Τα λέμε ξανά, 14 χρόνια μετά την πρώτη της συνέντευξη στο The Best Magazine πάνω σε μια ξύλινη πεζογέφυρα που ενώνει συνειρμικά το χθες με το αύριο
Κάποιοι άνθρωποι γεννιούνται με ένα αστέρι, το οποίο υπαγορεύει τον δρόμο που θα ακολουθήσουν, με έναν τρόπο σχεδόν καρμικό.
Η ζωή έχει αποδείξει άλλωστε ότι το ταλέντο δεν είναι δυνατόν να «φιμωθεί», ακόμη και αν το καταδικάσεις σε ισόβια «αφωνία». Στην περίπτωση της Ηρώς, το αστέρι υπήρξε ιδιαίτερα … λαλίστατο και ήταν αδύνατον να μην το «ακούσεις». Κάπως έτσι η έφηβη μαθήτρια του Κλασικού Λυκείου των Πατρών για την λαμπρή πορεία της οποίας όλοι στοιχημάτιζαν, επιβεβαίωσε τον κανόνα, ορίζοντας ωστόσο η ίδια το πλαίσιο της διαδρομής, ακόμη και αν αυτό είχε κόστος, αποδεικνύοντας με τις επιλογές της ότι πίσω από το μεγάλο ταλέντο, υπήρχε και μια πολύ ισχυρή προσωπικότητα. Μια κουβέντα με την Ηρώ δεν είναι εύκολη υπόθεση.
Τη γνωρίζω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου πράγμα που σημαίνει ότι απαιτείται «γερό» κοντρόλ μεταξύ του ανθρώπου και του δημοσιογράφου, για να μη διολισθήσω στην μεροληψία. Θα κρατήσω λοιπόν σε επίπεδο σχολιασμού τα κοινώς αποδεκτά: το ότι είναι μια από τις μεγαλύτερες φωνές της γενιάς της (κατά τη γνώμη μου η καλύτερη) και το ότι αποτελεί απόδειξη ότι η αυθεντικότητα είναι σκεπασμένη με απλότητα, και ότι το σημαντικό δεν χρειάζεται να μπαίνει σε διαπραγμάτευση ή σε περιτύλιγμα.
Η Ηρώ , η επαναστάτρια της τάξης, κάνει ακόμη παρέα με τους συμμαθητές της, θεωρεί ότι οι φίλοι της είναι η περιουσία της, αγαπά τον γιο της όλο και πιο πολύ όσο αυτός μεγαλώνει και κοιτάζει τα πράγματα με τα δικά της μάτια. Ο άνθρωπος πίσω από τον καλλιτέχνη, λάμπει το ίδιο και αυτό ναι, είναι «παράσημο». Τα λέμε ξανά για όλα, 14 χρόνια μετά την πρώτη της συνέντευξη στο The Best Magazine, πάνω σε μια ξύλινη πεζογέφυρα.
-Συνέντευξη στη Γιώτα Κοντογεωργοπούλου-
Αυτή την περίοδο βρίσκεσαι σε φάση…
Πάρα πολλής δουλειάς και ατελείωτων ωρών ενασχόλησης με πρόβες, με εμφανίσεις κ.τλ.
Τι είναι για σένα ευτυχία; Πού κρύβεται η χαρά;
Ευτυχία είναι μια ονειρική κατάσταση όπου το «θύμα» είναι εκείνος που έχει προσδοκίες που θεωρεί ότι πραγματοποιούνται ή ότι θα πραγματοποιηθούν. Και λέω θύμα διότι η ζωή δεν κρύβεται στην αναζήτηση της ευτυχίας, αλλά στο πάθος για ζωή για εμπειρίες, υπαρξιακά ή όχι, στο πάθος γενικότερα. Όταν αγαπάς τη ζωή έχεις κερδίσει αυτόματα το μεγαλύτερο μέρος της ευτυχίας.
