God morgen til alle (Γκου μόργκεν τιλ άλλε). Καλημέρα σε όλους, δηλαδή στα νορβηγικά
Την Αδαμαντία Βουτσινά, τη «Ντία» των παιδικών μας χρόνων, την είχαμε χάσει.
Και την ξαναβρήκαμε. Αλλιώς.
Παλιά πατρινή Αρσακειάδα, είναι από εκείνες που τόλμησαν να αλλάξουν δραστικά σελίδα. Ποια αφήνει πίσω τον άντρα της και ένα 3χρονο παιδί για μια παράτολμη απόπειρα σταδιοδρομίας, μόνη, στην μακρινή Σκανδιναβία; Κι όμως μέσα σε μια δεκαετία, καταξιώθηκε εκεί ως διαπρεπής γιατρός κερδίζοντας αναγνώριση σε επιτελικές θέσεις, αλλά και το προνομιακό life style που ποθούσε. Την βλέπεις και λάμπει, ως ζωντανό παράδειγμα γυναικείας ενδυνάμωσης. «Το ρεβεγιόν θα το γιορτάσουμε στην Ελλάδα στην όμορφη Πάτρα μας, παραδοσιακά, μετά από πολλά πολλά χρόνια» μας λέει γεμάτη χαρά.
Ξετύλιξε στο The Best Magazine την ιστορία της και μας υποδέχθηκε στο σπίτι της στον παγωμένο Βορρά.
Πώς θα περιέγραφες τα παιδικά και νεανικά χρόνια σου στην πόλη μας;
Γεννήθηκα στην όμορφη Πάτρα μας τη δεκαετία του ‘70 και μεγάλωσα σε αυτή, από γονείς Πατρινούς, με καταγωγή του πατέρα μου από Κεφαλονιά. Βέρα Πατρινή, λοιπόν, θα με χαρακτήριζα. Με πατέρα ναυτικό, ο οποίος απουσίαζε για μεγάλα χρονικά διαστήματα από το σπίτι, θα αποκαλούσα μητριαρχική, στη δική μου περίπτωση, την οικογένεια με ότι συνεπάγεται αυτό. Τα παιδικά μου χρόνια κυλούσαν μεταξύ Μαιζώνος, στο Αρσάκειο θηλέων και Ρήγα Φεραίου, στο Ωδείο της Φιλαρμονικής, όπου μάθαινα κλασική μουσική και πιάνο με την απίθανη καθηγήτρια κ. Πάππας, η οποία υπήρξε για μένα ένα από τα πρότυπα των παιδικών και εφηβικών χρόνων μου. Ήμουν μέλος της Φιλαρμονικής Χορωδίας Πατρών ως και το τέλος της εφηβείας μου. Έχω πολύ όμορφες μνήμες από τις συναυλίες μας, τις σκανταλιές μας και τα πρώτα σκιρτήματα. Αγαπούσα από παιδί τη μουσική, ασχολήθηκα χρόνια με αυτή, αλλά εκεί στην αρχή της εφηβείας μου ανακάλυψα τη ροκ σκηνή την οποία και ακολουθούσα παράλληλα ανελλιπώς. Αξέχαστες ήταν οι βόλτες με τα πατίνια μου στην πλατεία Όλγας, οι τούμπες και τα γέλια με τ’ άλλα παιδιά. Τα σχολικά πάρτι ήταν το «πικ» μου, αφού τα περίμενα «πώς και πώς». Από τους χειμώνες νοσταλγώ Καρναβάλι, Κρυμμένο Θησαυρό, εκδρομές στα Καλάβρυτα και βόλτες στη Ναύπακτο. Από τα καλοκαίρια με θυμάμαι να μετράω τα παγωτά και τα μπάνια (που έβγαζα διπλά στο μέτρημα κολυμπώντας πρωί- απόγευμα). Ήταν πιο ολοκληρωμένες και φωτεινές οι στιγμές τότε γιατί επέστρεφε ο πατέρας μου από τα ταξίδια του. Σήμερα, που δεν ζει πια, θα του έλεγα το μεγαλύτερο μου «ευχαριστώ». Του οφείλω αυτό που είμαι σήμερα καθώς πίστευε σε μένα.
«ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΩ ΣΤΗΝ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΤΟΥ NO STRESS ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΟΛΥΠΛΟΚΟ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΤΟΥΣ ΣΥΣΤΗΜΑ, ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΟΥΘΕΝΑ ΧΑΡΤΙ ΚΑΙ ΜΟΛΥΒΙ»
Ποια ήταν η ιδιοσυγκρασία σου; Πώς εξελίχθηκες μεγαλώνοντας;
Θα με περιέγραφα ως ένα γελαστό, χαρούμενο παιδί, όλο δράση και αντίδραση, με πολλές ευαισθησίες, αλλά ακόμη πιο πολλές ανασφάλειες. Επηρεαζόμουν σχετικά εύκολα από το καλό και δυστυχώς από το κακό. Γενικά ήμουν εξωστρεφής σαν χαρακτήρας. Με εφηβεία επεισοδιακή, χαοτική. Κι εκεί κάπου, λοιπόν, έχασα τον δρόμο μου… για λίγο μόνο, ευτυχώς. Επιστρέφοντας δυναμικά και πάλι στη ζωή μου, πιο δυνατή και ξεκάθαρη, αποφάσισα να σπουδάσω ιατρική.
Γιατί έγινες γιατρός και όχι κάτι άλλο; Γιατί ιατρική;
Ήταν ένας πολύ μεγάλος στόχος για μένα, ένα μεγάλο στοίχημα με τον εαυτό μου. Και όπως το βλέπω τώρα η επιλογή αυτή έγινε, γιατί γενικά είμαι άνθρωπος της προσφοράς. Θεωρούσα πάντοτε πως, ό,τι χαλάει, έχει πάντα κάποιες ελπίδες να ξαναφτιαχτεί. Ότι υπάρχει πάντα η ελπίδα της ανασυγκρότησης, μέσα από προσπάθεια και αγώνες. Δεν επέλεξα λοιπόν τυχαία την πιο heavy metal ειδικότητα, την Αναισθησιολογία και την Επείγουσα Ιατρική. Θα την περιέγραφα με απλά λόγια, ως την γνώση που αποκτάς, για να επαναφέρεις, να μουδιάζεις και να ανακουφίζεις τον πόνο. Να κρατάς τον ασθενή στη ζωή. Αυτός είναι και ο τελικός στόχος. Μίλησέ μας για την επαγγελματική σου πορεία, πριν φύγεις για το εξωτερικό Ξεκίνησα την ειδίκευσή μου για λίγους αρχικά μήνες στο Γ. Ν. Αιγίου και κατόπιν είχα την ευκαιρία και την τύχη, να συνεχίσω και να ολοκληρώσω στο Γενικό Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο του Ρίου Πατρών, στο τμήμα αναισθησιολογίας και εντατικής θεραπείας και παρακολούθησης, με τον τότε καθηγητή μου κ. Φίλο, που τον ευχαριστώ θερμά και αυτόν και τους εξαιρετικούς συναδέλφους μου, για την πλούσια γνωσιακή μου προίκα. Tελείωσα παράλληλα και τις μεταπτυχιακές μου σπουδές, στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Πατρών, με το τέλος της ειδίκευσής μου. Στο Γ. Ν. Μεσολογγίου ως ειδικευόμενη για 2 χρόνια, γνώρισα και τον σύζυγό μου Γεώργιο Διακάκη με τον οποίο αποκτήσαμε την 13χρονη σήμερα κόρη μας, Κατερίνα. Ακολούθησαν τα Γ. Ν. Τριπόλεως, ΚΑΤ Αττικής, Αρεταίειο Αθηνών και η εξειδίκευση στην ΜΕΘ Ρίου Πατρών.
Γιατί είπες το αντίο στα ελληνικά νοσοκομεία; Ήταν τελικά εύκολο να εργαστείς στη Νορβηγία;
Μετά από αυτή τη διαδρομή, η περιέργειά μου και η επιθυμία μου να γνωρίσω προηγμένα συστήματα υγείας, όπως της Σκανδιναβίας, με οδήγησαν στο… salto mortales στην όμορφη Νορβηγία. Μηδένισα λοιπόν και έκανα restart στα 43 χρόνια μου. Μετά από προετοιμασία σχεδόν ενός έτους, το 2013 βρέθηκα με μια βαλίτσα και ένα συμβόλαιο 4 μηνών στο χέρι στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο του Stavanger. Σε μια χώρα που την είχα δει μόνο σε εικόνες, μόνη χωρίς την οικογένειά μου. Δεν μπορούσα τότε να φανταστώ, ότι αυτή η παγωμένη και σκοτεινή τον χειμώνα χώρα, θα μου έδινε τη δυνατότητα, να πραγματοποιήσω σχεδόν όλα μου τα όνειρα. Η γλώσσα και το βιογραφικό μου, υπήρξαν το διαβατήριό μου. Υπήρξαν εμπόδια, απρόοπτα κι απογοητεύσεις; Η νορβηγική έχει 13 περίπου διαλέκτους. Στην αρχή είχα απογοητευτεί, διότι νόμιζα ότι είχα μάθει λάθος γλώσσα και μιλούσα για λίγους μήνες, αγγλονορβηγικά, για να με καταλαβαίνουν. Με τον καιρό όμως τα κατάφερνα όλο και καλύτερα. Έπειτα έπρεπε να προσαρμοστώ στην κουλτούρα του no stress, που είναι σήμα κατατεθέν σε όλους τους εργασιακούς χώρους εδώ. Όποια επείγουσα κατάσταση και αν αντιμετώπιζαν ήταν πάντα σιωπηλοί, ψύχραιμοι, με focus, ευγένεια και τεράστια πειθαρχία στο άγχος και στα συναισθήματα. Έπρεπε λοιπόν, να υιοθετήσω και εγώ αυτή τη συμπεριφορά και πραγματικά ήταν μια πρόκληση για μένα, αφού με χαρακτηρίζει ολοκληρωτικά το μεσογειακό μου ταπεραμέντο. Όλα όμως είναι θέμα εξάσκησης και θέλησης. Το πολύπλοκο ηλεκτρονικό τους σύστημα ήταν και αυτό μια πρόκληση, εντελώς πρωτόγνωρο, αφού δεν υπάρχει πουθενά χαρτί και μολύβι.
«ΕΔΩ ΔΕΝ ΣΥΝΑΝΤΑΣ ΤΟ ΛΕΓΟΜΕΝΟ ΡΟΥΣΦΕΤΙ… ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΚΑΘΕ ΝΕΩΤΕΡΙΣΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΑΣΙΝΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ. ΗI TECH ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΟ ΕΘΝΟΣ»
Μίλησέ μας για τη ζωή σας εκεί. Έχεις εξοικειωθεί και αγαπήσει το νέο περιβάλλον;
Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα να εγκατασταθώ μόνιμα στη Νορβηγία, αλλά το μικρό συμβόλαιο ακολούθησε το μεγαλύτερο και έπεισα την οικογένειά μου να με ακολουθήσει. Ο σύζυγός μου, στήριγμα και συνοδοιπόρος μου σε κάθε απόφαση, βρήκε εργασία εδώ. Κι έτσι, έχει περάσει μια δεκαετία παραμονής στην παγωμένη χώρα του Βορρά. Τα τελευταία χρόνια εργαζόμαστε στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο στο Οσλο AHUS και ζούμε σε μια μικρή πόλη έξω από το Όσλο. Οι φυσικές ομορφιές της Νορβηγίας μοιάζουν με ορισμένες βόρειες περιοχές της χώρας μας, σε συγκεκριμένες εποχές του χρόνου. Όμως τον μακρύ και σκοτεινό χειμώνα εδώ τον φωτίζει το κατάλευκο χιόνι, οπότε έχει μια μαγεία για μας. Η χώρα εδώ είναι αραιοκατοικημένη και μεγάλη για τον λιγοστό πληθυσμό της, γεμάτη φιόρδ και τοπία τύπου «Άρχοντας των Δαχτυλιδιών». Την άνοιξη αρχίζει το μεγάλωμα της ημέρας και πρασινίζουν τα πάντα. Μέχρι που φτάνει το καλοκαίρι και δεν σκοτεινιάζει σχεδόν καθόλου. Στην αρχή μας ξένιζε, όμως συνηθίζεται με τα χρόνια. Το Βόρειο Σέλας είναι ένα καταπληκτικό, ονειρεμένο φαινόμενο. Ορισμένες βόρειες πόλεις, ζουν συνέχεια κάτω από τις χορευτικές φιγούρες του. Πέρυσι μας επισκέφθηκε κι εμάς κεντρικά, μόνο για λίγες ώρες. Είναι μια μαγευτική εικόνα που αξίζει κανείς να τη δει στην ζωή του, έστω μια φορά.
Πες μας για τους Νορβηγούς σαν λαό. Ποια είναι τα γνωρίσματα των ανθρώπων που συμβιώνεις;
Οι Νορβηγοί είναι λαός ήσυχος και πειθαρχημένος που αγαπάει την χώρα του. Ασχολούνται εθελοντικά με την καθαριότητα των δημοσίων χώρων, δεν τα περιμένουν όλα από το κράτος, τον δήμο κ.λπ. Είναι όμως κλειστοί και μοναχικοί άνθρωποι, αφού και ιστορικά ζούσαν σε ομάδες απομονωμένες, που δύσκολα επικοινωνούσαν η μια με την άλλη. Πρέπει να σε γνωρίσουν καλά για να σε δεχτούν και να ανοιχτούν πιο ουσιαστικά. Δεν είναι διεφθαρμένοι, σέβονται τους νόμους του κράτους ή τους εργασιακούς κανονισμούς. Δεν ακολουθείται ιεραρχία, αλλά υπάρχει με έναν τρόπο ισότητα για όλους, η οποία λειτουργεί χωρίς συγκρούσεις. Εδώ δεν συναντάς το λεγόμενο ρουσφέτι. Αξιοκρατικά θα πάρεις αυτό που σου αξίζει αν έχεις προσπαθήσει. Η αξιολόγηση είναι πολύ συχνή και επιβάλλεται σε κάθε τομέα, σε όλες τις δομές, από κάτω προς τα πάνω, και από πάνω προς κάτω. Θέλουν να αυτοβελτιώνονται και να λειτουργούν ομαδικά ιδιαίτερα σε κρίσιμες καταστάσεις παραμερίζοντας προσωπικές διαμάχες και φιλοδοξίες για το κοινό καλό. Δίνουν μεγάλη σημασία στην ψυχική υγεία με πολύ οργανωμένα κέντρα και υπηρεσίες και διαθέτουν τεράστια χρηματικά κονδύλια για τον σκοπό αυτό όπως και για τη δημόσια εκπαίδευση στα σχολεία τους. Σέβονται πολύ το δημόσιο χρήμα, τα δημόσια αγαθά, τους δημόσιους χώρους, όλη την κρατική περιουσία. Στην εθνική τους εορτή στις 17 Μαΐου φορούν τις εθνικές τους στολές. Το ίδιο και εμείς οι ξένοι πολίτες, για να τιμήσουμε τη χώρα όλοι μαζί. Ωστόσο, διακρίνεις και ένα ποσοστό ρατσισμού. Ο Νορβηγός είναι πιο υπομονετικός, ακούει οδηγίες, δεν κάνει κριτική και ούτε την αντέχει. Ενώνεται για το κοινό όφελος. Πρόκειται για έναν συντηρητικό λαό που δεν ανοίγεται σε μη δοκιμασμένες αλλαγές. Παράλληλα οι Νορβηγοί είναι οικολόγοι. Μιλάμε για την πρώτη χώρα σε πωλήσεις ηλεκτρικών και υβριδικών αυτοκινήτων. Ακολουθεί κάθε νεωτερισμό για την πράσινη ανάπτυξη. Ηi tech και ανθρωπιστικό έθνος.
«ΤΟ ΒΟΡΕΙΟ ΣΕΛΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ, ΟΝΕΙΡΕΜΕΝΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ. ΜΙΑ ΜΑΓΕΥΤΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ ΠΟΥ ΑΞΙΖΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΤΗ ΔΕΙ ΣΤΗΝ ΖΩΗΤΟΥ, ΕΣΤΩ ΜΙΑ ΦΟΡΑ»
Τι σε ενοχλεί σε αυτούς και σε τι διαφέρουν κυρίως από τους Έλληνες;
Είναι αργοί, εσωστρεφείς, δεν τους αρέσει η σκληρή δουλειά και επιλέγουν να έχουν πολύ ελεύθερο χρόνο. Πίνουν πολύ, πιθανότατα λόγω κλίματος. Δεν δίνουν τα πάντα για την οικογένεια, τα παιδιά μένουν μαζί με τους γονείς ως τα 18 και δεν θυσιάζονται γι’ αυτά. Ο Έλληνας είναι πιο εύστροφος, ευέλικτος, ανήσυχος, καλύτερα εκπαιδευμένος. Επίσης φιλόδοξος, οπότε θυσιάζει πολύ ελεύθερο χρόνο για να πετύχει τον στόχο του. Επίμονος, δυναμικός και ανταγωνιστικός του αρέσει η πρωτιά. Δεν δέχεται πάντα άλλη γνώμη και αμφισβητεί ακόμα και τους ειδικούς. Θεωρώ πως έχει κουλτούρα και φινέτσα, ενώ δίνει τα πάντα για τα παιδιά του.
Πώς είναι η ρουτίνα σου εκεί;
Για πολλά χρόνια το 24ωρο μου ήταν εξουθενωτικό γιατί εργαζόμουν σε άλλα 3 νοσοκομεία. Τα τελευταία δυο χρόνια επέλεξα να είμαι περισσότερο σπίτι με την οικογένεια και την κόρη μου και να προσέχω τον εαυτό μου γιατί μεγαλώνω κι εγώ. Λίγες εφημερίες, περισσότερα σαββατοκύριακα ελεύθερα. Ασχολούμαι με το σπίτι, στηρίζω το παιδί μου. Μπήκαμε στην εφηβεία και τα πράγματα δυσκόλεψαν. Ξυπνάω στις 6 για τον πρώτο καφέ της ημέρας και οργανώνω στο μυαλό μου το πρόγραμμα με τη Gigi , το μικρό μας σκυλάκι (και μωρό του σπιτιού) στην αγκαλιά μου. Μετά πρωινό, σχολείο, νοσοκομείο. Το καθημερινό μας γεύμα είναι έτοιμο από το προηγούμενο απόγευμα.
Μαγειρεύω η ίδια, γιατί η νορβηγική κουζίνα είναι πολύ κατώτερη της ελληνικής. Με τα χρόνια πλησίασα λίγο το ταλέντο της Βέφας. Διαβάζω με το παιδί το βράδυ, φροντίζω να περνάμε οι τρεις μας τα σαββατοκύριακα, να βρισκόμαστε με άλλους γονείς, να δεχόμαστε κόσμο στο σπίτι. Αγαπάμε τις κοντινές εξορμήσεις στη φύση, το σκι το χειμώνα, τα ψώνια και το σινεμά στο Όσλο. Παρακολουθώ τη νορβηγική, ροκ μέταλ σκηνή και έχω αναλάβει τη σχετική σελίδα του νοσοκομείου μας. Εδώ ακούν πολύ τέτοια μουσική.
«ΖΟΥΜΕ ΣΕ ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΠΟΛΗ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΟΣΛΟ. ΜΑΓΕΙΡΕΥΩ Η ΙΔΙΑ, ΓΙΑΤΙ Η ΝΟΡΒΗΓΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΤΩΤΕΡΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ»
Ποια είναι ακριβώς τα καθήκοντά σου στο νοσοκομείο; Κατορθώνεις να ανταπεξέλθεις στις απαιτήσεις;
Ως αναισθησιολόγος διαχειρίζομαι τα τακτικά και επείγοντα περιστατικά, την ανάνηψη νεογνών, ασχολούμαι με τον οξύ και τον χρόνιο πόνο, τους νευρικούς αποκλεισμούς με την βοήθεια ultrasound, τη μονάδα εντατικής θεραπείας για τους βαρέως πάσχοντες ασθενείς. Είμαι αρμόδια για τον προεγχειρητικό έλεγχο και την διεξαγωγή των τακτικών χειρουργείων, τα αναισθησιολογικά πρωτόκολλα του τμήματος και τις επιστημονικές παρουσιάσεις. Παρά το εξαιρετικά οργανωμένο σύστημα υγείας και τις πολλές ασφαλιστικές δικλείδες, οι αντίστοιχοι συνάδελφοι στις χειρουργικές ειδικότητες υστερούν μακράν, συγκριτικά με τους Έλληνες γιατρούς. Πιστεύω ότι οφείλεται στην απουσία του συχνού φαινομένου πολυτραυματία, οπότε οι χειρουργοί δεν έχουν εκπαιδευτεί σε τέτοιου είδους πολύπλοκα περιστατικά. O νορβηγός γιατρός είναι πολύ πίσω μας σε εμπειρία.
