Μία τυφλή στους δρόμους της Πάτρας

Ένα πρόσφατο πρωινό που έτρεχα ως συνήθως για διάφορες δουλειές στο κέντρο, είχα ένα κενό μισής ώρας και είπα να ξαποστάσω σε ένα καφέ στον πεζόδρομο της Παντανάσσης.

Καθώς χαλάρωνα, είδα να ανηφορίζει μία γυναίκα διαφορετική από τις άλλες –όχι ως προς την εμφάνιση, ήταν τυφλή. Κρατούσε το γνωστό βοηθητικό μπαστουνάκι της και περπατούσε με ιδιαίτερα ανάλαφρο τρόπο στον πεζόδρομο.

Το βλέμμα μου συνέχισε να την ακολουθεί, έως ότου έφτασε στην άκρη του πεζοδρόμου και επιχείρησε να διασχίσει την οδό Καραϊσκάκη.

Εκεί όλα άλλαξαν.

Η γυναίκα κοιτούσε με αγωνία μία δεξιά και μία αριστερά. Παρά το γεγονός πως βρισκόταν σε διάβαση, ο χρόνος περνούσε και κανένα αυτοκίνητο δεν σταματούσε για να περάσει.

Κινήθηκα αυθόρμητα. Πετάχτηκα από την θέση μου κι έτρεξα προς το μέρος της. Κάνοντας ένα αυστηρό νόημα στο επόμενο αυτοκίνητο, περάσαμε μαζί στο απέναντι πεζοδρόμιο.

Με ευχαρίστησε, χαρίζοντας μου ένα πλατύ χαμόγελο και συνέχισε στον δρόμο της.

Κατηφορίζοντας με μία γλυκόπικρη διάθεση, σκεφτόμουν πως εάν ήμουν κι εγώ σε φούρια, το πιο πιθανό ήταν να την είχα αγνοήσει.

Αλήθεια, πόσο πρωτόγονοι ήμαστε ακόμα ως άτομα, ως πόλη, ως κοινωνία;

Ως πότε θα συνεχίζουμε να αγνοούμε και να καταδικάζουμε στην περιθωριοποίηση τους συμπολίτες μας με κάθε λογής κινητική δυσκολία;

Το επίπεδο του πολιτισμού μιας κοινωνίας κρίνεται από την μεταχείριση που αυτή επιφυλάσσει σε μέλη της που χαρακτηρίζονται από κάποιου είδους διαφορετικότητα. 

Εμείς βρισκόμαστε στον μεσαίωνα. 

Δεν είναι επιτέλους καιρός να το αλλάξουμε αυτό;