Πώς αντιλαμβάνεσαι τους όρους επιτυχία και αποτυχία;
Τους αντιλαμβάνομαι σαν άκρως υποκειμενικούς όρους οπότε μόνο την προσωπική μου κατάθεση μπορώ να κάνω. Θα πω, λοιπόν, ότι είναι μεταβλητές έννοιες και αυτή είναι και η υπόστασή τους. Να αλλάζουν, να παίρνουν άλλες μορφές να τροποποιούνται ανάλογα με τη χρονική -συναισθηματική - κοινωνική στιγμή. Σίγουρα στο «τέλος της ημέρας» επιτυχία είναι να καταφέρεις να παραμείνεις ο εαυτός σου (ως μεταβλητή αξία) ώστε να χαμογελάς τη νύχτα πριν κοιμηθείς και να χαμογελάς στη μέρα που έρχεται ξέροντας ότι δεν σκέφτεσαι άσχημα για τους άλλους και ότι βοήθησες κατά το δυνατόν ώστε να μην γκρεμιστούν οι αξίες στις οποίες βασίζεσαι.
Πόσο αλλάζει η ζωή ενός ανθρώπου όταν συναντηθεί με την επιτυχία;
Μα όπως είπα η επιτυχία είναι κάτι σχετικό. Εάν υποθέσουμε ότι έχω συναντηθεί μαζί της, ήταν μια εντελώς τυχαία συγκυρία, όπου «οι συντελεστές» ασχολούνται περισσότερο με την αναγνωρισιμότητα και την επιδοκιμασία και πολύ λιγότερο με την ουσία της αποδοχής. Γιατί προσωπικά την πορεία μου στην «επιτυχία» την οδήγησε ένας δρόμος διαφυγής από τον πόνο, θέλω να πω, ο πόνος οδηγεί έναν καλλιτέχνη να εκφραστεί μέσα από την τέχνη του και να επικοινωνήσει μέσω αυτής. Άρα η αφετηρία των επιλογών θα έπρεπε να έχει περισσότερο ενδιαφέρον από την επιτυχία σαν έννοια όσον αφορά έναν καλλιτέχνη τουλάχιστον.
Τι είναι αυτό που κάνει τον άνθρωπο δημιουργό; Ποια ανάγκη;
Είναι ακριβώς η απάντηση που έδωσα πριν. Νομίζω ότι τα συναισθήματα και οι καταστάσεις που οδηγούν τους καλλιτέχνες (στο μεγαλύτερο ποσοστό έκφρασης) είναι βιωματικές καταστάσεις και εμπειρίες που εγγράφηκαν πολύ βαθιά στην ψυχή τους και ο μοναδικός τρόπος έκφρασης που με μαγικό τρόπο τους έδωσε το σύμπαν είναι οι τέχνες. Και είναι αληθινά μια ισορροπία συμπαντική η ζωή με την τέχνη, συνήθως αντιστρόφως ανάλογη. Όσο μεγαλύτερο το ταλέντο τόσο μικρότερη η ανάγκη έκφρασης, επικοινωνίας και αυτοπροσδιορισμού, όσο μικρότερο το ταλέντο τόσο μεγαλύτερη η ανάγκη καταξίωσης, επιτυχίας και δύναμης.
Είναι η μουσική η τέχνη που συνδέει περισσότερο από όλες τους ανθρώπους;
Ω, ναι. Είναι η μουσική στο υψηλότερο βάθρο των αισθήσεων. Πληροί όλες εκείνες τις συνιστώσες που οδηγούν την ψυχή αληθινά σε ένα ανώτερο επίπεδο αρμονίας. Η αρμονία και ο ρυθμός είναι έμφυτα στον άνθρωπο, έρχονται από το άπειρο και φτάνουν στο άπειρο. Η μουσική είναι η μόνη τέχνη που ενσωματώνει και τα δυο. Και είναι και η πιο άμεση, η πιο εύληπτη ως προς την απήχηση και την ενσυναίσθηση.
Σε εμπνέει συνήθως το τέλειο ή το ημιτελές;
Ωραία ερώτηση. Δεν πιστεύω στο τέλειο. Δεν υπάρχει τέλειο. Δεν υπάρχει καν ημιτελές διότι αυτό από μόνο του επονομάζει το τέλειο. Πιστεύω στην δημιουργία, στο ένστικτο, στην αυθόρμητη επιθυμία, στην πηγαία έλξη, στην ανεξήγητη προσήλωση. Και σέβομαι κάθε άνθρωπο που διαθέτει αυτά τα χαρίσματα, ακόμα κι αν καθοδηγούνται από βιώματα ή κοινωνικές συμβάσεις. Ακόμα κι αν είναι αδιανόητα για το πολιτισμικό μου υπόβαθρο. Σέβομαι τη μοναδικότητα και εχθρεύομαι την παγκοσμιοποίηση παρόλο που την αναγνωρίζω σαν τη νέα πραγματικότητα.
