«Περισσότερος χρόνος με τους δικούς μου, με τους φίλους μου, περισσότερη βοήθεια εκεί που μπορώ, και περισσότερα ταξίδια. Ναι, αυτά ποτέ δεν είναι αρκετά».
Ο εκδότης των Bell, Χάρης Νικολακάκης, πέρασε μία πολύ επικίνδυνη περιπέτεια πριν από μερικές ημέρες. Μία περιπέτεια που, υπό άλλες συνθήκες, ίσως να αποδεικνυόταν έως και θανάσιμη.
Είναι ένας άνθρωπος που ζει μια υγιεινή ζωή, που δεν κάνει καμία κατάχρηση, δεν καταναλώνει λιπαρά, δεν καπνίζει, και δεν πίνει. Ωστόσο, υπέστη ένα πολύ δυνατό έμφραγμα — και γλίτωσε επειδή βρέθηκε σχεδόν αμέσως στο νοσοκομείο.
Διαβάστε παρακάτω τη σύντομη συζήτηση που είχε με τον συγγραφέα και αρθρογράφο Κυριάκο Αθανασιάδη, για την Athens Voice
Κ.Α.: Καταρχάς, αγαπητέ Χάρη, να πούμε ότι μιλάμε στον ενικό καθώς είμαστε φίλοι και γνωριζόμαστε χρόνια.
Χ.Ν.: Εννοείται, δεν υπάρχει λόγος για τυπικότητες μεταξύ μας.
Κ.Α.: Λοιπόν, να ξεκινήσουμε με την ηλικία σου;
Χ.Ν.: Νά, αυτά δεν μπορώ. Ίσως τελικά δεν έπρεπε να σου απαντήσω «ναι», στην πρότασή σου να τα πούμε. Τον Δεκέμβριο που μας πέρασε έκλεισα τα 47.
Κ.Α.: Νεότατος. Τώρα, από όσο ξέρω, είσαι ένας άνθρωπος που δεν κάνει αυτό που λέμε «καταχρήσεις», φροντίζεις τη διατροφή σου, γυμνάζεσαι, ζεις τέλος πάντων «υγιεινά». Είναι έτσι;
Χ.Ν.: Όπως τα λες. Δεν καπνίζω, δεν πίνω πέρα από μερικά ποτήρια κρασί τα Σαββατοκύριακα, κάνω ισορροπημένη διατροφή τα τελευταία έξι τουλάχιστον χρόνια και γυμνάζομαι.
Κ.Α.: Από την άλλη, έχεις βέβαια μία απαιτητική δουλειά, που σε απασχολεί πολλές ώρες κάθε ημέρα, και σε διάφορα επίπεδα. Θα έλεγες ότι όλο αυτό σε γεμίζει άγχος; Ή είναι μια απασχόληση που έχει περισσότερα «καλά» από «κακά»;
Χ.Ν.: Μακάρι να ήταν όλες οι δουλειές, ακόμη κι αυτές που κάνεις με χαρά και σε γεμίζουν ικανοποίηση, μόνο «καλά». Άγχος υπάρχει καθημερινά, και δυστυχώς τις περισσότερες φορές είναι δύσκολα ή μη-διαχειρίσιμο.
Κ.Α.: Καταλαβαίνω. Οπότε, πες μας σε παρακαλώ τι σου συνέβη.
Χ.Ν.: Πριν δύο εβδομάδες περίπου, το Σάββατο, μετά το γυμναστήριο ένιωσα ένα έντονο σφίξιμο στο στήθος και στα χέρια, και μια έντονη αδιαθεσία. Ναυτία, κρύος ιδρώτας... Βγήκα κατευθείαν έξω, να πάρω λίγο αέρα, προσπαθώντας να συνέλθω. Περπάτησα μέχρι το αυτοκίνητο, που ήταν στα δυο λεπτά απόσταση από το γυμναστήριο, και εκεί συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν φυσιολογικό αυτό που ένιωθα.
