στοιχεία συνδέουν έναν άνθρωπο με ένα έγκλημα, είναι καθήκον της πολιτείας, να συγκεντρώσει όλα τα στοιχεία που μπορούν να συνθέσουν την λογική γραμμή μεταξύ του ατόμου και του εγκλήματος με απόλυτη ακρίβεια και σαφήνεια, να τα παρουσιάσει στο δικαστήριο και να αποδείξει την ενοχή του ατόμου. Αν αυτό δεν συμβεί, το άτομο είναι αθώο.

Το άτομο δε, θεωρείται αθώο και έως ότου να συμβεί αυτό. Αυτό, σημαίνει πρακτικά πως ακόμα και οι άνθρωποι που “ξέρουν όλοι” πως είναι ένοχοι, είναι αθώοι μέχρι ο τύπος με την τήβεννο και το σφυρί, να πει τις 3 συλλαβές: Ε-ΝΟ-ΧΟΣ.

Είναι ένα διεθνές ανθρώπινο δικαίωμα σύμφωνα με την Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, άρθρο 11 και ως τέτοιο, ισχύει ακόμα και γι αυτούς που η ενοχή τους είναι τόσο -φαινομενικά- οφθαλμοφανής που δεν έχει αμφισβητίες. Ακόμα και για αυτούς που τα τηλεδικαστήρια, με δικαστές-τηλεπερσόνες και μάρτυρες κατηγορίας και υπεράσπισης τους γείτονες και τις χαρτορίχτρες έχουν προαποφασίσει την ενοχή τους και την έχουν σαφώς ή ασαφώς ανακοινώσει.

Απόψε, δεν μάθαμε ότι η Ρούλα Πισπιρίγκου σκότωσε τα παιδιά της. Μάθαμε ότι, κατηγορείται πως σκότωσε ένα από αυτά.

Ένας όχλος, φτιαγμένος από άτομα που “ήξεραν από πριν” και “ξέρουν κι άλλα, πολλά”, μαζεύτηκε έξω από το σπίτι και απαίτησε “δικαιοσύνη” ή τουλάχιστον αυτό που θεωρούσε πως είναι δικαιοσύνη, αλλά δεν έχει καμία σχέση με αυτήν. Αυτή η θλιβερή κατάσταση έξω από το σπίτι της χαροκαμένης οικογένειας, με κόσμο που θέλει τη Ρούλα “να τη δώσουν στο λαό”, που γράφει “ΘΑΝΑΤΟΣ” στον τοίχο του σπιτιού μιας οικογένειας που σαν κορωνίδα της τραγωδίας της βλέπει ένας μέλος της να συλλαμβάνεται για τον θάνατο ενός εκ των τριών άλλων μελών της, είναι εξίσου απεχθής με την πράξη για την οποία κατηγορείται η Ρούλα.

Είναι όμως το αποτέλεσμα, πολλών ετών έλλειψης δικαιοσύνης σε κάθε πτυχή της δημόσιας και ιδιωτικής ζωής. Είναι η σχετικοποίηση της βίας, από τα μέλη μιας κοινωνίας που περιθωριοποιούνται και την υφίστανται σε κάθε μορφή της και έχουν χάσει κάθε εμπιστοσύνη στο κράτος-προστάτη, το οποίο δεν είναι φυσικά το αστυνομοκρατούμενο, αλλά αυτό που ακόμα και όταν αποτύχει στην προστασία εκ των προτέρων, τιμωρεί τον θύτη, εκ των υστέρων. Και για λόγους ηθικής τάξης, αλλά και για λόγους αποτροπής.

Οι πολίτες που βλέπουν την ασυδοσία παντού γύρω τους να μένει ατιμώρητη, πολλές φορές σε βάρος τους με τρόπο άμεσο ή έμμεσο. Δεν τα έχουν με τη Ρούλα. Στη Ρούλα ξεσπάνε, γιατί είναι όχλος και ως τέτοιος, δεν έχουν μυαλό, έχουν μόνο ένστικτο. Αλλά δεν τους φταίει η Ρούλα.

Απλά έμαθαν να δικάζουν. Από τα κανάλια που βλέπουν, από τους πολιτικούς που μόνιμα πέφτουν θύματα σκευωρίας και είναι πάντα αθώοι, από τους μαϊντανούς δικηγόρους που έχουν μόνιμο στασίδι σε κάποια πάνελ, από, από, από…

Πρέπει να μας χτυπάει καμπανάκι σε κάθε τέτοιο θέαμα, και να μην το κανονικοποιούμε. Και κυρίως, νηφάλια, να μην ξεχνάμε: μέχρι ο ένας και μοναδικός άνθρωπος που έχει η γνώμη του σημασία, να πει ότι η Ρούλα είναι ένοχη, δεν είναι. Τελεία και παύλα.