Οι πιο ενδιαφέρουσες «βόλτες» γίνονται με το μυαλό;
Όχι, με τα πόδια. Χαχαχα. Με το μυαλό κάναμε βόλτες στην εφηβεία και ίσως και μετά. Τώρα οι βόλτες μας είναι με τα πόδια. Καθαρό, ευκρινές ίχνος των ποδιών μας, των επιθυμιών μας. Διαφανής γνωριμία με το εγώ μας, ορατό το πέλμα των παπουτσιών μας πάνω στο χώμα, αφήνει κάθε βήμα πίσω του με επίγνωση ότι δεν θα το ξαναβαδίσει. Κι αυτό όσο θλιβερό κι αν ακούγεται, έχει μια γνώση απελευθερωτική και χαρούμενη. Τώρα ζω πιο πολύ από ποτέ…
Η Πάτρα με τη ματιά ενός Πατρινού που τη ζει ως επισκέπτης. Τι αγαπάς, τι σε προβληματίζει, τι θα ήθελες να αλλάξει;
Η Πάτρα είναι για μένα ό,τι αγάπησα και ό,τι απέφυγα. Ό,τι έζησα κι ότι δεν θα ήθελα να ξαναζήσω. Καθώς πέρασα εκεί τα πιο σπουδαία μου χρόνια, τα παιδικά και τα εφηβικά. Η Πάτρα είναι ένας μεγάλος έρωτας και όπως όλοι οι μεγάλοι έρωτες είχε άδοξο τέλος. Έπρεπε να φύγω. Με καλούσε η δουλειά μου, τα όνειρά μου, οι επιδιώξεις μου. Όταν έφυγα από τη γενέτειρά μου, ο κόσμος εκεί, ακόμα αποκαλούσε τους τραγουδιστές ως πολίτες τρίτης κατηγορίας (το λέω πολύ κομψά, για να μην το πω ακριβώς όπως το έχω εισπράξει) πράγμα που εμένα με πρόσβαλε και με περιθωριοποιούσε τρόπον τινά. Έπρεπε λοιπόν να βρω έναν τόπο όπου θα μπορούσα να εκφραστώ χωρίς να απολογούμαι και να είμαι επικεντρωμένη στον στόχο μου, χωρίς κοινωνικές και συναισθηματικές παρεμβάσεις και επιβολές.
Η Αθήνα προσφερόταν για αυτό. Έπειτα, πρακτικά μιλώντας, εκεί ήταν όλες οι δισκογραφικές και όλα συνέβαιναν εκεί. Όμως για να μην φεύγω από την ερώτηση, παρόλο που παρασύρθηκα συναισθηματικά και δεν το επιτρέπω πλέον στον εαυτό μου αυτό σε σχέση με την Πάτρα, η Πάτρα μπορεί και έχει τη δυνατότητα να γίνει μια ευρωπαϊκή πόλη πρότυπο, έχει τη δυνατότητα πολιτισμικά να διαφοροποιηθεί και να αναδειχθεί από όλες τις πόλεις της Ελλάδας, έχει όλο το υπόβαθρο για να υποδεχθεί μεγάλες ανατροπές και αλλαγές που θα την έκαναν μοναδική. Όλα αυτά θα συνέβαιναν, εάν δεν υπήρχε μικροπολιτική και πολιτική εν γένει στην εξέλιξη μιας πόλης.
Η πολιτική είναι ο πιο σίγουρος δρόμος για τον αναχρονισμό παντός είδους. Είναι η πιο κραταιά μέθοδος εγκεφαλικής αποδιοργάνωσης ή ακόμα χειροτέρα εγκεφαλικής δημαγωγίας. Αλλά σίγουρα δεν είμαι εγώ ο ειδήμων να κρίνω ούτε να κατηγορήσω κανέναν και πραγματικά δεν το θέλω. Διότι είναι προσωπική μου άποψη να μην πιστεύω πλέον στους πολιτικούς κανενός κόμματος και είναι επίσης προσωπικό μου δικαίωμα να είμαι αναρχοαυτόνομη. Απάντησα μόνον επειδή με ρώτησες. Ναι, η Πάτρα θα μπορούσε…
Οι πιο δυνατές αναμνήσεις από τα χρόνια στην πόλη;
Όλα μπορώ να τα συνοψίσω σε μια γιαγιά που με έπαιρνε από το χέρι κάθε πρωί για να με πάει στο σχολείο και μετά στο τρίτο διάλειμμα ερχόταν και μου έφερνε μέσα από τα κάγκελα το κουλούρι μου. Σε παρέες σχολικές που μέχρι σήμερα αποτελούν αναντικατάστατο κομμάτι της ψυχής μου.
Μπορώ να τα συνοψίσω σε έναν πατέρα υπόδειγμα καλοσύνης, μια μητέρα αγαπημένη κι έναν αδερφό επαναστάτη. Σε μια γειτονιά όπου τα γέλια και το παιχνίδι των παιδιών ήταν το τσιμέντο που έχτισε τον χαρακτήρα μου και τις αξίες μου. Μπορώ να τα συνοψίσω σε έναν πίνακα ζωγραφικής όπου ο Έρωτας για τη ζωή και ότι την περιλαμβάνει ήταν εκεί γεμάτος χρώματα και κίνηση.
Είναι αλήθεια ότι κάνεις ακόμη παρέα με τους συμμαθητές σου;
Οι συμμαθητές μου είμαι εγώ. Οι συμμαθητές μου είναι από τα πιο πολύτιμα κομμάτια της ζωής μου. Η αγάπη μου για αυτούς είναι τέτοια που δεν μπορεί να αλλοτριωθεί από καμία μικρότητα από καμία έκβαση και από καμία αλλαγή που αναπόφευκτα τελέστηκε μέσα στον χρόνο. Είναι εκεί αδιάβλητοι και σταθεροί σαν ένα κάγκελο που κρατιέσαι και περπατάς χωρίς φόβο σε κάθε μονοπάτι, όμορφο ή άσχημο επικίνδυνο ή ακίνδυνο. Γιατί η αγάπη είναι πέρα και πάνω από όλα μαζί τους.
Μας συνδέει ένα αόρατο νήμα αποδοχής και συνύπαρξης. Κρατιόμαστε νοερά χέρι χέρι, όπως όταν πηγαίναμε εκδρομή με το σχολείο. Όλοι μαζί και ο καθένας χωριστά είναι αναγκαίος κρίκος και δεν μπορεί να διασπαστεί όσο ζούμε. Οι συμμαθητές μου όπως και οι φίλοι μου είναι η περιουσία μου όλη…κι αυτό μου φτάνει.
Ποια είναι η «συγκολλητική ουσία» σε μια τόσο μακροχρόνια σχέση;
Είναι η γνώση ότι η αξία αυτή είναι πολύτιμη. Κανιβαλίζουμε ο ένας τον άλλον χωρίς παρεξήγηση, τσαντιζόμαστε θυμώνουμε και μετά μας περνάει σαν να μην συνέβη ποτέ, αποδεχόμαστε και συγκλίνουμε στο ότι καθένας μας έχει ελαττώματα και προτερήματα. Βοηθάμε και συμπαραστεκόμαστε όταν χρειάζεται, γινόμαστε αυστηροί όταν χρειάζεται και αγαπάμε χωρίς δόλο είτε χρειάζεται είτε όχι. Εκτιμάμε ότι είμαστε υγιείς ζωντανοί και δημιουργικοί. Ότι αυτό το «μαζί» εάν εκλείψει, θα πονέσουν όλοι.
Είναι οι φίλοι η οικογένεια που θέλουμε;
Σχεδόν απόλυτα…
Μεγάλωσες σε οικογένεια με καλλιτεχνικές επιρροές. Τι μας οδηγεί στον δρόμο που θα βαδίσουμε; Οι επιρροές μας ή οι επιλογές που κάνουμε εξαιτίας αυτών των επιρροών;
Θα απαντήσω όπως απαντώ: σημασία δεν έχουν οι δυνατότητές μας αλλά οι επιλογές μας. Αυτό μας καθορίζει, αυτό μας ακολουθεί κι αυτό είμαστε τελικά.
Υπάρχουν γεγονότα που θεωρείς καθοριστικά στη ζωή σου;
Ναι φυσικά. Αλλά σημασία δεν έχουν τα γεγονότα αλλά ο τρόπος που τα χειρίστηκες, πόσο δούλεψες πόσο έκανες ενδοσκόπηση, πόσο επέτρεψες να σε καθορίσουν ή πόσο άφησες να σε επηρεάσουν. Δεν υπάρχει κανείς που δεν έχει ένα «σταυρό» να κουβαλάει. Αλλά το τι έκανες με αυτό είναι που σε απελευθέρωσε ή σε φυλάκισε.
Πιστεύεις στη μοίρα;
Χωρίς να μου αρέσει και να το ενστερνίζομαι, υπάρχουν πράγματα που αληθινά οδηγούνται κάπως με κάποιο τρόπο, είτε βιωματικά, είτε σαν στοιχεία του χαρακτήρα, είτε σαν τραύματα είτε σαν χαρά, πάντως σίγουρα οδηγούνται από ένα βαθύτερο «εγώ», ασυνείδητα δηλαδή. Οδηγούνται και εσύ νιώθεις ότι είσαι ένας θεατής… ουσιαστικά η μοίρα είναι το «ασυνείδητο» που μας οδηγεί. Όσο μεγαλύτερη η ενδοσκόπηση, τόσο μικρότερη η «μοίρα» της ζωής σου.
Οι συνεργασίες - σταθμοί στη διαδρομή σου;
Δεν θα αναφερθώ σε ονόματα γιατί δεν θέλω να διατρέξω τον κίνδυνο να ξεχάσω κάποιον ή κάτι. Όμως αξίζει να σας πω ότι κάθε άνθρωπος σε κάθε συνθήκη με κάθε πολιτισμικό επίπεδο και κάθε μορφωτική αξία είναι για μένα ένας άλλος κόσμος που μου εξάπτει την περιέργεια να γνωρίσω. Και ειλικρινά, και οι καλλιεργημένοι άνθρωποι και οι ακαλλιέργητοι είχαν πάρα πολλά να μου μάθουν, ο καθένας με τον τρόπο του.
Η ουσία είναι ότι δεν υπήρξα άνθρωπος με παρωπίδες. Και δεν φοβήθηκα να συναναστραφώ κάποιον. Κι αυτό μου έδωσε μια ελευθερία που με οδήγησε στην γνώση, την αποδοχή και την εξέλιξή μου. Δεν υπάρχει τίποτε άχρηστο σε αυτόν τον κόσμο. Όλα είναι χρήσιμα όταν μπορείς «να κοιτάς πέρα από εκεί που βλέπεις»…
Γιατί επέμεινες να πάρεις το πτυχίο της νοσηλευτικής;
Για να μπορώ να παρέχω υπηρεσίες βοήθειας στους συμμαθητές μου που γερνάνε επικίνδυνα! χαχαχαχαχαχαχα
Το επόμενο πτυχίο προς διεκδίκηση;
Θέλω να κάνω ένα μεταπτυχιακό στην ψυχιατρική ή ίσως στην ψυχολογία. Αλλά δεν ξέρω ούτε πότε ούτε πως θα βρω τον τρόπο να το κάνω. Οι χρόνοι μου είναι πολύ περιορισμένοι και οι ρυθμοί μου πολύ υψηλοί και δεν ξέρω πώς θα προλάβω.
Τα social media για έναν καλλιτέχνη είναι εργαλείο, ή εγκλωβισμός;
Είναι και τα δυο για κάποιον που δεν ξέρει το ειδικό βάρος όλων αυτών. Για να το εξηγήσω, για μένα το ειδικό βάρος των social media είναι πολύ μικρό μπροστά σε ό,τι κατέκτησα στην ζωή μου με πολύ κόπο και πολλή δουλειά. Με πολύ διάβασμα και πολύ αυταπάρνηση. Οπότε τα χρησιμοποιώ με αρκετή ελευθερία και χωρίς προκατάληψη, χωρίς στεγανά και ακομπλεξάριστα. Διότι δεν θεωρώ ότι δίνω εξετάσεις μέσα από αυτά. Περισσότερο επικοινωνώ την αλήθεια μου χωρίς φόβο, και λιγότερο διεκδικώ μια καριέρα βασισμένη στην εικόνα και την «προσεγμένη πρόκληση».