Είσαι και μαμά, μεγαλώνεις μια κόρη που υπεραγαπάς. Τί της μαθαίνεις; Τι θεωρείς σημαντικότερο στην ανατροφή της;
Τον ρόλο της μητέρας τον απολαμβάνω όταν έχω άνεση χρόνου με τη κόρη μου. Συζητάμε τις δυσκολίες και τους φόβους της, προσπαθώ να την κάνω πιο δυνατή και ανθεκτική απέναντι σε προκλήσεις και απογοητεύσεις, που θα έρθουν. Της μαθαίνω τρόπους να σηκώνεται γρήγορα, όταν πέφτει. Της εξηγώ ότι οι Καρντάσιαν δεν αποτελούν πρότυπο, οπότε να στραφεί σε επιστήμες, τέχνη, μουσική. Τα μικρά παιδιά έχασαν στη διετία της πανδημίας κομμάτι της παιδικότητάς τους στο διαδίκτυο. Πρέπει να τα ωθήσουμε να φιλτράρουν την ασχήμια της ψεύτικης εικόνας, να τους χαρίσουμε αίσθηση ασφάλειας και την πεποίθηση πως κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός.
Θα έλεγες πως έχεις πλησιάσει το «ευ ζην» που επιδίωξες;
Σήμερα μετά από τόσα χρόνια προσπάθειας, εργασίας και εκπαίδευσης, έχω την άνεση ενός πλάνου σύμφωνα με τις ανάγκες μου και τις επιθυμίες μου. Προέχουν τα οικογενειακά ταξίδια πίσω στην Ελλάδα για διακοπές, όσο το δυνατόν συχνότερα. Παίρνω μεγάλη χαρά και από την πρόοδο του παιδιού μου αλλά και τα χόμπι μου, καθώς λατρεύω τη μόδα και τη διακόσμηση. Πολλές φορές χαλαρώνω βάφοντας το σπίτι και τα ξύλινα δάπεδα στα μπαλκόνια μου την άνοιξη. Μου χαρίζουν ικανοποίηση αυτού του είδους οι εργασίες.
Τι σου λείπει περισσότερο από την Ελλάδα; Παραμένει στην καρδιά σου;
Δεν υπάρχει μια μέρα που να μην σκεφτώ την όμορφη πατρίδα μας. Μου λείπει καθημερινά. Ο ήλιος, ο ουρανός, το κλίμα, η φασαρία, η κίνηση, η πολυκοσμία, η μουσική στα μαγαζιά, τα ωραία φαγητά και τα γλυκά μας. Μου λείπει η εικόνα από τις στιλάτες πατρινές που πραγματικά ξεχωρίζουν. Μου λείπει η γεύση του fredo capuccino που πίνω τα πρωινά, στην μικρή μαρίνα κάτω από το σπίτι μου στην Πάτρα. Οι βόλτες μου στην Αγίου Νικολάου, συγγενείς, φίλοι, ήθη και έθιμα, γιορτές, καρναβάλι… Η εξωστρέφεια των ανθρώπων, η αίσθηση ελευθερίας.
Τι εύχεσαι για τα φετινά Χριστούγεννα;
Εύχομαι να γίνουμε όλοι λίγο καλύτεροι άνθρωποι, με περισσότερη ενσυναίσθηση και αλληλεγγύη. Να μπαίνουμε στη θέση του άλλου, κυρίως του αδύναμου και να τον συνδράμουμε όπως μπορούμε. Να βλέπουμε τα λάθη μας ως ευκαιρία για restart. Να μάθουμε να συγχωρούμε πρώτα απ’ όλα τον εαυτό μας. Εύχομαι μια νέα χρονιά με λιγότερες εξαρτήσεις. Να δίνουμε δεύτερες ευκαιρίες στους ανθρώπους, να μην στοχοποιούμε και να μην στιγματίζουμε. Να έχουμε σωματική και ψυχική υγεία. Να κάνουμε διαρκή αγώνα για το καλύτερο μέλλον των παιδιών μας. Να σταματήσει ο πόλεμος. Τι διαμηνύεις στους Έλληνες συναδέλφους σου; Με απεριόριστο σεβασμό σε όλους τους ηρωικούς Έλληνες συναδέλφους γιατρούς και νοσηλευτές, εύχομαι καλύτερο αύριο στη δημόσια υγεία της Ελλάδας. Κάθε Έλληνας πολίτης αξίζει καλύτερη και συντομότερη περίθαλψη και όχι ένα σύστημα με δείγματα κατάρρευσης.
Ψηφιακή κάρτα εργασίας: Από την 1η Ιανουαρίου 2024 σε λιανεμπόριο και βιομηχανία
Chiara Ferragni: Η αυτοκρατορία της καταρρέει μετά την ψεύτικη φιλανθρωπική της καμπάνια
Antonio De Martino: O Ιταλοπατρινός Mr Christmas «στόλισε» το THEBEST MAGAZINE
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr