Ο Αλέξης Τσίπρας το "τέλος εποχής" και η αρχή μιας άλλης

«Τέλος εποχής». Τί όμορφο κλισέ, για να περιγράφει άσχημες καταστάσεις.

Εδώ και καιρό είχε φανεί η ανάγκη, ο χώρος της Αριστεράς και Κεντροαριστεράς στη χώρα να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζει την κοινωνία. Να ξαναβρεί τα εργαλεία εκείνα με τα οποία θα απευθυνθεί προνομιακά στους ανθρώπους που θέλει να εκπροσωπήσει, για δικό τους -πρώτιστα- όφελος.

Σήμερα, και μετά την «βόμβα», η ανάγκη αυτή γίνεται διακύβευμα επιβίωσης ή αναγέννησης. Εδώ και περίπου 15 χρόνια, τα πράγματα ήσαν εύκολα, τον τροχό γύριζε μόνος του, ένας άνθρωπος που το άστρο του φώτιζε λαμπρό. Ένας άνθρωπος που πήρε την ανάγκη της εποχής που τον ανέδειξε και την έκανε ιστορία και επέλεξε τώρα -ίσως προσωρινά, ποιος ξέρει- να περάσει στη σιωπή, για να δικαιώσει τον ποιητή.

Αν από όσα είπε στην «αποχαιρετιστήρια» ομιλία του από πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ο Αλέξης Τσίπρας διαφωνώ με κάτι, είναι η φράση «το βλέμμα στον νέο ΣΥΡΙΖΑ». Γιατί το πρώτο βήμα στην αναγκαία επανεφεύρεση του χώρου, αν θέλει όντως να υπηρετήσει την κοινωνία και δη, από δυνητικά κυβερνητική σκοπιά, είναι το βλέμμα να γυρίσει στην κοινωνία. Στις δικές της ανησυχίες και φόβους, στις δικές της ανάγκες και τα δικά της όνειρα. Το κόμμα, πρέπει να είναι το μέσο, όχι ο αυτοσκοπός.

Πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να ξαναγίνει ο χώρος που θα αντανακλά αυτές ακριβώς τις ξεχασμένες αξίες, ξεχασμένες ακόμα και από τους κοινωνούς της, στο βωμό μιας σταθερότητας που μπαίνει ως πρόταγμα, απέναντι σε μια παρατεταμένη αστάθεια και ανασφάλεια. Δεν υπάρχει άλλος χώρος να το αναδείξει και να το υπηρετήσει. Μην γελιόμαστε.

Ο Αλέξης Τσίπρας, ένας από τους μεγαλύτερους πολιτικούς ανθρώπους των τελευταίων δεκαετιών, είμαι βέβαιος ότι θα επανεφεύρει τον εαυτό του. Μπορεί να το κάνει και, τώρα που θα «ηρεμήσει», θα βρει τον τρόπο.

Ήταν αδύνατο να επιβιώσει στο καθεστώς στο οποίο είχε περιέλθει -και με δική του ευθύνη- ο ΣΥΡΙΖΑ. Στους πολιτικούς οργανισμούς, υπάρχουν κατά κανόνα, ένας αναντικατάστατος και αναρίθμητοι αναλώσιμοι. Ή τουλάχιστον με αυτούς τους όρους πρέπει να δουλεύουν. Όλα τα στελέχη, βρίσκονται στη διάθεση του προέδρου και οφείλουν να φάνε ως και σφαίρα για να τον προστατεύσουν. Στον ΣΥΡΙΖΑ επί χρόνια συνέβαινε το παράδοξο, ο Αλέξης ο Τσίπρας, να τρώει τις σφαίρες για όλους. Πόσες σφαίρες αντέχει ένας οργανισμός; Σίγουρα λιγότερες από όσες έφαγε στα χρόνια του αυτός. Εκ των έσω, δεν βάζω καν στη συζήτηση τα έξωθεν πυρά.

Ο Τσίπρας λοιπόν, θα ξαναδημιουργήσει τον εαυτό του. Και είμαι απόλυτα βέβαιος πως, αν και ο ΣΥΡΙΖΑ τα καταφέρει, ο ίδιος θα υποτάξει τον εαυτό του στον μεγάλο σκοπό.

Το θέμα είναι, ο πολιτικός οργανισμός που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί να επανιδρυθεί; Μπορεί να γίνει επιτέλους αυτός ο οργανισμός που θα γυρίσει το βλέμμα απευθείας στον κόσμο; Που θα ψάξει τον κόσμο αντί να τον περιμένει; Που θα αγκαλιάζει τη διαφορετικότητα, αλλά θα αποβάλει την ηλιθιότητα;

Κάθε μέρα που κυβέρνησε, είπε ο Αλέξης Τσίπρας, ήταν μια μέρα μάχης. Τέτοιες ήσαν πάντα βέβαια, οι μέρες της Αριστεράς. Αυτό, πρέπει να θυμηθεί, και να ανακαλύψει τα όπλα που χρειάζεται, σε αυτή την εποχή, σε αυτές τις μάχες, με αυτούς τους αντιπάλους.

Δεν το χρωστάει στον εαυτό της. Το χρωστάει στην κοινωνία.

Αντί άλλου επιλόγου, παραθέτω τα λόγια που ο χώρος ξέχασε να υπηρετεί και που θα έπρεπε να αποτελέσουν ίσως, τη νέα του ιδρυτική διακήρυξη:

«Σε αυτόν τον λαό, αξίζει μόνο σεβασμός. Του αξίζει να περπατά περήφανος, του αξίζει να ζει με αξιοπρέπεια. Στην τιμή, στην ιστορία και στον πολιτισμό που κουβαλά αυτός ο λαός στις αποσκευές του, εμείς μόνο η θέληση του και τίποτα παραπάνω μπορούμε να είμαστε. Γι αυτό και δηλώνουμε κατηγορηματικά: δεν πρόκειται να διαπραγματευτούμε την ιστορία μας. Δεν πρόκειται να διαπραγματευτούμε την περηφάνια και την αξιοπρέπεια, αυτού του λαού. Αυτά είναι για εμάς, ιερές κι αδιαπραγμάτευτες αξίες. Είμαστε σάρκα, από τη σάρκα του λαού, ερχόμαστε μέσα από τις σελίδες της ιστορίας του και γι αυτό θα τον υπηρετήσουμε, μέχρι τέλους. Είμαστε κάθε λέξη από το Σύνταγμα αυτής της χώρας. Σε αυτό το Σύνταγμα ορκιστήκαμε, αυτό το Σύνταγμα θα υπηρετήσουμε. Και θα το υπηρετήσουμε μέχρι τέλους, δικαιώνοντας τα οράματα, τις αξίες, τους αγώνες, τις θυσίες, αυτού του λαού.». Αλέξης Τσίπρας, 8 Φεβρουαρίου 2015, από βήματος Βουλής.

ΥΓ1: Προς στελέχη ΠΑΣΟΚ, θεωρητικά «συντρόφους»: Το ότι έφυγε από τη μέση το πολιτικό μενίρ που λέγεται Αλέξης Τσίπρας, δεν σημαίνει ότι «ψήλωσαν» τα βοτσαλάκια σας. Μην βιάζεστε τόσο πολύ να πανηγυρίσετε πως πιάσατε την καρέκλα. Εξάλλου στις μεγάλες κοινωνίες που οι οργανωτισμοί έρχονται σε δεύτερη μοίρα και η κοινωνική απεύθυνση υπερέχει -Αθήνα και Θεσσαλονίκη- το ΠΑΣΟΚ καταποντίστηκε. Υπομονή και, αιδώς.

ΥΓ2: Έγραψε κάποτε ο Γκράμσι: Ο παλιός κόσμος πεθαίνει και, ο νέος, πασχίζει να γεννηθεί. Τώρα, είναι, η εποχή των τεράτων.