«Αιὲν υψικρατείν», αλλά με παρούσα την πολιτεία

Ενδεχομένως να είχαν δει την ταινία «Top Gun» ή το σίριαλ «Αέρινες Σιωπές» και αποφάσισαν να γίνουν πιλότοι, όπως παροτρύνθηκαν και έγιναν πιλότοι ορισμένοι συμμαθητές μου, πολλοί άλλοι νέοι, αλλά πλέον και νέες.

Μπορώ να αναλογιστώ τα ξενύχτια που έκαναν διαβάζοντας για να περάσουν, δίνοντας πανελλήνιες εξετάσεις, στη Σχολή Ικάρων. Μπορώ, επίσης, να αναλογιστώ τη χαρά τους όταν είδαν το όνειρο τους να γίνεται πραγματικότητα, όπως και την υπερηφάνεια των οικογενειών τους όταν τούς είδαν να ορκίζονται και να παραλαμβάνουν τα ξίφη τους.

 Και μετά, μπορώ να κατανοήσω απόλυτα το καθημερινό άγχος και την αγωνία των δικών τους ανθρώπων, που έδωσαν τη θέση τους στη βαθιά οδύνη, στην απέραντη θλίψη. Δεν θα τους ξαναδούν πια.

 Ο σμηναγός Χρήστος Μουλάς και ο ανθυποσμηναγός Περικλής Στεφανίδης δεν ήταν οι πρώτοι Ίκαροι που έπεσαν στον βωμό του καθήκοντος. Τον περασμένο Φεβρουάριο, άλλα δύο παλικάρια της Πολεμικής Αεροπορίας, ο σμηναγός Στάθης Τσιτακλίδης και ο υποσμηναγός Μάριος – Μιχαήλ Τουρούτσικας σκοτώθηκαν μετά από τη συντριβή του F-4 στο οποίο επέβαιναν, ανοιχτά του Κατακόλου.

 Εκατοντάδες πιλότοι μας έχουν βρει τραγικό θάνατο στο πέρασμα των χρόνων, είτε σε μια αερομαχία στο Αιγαίο είτε από μια μηχανική βλάβη είτε από έναν ριψοκίνδυνο ελιγμό είτε στην προσπάθεια τους να κατασβήσουν μια φωτιά. Δεν ήταν, λοιπόν, οι πρώτοι. Δεν θα είναι και οι τελευταίοι.

 Δυστυχώς, όμως, η πολιτεία δεν κάνει τα δέοντα για να ανταμείψει, να επιβραβεύσει, όπως τούς αξίζει, τους Ικάρους μας. Οι απολαβές τους, συμπεριλαμβανόμενου του πτητικού επιδόματος, παραμένουν σε πολύ χαμηλά επίπεδα, κυριολεκτικά εξευτελιστικές μπροστά στις υψίστης εθνικής σημασίας υπηρεσίες που προσφέρουν και στον κίνδυνο που διατρέχουν.

 Άλλωστε, είναι στατιστικά βέβαιο ότι κάθε τάξη αποφοίτων της Σχολής Ικάρων προσθέτει πιλότους στη μακρά, μαύρη, σελίδα των πεσόντων.

 Η ελληνική Βουλή θα υιοθετήσει το αγέννητο παιδί του σμηναγού Χρήστου Μουλά μέχρι την ηλικία των 25 ετών, όπως έχει κάνει και με άλλα παιδιά που έχασαν τον πατέρα τους στις αιθέρες. Αλλά η πολιτεία δεν πρέπει να είναι μόνο στο πλευρό των οικογενειών των πιλότων που έπεσαν στο βωμό του καθήκοντος. Θα πρέπει να στηρίξει έμπρακτα τους Ικάρους μας, αυξάνοντας θεαματικά τους μισθούς τους και παρέχοντας προνόμια στις οικογένειες τους, ως μια ελάχιστη ένδειξη αναγνώρισης στο έργο τους. Θα είναι ένα σημαντικό κίνητρο και για τις επόμενες γενιές των παιδιών μας που θα ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο.                       

 Η Πολεμική Αεροπορία θα εξακολουθήσει να πετά και να υπερασπίζεται με αυταπάρνηση τους ελληνικούς ουρανούς. Η Σχολή Ικάρων θα συνεχίσει να βγάζει Σιαλμάδες, Ηλιάκηδες, Τσιτλακίδες, Τουρούτσικες, Μουλάδες και Στεφανίδες. Κι άλλα παιδιά θα παθιαστούν με τα αεροπλάνα, θα γίνουν πιλότοι και θα πετάξουν με τα F-16, τα Mirage 2000, τα Rafale, τα F- 35, τα Canadair. Οι ουρανοί θα παραμένουν δικοί τους, ακόμη κι όταν παίρνουν κάποιους μαζί τους…