Κυκλοφόρησε πρόσφατα με 12 τραγούδια σε μουσική και στίχους δικούς του
Με μια κιθάρα και δυο σολιστικά όργανα ο Πατρινός καλλιτέχνης Ανδρέας Γκολφινόπουλος, στην πρώτη που προσωπική δισκογραφική δουλειά με τίτλο «Δεκαδύο» μας εισάγει σε δρόμους ρεμπέτικους και όχι μόνο.
Επενδύει στον φυσικό ήχο και δημιουργώντας το δικό του μουσικό ύφος μας παρουσιάζει 12 τραγούδια με στίχους και μουσική δική του. Μπορεί να έχει δύο πανεπιστημιακά πτυχία που αφορούν την εκπαίδευση και τους Η/Υ ωστόσο ακολουθεί επαγγελματικά πια τον δρόμο της καρδιάς του, τη μουσική δηλαδή και μας συστήνεται.
Στην πρώτη σας προσωπική δισκογραφική δουλειά διακρίνουμε έντονες επιρροές ρεμπέτικου στο μουσικό ύφος. Πού οφείλεται αυτό;
Είναι αλήθεια ότι το ρεμπέτικο τραγούδι με έχει επηρεάσει πολύ, μιας και το έχω υπηρετήσει από μικρό παιδί και για πολλά χρόνια, σε διάφορες σκηνές. Η “λαϊκότητα” (εννοούμενη ως αμεσότητα και κυριολεξία) των στίχων, η ποικιλία μουσικών δρόμων και ρυθμών, το οργανολόγιο και οι ενορχηστρώσεις του ρεμπέτικου τραγουδιού είναι στοιχεία που με γοητεύουν διαχρονικά. Παρόλα αυτά στη μουσική μου δεν προσπαθώ να αντιγράψω ένα μουσικό είδος τόσο συγκεκριμένο και ιστορικά προσδιορισμένο. Έχω λοιπόν κρατήσει τα στοιχεία που θέλω, έχω προσθέσει αρκετές πινελιές χιούμορ (π.χ. ακούστε “Την ‘κονόμα“ ή “Την Σουρτούκω”) έχω επενδύσει αυστηρά στον φυσικό ήχο κι έχω δημιουργήσει το δικό μου μουσικό ύφος.
Όσον αφορά την έμπνευση, αυτή προέρχεται από προσωπικά βιώματα κατά κύριο λόγο. Να σημειώσω βέβαια πως τα 12 αυτά κομμάτια είναι μια διαλογή από μια πληθώρα κομματιών που έχω στο συρτάρι κι έχουν γραφτεί σε πολύ διαφορετικές χρονικές περιόδους. Οπότε η “ματιά” απέναντι στο βίωμα ήταν κάθε φορά διαφορετική. Ενδεικτικά, το πρώτο σε σειρά κομμάτι του δίσκου το έγραψα στα 18 μου, ενώ το τελευταίο 20 χρόνια μετά. Όσον αφορά το μουσικό σκέλος, η αρχική ιδέα που βασίστηκε το project είναι να μπορούν τα κομμάτια να αποδοθούν επαρκώς από μια κιθάρα και δύο σολιστικά όργανα. Αυτή την ιδέα προσπαθεί να συμπυκνώσει και ο τίτλος “Δεκαδύο”.
Τι είναι για σας το ρεμπέτικo; Πώς το υποδέχονται οι νεότερες γενιές στην οποία ανήκετε κι εσείς;
Για μένα το ρεμπέτικο είναι ένα μουσικό καταφύγιο ανεκτίμητο, που συχνά επιστρέφω σε αυτό. Η αξία του έγκειται στο ότι γεννήθηκε ανεπιτήδευτα από λαϊκούς ανθρώπους και εξέφρασε για δεκαετίες τις αγωνίες και τις χαρές τους. Και αυτό κρύβει μέσα του μεγάλη αυθεντικότητα. Αυτός, κατά τη γνώμη μου, είναι κι ο λόγος που οι νέες γενιές έλκονται από αυτό, προσπαθούν να το προσεγγίσουν και το κρατάνε ζωντανό. Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, θα έλεγα ότι έχει εμφανιστεί ένα πολύ υγιές ρεύμα προς το ρεμπέτικο και το παραδοσιακό τραγούδι, κάτι μου με χαροποιεί ιδιαίτερα.
Ασχολείστε επαγγελματικά και μόνο με τη μουσική πια. Και δημιουργήσατε το Υπόγειο Μουσικό Εργαστήριο. Πόσο εύκολο είναι για έναν μουσικό, στην Πάτρα, να συνδέσει τον βιοπορισμό με τον δρόμο της καρδιάς και της δημιουργικότητας;
Ο δρόμος αυτός είναι πολύ δύσκολος, δυστυχώς. Ένας μουσικός σήμερα για να βιοποριστεί πρέπει να έχει πάρα πολλές δεξιότητες, πολλά εργαλεία και να είναι διατεθειμένος να κάνει πολλές παραχωρήσεις. Και πάλι καθίσταται αμφίβολο εάν θα τα καταφέρει. Εγώ ευτύχησα να δημιουργήσω ένα μουσικό εργαστήρι (ypogeio.com) που μου επιτρέπει να επικεντρωθώ στο πεδίο του ενδιαφέροντός μου και μου δίνει και την ευκαιρία να προχωράω τα δισκογραφικά μου σχέδια κατά το δοκούν.
Ως δάσκαλος μουσικής ποιες διαφορές εντοπίζεται στον τρόπο που μαθαίνουν οι μικροί και οι μεγάλοι; Τι σας κεντρίζει στη μία και στην άλλη περίπτωση;
Η διαφορά συνίσταται στο ότι τα μικρά παιδιά μαθαίνουν περισσότερο διαισθητικά και είναι πιο ανοιχτά στη νέες γνώσεις. Απεναντίας, στους μεγάλους, γενικά μιλώντας, χρειάζεται κανείς να οικοδομήσει τη γνώση προσεκτικά πάνω στην υπάρχουσα, μιας και το ενήλικο μυαλό κουβαλά προκαταλήψεις και βεβαιότητες ως προς αυτά που νομίζει ότι κατέχει. Φυσικά υπάρχουν και αρκετές εξαιρέσεις στον παραπάνω κανόνα, αλλά σε γενικές γραμμές ισχύει, σύμφωνα με την εμπειρία μου ως κάποιος που έχει εργαστεί τόσο με παιδιά προσχολικής ηλικίας όσο και ενήλικους στην τρίτη ηλικία. Θα έλεγα ότι η κάθε περίπτωση έχει ξεχωριστό παιδαγωγικό ενδιαφέρον, μιας απαιτεί διαφορετικό βαθμό προσαρμοστικότητας και προετοιμασίας.
Την ίδια ώρα είστε μέλος του συγκροτήματος Replica και όχι μόνο. Ποια είναι τα σημεία που μαρκάρετε με θετικό πρόσημο στην απευθείας επαφή με το κοινό;
Η συμμετοχή μου στους Replica κρατάει από παλιά, αφού ήμουν ένα από τα κεντρικά μέλη κατά τον αρχικό σχηματισμό του συγκροτήματος. Με τους Σταύρο Ξιούρα, Διονυσία Ντρουβάρη, Πάνο Καββαθά και Γιώργο Λαμπράκο έχουμε χτίσει ένα πολυμορφικό σχήμα που ασχολείται με την καλή ελληνική μουσική, απ’ όπου κι αν προέρχεται. Πρόκειται για ένα μουσικό ύφος διαφορετικό από αυτό της προσωπική μου δισκογραφίας, κάτι που το καθιστά πολύ ενδιαφέρον για μένα, καθώς έχω πολλαπλούς ρόλους μέσα στο σχήμα. Η επαφή με το κοινό είναι μια υπέροχη διαδικασία, ιδιαίτερα όταν περιτριγυρίζεσαι από φίλους και αισθάνεσαι πιο άνετα σε αυτό τον ρόλο.
Επόμενα σχέδια
Αυτή την περίοδο δουλεύω πάνω σε ένα δίσκο-αφιέρωμα στο Ρεμπέτικο τραγούδι, με αρκετούς συνεργάτες που έχουν περάσει από το μουσικό στερέωμα της πόλης μας. Έπειτα σχεδιάζω το δεύτερο μέρος του “Δεκαδύο” γράφοντας μουσική και στίχους. Συνάμα με τους Replica έχουμε σχεδιάσει μια σειρά από εμφανίσεις μέσα στο καλοκαίρι.
Ακούστε τα τραγούδια του δίσκου στον ακόλουθο σύνδεσμο
https://www.youtube.com/playlist?list=PLMbSRaP8SL8o-fWesuJMCp84lKO6V-BgE
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr