Δημοτικό Θέατρο Πατρών: Η καταστροφή και η κακοποίηση του μνημείου έγινε "ρουτίνα" και "κανονικότητα"- Υπάρχει εισαγγελέας στην πόλη;

Η συνήθεια είναι μήτηρ πάσης θλιβερής επανάληψης. Και η επανάληψη γεννά συνήθεια. Κύκλος φαύλος και αδιαπέραστος τις περισσότερες φορές από παράγοντες όπως η κοινή λογική.

Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα, ο κύκλος «αναδεύει» και καταστάσεις ανίατες.

Εκεί, στο ανίατο, έχει ενταχθεί προ πολλού το Δημοτικό Θέατρο της Πάτρας, ένα από τα ελάχιστα σημαντικά μνημεία της.

Οι εικόνες που έχουν κάνει κατά καιρούς το γύρο των ΜΜΕ και των social media έχουν αποδώσει κάθε πιθανή και  απίθανη μορφή κακοποίησής του.

Φανάρια βαμμένα κόκκινα, ως ερέθισμα για αντίστοιχους κινηματογραφικούς -και όχι μόνο- συνειρμούς. Σπασμένες πόρτες, τρύπες στους  τοίχους, διάβρωση των ξύλινων στοιχείων, συνθήματα στις κολώνες και αφίσες κολλημένες πάνω τους σαν να μιλάμε για πίνακα ανακοινώσεων.

Η σημερινή εικόνα με το χαρτόκουτο που οδηγεί στις μπύρες, υπήρξε η πλέον κραυγαλέα, ίσως επειδή υπογράμμιζε «εύγλωττα» τη διαπίστωση ότι το έργο του Τσίλλερ έχει μετατραπεί σε μπαρ-καντίνα της πλατείας, από την οποία το μόνο που λείπει προς το παρόν είναι μια ψησταριά.

Η αρχική σκέψη των περισσοτέρων ενώπιον της ανάρτησης της φωτογραφίας ήταν, «δεν μπορεί, θα είναι φάρσα της πρωταπριλιάς».

Έτσι καταλήξαμε να σκεφτόμαστε για το παράλογο, πριν το συνειδητοποιήσουμε.

Κι έπειτα, γκρινιάζουμε λίγο για αυτό και ακολούθως το συνηθίζουμε ως μέρος μιας νέας "κανονικότητας" που μας βυθίζει στην παρακμή.

Τα ερωτήματα είναι πολλά. Ας ξεχωρίσουμε ορισμένα κυρίαρχα:

Πώς μπορεί μια πόλη να προστατέψει τους πολίτες της, να «συνομιλήσει» μαζί τους, να  δημιουργήσει συνθήκες σεβασμού του δημόσιου χώρου και να παρέμβει με έργα και δράσεις βελτίωσής του, όταν δεν μπορεί να  προστατέψει το υπ΄ αριθμόν ένα μνημείο της; Τι συμβαίνει στις συνοικίες άραγε, όταν συμβαίνουν αυτά στην καρδιά της;

Πώς είναι δυνατόν να μην κινείται κανείς στην κατεύθυνση προστασίας του Δημοτικού Θεάτρου, ούτε ο Δήμος της Πάτρας, ο οποίος και είναι υπεύθυνος για τη χρήση του, ούτε η Αρχαιολογική Υπηρεσία ως καθ΄ύλην αρμόδια, ούτε οι πολιτιστικοί Φορείς, ούτε οι άνθρωποι του πνεύματος, ούτε καν οι δραστήριες ομάδες πολιτών; 

Ποιος λογοδοτεί για την πλήρη εγκατάλειψή του η οποία τείνει να λάβει διαστάσεις άμεσης ανάγκης απόδοσης ποινικών ευθυνών, αν αναλογιστούμε ότι μιλάμε για καταστροφή διατηρητέου μνημείου;

Πώς είναι δυνατόν η κεντρικότερη πλατεία της Πάτρας να είναι παραδομένη στους βανδάλους και το θέατρο να είναι έρμαιο κάθε καταστροφέα, καταληψία, ή ακόμη και άστεγου ή περιθωριακού που περνάει τη νύχτα του στην είσοδό του, καπνίζοντας τσιγάρα, ανάβοντας φωτιές  και ουρώντας σε αυτή;

Εδώ και χρόνια ζούμε καρέ καρέ την αδιανόητη καταστροφή ενός  έργου που  κατασκευάστηκε το 1872 σε σχέδια του μεγάλου Γερμανού αρχιτέκτονα Ερνέστου Τσίλλερ, αποτελεί μικρογραφία της Σκάλας του Μιλάνου και είναι το  παλαιότερο από τα σωζόμενα κλειστά θέατρα των νεοτέρων χρόνων και το εντυπωσιακότερο αρχιτεκτονικό στολίδι της πόλης της Πάτρας.

Πώς είναι δυνατόν να δηλώνει κανείς αδύναμος να προστατέψει ένα θέατρο το οποίο χρηματοδοτήθηκε από προσωπικότητες  ανάμεσα στις οποίες  ξεχώριζαν  ο δήμαρχος Πατρέων Γεώργιος Ρούφος, ο Γουσταύος Κλάους, ο Αμβούργερ, ο Λάγγουρας, οι αδερφοί Τριάντη, ο Παναγιώτης Γούναρης, πατέρας του Δημητρίου, ο Επαμεινώνδας Μάξιμος και άλλοι επιφανείς Πατρινοί;

Πώς αντιλαμβάνονται την ιστορία μας ο Δήμος Πατρέων και οι λοιποί σιωπηλοί Φορείς;

Με τι ασχολείται το Δημοτικό Συμβούλιο αν όχι με την κακοποίηση της εικόνας του υπ΄αριθμόν ένα τοπόσημου της Πάτρας, άμεσα συνδεδεμένου με την ιστορία και τον πολιτισμό της;

Πώς θα γλιτώσουμε από τα χειρότερα με δεδομένο ότι καταγράφεται πλέον πλήρης  αδυναμία προστασίας του μνημείου, άρα και άμεσος κίνδυνος για αυτό;

Μήπως όταν η αδυναμία των διαχειριστών ενός μνημείου καταλήγει επικίνδυνη για το μνημείο έρχεται μοιραία η ώρα του εισαγγελέα; 

Σύμφωνα με το άρθρο 378  του ποινικού κώδικα, «όποιος καταστρέφει ή βλάπτει ξένο (ολικά ή εν μέρει) πράγμα ή με άλλον τρόπο καθιστά ανέφικτη τη χρήση του τιμωρείται με φυλάκιση έως δύο έτη ή χρηματική ποινή και αν το πράγμα είναι ιδιαίτερα μεγάλης αξίας ή τοποθετημένο σε δημόσιο χώρο με φυλάκιση τουλάχιστον ενός έτους. Αν το πράγμα είναι μικρής αξίας ή η ζημία που προκλήθηκε είναι ελαφρά, ο υπαίτιος τιμωρείται με χρηματική ποινή ή παροχή κοινωφελούς εργασίας.2. Με φυλάκιση τουλάχιστον δύο ετών και χρηματική ποινή τιμωρείται ο υπαίτιος αν το αντικείμενο της πράξης που προβλέπεται στο εδάφιο α΄ της προηγούμενης παραγράφου είναι πράγμα που χρησιμεύει για κοινό όφελος ή καλλιτεχνικό ή ιστορικό μνημείο»

Η ποινική δίωξη των παραγράφων 1 και 2 ασκείται αυτεπαγγέλτως (άρα μπορεί να επέμβει εισαγγελέας απλά με τη γνώση της πράξης με οποιοδήποτε τρόπο).

Μιας και κάθε άλλη οδός ευαισθητοποίησης και παρακίνησης των αρμοδίων λοιπόν αποδείχθηκε ερμητικά κλειστή, μιας και κανεις δεν συγκινείται να τη ... διαβεί, ας πάρουν το θέμα πάνω τους οι εισαγγελείς πριν ξυπνήσουμε ένα πρωί και δεν πιστεύουμε στα μάτια μας.

Διότι η Πάτρα δεν ανήκει σε κανέναν. Η Πάτρα ανήκει στην ιστορία της.