Έκατσα στο αυτοκίνητο και τηλεφώνησα στη σύζυγό μου, την Ειρήνη, και της είπα: «Σου στέλνω την τοποθεσία μου στο Google, δεν μπορώ να μιλήσω, νομίζω πως παθαίνω έμφραγμα. Έλα γρήγορα». Μέσα σε λίγα λεπτά η Ειρήνη είχε φτάσει και μπήκα στο δικό της αυτοκίνητο.
Κ.Α.: Οπότε μεταφέρθηκες αμέσως στο νοσοκομείο; Ποιο νοσοκομείο;
Χ.Ν.: Ναι, φύγαμε κατευθείαν για το κοντινότερο νοσοκομείο. Ένιωθα πως ο χρόνος μετράει αντίστροφα. Από εκεί που βρισκόμασταν, στο Κεφαλάρι, το πιο κοντινό ήταν το Ιατρικό Κέντρο Αθηνών.
Κ.Α.: Πώς ένιωθες από τη στιγμή που άρχισαν τα συμπτώματα μέχρι που βρέθηκες σε μία νοσοκομειακή κλίνη, έτοιμος να υποβληθείς σε επέμβαση; Ήξερες πια τι είχες, σου το είχαν πει;
Χ.Ν.: Πήγαμε κατευθείαν στα Επείγοντα, τους είπα τι ένιωθα, έγινε το καρδιογράφημα που επιβεβαίωσε το έμφραγμα που βρισκόταν σε εξέλιξη και από κει και πέρα όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Μέσα σε περίπου μισή ώρα είχα μπει για την επέμβαση, τη στεφανιογραφία, η οποία διήρκησε 45 περίπου λεπτά. Ο πόνος και η δυσφορία συνεχίζονταν μέχρι που πέρασαν το στεντ στην κεντρική αρτηρία, η οποία είχε υποστεί έμφραγμα 100%.
Κ.Α.: Κατά εκατό τοις εκατό. Μάλιστα… Και κατόπιν ξυπνάς. Πώς νιώθεις; Πώς είσαι;
Χ.Ν.: Ήμουν ξύπνιος καθόλη τη διάρκεια της επέμβασης. Μόνο ανακούφιση ένιωσα όταν μπήκε το στεντ. Ένιωθα πως τη γλίτωσα.
Κ.Α.: Κατάλαβα… Τι φοβόσουν όταν ξάπλωνες στο κρεβάτι μετά την επέμβαση και σκεφτόσουν όλα αυτά που συνέβησαν;
Χ.Ν.: Τις πρώτες δύο μέρες έμεινα στην Εντατική, που ήταν και το πιο δύσκολο. Χάνεις την αίσθηση του χρόνου εκεί μέσα. Αν και δεν μπορούσα να δω τους υπόλοιπους ασθενείς, καταλάβαινα πως ήμουν, ίσως, ο μοναδικός εκεί που είχα τις αισθήσεις μου. Δεν είχα νοσηλευτεί ο ίδιος ξανά, ποτέ, για κανένα λόγο.
Η σκέψη μου ήταν στην Ειρήνη που το περνούσε όλο αυτό μόνη της, καθώς είχαμε πει να μην το μάθει κανείς άλλος μέχρι να βγω από την Εντατική. Βλέπεις, από τη μια ήταν τα παιδιά, με το σχολείο και τα φροντιστήρια, από την άλλη δύο μόλις εβδομάδες πριν είχαμε χάσει ξαφνικά τον πατέρα μου και δεν ήθελα να φορτώσω με ακόμη μια στεναχώρια, ειδικά τη μητέρα μου. Εγώ το είχα εκλογικεύσει, όσο ήμουν στην Εντατική, και σκεφτόμουν ότι, από τη στιγμή που είχαμε προλάβει το έμφραγμα και ήμουν εκεί, όλα θα πήγαιναν καλύτερα.
Κ.Α.: Πόσες ημέρες έμεινες στο νοσοκομείο; Και πώς πέρασαν;
Χ.Ν.: Συνολικά χρειάστηκε να μείνω δέκα μέρες. Πέρασαν με εξετάσεις, μετρήσεις και πάλι εξετάσεις. Όλοι οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό ήταν άψογοι.
Δαβάστε τη συνέχεια της συνέντευξης στo athensvoice.gr
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr