Με συγκινητικά λόγια αποχαιρετά η Ταινιοθήκη της Ελλάδος, τον μεγάλο συνθέτη Γιάννη Μαρκόπουλο

Το Διοικητικό Συμβούλιο, η Γενική Συνέλευση και οι εργαζόμενοι της Ταινιοθήκης της Ελλάδος, εξέφρασαν με ανακοίνωση τους, τη θλίψη τους για την απώλεια του σπουδαίου μουσικοσυνθέτη Γιάννη Μαρκόπουλου.

Όπως τονίζει η ανακοίνωση, γεννημένος στο Ηράκλειο Κρήτης το 1939, ο Γιάννης Μαρκόπουλος, ανδρώνεται με την πλούσια μουσική παράδοση του νησιού, σπουδάζει στην Αθήνα, όμως επί δικτατορίας εγκαθίσταται  στο Λονδίνο όπου διαπρέπει συνθέτοντας μουσική για την "Τρικυμία" του Σέξπιρ στο Εθνικο Θέατρο της Αγγλίας.

Επιστρέφει στην Ελλάδα το 1969 και στην αρχή της δεκαετίας του 1970 παρουσιάζει μουσικά έργα που θεωρούνται τομή στην ελληνική μουσική, ενώ μελοποιεί σπουδαίους Έλληνες ποιτητές. Από νωρίς διαγράφει μια λαμπρή πορεία συνθέτοντας μουσική για τον Ελληνικό κινηματογράφο. Μέχρι και το 1967 όπου αυτοεξόριστηκε στο Λονδίνο έγραψε περισσότερες από 30 ταινίες για τον κινηματογράφο. Το 1963 οι Μικρές Αφροδίτες του Κούνδουρου κερδίζουν βραβείο στην Εβδομάδα του Ελληνικού Κινηματογράφου στην Θεσσαλονίκη.

Το 1964 δουλεύει με το Δημήτρη Κολλάτο για την ταινία του Ελιές και αργότερα (1967) για το Θάνατο του Αλέξανδρου. Μετά τη βράβευσή του στη Θεσσαλονίκη γίνεται περιζήτητος και συνεργάζεται με το Γρηγόρη Γρηγορίου στον Διωγμό (1964) και στη Μοίρα ενός ανθρώπου που βραβεύεται ξανά στην Θεσσαλονίκη το 1965. Συνεργάζεται, μεταξύ άλλων, με το Ντίνο Κατσουρίδη στους Αδίστακτους (1965), το Βασίλη Γεωργιάδη στην 7η μέρα της Δημιουργίας (1966), το Ντίνο Δημόπουλο στις ταινίες του Κατηγορώ τους Ανθρώπους και Κοινωνία Ώρα μηδέν (1966), τον Κωστα Μανουσάκη στο Φόβο (1966), το Γιώργο Σκαλενάκη στη Ντάμα Σπαθί (1966) και την Επιχείρηση Απόλλων (1968), τον Ερρίκο Ανδρέου στην ταινία του Εκείνος και Εκείνη (1967), και βέβαια στο Πιο Λαμπρό Αστέρι του Κώστα Καραγιάννη το 1967.

Τα τραγούδια του αγαπιούνται με πάθος από τον κόσμο. Με το Νίκο Κούνδουρο συναντιούνται ξανά στο Vortex/ Πρόσωπο της Μέδουσας (1967-74) αλλά και στο Μπάιρον, Η Μπαλάντα ενός Δαίμονα το 1992. Το 1976 συνεργάζεται και με τον Ζιλ Ντασέν για την Κραυγή Γυναικών.

Η Ταινιοθήκη αποχαιρετά έναν από τους εναπομείναντες, λιγοστούς πλέον, μεγάλους της ελληνικής μουσικής που μελοποίησαν τα όνειρα και τις αγωνίες της μεταπολίτευσης.