Πάτρα: Ο δικηγόρος Βασίλης Μάρκου εξηγεί βήμα βήμα πώς οδηγούμαστε στην ιδιωτικοποίηση του νερού

Για ιδιωτικοποίηση Υπηρεσιών Ύδρευσης, Αποχέτευσης και Άρδευσης, αλλά και Διαχείρισης Αποβλήτων κάνουν λόγο το τελευταίο διάστημα φορείς και οργανώσεις.

Και αυτό γιατί πριν λίγες μέρες  εισήχθη στην αρμόδια Κοινοβουλευτική Επιτροπή σχέδιο νόμου το οποίο μετατρέπει την Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας σε Ρυθμιστική Αρχή Αποβλήτων, Ενέργειας και Υδάτων με την αντίστοιχη διεύρυνση των αρμοδιοτήτων της.

Όπως εξηγεί μιλώντας στο thebest.gr ο δικηγόρος Βασίλης Μάρκου, «είναι μια πρωτοβουλία, που όπως έχουν επισημάνει δεκάδες οργανώσεις και φορείς, όπως και εκπρόσωποι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και της ΕΥΔΑΠ κρύβει ξεκάθαρα τις προθέσεις της Κυβέρνησης για ιδιωτικοποίηση των Υπηρεσιών Ύδρευσης, Αποχέτευσης και Άρδευσης, αλλά και Διαχείρισης Αποβλήτων».

Ποια είναι όμως η επιχειρηματολογία που βασίζει τον προηγούμενο ισχυρισμό;

«Η μεταφορά της διαχείρισης του νερού σε μια αυτονομημένη -θα την ονόμαζα καλύτερα και όχι ανεξάρτητη- Αρχή, συνιστά την κερκόπορτα, έναν πολιορκητικό κριό προς την ιδιωτικοποίηση των παροχών Ύδρευσης και Άρδευσης. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, ότι η αγορά Ενέργειας μετατράπηκε σταδιακά από μονοπώλιο του Κράτους σε πλήρως ιδιωτικοποιημένη σήμερα, ταυτόχρονα με την ίδρυση  της Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας (ΡΑΕ), που τώρα αναλαμβάνει και την Ύδρευση/Άρδευση».

Όπως εξηγεί ο κ. Μάρκου, «στο παρελθόν είχαμε τρεις αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, διασφάλιζαν τον δημόσιο χαρακτήρα των υπηρεσιών ύδατος.

1) Το 2014 ακύρωσε τη διάθεση πλειοψηφικού πακέτου της ΕΥΔΑΠ στον ιδιωτικό παράγοντα και την είσοδο στο ΤΑΙΠΕΔ.  2) Το 2022, διέταξε την έξοδο της ΕΥΔΑΠ –   ΕΥΑΘ από το υπερταμείο, το πρώην ΤΑΙΠΕΔ με μια πολύ σημαντική απόφαση για τον δημόσιο χαρακτήρα του νερού.

Η μετατροπή του ΤΑΙΠΕΔ στο επονομαζόμενο «υπερταμείο» το 2015 σήμαινε, ότι η δημόσια περιουσία δεν θα ήταν πλέον προϊόν πώλησης σε τρίτους, αλλά μόνο διαχείρισης και εκμετάλλευσής της, χωρίς το Κράτος να χάνει την ιδιοκτησία των περιουσιακών του αγαθών. Επομένως, το Συμβούλιο της Επικρατείας, απαγορεύοντας την ένταξη του αγαθού του νερού στο «υπερταμείο» σήμαινε ότι όχι μόνο η πώλησή του, αλλά και η απλή διαχείρισή του κρίθηκε αντισυνταγματική.

3) Το τρίτο φρένο μπήκε πριν λίγους μήνες κρίνοντας ότι οι εταιρείες ύδρευσης πρέπει να  ανήκουν στο  Δημόσιο, καθώς οι υπηρεσίες τους είναι αναγκαίες για την επιβίωση του πληθυσμού».

Τι προβλέπει το νομοσχέδιο που συζητείται;

«Προβλέπει την αποξένωση της διαχείρισης των υπηρεσιών Ύδρευσης και Άρδευσης από τον στενό πυρήνα του Κράτους. Ουσιαστικά, απονέμει την διαχείριση του δικτύου στην αυτονομημένη Ρυθμιστική Αρχή και κρατάει την πώληση του αγαθού του νερού στο Κράτος. Ο διαχωρισμός της διαχείρισης του δικτύου, από την παροχή του κάθε φορά δημόσιου αγαθού είναι το πρώτο βήμα προς την ολοκληρωτική ιδιωτικοποίησή του».

• Το ίδιο συνέβη και με τη ΔΕΗ

«Το ίδιο συνέβη και με το αγαθό της Ενέργειας. Αρχικά, χωρίστηκε η διαχείριση του δικτύου από την πώληση του αγαθού στους πολίτες.

Το 2013, επί Μνημονίων ξεκίνησε η προσπάθεια ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ, με πρώτο βήμα το σπάσιμό της σε τρία κομμάτια: τον ΑΔΜΗΕ (Ανεξάρτητος Διαχειριστής Μεταφοράς Ηλεκτρικής Ενέργειας) που θα έπαιρνε το δίκτυο υψηλής τάσης, για τον οποίο ο στόχος ήταν να ιδιωτικοποιηθεί εντός του έτους, μια μικρή ΔΕΗ (17% των μετοχών που πέρασε στο ΤΑΙΠΕΔ) για να πουληθεί στον ιδιωτικό τομέα ως το 2016 και μια μεγάλη ΔΕΗ (34% των μετοχών που έμειναν στο δημόσιο) με στόχο να ιδιωτικοποιηθεί ως το 2016.

Η προσπάθεια αυτή προχώρησε, σε έναν βαθμό και σε έναν βαθμό υποχώρησε. Όμως, ακόμα και το σπάσιμο της ΔΕΗ σε κομμάτια, συνέβαλλε στην διευκόλυνση ιδιωτικοποίησής της πριν δύο χρόνια με την αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της και την δημιουργία πλειοψηφικού μετοχικού πακέτου από ιδιώτες. Όταν ένα κρατικό μονοπώλιο σπάει σε κομμάτια, διευκολύνεται η ιδιωτικοποίηση κάθε ενός ξεχωριστά.

Η πραγματικότητα είναι ότι αυτή η επιλογή που συζητάμε σήμερα θα μεταφέρει στους πολίτες και στις επιχειρήσεις υψηλό κόστος, θα έχουν υπερκέρδη λίγοι που θα διαχειρίζονται φυσικά μονοπώλια και δημοτική περιουσία ή και δημόσια. Θα περιορίσει, λοιπόν, την πρόσβαση εκ του τιμολογίου στα βασικά αγαθά, γιατί μιλάει για νέο κανονισμό τιμολόγησης. Θα αφαιρέσει περιουσία ιδιαίτερα από τους Δήμους και θα απομακρύνει την Ελλάδα από τον στόχο της κοινωνίας ανακύκλωσης, γιατί ταυτόχρονα θα σας περιγράψουμε ότι στη διαχείριση των απορριμμάτων ετοιμάζονται μόνο για ιδιωτικοποίηση και καύση».