Η Επίκουρη Καθηγήτρια Καρδιολογίας στο Mount Sinai μιλά στο thebest.gr
Η Παναγιώτα Χριστιά ακολούθησε τον δρόμο της καρδιάς της και αυτό έχει κυριολεκτική και μεταφορική διάσταση. Κυνήγησε το δικό της αμερικανικό όνειρο, το οποίο περνά από την ιατρική και συγκεκριμένα από την καρδιολογία. Μετά την αποφοίτησή της από την Ιατρική Σχολή της Πάτρας, πήγε στη Νέα Υόρκη όπου ξεκίνησε έρευνα στην καρδιολογία στο Πανεπιστήμιο Albert Einstein College of Medicine και σήμερα εργάζεται ως Επιμελήτρια και Επίκουρη Καθηγήτρια Καρδιολογίας, στο Icahn School Of Medicine at Mount Sinai στο Manhattan.
«Το να ζεις στη Νέα Υόρκη είναι μια εμπειρία ζωής. Δεν είναι τυχαίο που και οι ίδιοι οι Αμερικάνοι αναφέρουν ότι, αν καταφέρεις να επιβιώσεις στη Νέα Υόρκη, μπορείς να επιβιώσεις παντού» λέει μιλώντας στο thebest.gr. Δεν κρύβει ότι σκέφτεται την επιστροφή στην Ελλάδα και λέει χαρακτηριστικά πως «πολλοί από τους φίλους μου δε με πιστεύουν όταν τους λέω ότι θεωρώ ότι η ζωή στην Πάτρα είναι πολύ πιο όμορφη από τη ζωή στη Νέα Υόρκη. Δεν θα άλλαζα με τίποτα τις βόλτες κατά μήκος της παραλιακής οδού, τη θέα από το δασύλλιο ή τις βόλτες που έκανα φέτος το καλοκαίρι με την κόρη μου στο Φάρο».
Την ίδια ώρα περιγράφει τις εφιαλτικές σχεδόν στιγμές της πανδημίας του κορωνοϊού στη Νέα Υόρκη. «Υπήρξαν μέρες που δεν είχαμε αναπνευστήρες, μάσκες, βασικά είδη πρώτης ανάγκης, συμπεριλαμβανομένων και φαρμάκων. Για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα στο νοσοκομείο είχαμε βοήθεια από το ιατρικό προσωπικό του στρατού, το οποίο, επίσης, μας είχε προμηθεύσει με αναπνευστήρες αρκετά παλιάς τεχνολογίας, που υπήρχαν στις αποθήκες για περιπτώσεις εκτάκτου ανάγκης σε περίπτωση πολέμου».
Αρχικά θα ήθελα να αναφέρουμε κάποια πράγματα για τις σπουδές σας και για το πού μένετε και εργάζεστε σήμερα.
«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Πάτρα και παρέμεινα στην πόλη κατά τη διάρκεια των φοιτητικών μου χρόνων. Μετά την αποφοίτησή μου από την Ιατρική Σχολή της Πάτρας αναχώρησα για την Νέα Υόρκη όπου ξεκίνησα έρευνα στην καρδιολογία στο Πανεπιστήμιο Albert Einstein College of Medicine. Στη συνέχεια, ολοκλήρωσα την ειδικότητα της παθολογίας στο ίδιο πανεπιστημιακό ίδρυμα όπου και παρέμεινα για ένα ακόμα χρόνο σαν Chief Resident του προγράμματος, μια θέση τιμητική που συνήθως δίνεται στους δύο με τέσσερις καλύτερους ειδικευόμενους του προγράμματος. Συνέχεια είχε η ειδικότητα της καρδιολογίας στο Icahn School Of Medicine at Mount Sinai στο Manhattan και εξειδικεύτηκα στην αξονική και μαγνητική καρδιάς. Μετά την ολοκλήρωση της εκπαίδευσής μου, έχω παραμείνει στο ίδιο πανεπιστημιακό ίδρυμα στο οποίο και συνεχίζω να εργάζομαι ως Επιμελήτρια και Επίκουρη Καθηγήτρια της Καρδιολογίας.
Πώς είναι να ζεις στη Νέα Υόρκη; Ποια είναι τα υπέρ και τα κατά σε σχέση με το να ζεις και να εργάζεσαι ως γιατρός στην Ελλάδα;
«Το να ζεις στη Νέα Υόρκη είναι μια εμπειρία ζωής. Δεν είναι τυχαίο που και οι ίδιοι οι Αμερικάνοι αναφέρουν ότι, αν καταφέρεις να επιβιώσεις στη Νέα Υόρκη, μπορείς να επιβιώσεις παντού. Η καθημερινότητα είναι δύσκολη και απαιτητική και σίγουρα απέχει πολύ από αυτό που έχει ο περισσότερος κόσμος στο μυαλό του από τις ταινίες ή τις σειρές. Οι αποστάσεις είναι μεγάλες, οι απαιτήσεις της δουλειάς τρομερές και ο ανταγωνισμός τεράστιος. Από την άλλη πλευρά, όμως, η Νέα Υόρκη είναι πολυπολιτισμική και ο κάθε άνθρωπος μπορεί να βρει εδώ σημεία ταύτισης. Όσον αφορά στην άσκηση της ιατρικής, τα μεγέθη είναι τελείως διαφορετικά σε σχέση με την Ελλάδα. Ο αριθμός των ασθενών που περιθάλπουμε σε καθημερινή βάση είναι πολύ μεγαλύτερος, η ιεραρχία κατά τη διάρκεια της ειδικότητας είναι αυστηρή, αλλά υπάρχει περισσότερη βοήθεια όσον αφορά στο νοσηλευτικό και παραϊατρικό προσωπικό. Τα πρώτα χρόνια της ειδικότητας δούλευα 6 μέρες τη βδομάδα. Για μένα προσωπικά αυτό που ήταν το πιο συναρπαστικό στην άσκηση της ιατρικής, ερχόμενη από μία αρκετά μικρή και σχετικά ομοιογενή χώρα, ήταν και είναι η δυνατότητα να θεραπεύεις ασθενείς από όλες τις φυλές του κόσμου και να βλέπεις ασθένειες που στην Ελλάδα διάβαζα μόνο στα βιβλία της ιατρικής, όπως επίσης η δυνατότητα να περιθάλπω μεταμοσχευμένους ασθενείς ή ασθενείς με τεχνητή καρδιά».
Ποιοι σας λείπουν περισσότερο και τι αγαπάτε στην Πάτρα; Tην επισκέπτεστε συχνά;
«Από την Πάτρα μού λείπουν περισσότερο οι γονείς μου, οι παιδικές μου φίλες από το σχολείο και τη σχολή, που τυχαίνει μερικές να είναι και κουμπάρες μου. Αγαπώ πολύ την πόλη και θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που μεγάλωσα και σπούδασα στην Πάτρα. Πριν αποκτήσω οικογένεια, επισκεπτόμουν την Ελλάδα και την Πάτρα δύο με τρεις φορές το χρόνο, δυστυχώς όμως τα τελευταία χρόνια κυρίως λόγω του Covid-19 επισκεπτόμαστε την Πάτρα μια φορά το χρόνο».
Θέλετε να επιστρέψετε στην Πάτρα και την Ελλάδα; Γενικότερα ποιοι είναι οι στόχοι σας;
«Από τη στιγμή που έφυγα για σπουδές στην Αμερική είχα πάντα στο μυαλό μου την επιστροφή. Ιδίως μετά την απόκτηση οικογένειας, η ανάγκη για επιστροφή έχει γίνει ακόμη πιο επιτακτική. Είναι πολύ σημαντικό τα παιδιά να μεγαλώνουν με τους παππούδες, τις γιαγιάδες αλλά και την ευρύτερη οικογένεια. Αλλά και σε επαγγελματικό επίπεδο θα ήθελα πάρα πολύ να προσφέρω στην Ελλάδα, στη χώρα που μας σπούδασε και μας μεγάλωσε και να βοηθήσω τους Έλληνες ασθενείς».
Πόσο εύκολο είναι να συνδυαστεί η μητρότητα με την εργασία;
«Δεν είναι εύκολο, είναι όμως απολύτως εφικτό. Ο ρόλος της εργαζόμενης μητέρας είναι απαιτητικός, όποια και εάν είναι η επαγγελματική ενασχόληση κάθε γυναίκας. Δυστυχώς στην Αμερική στις περισσότερες δουλειές, και ιδίως κατά τη διάρκεια της ιατρικής εκπαίδευσης, δεν υπάρχει θεσμοθετημένη άδεια μητρότητας. ‘Ετσι, στη δική μου περίπτωση έπρεπε μετά από ένα μήνα κανονικής άδειας να επιστέψω στο νοσοκομείο. Η μητρότητα είναι όμως ρόλος μαγικός. Όσο δύσκολη και να είναι η μέρα μου στο νοσοκομείο, το χαμόγελο και η ζεστή αγκαλιά της κόρης μου ,η συντροφικότητα και η συμπαράσταση του συζύγου μου όταν επιστρέφω σπίτι, μου δίνει απεριόριστη δύναμη και αισιοδοξία.
Τι είναι για σας το αμερικανικό όνειρο; Πού σας δικαίωσε; Σας απογοήτευσε σε κάτι; Ποια είναι η δική σας προσωπική οπτική;
«Νομίζω ότι αυτό που θεωρούμε αμερικάνικο όνειρο είναι ότι ουσιαστικά η Αμερική είναι η χώρα των ευκαιριών. Ίσως το 2022 οι ευκαιρίες να μην είναι τόσες πολλές όσες 50 ή 100 χρόνια πριν, πλην όμως θεωρώ ότι οι δυνατότητες ανέλιξης στην χώρα αυτή είναι πολύ περισσότερες απ’ ό,τι στην Ελλάδα. Στη δική μου περίπτωση θεωρώ δικαίωση το γεγονός ότι, ερχόμενη στη χώρα σαν μετανάστρια με βίζα εργασίας, κατάφερα να επιτύχω τους στόχους μου, να διεκδικήσω και καταφέρω να ανέλθω επαγγελματικά στο ίδιο επίπεδο με Αμερικανούς συναδέλφους, χωρίς να γνωρίζω κανέναν, μόνο με σκληρή δουλειά, επιμονή και υπομονή. Νομίζω η Αμερική είναι μια πολύ σκληρή χώρα, η οποία όμως δικαιώνει αυτούς που δουλεύουν σκληρά».
Tι θυμάστε από τα χρόνια της Πάτρας; Από τις παιδικές, τις σχολικές και όχι μόνο μνήμες ποιες ξεχωρίζετε;
«Την Πάτρα την αγαπώ. Είναι η πόλη των παιδικών, μαθητικών και φοιτητικών μου χρόνων. Η πόλη στην οποία μένουν σήμερα οι γονείς μου, η πόλη που επισκέπτομαι κάθε φορά που επιστρέφω στην Ελλάδα. Νοσταλγώ τα μαθητικά χρόνια στο Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου, όταν ήταν στην Ανθούπολη, εκεί που γνώρισα τις παιδικές μου φίλες με κάποιες από τις οποίες σήμερα μας συνδέουν δεσμοί συγγένειας. Αναπολώ τα φοιτητικά χρόνια στην Ιατρική Σχολή της Πάτρας ,τις αδελφικές παρέες που έκανα εκεί, και πραγματικά νιώθω ευγνωμοσύνη για τις βάσεις τις οποίες η Σχολή και οι καθηγητές μού έδωσαν για να προχωρήσω στα επαγγελματικά μου βήματα. Πολλοί από τους φίλους μου δε με πιστεύουν όταν τους λέω ότι θεωρώ ότι η ζωή στην Πάτρα είναι πολύ πιο όμορφη από τη ζωή στη Νέα Υόρκη. Δεν θα άλλαζα με τίποτα τις βόλτες κατά μήκος της παραλιακής οδού, τη θέα από το δασύλλιο ή τις βόλτες που έκανα φέτος το καλοκαίρι με την κόρη μου στο Φάρο».
Περιγράψτε μας τη ζωή στην Αμερική εν μέσω πανδημίας και τις συνθήκες που βιώσατε ως γιατρός από την αρχή της ως σήμερα
«Η πανδημία στη Νέα Υόρκη ήρθε αρκετά νωρίτερα από ό,τι στην Ελλάδα και θυμάμαι χαρακτηριστικά τα Επείγοντα να γεμίζουν με ανθρώπους με συμπτώματα λοίμωξης του αναπνευστικού στα τέλη Φεβρουαρίου του 2020. Τα γεγονότα που επακολούθησαν στην πόλη της Νέας Υόρκης είναι γνωστά. Για εμένα προσωπικά αυτό που βίωσα ήταν, δυστυχώς, σκηνικό πολέμου και ειλικρινά εύχομαι να μην ξαναβιώσουμε παρόμοιες καταστάσεις. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τον Μάρτιο του 2020, όταν κάλυπτα την Καρδιολογική Εντατική, η οποία τότε είχε μετατραπεί σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας για ασθενείς με Covid-19, να έχει ασθενείς εκ των οποίων ο μεγαλύτερος ήταν κάτω των 45 ετών. Υπήρξαν μέρες που δεν είχαμε αναπνευστήρες, μάσκες, βασικά είδη πρώτης ανάγκης, συμπεριλαμβανομένων και φαρμάκων. Για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα στο νοσοκομείο είχαμε βοήθεια από το ιατρικό προσωπικό του στρατού, το οποίο, επίσης, μας είχε προμηθεύσει με αναπνευστήρες αρκετά παλιάς τεχνολογίας, που υπήρχαν στις αποθήκες για περιπτώσεις εκτάκτου ανάγκης σε περίπτωση πολέμου. Θυμάμαι επίσης το παράρτημα του νοσοκομείου που είχαν στήσει μέσα στο Central Park στο οποίο περιθάλψαμε ασθενείς. Δεν θα ξεχάσω επίσης πάρα πολλά από τα πρώτα σαββατοκύριακα εκείνων των μηνών όπου στην πολύβουη πόλη επικρατούσε η απόλυτη σιγή και το μόνο που ακουγόταν ήταν οι σειρήνες των ασθενοφόρων, αλλά και την συγκίνηση και την υπερηφάνεια που ένιωθα κάθε απόγευμα στις επτά, όταν όλος ο κόσμος έβγαινε στα παράθυρα και στις ταράτσες για να χειροκροτήσει και να ενθαρρύνει όλους τους επαγγελματίες υγείας».
Mιλήστε μας για την ελληνική κοινότητα εκεί. Αν έχετε δεσμούς, αν «μεταφέρεται» κάτι από τη ζωή της Ελλάδας εκεί;
«Θεωρώ τον εαυτό μου εξαιρετικά τυχερό, γιατί αρκετές μέρες την εβδομάδα βλέπω αρκετούς Έλληνες ασθενείς σε μία Κλινική που έχει το νοσοκομείο μας στην Αστόρια. Η ελληνική κοινότητα στην Αμερική και ιδίως στη Νέα Υόρκη είναι πολυπληθής, εξαιρετικά δομημένη και πολύ ισχυρή. Η Ελληνική κοινότητα παραμένει συνασπισμένη γύρω από την ελληνική γλώσσα, τη θρησκεία και την οικογένεια, τα οποία είναι βασικοί πυλώνες της ελληνικότητας γενικότερα. Τις άγιες μέρες του Πάσχα που προηγήθηκαν οι ελληνικές εκκλησίες στη Νέα Υόρκη ήταν γεμάτες και οι Έλληνες τηρήσαμε όλα τα έθιμα του Πάσχα όπως ακριβώς και στην Ελλάδα».
Γιατί επιλέξατε να γίνετε γιατρός και πώς βρεθήκατε στην Αμερική;
«Η επιστήμη της ιατρικής με είχε γοητεύσει από πολύ μικρή ηλικία, καθώς από νωρίς είχα αντιληφθεί ότι ήταν μια πάρα πολύ πρακτική επιστήμη, συνεχώς εξελισσόμενη, και κυρίως μία επιστήμη η οποία προσέφερε στο συνάνθρωπο. Όντας φιλομαθής από παιδί, σκέφτηκα ότι οι γνώσεις μου θα είχαν άμεση πρακτική εφαρμογή, η κάθε μου μέρα στη δουλειά θα ήταν πολύ ενδιαφέρουσα, θα έπρεπε συνεχώς να ενημερώνομαι και να διαβάζω και δεν θα βαριόμουν ποτέ. Στα χρόνια της ιατρικής στην Πάτρα πολλοί από τους καθηγητές μας είχαν ειδικευθεί στην Αμερική και αυτό που κατάλαβα στα πρώτα χρόνια της Σχολής ήταν ότι η εκπαίδευση εκεί ήταν πάρα πολύ οργανωμένη, εντατική, απόλυτα δομημένη και πολύ ενδιαφέρουσα. Κατά τη διάρκεια των σπουδών μου επισκέφτηκα επίσης και κάποιες ευρωπαϊκές χώρες. Οι εμπειρίες μου αυτές τελικά ενίσχυσαν μέσα μου την πεποίθηση ότι η εκπαίδευση στην Αμερική θα μου προσέφερε τρομερή επιστημονική κατάρτιση, πλούσια κλινική εμπειρία και απεριόριστες ευκαιρίες για έρευνα. Οι γονείς μου, που πάντα φρόντιζαν να μας δώσουν όλη την απαραίτητη υλική και ψυχολογική στήριξη, να εκπληρώσουμε όλους μας τους στόχους και τα όνειρα, με στήριξαν και με βοήθησαν πολύ στο να ξεκινήσω τη διαδικασία και τελικά να μεταβώ στην Αμερική για ειδικότητα, παρότι η Αμερική ήταν πάρα πολύ μακριά και παρόλο που δεν είχαμε κανένα γνωστό ή συγγενή εκεί».
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr