Το "The Fabelmans" του Στίβεν Σπίλμπεργκ συνδυάζει χιούμορ και δάκρυ - Μακράν από τις καλύτερες ταινίες του

O 76χρονος Αμερικανός σκηνοθέτης Steven Spielberg δεν έχει καθόλου χάσει το ταλέντο του παρότι έχει μεγαλώσει ηλικιακά. Το αντίθετο μάλιστα θα λέγαμε παρακολουθώντας τη νέα του ταινία, το «The Fabelmans» που είμαστε σίγουροι πως θα έχει καλή τύχη και πορεία στα ερχόμενα βραβεία Όσκαρ. Το ότι η ταινία γενικά δεν έχει πολυτραβήξει στα ταμεία είναι ένα θέμα μιας και συνήθως οι ταινίες με την υπογραφή του Σπίλμπεργκ είναι εγγυημένες επιτυχίες. Τι έγινε λοιπόν στο «The Fabelmans» που συνεχίζεται για 2η εβδομάδα να παίζεται στα Odeon Veso Mare στην Ακτή Δυμαίων και αξίζει να δείτε. Κατ’ αρχάς θα λέγαμε πως είναι κατά κάποιο τρόπο αδικία μία τόσο ανθρώπινη, καλοσκηνοθετημένη ταινία που βρίσκει σημεία προσέγγισης με τον θεατή και το σημαντικότερο τον συγκινεί, δεν έχει προσελκύσει το κοινό.

Ο Στίβεν Σπίλμπεργκ με μία καριέρα που ξεπερνά σε διάρκεια τα πενήντα χρόνια, που παιδάκι έξι χρονών έπιασε πρώτη φορά κινηματογραφική μηχανή στα χέρια του, που πολύ νέος αναζήτησε δουλειά στα στούντιο CBS όπου & συνάντησε και εντυπωσίασε τον μεγάλο Τζον Φορντ, επιχείρησε στο «The Fabelmans» να μας ανοίξει την καρδιά του, να μιλήσει με όση περισσότερη αλήθεια και ειλικρίνεια για εκείνα τα παιδικά, εφηβικά χρόνια που τελικά όλους μας σημαδεύουν και πέτυχε σε αυτό που έκανε γιατί τα όσα μάς αφηγείται ξεπερνούν την σφαίρα της δικής του προσωπικής αλήθειας κάνοντας και εμάς τους υπόλοιπους «κοινωνούς».

Και τι δεν κατορθώνει αυτός ο «παραμυθάς» του Χόλιγουντ που όντως αποδεικνύεται μέσα από την ιστορία της ταινίας πως είναι και παραμένει ένα σπάνιο ταλέντο. Κατορθώνει παρότι η ταινία φτάνει σε διάρκεια τις δυόμιση ώρες ακριβώς, να μην κουράσει, ανανεώνοντας ολοένα με ευρήματα τη ροή της ιστορίας. Καταφέρνει να συνδυάσει μοναδικά τη συγκίνηση και μάλιστα μέχρι δακρύων με το χιούμορ. Ναι, και κλαις και γελάς στο «The Fabelmans» και χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι η έξοχη σκηνή με την άφιξη του περίεργου θείου, αδελφού της μαμάς που τον υποδύεται ο Τζουντ Χιρς, ένας θαυμάσιος ηθοποιός που τον θυμόμαστε από τους «Συνηθισμένους ανθρώπους» του Ρόμπερτ Ρέντφορντ όπου έκανε τον ψυχολόγο & είχε προταθεί για Όσκαρ.

Ο Boris Schildkraut, θείος του πιτσιρικά Σαμ Φάμπελμαν, αν και θα τον τρομάξει στην αρχή ουσιαστικά θα τον παρακινήσει να κυνηγήσει το όνειρο του. Άλλη πάλι κορυφαία σκηνή, η αντιπαράθεση του νεαρού Σαμ με την μητέρα του Μίτζι (εξαιρετική η Μισέλ Γουίλιαμς αναμένεται να κερδίσει υποψηφιότητα για Όσκαρ). Χολωμένος ο μικρός έχοντας με την κάμερα του καταγράψει και αποκαλύψει το μεγάλο μυστικό της μητέρας του, θα δεχτεί μία δυνατή ξυλιά στην πλάτη με τη μητέρα του αμέσως να μετανιώνει για την πράξη της και να ακολουθεί ένας πολύ συγκινητικός διάλογος ανάμεσα τους.

Η ταινία επικεντρώνεται πολύ στην οικογένεια δείχνοντας μας πως όλα όσα συνέβησαν, «έγραψαν» στην καρδιά και το μυαλό του Σαμ και τον διαμόρφωσαν καθοριστικά. Και κάτι ακόμα τόσο σημαντικό και σε μία εποχή όπως η δεκαετία του ’50 και η ’60. Η οικογένεια του Σαμ και κυρίως η μητέρα του δεν σταμάτησε να τον ενθαρρύνει και να τον πιστεύει ανοίγοντας ουσιαστικά το δρόμο στο μικρό σκηνοθέτη να εξελιχθεί και να γίνει ο επαγγελματίας "θαυματοποιός" που πλέον ξέρει όλη η υφήλιος. Όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Τι αλήθεια μεγάλη κουβέντα. Η ζωή είναι δική σου και κανείς δεν έχει δικαίωμα πάνω της ούτε καν εγώ που σε έφερα στο κόσμο, λέει η Μίτζι Φάμπελμαν σε άλλη σκηνή στο γιο της συγκινώντας μας ξανά.

Και το χιούμορ ποτέ δεν λείπει για να εξισορροπεί τα δύσκολα όπως στις σκηνές του σχολείου στη Καλιφόρνια όπου ο Σαμ (ο 20χρονος Καναδοαμερικανός ηθοποιός Gabriel LaBelle είναι αποκάλυψη) μπορεί να δέχεται bulling από τους πιο μάγκες του σχολείου επειδή είναι εβραίος αλλά όταν θα αναλάβει να γυρίσει σε ταινία την εκδρομή - σκασιαρχείο στην παραλία των συμμαθητών του, θα κάνει ήρωα, τον πιο σκληρό και γόη της παρέας επιδεικνύοντας ανωτερότητα ή απλά λειτουργώντας έξυπνα, έκανε πιο ελκυστική την ταινία του! Κι επίσης γελάς με τη συμμαθήτρια του Σαμ, τη Μόνικα που θα τον πλησιάσει ερωτικά & η οποία έχει για ίνδαλμα και πόστερ στο δωμάτιο της τον Ιησού Χριστό!

Ίσως η ταινία θα μπορούσε να διαρκούσε λιγότερο αλλά όπως είπαμε δεν κουράζει. Οι σινεφίλ αναφορές είναι επίσης πολλές με αποκορύφωμα αυτή με τον σπουδαίο Ντέιβιντ Λιντς στο ρόλο του σκηνοθέτη - μύθου του Αμερικανικού σινεμά, Τζον Φορντ, η μουσική του μόνιμου συνεργάτη του Σπίλμπεργκ και πολυβραβευμένου Τζον Γουίλιαμς μένει στο μυαλό ενώ και η δουλειά στη διεύθυνση φωτογραφίας (Γιάνους Καμίνσκι) και στο μοντάζ (Michael Kahn, Sarah Broshar) είναι εξαιρετική. Από τις ερμηνείες των ηθοποιών να μην παραλείψουμε και τον Πολ Ντέινο ως τον πατέρα του Σαμ, τον Σεθ Ρόγκεν στο ρόλο του κολλητού του φίλου, Μπένι που είναι και ένας χαρακτήρας – κλειδί στη δράση ενώ η 42χρονη Michelle Williams κρατά ίσως τον πιο γεμάτο χαρακτήρα της ταινίας και τον αποδίδει σε όλες του τις διακυμάνσεις και αποχρώσεις.

Μπράβο λοιπόν στον Στίβεν Σπίλμπεργκ που αν και έχει μπει στο τελευταίο χρονικό κομμάτι της ζωής του και ενδεχομένως της καριέρας του, μπορεί να κάνει μία ταινία τόσο ώριμη, τόσο πλήρη, τόσο αποκαλυπτική, ένα φιλμ «ξεγύμνωμα « ψυχής, γι’ αυτό και μπορεί να ακουμπά τόσο το θεατή.

*Η ταινία στις Αμερικάνικες αίθουσες παίζεται εδώ και περίπου 4 εβδομάδες σε σχετικά περιορισμένη διανομή στις αίθουσες με τις εισπράξεις να είναι μέχρι στιγμής στα 5,6 εκατ. δολάρια.

O Στίβεν Σπίλμπεργκ συνυπογράφει και το σενάριο με τον Tony Kushner ενώ οι δυο τους είναι & παραγωγοί.

Αν προλάβετε δείτε την, αξίζει τον κόπο.