Ήταν όλοι εκεί, για τον Νάσο που αγαπήσαμε- Μια βραδιά γεμάτη συναισθήματα, συγκίνηση και αναμνήσεις- ΦΩΤΟ

Η ομιλία της διευθύντριας σύνταξης του thebest.gr Γιώτας Κοντογεωργοπούλου

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι στη ζωή μας που όταν φεύγουν παίρνουν μαζί τους κάτι από το χρώμα. Το κόκκινο δεν θα είναι ποτέ το ίδιο χωρίς αυτούς, δεν  θα έχει την ίδια ένταση, την ίδια δύναμη, δεν θα λέει την ίδια ιστορία….

 Το μαγικό ωστόσο με αυτούς τους ανθρώπους είναι ότι έχουν προλάβει να σε μάθουν να μην βγάζεις το χρώμα από την παλέτα, όποια και αν είναι η συνθήκη. Ακόμη και αν αφορά το δικό τους «αντίο».

Αυτό ήταν, αυτό είναι και αυτό θα είναι ο Νάσος Νασόπουλος για όσους τον ζήσαμε. Το χρώμα της νιότης μας. Το κόκκινο που επιμένει, έστω και λίγο πιο αχνό από αυτό που κάποτε κοιτάζαμε μαζί του.

Το κόκκινο που θα συνοδεύει τη φράση «θυμάσαι τότε που...» και θα τον καθίζει πάντα δίπλα μας στο τραπέζι, θα τον φέρνει με τα λόγια και τα πειράγματα, θα τον επιβεβαιώνει με τις εξελίξεις και εκείνος γελώντας πονηρά θα μας λέει αυτοσαρκαζόμενος «μόνο πότε θα πεθάνω δεν ξέρω» αν και τελικά, όπως αποδείχθηκε, το γνώριζε και αυτό.

Κάπως έτσι, με αυτό το «μαζί» που ο ίδιος μας έμαθε όντας άνθρωπος αριθμού πληθυντικού, ο Νάσος είναι μαζί μας εδώ και δεκαπέντε μήνες. Είναι μαζί μας και εδώ, απόψε, κάθεται στην τελευταία σειρά, όπως πάντα και σχολιάζει ψιθυριστά για να μην διακόπτει τη ροή της βραδιάς, «ανατομεί» τα λόγια μας και συγκινείται, ενθουσιάζεται σαν έφηβος, τσεκάρει λάθη και αμηχανίες για να μας πειράξει, γεννάει μια νέα ιδέα και ετοιμάζεται να τη μοιραστεί μαζί μας στο τέλος, κουνώντας τα χέρια του με εκείνο τον αξέχαστο τρόπο με τον οποίο επικοινωνούσε μια σκέψη του και την έβαζε πάνω στο τραπέζι, πάντα τεκμηριωμένη, πάντα πρωτοποριακή και γι αυτό σθεναρά ακαταμάχητη.

Λένε ότι συνήθως η πρώτη εικόνα που έχεις από έναν άνθρωπο είναι και η καθοριστική καθώς  δεν έχει προλάβει να μεσολαβήσει  η σύσταση της περσόνας του από τον ίδιο ή από τους άλλους και βλέπεις την αλήθεια του με γυμνό μάτι δίχως τα φίλτρα της συναναστροφής. Η θεωρία αυτή αντικατοπτρίζει απόλυτα την πρώτη εικόνα που αποκόμισα από τον Νάσο Νασόπουλο ένα απόγευμα του Σεπτεμβρίου το μακρινό 1992 στην παλιά «Ημέρα» στην οδό Τσαμαδού.

Είχα μόλις επιστρέψει στην Πάτρα μετά από σπουδές χωρίς να έχω αποφασίσει ακόμη αν η δημοσιογραφία θα είναι για μένα επάγγελμα και είχα βρεθεί στην «Ημέρα» ως εκπαιδευόμενη, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό για  το πόσο ψαρωμένη μπορεί να ήμουν.

Ήταν ακόμη η εποχή που στις εφημερίδες υπήρχε ένα διδακτικού τύπου πρωτόκολλο ψαρώματος για τους καινούργιους αν και στη δημοκρατική «Ημέρα» αυτό το συναντούσες στην πολύ χαλαρή του εκδοχή.

Ο Νασόπουλος ήταν εκείνο τον καιρό υπεύθυνος του πολιτικού ρεπορτάζ αλλά δεν ήταν μόνιμος στα γραφεία, περνούσε, άφηνε τα θέματά του και έφευγε γι αυτό και δεν είχε τύχει να τον συναντήσω. Εκείνο το απόγευμα  πέρασε από την εφημερίδα για να αφήσει το άρθρο του. Μου είπε ένα ζεστό  «καλωσόρισες στην ομάδα, πάμε δυνατά» με ένα διάπλατο χαμόγελο και αμέσως κουδούνισε στο αυτί μου η μαγική λέξη: «Ομάδα». Με είχε κάνει με το «καλημέρα» μέρος ενός συνόλου. Μου είχε δώσει και ένα κίνητρο. Με είχε κάνει να πιστέψω ότι θα πάμε δυνατά και ότι σε αυτό το «δυνατά» μπορώ να έχω κι εγώ, ο τελευταίος τροχός της αμάξης, ρόλο.

Μου έκανε μεγάλη, σχεδόν μαγνητική εντύπωση αυτός ο τύπος που σάρωσε άμα τη εμφανίσει του το γραφείο, έχοντας εκτόπισμα πολύ μεγαλύτερο από αυτό της ηλικίας του. Για αυτό και έστησα αυτί παρακολουθώντας την κουβέντα του με τον αρχισυντάκτη και τον εκδότη της εφημερίδας για το πρωτοσέλιδο της επόμενες μέρας.

Ο Νασόπουλος είχε προσκομίσει ένα σημαντικό θέμα πολιτικού περιεχομένου, αλλά υπήρχε και ένα άλλο, κοινωνικό, ολίγον εναλλακτικό θέμα που ο ίδιος είχε εντοπίσει στις τυπωμένες προς διόρθωση σελίδες. Οι άλλοι δύο θεωρούσαν αυτονόητο ότι το πρώτο θέμα θα ήταν αυτό του Νασόπουλου. Ο ίδιος επέμενε να μπει άνοιγμα το κοινωνικό θέμα και επιχειρηματολογούσε μετ΄επιτάσεως  επ΄αυτού όντας ήδη ενθουσιασμένος και για τον τίτλο που θα μπορούσε να μπει και τον είχε ήδη σκαρώσει εν ριπή οφθαλμού.

Ακομπλεξάριστος, ενθουσιώδης, διεισδυτικός, γρήγορος, μυαλό ταχύ και εφευρετικό, άνθρωπος που γέμιζε τον χώρο χωρίς να καταβάλει καμιά προσπάθεια, με μια ασύλληπτη πειθώ, με ένα μοναδικό ένστικτο, με μια σκέψη που πάταγε πάνω στις γραμμές  ή και τις έσβηνε όταν τις θεωρούσε περιττές, ο υπεύθυνος του πολιτικού ρεπορτάζ Νάσος Νασόπουλος εκείνη τη μέρα έβαζε δεύτερο θέμα το δικό του ρεπορτάζ και μου χάριζε το πρώτο μου άνοιγμα. Έκανε πρώτο θέμα στην εφημερίδα, το θέμα ενός εκπαιδευόμενου, χωρίς να δει αυτό που όλοι οι άλλοι έβλεπαν: έναν εκπαιδευόμενο. Είχε δει για άλλη μια φορά έξω από το πλαίσιο.

Από εκείνη τη στιγμή ήξερα τι επάγγελμα ήθελα να κάνω, ποιος ήθελα να μου μάθει τη δουλειά. Είχα μπροστά μου την εικόνα του δημοσιογράφου έτσι όπως την είχα φανταστεί, αλλά και του ανθρώπου που ξέρει ποιος είναι και δεν έχει ανάγκη να το αποδείξει σε κανένα. Είχα μπροστά μου έναν νέο άνθρωπο με ηχηρή αυτοπεποίθηση, ανοικτό μυαλό, ανεξάντλητη ενέργεια και ακαταπόνητο χιούμορ. Είχα βρει αυτόν που θα θαύμαζα μέχρι το τέλος, γνωρίζοντας από την αρχή και το «γιατί».

Είχα μπροστά μου τον Νάσο. Κατά τη γνώμη μου το πιο δυνατό μυαλό της γενιάς του.

 "Ο Νασόπουλος που έριξε το θέμα του στη δεύτερη θέση για να ενθαρρύνει έναν νέο συνεργάτη, κάτι που έκανε πολλές φορές στη ζωή του και με πολλούς χαρίζοντας απλόχερα όσα διέθετε σε βαθμό υπερθετικό, εκείνη την εποχή είχε ήδη πίσω του μια διαδρομή η οποία εξηγούσε εν πολλοίς την επιρροή που ασκούσε στο χώρο.

Είχε ήδη διατελέσει από τα 20 χρόνια του διοικητικός διευθυντής στο Διεθνές Φεστιβάλ Πάτρας με την πανευρωπαϊκή λάμψη, στο πλευρό του Θάνου Μικρούτσικου, έχοντας αποκομίσει εμπειρίες που του άνοιγαν ορίζοντες και γράμμωναν το ανήσυχο πνεύμα του με διεθνούς εμβέλειας ασκήσεις που στη συνέχεια ήταν ορατές και στο δημοσιογραφικό του λόγο μιας και ο Νάσος κοίταζε πάντα έξω από τα όποια σύνορα.

Είχε ήδη ξεκινήσει, από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 τις εκδοτικές προσπάθειες που έδιναν φωνή σε νέες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις του τόπου και της περιοχής, σε μια περίοδο αλλαγών που καθόρισαν τις επόμενες δεκαετίες και ανέδειξαν πρόσωπα τα οποία απασχόλησαν επί μακρόν και εξακολουθούν να απασχολούν τα κοινά. Είχε ταχθεί με την πένα του στο πλευρό των δημοκρατικών πολιτών και των δημοκρατικών αγώνων, είχε ήδη δώσει το στίγμα του ως ένας οξυδερκής και ταυτόχρονα ευαίσθητος άνθρωπος που έρεπε σχεδόν ασυναίσθητα προς αυτόν που είχε ανάγκη από συμμάχους.

Η  αρχή είχε γίνει με την έκδοση της τοπικής μηνιαίας εφημερίδας «ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ» και ακολούθως με την έκδοση της εβδομαδιαίας εφημερίδας  «ΕΒΔΟΜΑΔΑ» και της ημερήσιας εφημερίδας «ΓΕΓΟΝΟΤΑ» μαζί με τον αξέχαστο Γιώργο Σπαθαράκη ο οποίος έφυγε επίσης νωρίς, στην ηλικία που μας αποχαιρέτησε και ο Νάσος, μήνα Φλεβάρη και αυτός, σε μια καρμική θαρρείς σύμπτωση που από κανέναν μας δεν πέρασε απαρατήρητη.

Εκείνη η συνεργασία είχε φέρει κοντά όχι μόνο δύο πολύ δυνατές και παρεμβατικές πένες που δεν απέφευγαν τις αιχμηρές αναφορές ακόμη και τις έντονες αντιπαραθέσεις, αλλά και δύο ζεστούς και δοτικούς, ανθρώπους που πέρασαν από τον χώρο του Τύπου χωρίς να τον λερώσουν είτε πάνω είτε κάτω από το τραπέζι, χωρίς να εκχωρήσουν ιδέες και «γραμμές» όσες και αν ήταν οι δυσκολίες που ανέκυψαν, και ήταν πολλές, όσοι και αν ήταν οι πειρασμοί και ήταν πολλοί.

 Δυο ανθρώπους που τους θεωρούμε παράσημο όσοι είχαμε την τύχη να δουλέψουμε μαζί τους.

Είχε όμως και άλλα σημαντικά στο ενεργητικό του ο Νάσος Νασόπουλος που με εντυπωσίασε με την πρώτη ματιά εκείνο το απόγευμα  του Σεπτέμβρη του 1992.

Είχε στο βιογραφικό του τον θρυλικό "Φάρο", τον οποίο δημιούργησε  το 1988 μαζί με τον Φάνη Συνοδινό και ο οποίος βγήκε στον αέρα την 1/1/1989 αλλάζοντας άρδην το ραδιοφωνικό τοπίο. Μιλάμε για τον τρίτο σταθμό ελεύθερης ραδιοφωνίας που είχε δημιουργηθεί στη χώρα, για έναν σταθμό από τον οποίο πέρασαν όλοι οι κορυφαίοι πολιτικοί και όλοι οι κορυφαίοι καλλιτέχνες της εποχής. Έναν σταθμό που είχε στη διεύθυνση σύνταξης τον Νάσο Νασόπουλο και στην καλλιτεχνική διεύθυνση προγράμματος τον Θάνο Μικρούτσικο.

Η εμβληματική αυτή δημοσιογραφική πρωτοβουλία, γρήγορα κατέκτησε τεράστιο μερίδιο ακροαματικότητας. To «Πρωϊνό ενημερωτικό magazino» το οποίο παρουσίαζε ο Νάσος μαζί με τη Ρούλα Κωστακοπούλου, κατέγραφε ιλιγγιώδη νούμερα, ενώ το παραγωγικό μυαλό του Νασόπουλου γεννούσε συνεχώς νέα πρότζεκτ ανατρέποντας τα δεδομένα της ραδιοφωνίας, αλλά και τα δεδομένα της επικοινωνίας και διεισδύοντας στην κοινωνία με τρόπο πρωτοποριακό.

Ο "Φάρος" έφερε στο φως στρατιά νέων ανθρώπων και αυτό δεν μου κάνει καμία εντύπωση μιας και ο Νάσος ήταν γεννημένος για να δίνει ευκαιρίες, να ανακαλύπτει ανθρώπους, να βλέπει με το καλημέρα το επόμενο βήμα τους, να εμπνέει και να καθοδηγεί. Ο Νάσος ήταν γεννημένος για να ρίχνει το τόξο ψηλά και να σε κάνει να το κοιτάζεις μαγεμένος όχι μόνο από τον στόχο, αλλά και από τον ενθουσιασμό με τον οποίο τον σημάδευε. Ένα μεγάλο παιδί που έλαμπε όταν ονειρευόταν και απογειωνόταν όταν σχεδίαζε. Σαν να τα ζούσε όλα για πρώτη φορά και σε βαθμό υπερθετικό. Ακριβώς όπως κάνουν τα παιδιά.

Από εκείνη τη μέρα του 1992 μέχρι και το «αντίο» που μας ράγισε, ο Νάσος ήταν για μένα ο συνεργάτης, ο οδηγός, ο φίλος και ο δάσκαλος. Ήταν  σχολείο.

Τον είδα να καταγράφει ιστορικά υψηλά ποσοστά τηλεθέασης για τα δεδομένα ενός περιφερειακού καναλιού με την πολιτική του εκπομπή στον τηλεοπτικό σταθμό Tele Time την εποχή που το πολιτικό ρεπορτάζ βρισκόταν στον απόγειό του και η αρθρογραφία είχε τη δύναμη να κινεί νήματα, να εγείρει ζητήματα και να αλλάζει τις ατζέντες ουσιαστικά και όχι φαινομενικά.

Θυμάμαι ότι ο Νασόπουλος έκανε στην περιοχή εμβέλειας του τηλεοπτικού σταθμού μεγαλύτερα νούμερα από αυτά του Νίκου Χατζηνικολάου αν και η εκπομπή προβαλλόταν την ίδια ώρα.  Τον θυμάμαι αργότερα στον ίδιο σταθμό σε διευθυντική θέση να εισάγει στο πρόγραμμα εκπομπές που αποτελούσαν τομή για την εποχή τους με πρότζεκτ που είδαμε πολύ αργότερα να επαναλαμβάνονται σε αθηναϊκούς τηλεοπτικούς σταθμούς.

Τον θυμάμαι Διευθυντή Σύνταξης στην «ΗΜΕΡΑ», που ήταν το κύριο έντυπο έκφρασης των δημοκρατικών Πατρινών να δημιουργεί συνθήκες ομαδικής δουλειάς που οδήγησαν σε μια μικρή dream team, η οποία έγραψε τη δική της ιστορία, έχοντας το προνόμιο να δουλεύει σε ένα περιβάλλον που θύμιζε γιορτή με το χιούμορ του Νασόπουλου να ενορχηστρώνει στιγμές που κανείς μας δεν ξέχασε. Χιούμορ καυστικό, αυτοσαρκαστικό, πηγαίο και χειμαρρώδες και κυρίως χιούμορ με μήνυμα. Χιούμορ αγαπησιάρικο.  

Τον θυμάμαι στα στρογγυλά τραπέζια τα πρωινά να δίνει το ρυθμό σε συσκέψεις για κορυφαία πολιτικά, πολιτιστικά και αθλητικά γεγονότα στα οποία είχε εμπλοκή από θέσεις ευθύνης, όπως τον θυμάμαι, και σε πρωινούς καφέδες επιτελείων παρατάξεων και υποψηφίων να δίνει κατευθύνσεις, να ορίζει το πλαίσιο των συζητήσεων, να δημιουργεί ένα νέο σύνθημα, να προτείνει ένα νέο, πάντα νέο, τρόπο επικοινωνίας. Τον θυμάμαι στις νίκες αλλά και στις ήττες. Στις δεύτερες λίγο πιο πολύ. Εκεί δοκιμάζονται οι άνθρωποι και εκεί σου δίνουν τις απαντήσεις που θες.

Και φυσικά τον θυμάμαι τον Νάσο εκείνες τις απίστευτες μέρες της δημιουργίας του περιοδικού Best και του thebest.gr, στο γραφείο της οδού Σαχτούρη, τότε που επέμενε ότι το μέλλον στην ενημέρωση  είναι το διαδίκτυο και όλοι τον έλεγαν τρελό. Όλοι πλην του αξέχαστου Χριστόφορου Πετρή με τον οποίο έκαναν την μεγάλη τομή, παραδίδοντάς μας το μεγαλύτερο περιφερειακό μέσο ενημέρωσης στη χώρα, επιχειρώντας και επιτυγχάνοντας μια μικρή επανάσταση στον χώρο της ενημέρωσης στην ελληνική περιφέρεια, δημιουργώντας έναν από τους πλέον σύγχρονους ενημερωτικούς ιστότοπους της Ελλάδας, κάτι που εκείνη τη χρονική στιγμή θα έκανε είτε ένας τρελός, είτε ένας τόσο οξυδερκής και διορατικός, όπως ήταν ο δικός μας Νάσος.

Ο Νάσος που ζει μέσα από το thebest και κάθε μέρα είναι παρών στην πρωινή σύσκεψη, φωνάζοντας: «Όχι κίτρινες ειδήσεις», «όχι ακραίους τίτλους», «όχι εντυπωσιασμούς», «διασταυρώνουμε», «είμαστε στο πλευρό των ανίσχυρων, εμείς είμαστε η δύναμή τους», «γράφουμε ανοικτά την άποψή μας. Δεν φοβόμαστε τίποτα και κανέναν».

Ο Νάσος Νασόπουλος δεν έθετε στεγανά και δεν έβαζε περιορισμούς στους συνεργάτες του με τους οποίους βρισκόταν σε διαρκή επικοινωνία. Ήξερε πώς να μεταδώσει στον συνομιλητή του αυτό που εννοούσε. Είχε πάντα τις κατάλληλες λέξεις για να το πει. Και παράλληλα, ήξερε να ακούει. Αλίευε από τον καθένα, ένα μικρό θησαυρό. Και τον αλίευε αφήνοντάς τον ελεύθερο, δίδοντάς του χώρο.

Ο εκνευρισμός του, ο οποίος μπορεί και να ήταν σε κάποιες περιπτώσεις θυελλώδης, κρατούσε όπως και  θυμός του. Λίγα λεπτά. Οι ηλιοφάνειες ήταν πάντα περισσότερες από τις συννεφιές.

Είχα  και εξακολουθώ να έχω την πεποίθηση ότι τα μεγάλα μεγέθη φαίνονται από τον τρόπο που φέρονται στα άκρα. Από τον τρόπο για παράδειγμα που φέρεται το ίδιο πρόσωπο σε έναν περισπούδαστο και σε έναν απλό άνθρωπο. Σε έναν πρωθυπουργό και σε έναν αγρότη. Σε έναν αρχάριο και σε ένα φτασμένο. Είναι μόλις δύο οι άνθρωποι που έχω δει στη ζωή μου να φέρονται με μεγαλύτερο σεβασμό και μεγαλύτερη τρυφερότητα και προσοχή στον απλό άνθρωπο από ό,τι στον εκ θέσεως ισχυρό. Ο ένας ήταν ο Νάσος Νασόπουλος.

Ο Νάσος που σκεφτόταν πάντα αυτό που δεν μας είχε περάσει ποτέ από το μυαλό. Που έγραφε πάντα αυτό που δεν είχαμε σκεφτεί, που μας υποψίαζε για αυτό που μας είχε διαφύγει. 

Ο Νάσος που μας έμαθε πού να λέμε «ναι», αλλά κυρίως πού να λέμε «όχι». Που μας έμαθε πότε πρέπει να «φεύγεις», με όποιο κόστος ακόμη και αν δεν έχεις που να πας, ή μάλλον περισσότερο τότε…. Που μας έδειξε τα «κόκκινα σημεία» τα οποία ο ίδιος ποτέ δεν παραβίασε ακόμη και όταν οι μέρες ήταν δύσκολες και το διακύβευμα μεγάλο. Ήξερε ποιος είναι, τι του αξίζει και το διεκδικούσε με αξιοπρέπεια.

Ο Νασόπουλος, δεν παρακάλεσε, δεν υποχώρησε, δεν εκχώρησε και δεν δέθηκε στο άρμα κανενός, κάτι που πολλοί δεν του συχγώρεσαν. Και το πιο σημαντικό; Δεν έδεσε κανέναν στο δικό του άρμα. Aυτοδημιούργητος, υπερήφανος, ήξερε και να μην διαπραγματεύεται το λίγο  και να πληρώνει την έλλειψη διάθεσης διαπραγμάτευσης. Και αυτό ήταν το πιο σημαντικό μάθημα που πήραμε από αυτόν.

Ένα μάθημα που τον καθιστούσε σημαντικότερο σαν άνθρωπο από ό,τι σαν επαγγελματία. Όπως τον καθιστούσε και σαν επαγγελματία μοναδικό το γεγονός ότι δεν ήταν αφεντικό αλλά leader. 

Ο Νάσος δεν καθόταν στην καρέκλα να δίνει εντολές. Έπεφτε πρώτος στη δουλειά και έδειχνε στην πράξη το «πώς». Τραβούσε πρώτος κουπί και κοίταζε γεμάτος συγκίνηση το καράβι να σαλπάρει. Ήταν φτιαγμένος για να δημιουργεί ομάδες, να τις εμπνέει και να τις κάνει οικογένεια, δημιουργώντας τους  την αίσθηση της απόλυτης ασφάλειας. Αρκούσε που ο Νάσος ήταν εκεί. Και όλοι ξέραμε ότι ο δρόμος θα ανοίξει.

Εμπνευστής, οδηγός, φίλος, αταλάντευτα και βαθιά προοδευτικός, στην καθημερινή πρακτική και όχι στην «ταμπέλα», σε όλη την πορεία της ζωής του, άνθρωπος που άλλαζε απόψεις, που αναθεωρούσε, που δεν  κολλούσε σε καταστάσεις και σχήματα. Και πάνω από όλα αγωνιστής. Στηριγμένος πάντα στις δυνάμεις τις δικές του από μικρό παιδί.

Πολεμιστής μέχρι το τέλος, ακόμη και όταν απέναντί του είχε τον καρκίνο στον οποίο κατάφερε να χαμογελάσει, με το χιούμορ των ευφυών ανθρώπων και την τόλμη των φιλοσοφημένων.

Κατάφερε ακόμη και στην πιο σκληρή στιγμή της ζωής του να περιγράψει καρέ- καρέ την περιπέτειά του, να μοιραστεί τις εμπειρίες του με άλλους συμπάσχοντες και να σπάσει τα ταμπού, αλλά και όλα τα προγνωστικά που δεν ήταν στο πλευρό του.

Λίγο καιρό πριν μας αποχαιρετήσει, ο Νασόπουλος σηκώθηκε αν και καταπονημένος από την αρρώστια μεσάνυχτα, ώρα 12 και άρχισε να βοηθάει  στο thebest.gr για να καλύψουμε γρήγορα έναν αρκετά μεγάλο σεισμό. Ήταν αυτός που ανέβασε πρώτος το θέμα αφήνοντάς μας άφωνους. Βαριά χτυπημένος από το καρκίνο, εκείνο το βράδυ ο Νάσος μας έδινε ένα ακόμη μάθημα ζωής με αφορμή ένα σεισμό. Δημοσιογράφος μέχρι το τέλος.

 Από το Σεπτέμβριο του 1992 μέχρι και το αντίο του, μόνο τέτοια έχω να θυμάμαι. Και μια σκηνή που με χάραξε. Ήταν Δεκέμβριος του 2021 όταν επιστρέφοντας εργασιακά στο thebest.gr, ο Νάσος μου έστειλε ένα email με το καθηκοντολόγιο του διευθυντή σύνταξης.  H σελίδα είχε για μένα 23 αριθμημένες παύλες.

Στην 23η έγραφε «αφιέρωμα στον μακαρίτη Νάσο Νασόπουλο».

Όταν το είδα γέλασα. «Δεν ντρέπεσαι;» του είπα εννοώντας ότι το παράκανε με τον αυτοσαρκασμό. Κανείς μας άλλωστε δεν πίστευε ότι ο Νάσος μπορούσε να φύγει.

«Εσύ έμελλε τελικά να μου γράψεις τον επικήδειο» μου είπε με το γνωστό του χαμόγελο.

Για μια στιγμή πίστεψα ότι ο Νάσος είχε αφήσει κάτω το όπλο του και προσπαθούσε να δραπετεύσει με την ταχεία του χιούμορ. Στο τέλος της διαδικτυακής συνομιλίας μας όμως, γύρισε, με κοίταξε και μου είπε «εγώ θα τον νικήσω τον καρκίνο».

Καθώς απομακρυνόταν στο βάθος του δωματίου αφήνοντάς με να μιλάω με τη Νεκταρία, η οποία γι αυτόν ήταν κάτι πολύ περισσότερο από σχέση ζωής, είδα να φεύγει ο Νάσος που ήξερα, έτοιμος να ρίξει στη θάλασσα το επόμενο καραβάκι και να πάμε να τραβήξουμε όλοι ξανά κουπί.

Ήταν η τελευταία φορά που τον είδα. Ήταν όμως έτσι πραγματικά;

Φεύγουν πράγματι ποτέ οι άνθρωποι που αγαπήσαμε;

Τον βλέπω τώρα μπροστά μου ξανά να μου λέει με το γνωστό του ύφος «πάλι πολλά έγραψες, δεν το κόβεις τελικά το ελάττωμα.. τα λες και γρήγορα…».

Κι  έπειτα, τον ακούω να συμπληρώνει. «Καλή ιδέα πάντως αυτή. Να κάνουμε μια βραδιά και για τον Χρήστο τον Δημόπουλο και για τον Πράχτορα και για τον Τάκη τον Γκίκα και για τον Σπαθαράκη και για τον Χριστόφορο Πετρή και για τον Νίκο τον Μηλιώνη…»

Είπαμε, ο Νάσος ήταν, ο Νάσος ΕΙΝΑΙ, αριθμός πληθυντικός.

Ο δικός ΜΑΣ, αναντικατάστατος,  Νάσος.

Η ομιλία του δικηγόρου και στένου φίλου του Νάσου, Γιώργου Μάρκου

"Ο Νάσος  δεν υπήρξε μόνο ένας εμπνευσμένος και μαχητικός δημοσιογράφος όπως φάνηκε στα όσα σας είπε και σας έδειξε νωρίτερα η Γιώτα. Στα 57 χρόνια της ζωής του κυριολεκτικά «στρίμωξε» και πρόλαβε να κάνει πολλά.

Πρώτη από όλα η ενασχόλησή του με την πολιτική.

Από μαθητή ακόμα τον γοητεύουν οι ιδέες του ΠΑΣΟΚ και ο Ανδρέας Παπανδρέου.

 Είναι μόλις 20 χρονών όταν μαζί με τον Χρήστο Δημόπουλο και εμένα αναλαμβάνει την ηγεσία του παντοδύναμου τότε Οργανωμένου ΠΑΣΟΚ της Αχαΐας.

Παρ’ ότι σαν νεαρό καθοδηγητή οι πολυάριθμες τότε οργανώσεις του ΠΑΣΟΚ τον αγάπησαν, τα κομματικά δεσμά τα τίναξε γρήγορα από πάνω του.

Η αλήθεια είναι ότι δεν του ταίριαζαν καθόλου.

Ήταν ανήσυχος, ανυπάκουος και μόνιμος αμφισβητίας των ασάλευτων κομματικών δεδομένων.

Γι αυτό επέλεξε συνειδητά μέχρι το τέλος της ζωής του να παραμείνει ένας πολίτης αδέσμευτος κομματικά, αλλά ασυμβίβαστα και σταθερά ενταγμένος στον αριστερό – προοδευτικό χώρο.

Εκτός όμως από τη δημοσιογραφία ο Νάσος υπήρξε ταλαντούχος και εργασιομανής και στον τομέα της επικοινωνίας και της οργάνωσης εκδηλώσεων.

Ήδη από το 1981 ο Δήμαρχος Ανδρέας Καράβολας του εμπιστεύεται τη διοικητική διεύθυνση του πρωτοεμφανιζόμενου Διεθνούς Φεστιβάλ Πάτρας.

Ο νεαρός Νάσος συνεργάζεται θαυμάσια με το Θάνο Μικρούτσικο, γίνονται φίλοι και για τα επόμενα χρόνια το Φεστιβάλ της Πάτρας αναδεικνύεται στον κορυφαίο πολιτιστικό θεσμό της χώρας.

Το 1989 κατάφεραν και ο μεγάλος Μπόμπ Ντίλαν κάνει την πρώτη του εμφάνιση στην Ελλάδα στο δικό μας Εθνικό Στάδιο.

Για περίπου 10 χρόνια με τον φίλο του Νίκο Συναδινό είχαν παρέμβαση σε όλα τα κορυφαία πολιτικά, πολιτιστικά και κοινωνικά γεγονότα της πόλης μέσα από τη διαφημιστική εταιρεία τους «ΑΚΤΙΝΑ». Μεταξύ άλλων μεγάλων εκδηλώσεων διοργάνωσε το 2007 το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ρυθμικής Γυμναστικής στην Πάτρα.

Το 2004 ανέλαβε της ευθύνη της διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων στην Πάτρα ως CITY Manager.

Με την ολοκλήρωση των αγώνων τιμήθηκε για τη χρηστή του οικονομική διαχείριση.

Για δεκαετίες ολόκληρες αρκετοί βουλευτές και δήμαρχοι της Αχαΐας αναγνωρίζουν ότι η εκλογική τους επιτυχία χρωστάει πολλά στο επικοινωνιακό χάρισμα και την πολιτική διεισδυτικότητα του Νάσου.

Ήταν από αυτούς που δεν δίστασε να στηρίξει τον Γιάννη Δημαρά και να τον βοηθήσει ουσιαστικά να βγεί ο πρώτος Δήμαρχος της Πάτρας που δεν είχε την υποστήριξη κανενός πολιτικού κόμματος.

Η τελευταία του προσφορά στην Πάτρα ήταν η καθοριστική συνεισφορά και συμμετοχή του στην ανάληψη και προετοιμασία των Μεσογειακών Αγώνων το 2019.

Όμως ο Νάσος εκτός από ευφυής και δημιουργικός ήταν ταυτόχρονα και ένας άνθρωπος τολμηρός, ακομπλεξάριστος και γιατί όχι υπερβατικός.

Ποτέ δεν τον λύγισαν οι δυσκολίες της ζωής που σε όλους μας πολλές φορές προβάλλουν αμείλικτες και ανίκητες.

Ο Νάσος ήταν ο τολμηρός άνθρωπος των αλμάτων και της φυγής προς τα εμπρός.

Γνώρισα τον Νάσο όταν ήλθα στην Πάτρα το 1983. Μαζί με τον Χρήστο Δημόπουλο, εκτός από την από κοινού καθοδήγηση του ΠΑΣΟΚ Αχαΐας, οι τρεις μας δεθήκαμε με μια φιλία ζωής.

Ο Νάσος με «δούλευε» τότε για τα μεταπτυχιακά μου στο Παρίσι γιατί ο ίδιος ήταν παιδί μιας λαϊκής οικογένειας με 4 παιδιά από τη συνοικία «Σύνορα» της Πάτρας.

Γρήγορα όμως τα εξαιρετικά του προσωπικά εφόδια τον έσπρωξαν προς τα εμπρός σε όλα τα επίπεδα των δραστηριοτήτων του.

Εικοσάχρονος φοιτητής συσκεπτόταν με τον Γενηματά και τον Λαλιώτη, συνομιλούσε με τον Κουτσόγιωργα και τον Αυγερινό και την ίδια στιγμή στο VILY-PARK υπερασπιζόταν παθιασμένα το αριστερό προφίλ του ΠΑΣΟΚ μπροστά σε 600 ανθρώπους.

Την ίδια εποχή ξεκινά τη μεγάλη του πορεία στη δημοσιογραφία που τον οδήγησε από τα «Γεγονότα» στο thebest.gr 

Με τη Ντόρα, την πρώτη του γυναίκα απέκτησαν τον Περικλή και το Θάνο.

Ακολουθούν και οι δυό τα χνάρια του στη δημοσιογραφία και είμαι σίγουρος ότι σήμερα νοιώθουν το τρυφερό αλλά και το αυστηρό του μάτι να τους κοιτάει από ψηλά.

Με τη Νεκταρία ζήσανε πολλά χρόνια μαζί και δημιούργησαν το γνωστό πλέον σε όλη την Ελλάδα thebest.gr 

Μαζί έδωσαν και την τελευταία μεγάλη μάχη του Νάσου με τον καρκίνο.

Με απίστευτη γενναιότητα στάθηκε απέναντι και σε αυτόν τον σκληρό αντίπαλο.

Θυμάμαι την ατάραχη ψύχραιμη φωνή του όταν μεσημέρι χτύπησε το κινητό μου και τον άκουσα να μου λέει σχεδόν σκωπτικά «Γιαλάκια σε ενημερώνω, έχω έναν καρκίνο».

Στη συνέχεια έκανε την τελευταία ανατρεπτική – αντισυμβατική κίνηση της ζωής του.

Γράφει καθημερινά στο BEST στη στήλη «Ζώντας με τον καρκίνο».

Πολλοί εκπλήσσονται αλλά πολλοί περισσότεροι ανακουφίζονται, δυναμώνουν, χαμογελούν και μάχονται πιο σθεναρά στην αρρώστια τους αφού ο Νάσος γίνεται και πάλι καθοδηγητής αλλά δημόσιος αυτή τη φορά του αγώνα τους για ζωή.

Ο επίμονος Νάσος μαίτρ στη λύση του πολύ δύσκολου SUDOKU και άρρωστος συνέχισε να το κάνει. Υπέγραφε όσa έλυνε με την αντίστοιχη ημερομηνία.

Ξέρω ότι άφοβος έκανε και το τελευταίο βήμα προς το επέκεινα.

Θυμάμαι καλά ότι στα Ψηλά Αλώνια με την κόρη μου Αλεξάνδρα και το φίλο μας Σπύρο Μαραγκό μας είπε: «Γιατί να φοβάμαι το μετά αφού κανείς δεν ξέρει αν είναι κακό ή καλό».

Εγώ είχα τρεις αδελφούς. Ένα εξ αίματος και δύο όχι. Τον Νάσο και τον Χρήστο. Οι δύο έφυγαν μακριά μου αλλά νοιώθω ότι θα περπατούν δίπλα μου μέχρι και το δικό μου τέλος.    

Η τοποθέτηση του εκπροσώπου της ΕΣΕΗΠΗΝ, Προέδρου του ΤΕΑΣ, Θανάση Μπαμπανέβα

Ο Νάσος Νασόπουλος υπήρξε αναμφίβολα ένας χαρισματικός άνθρωπος. Εξαίρετος δημοσιογράφος με στόφα καινοτόμου δημιουργού με όραμα και ορίζοντες πέρα από στερεότυπα και νόρμες που επιβάλλονται από κατεστημένες αντιλήψεις.

Ο Νάσος άνοιγε πάντα τα φτερά του και ταξίδευε στα δύσκολα. Χάραζε δρόμους με παρρησία και θάρρος γνώμης. Διατύπωνε απόψεις και στόχευε με ανοιχτό μυαλό σε μεγάλες κατακτήσεις πρωτοποριακές για την εποχή του. Ήταν πάντα ένα βήμα μπροστά, με συγκροτημένες ιδέες, αποκρυσταλλωμένες απόψεις και θέσεις με προοπτική.

Ο αγαπημένος μας συνάδελφος υπήρξε πατρινολάτρης αλλά ταυτόχρονα πολίτης του κόσμου. Πνεύμα ανήσυχο και διορατικό, πάλευε γι’ αυτό που πίστευε και ήθελε να πείθει πάντα με επιχειρήματα.

Σε όλη του τη ζωή υπήρξε ενεργός πολιτικά συνειδητοποιημένος προοδευτικός πολίτης με πορεία και κριτήριο την προσφορά, υπέρ του κοινωνικού συνόλου.

Προσωπικά θυμάμαι με πόση θέρμη αγκάλιαζε κάθε τι που καταπιανόταν και προσπαθούσε εκείνο που του είχαν αναθέσει να το διεκπεραιώσει στη λεπτομέρειά του. Θυμίζουμε τις προσπάθειες για ανάληψη των Μεσογειακών Αγώνων, τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων και τη φιλοξενία αντιπροσωπειών ξένων χωρών. Παλαιότερα δε τη στήριξή του στο Διεθνές Φεστιβάλ της Πάτρας και τόσα άλλα.

Ο Νάσος διέθετε μια απίστευτη δυναμική και κέρδιζε τον συνομιλητή του με μια προσέγγιση που είχε βάση το διάλογο. Πάντα σεβόταν την αντίθετη άποψη και ήταν διατεθειμένος να τη συζητήσει μέχρι να βρεθεί η καλύτερη δυνατή επιλογή, η προσφορότερη λύση.

Όταν διαφωνούσε το εκδήλωνε κάθετα. Γιατί δεν ήταν διατεθειμένος να κάνει εκπτώσεις σε οράματα, αξίες, ιδανικά όπως τα είχε ονειρευτεί και τα υπερασπιζόταν αταλάντευτα.

Από τα πρώτα βήματα στη δημοσιογραφία, έδειξε ότι διαθέτει συγκροτημένο λόγο και γραφή. Ήταν άμεσος και παρεμβατικός επί της ουσίας. Διέθετε οργανωτικές και διοικητικές ικανότητες και τον ενδιέφεραν τα κοινά. Πάσχιζε για το πώς η αγαπημένη του γενέθλια πόλη, η Πάτρα και η ευρύτερη περιοχή θα μπορούσαν να βγουν από την εσωστρέφεια και να ατενίσουν το μέλλον με ανυστερόβουλη αναπτυξιακή προοπτική σε όλους τους τομείς.

 Θυμάμαι παλαιότερες ατέρμονες συζητήσεις και κοινούς μας  προβληματισμούς γιατί η Πάτρα π.χ  που βρίσκεται στο κέντρο ενός ενδιαφέροντος τριγώνου μεταξύ Δελφών, Αρχαίας Ολυμπίας δεν μπορούσε να καρπωθεί τα οφέλη, από την παραμονή των χιλιάδων διακινουμένων ελλήνων και κυρίως ξένων επισκεπτών από και προς τους προβεβλημένους προορισμούς.

Για να επανέλθουμε όμως στα αμιγώς δικά μας τα δημοσιογραφικά, να τονίσουμε ότι πέρα από τη γόνιμη και εποικοδομητική θητεία του στις τοπικές εφημερίδες αρχικά στην «ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ», τα «ΓΕΓΟΝΟΤΑ με τον αείμνηστο επίσης δυναμικό δημοσιογράφο Γιώργο Σπαθαράκη, μετέπειτα στην «ΗΜΕΡΑ» πρωτοπόρησε στην έκδοση πολυτελών ειδικών εκδόσεων και περιοδικών. Εκεί όμως που πραγματικά καταξιώθηκε, ήταν η καθοριστική συμμετοχή και συμβολή του στη δημιουργία της κορυφαίας και σήμερα ειδησεογραφικής πλουραλιστικής ποικίλης ύλης ιστοσελίδας «THEBEST».

Ο Νάσος ήταν ίσως από τους πρώτους δημοσιογράφους που είχε διαβλέψει ότι η ειδησεογραφία, θα περάσει στην ηλεκτρονική σημερινή της μορφή.

Όπως μου θύμισε προ ημερών μάλιστα ο εξαίρετος συνάδελφος και αγαπημένος φίλος Κώστας Θεοδωρόπουλος Γεν. Γραμματέας του ΤΕΑΣ, ο Νάσος μας είχε εκπλήξει όταν πριν από αρκετά χρόνια είχε μιλήσει σε γενική συνέλευση της ΕΣΗΕΠΗΝ στα Γιάννενα, για την ηλεκτρονική επανάσταση στην ενημέρωση που θα επέφερε η ανάπτυξη του ΙΝΤΕΡΝΕΤ.  Περιττό να τονίσουμε εδώ ότι σε όλες τις συνελεύσεις, η παρουσία, οι απόψεις και οι θέσεις του Νάσου, είχαν βαρύνουσα σημασία, γι’ αυτό έχαιρε ιδιαίτερης εκτίμησης από όλους τους συναδέλφους.

Μια και αναφερόμαστε στο «BEST» να συγχαρούμε τόσο τη διευθύντρια – αγαπημένη μας συνάδελφο Νεκταρία Ντούκα,  σύντροφο στη ζωή και τους καθημερινούς αγώνες στο δημοσιογραφικό μετερίζι του Νάσου και την επίσης αγαπημένη μας διευθύντρια σύνταξης Γιώτα Κοντογεωργοπούλου εξαίρετη δημοσιογράφο και συγγραφέα γιατί επίσης μαζί με τα παιδιά του Περικλή και Θάνο και όλους τους αγαπητούς και πολύ καλούς συναδέλφους που εργάζονται στο «THEBEST» συνεχίζουν να παρουσιάζουν ποιοτική δημοσιογραφική και πνευματική εργασία.

Πάντα χαρούμενος και αισιόδοξος ο Νάσος, είχε αρκετούς – όχι πολλούς – επιστήθιους φίλους. Δύο από αυτούς είναι ασφαλώς οι αδελφοί Μάρκου, ο έγκριτος δικηγόρος ο Γιώργος και ο καθηγητής βουλευτής Αχαΐας του ΣΥΡΙΖΑ Κώστας.

Είχε όμως σχέσεις αδιατάραχτης φιλίας και συνεργασίας με αυτοδιοικητικούς όπως ο σημερινός Δήμαρχος Αιγιαλείας και παλαιότερα της Συμπολιτείας ο Δημ. Καλογερόπουλος, με τον οποίο είχαν διοργανώσει σειρά εκδηλώσεων στην Άβυθο όπως εκείνη η ανεπανάληπτη βραδυά με τον αείμνηστο συνθέτη Γιάννη Σπανό και την Πένυ Ξενάκη την οποία θα θυμάται ασφαλώς ο Δήμαρχος, όπως όλοι όσοι είχαμε την τύχη να είμαστε εκεί.

Αγαπητές φίλες και φίλοι

Η δημοσιογραφική οικογένεια της ΕΣΗΕΠΗΝ και του ΤΕΑΣ, έχει ανεξίτηλα χαραγμένη στη μνήμη της την τραγική απώλεια του Νάσου. Γιατί πραγματικά η δημοσιογραφία φτώχυνε και στερήθηκε έναν ανυπέρβλητο μαχητή, που με μοναδική και απαράμιλλη γενναιότητα κατέγραψε όλη τη σκληρή περίοδο της δοκιμασίας του με τον καρκίνο και τη φρικτή εμπειρία της κόλασης που βίωσε.

Γιατί πραγματικά υπήρξε ηρωική και ταυτόχρονα συγκλονιστική η περιγραφή για το πέρασμα στην Αχερουσία.

Με λεπτομέρειες που σόκαραν τους άλλους, όχι όμως τον ίδιο. Γιατί ως καλός  και ευσυνείδητος εκφραστής και χειριστής του λόγου, θεωρούσε χρέος του μέχρι την τελευταία στιγμή να μην λυγίσει, έστω και αν έπρεπε να κάνει την ύστατη υπέρβαση. Να αποχαιρετήσει τα εγκόσμια, υπηρετώντας την ενημέρωση, με παρρησία ακρίβεια και αντικειμενικότητα.

Οι περιγραφές του μέσα από το «ημερολόγιο ενός καρκινοπαθούς»,  πρωτόγνωρες  για τα δεδομένα της ελληνικής δημοσιογραφίας, αποτελούν ασφαλώς μνημειώδη παρακαταθήκη εκείνων που τολμούν να κοιτάνε κατάματα την πραγματικότητα, να μην ωραιοποιούν καταστάσεις, αλλά να μάχονται ελπίζοντας. Γιατί η ελπίδα είναι πραγματικά αυτή που πεθαίνει τελευταία.

Σ’ όλη αυτή τη μαρτυρική διαδρομή είχε πολύτιμους συμπαραστάτες τους καταξιωμένους γιατρούς αδελφικούς του φίλους Μιχάλη Κίτρου και το γιό του Πάνο.

Αυτός ήταν ο Νάσος που δεν συνήθιζε να κάνει εκπτώσεις, αλλά έλεγε τα πράγματα με το όνομά τους, χωρίς φόβο, αλλά με ασίγαστο πάθος.