Ήταν οι ενδιάμεσες εκλογές στις ΗΠΑ το κύκνειο άσμα του τραμπισμού;

Τα αποτελέσματα στις πρόσφατες ενδιάμεσες εκλογές στις ΗΠΑ, έτυχαν ανά την δημοκρατική υφήλιο μίας υποδοχής που χαρακτηρίστηκε κυρίως από αίσθημα ανακούφισης. Έχοντας φρέσκιες τις προβλέψεις ουκ ολίγων αναλυτών που είχαν σπεύσει να παίξουν ρόλο Κασσάνδρας, κάνοντας λόγο για απόλυτη κυριαρχία Τραμπ, για κόκκινο κύμα που θα πλημμύριζε τις αμερικανικές πολιτείες και άλλα παρόμοια, λογικό είναι το ατελέσφορο αυτών των προβλέψεων να αντιμετωπιστεί ακόμα και με αντιδράσεις υπερβάλλουσας αισιοδοξίας για τα μελλούμενα.

Περνώντας όμως στην επόμενη μέρα, η ανάλυση οφείλει να θέσει το πλέον καίριο ερώτημα. Αυτό ήταν λοιπόν, ξεμπερδέψαμε με τον Τραμπ και τα λοιπά τραμποειδή που πρωταγωνιστούν στο περίφημο MAGA (Make America Great Again) κίνημά του;

Αν η απάντηση έπρεπε να ήταν μονολεκτική, θα ήταν ένα ξεκάθαρο όχι.

Το αμερικανικό σύστημα απέδειξε πως έχει βαθιά δημοκρατικές ρίζες που αντέχουν ακόμα και σε ακραίους κλυδωνισμούς. Μία σημαντική πλειοψηφία πολιτών όρθωσε ανάστημα και χρησιμοποίησε το ύψιστο δικαίωμα του εκλέγειν για να ορθώσει τείχος στις ακραίες φωνές του άκρατου λαϊκισμού, του διχασμού και της μισαλλοδοξίας που εμφανίζονταν ως σχεδόν νομοτελειακά προελαύνουσες.

Χαρακτηριστικό αυτού είναι πως μεγάλη μάζα ψηφοφόρων και των δύο κομμάτων, έκανε επιλογές προσώπων και στις τρεις κάλπες (Βουλή Αντιπροσώπων, Γερουσία και Κυβερνήτες Πολιτειών) οι οποίες ανήκουν στη μετριοπαθή και κεντρώα πλευρά Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικανών. Σε όλη την χώρα, οι περισσότεροι υποψήφιοι που στηρίχθηκαν από τον Τραμπ, αλλά και περιπτώσεις που ανήκουν στο αριστερό κομμάτι του Δημοκρατικού κόμματος, δεν πέτυχαν τους στόχους τους. Κάποιοι μίλησαν για την επάνοδο των «νορμάλ» πολιτικών.

Σίγουρα, σημαντικό ρόλο στην κινητοποίηση μερίδας του εκλογικού σώματος που ίσως έκανε και την τελική διαφορά σε αρκετά αποτελέσματα, έπαιξε η αντίδραση στην πρόσφατη απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου σχετικά με το ζήτημα των αμβλώσεων. Γενικότερα, η ατζέντα των δικαιωμάτων –ατομικών και πολιτικών- «έπαιξε» δυνατά και αποτέλεσε αντίβαρο στην επίδραση που είχε το κύμα ακρίβειας, που πλήττει μεσαία και κατώτερα στρώματα, στην ψήφο. Απόδειξη πως το χιλιοφορεμένο και κυνικό «it’s the economy stupid» -περί των κινήτρων της ψήφου- δεν βρίσκει εφαρμογή σε κάθε εκλογική διαδικασία. 

Καλά όλα αυτά, αλλά ο Τραμπ είναι εδώ –το ίδιο και το κίνημά του που έχει θέλξει εκατομμύρια ψηφοφόρους και εκατοντάδες πολιτικούς. Το ιστορικό ρεπουμπλικανικό κόμμα βρίσκεται σε πρωτοφανή λήθαργο υπό την επήρεια του μαγικού του φίλτρου. Είναι χαρακτηριστικό πως ο επικρατέστερος αντίπαλός του για το χρίσμα του GOP είναι ένα πολιτικό του παιδί, με βαθιά συντηρητικές θέσεις, ο Ρομπ Ντε Σάντις, που απλά προσπαθεί να ενηλικιωθεί επιτελώντας πατροκτονία. Αλλά και στην αντίπερα όχθη, τουλάχιστον ως ώρας, δεν έχει ξεχωρίσει πολιτικός που να επιτρέψει στον -από κάθε άποψη- αδύναμο Πρόεδρο Μπάιντεν να συνταξιοδοτηθεί.

Το πλέον σημαντικό δε, είναι το ότι η αμερικανική κοινωνία παραμένει βαθύτατα διχασμένη. Η συνεργασία των δύο κομμάτων ή έστω βουλευτών τους, που κάποτε ήταν η νόρμα και η ζωογόνος δύναμη του συστήματος διακυβέρνησης των ΗΠΑ, συνεχίζει να αποτελεί απαγορευμένο καρπό. Και είναι βέβαιο πως στους παρόντες πρωταγωνιστές ένθεν κακείθεν, δεν διαφαίνεται πολιτικός ικανός να ιάνει αυτή την πληγή.

Τελικά, αυτό που έχει ανάγκη η πολιτική σκηνή των ΗΠΑ, αλλά κι ολόκληρου του δυτικού κόσμου, ίσως είναι η επιστροφή των ανιαρών πολιτικών. Ανθρώπων που μπορεί να μην είναι αυθεντικά πολιτικά ταλέντα και να μη διακρίνονται για το ρητορικό τους χάρισμα, αλλά που μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους αποτελεσματικά, χωρίς φανφάρες και λοιπές φιοριτούρες. Ας μη λησμονούμε, πως ο δαίμονας Τραμπ ανήλθε στο προσκήνιο και από όσα έκανε –ή δεν έκανε- ο κατά κοινή ομολογία πιο χαρισματικός πολιτικός της γενιάς του, ο πολύς Μπαράκ Ομπάμα.