Γενικά γελάω με όλα αυτά για να είμαι ειλικρινής. Όμως τα social μας μαθαίνουν χωρίς να το καταλάβουμε πόσο ανώριμοι πολιτικά και πολιτισμικά είμαστε όλοι, πόσο οι ειδήσεις έρχονται και παρέρχονται με τη μορφή της μαζικής αντίδρασης, πόσο εκχυδαΐζεται η «ελεύθερη άποψη» και πόσο φασιστικός και σεξιστικός είναι ο κόσμος που μεγαλώνουμε. Πόσο «εξημερωνόμαστε» με τον θάνατο και τις άπειρες πλευρές του, πόσο γινόμαστε πρωτόγονοι ξανά σιγά σιγά…
Τι κάνεις όταν δεν τραγουδάς; Με τι γεμίζουν οι ώρες;
Με τραγούδια και μουσική, με περπάτημα και κολύμπι καμιά φορά, με φίλους και παρέες που γελάμε πολύ αλλά δυστυχώς αυτό είναι πιο σπάνιο πια, με ταξίδια που αγαπώ επίσης και με τον γιο μου που βλέπω και όταν τον βλέπω ανακαλύπτω πόσο όμορφη είναι η ζωή. Όσο μεγαλώνει τον αγαπώ και περισσότερο τον μπαγάσα…χαχα
Έχεις πει «ποτέ» για κάτι που στη συνέχεια έκανες;
Όχι, δεν έχω πει «ποτέ, τίποτα, πάντα» μετά την εφηβεία μου, παρόλο που νιώθω αειθαλής έφηβη…
Και το talent show στο οποίο συμμετέχεις;
Ήμουνα αρνητική για χρόνια στον τρόπο που γίνονταν όλα αυτά. Μέχρι που ανακάλυψα ότι αυτά τα παιδιά δεν έχουν κανέναν άλλο τρόπο να έρθουν κοντά στα όνειρά τους και τις επιθυμίες τους σε σχέση με το τραγούδι παρά μόνο την «έκθεσή» τους μέσα από reality. Προσαρμόστηκα κι εγώ στην εποχή μου, δεν γινόταν αλλιώς. Κατανόησα ότι όλα είναι τόσο σικέ στη ζωή και τόσο «καταστρωμένα σχέδια», που αυτά τα παιδιά πρέπει να βρουν τρόπο. Κι αφού ο τρόπος είναι αυτός πια, είναι αναπόφευκτο να συμβεί. Οι δισκογραφικές έχουν εκλείψει, οι παραγωγοί και οι κυνηγοί ταλέντων έχουν εκλείψει, η αξιοκρατία είναι φρούδα ελπίδα… άρα… πως;
Διευθύντρια ακαδημίας στο fame story. Είναι «ηλεκτρικά» τα σημεία;
Δεν ξέρω για τα ηλεκτρικά δεν είναι η αρμοδιότητά μου…. Η θέση μου εκεί, έχει τη δυσκολία των ισορροπιών. Ισορροπίες ανάμεσά τους, ισορροπίες με τους καθηγητές μεταξύ τους και με τους μαθητές, ισορροπίες με την παραγωγή και το κανάλι. Γενικά δεν είναι πολύ εύκολη συνθήκη, αλλά είναι πολύ ενδιαφέρουσα και με μαθαίνει πάρα πολλά πράγματα. Έχω μια πολύ ωραία σχέση με την παραγωγή και τους ανθρώπους πίσω από αυτό, είναι εξαιρετικά παιδιά και εξαιρετικοί επαγγελματίες και αυτό κάνει τη συνεργασία ευχάριστη, αλλά και προκλητική.
Και το θέατρο; Είχες φανταστεί τον εαυτό σου ποτέ στη θεατρική σκηνή;
Πέρυσι κάναμε το «Βόυτσεκ» σε σκηνοθεσία Τσακίρη με πρωταγωνιστή τον Ιωάννη Παπαζήση και ήταν κατευθείαν βουτιά στο ωκεανό σε ένα πολύ δύσκολο έργο και έναν ρόλο πολύ ουσιαστικό. Τα κατάφερα αξιοπρεπώς υποδυόμενη τον…εαυτό μου. Όχι, δεν θα έβλεπα τον εαυτό μου ηθοποιό, όμως θα έβλεπα τον εαυτό μου σε κάποιο ρόλο σε μιούζικαλ ή κάτι που να άπτεται της μουσικοθεατρικής παράστασης.
Το μουσικό κομμάτι που αγαπάς;
Μην τον ρωτάς τον ουρανό.
Έτσι είμαι εγώ. Είσαι ακόμη έτσι, ή αυτό το «έτσι» μεταλλάσσεται στο πέρας των χρόνων;
Ε, βέβαια και αλλάζει, εξελίσσεται. Αλλοίμονο εάν έμενα ίδια όλα αυτά τα χρόνια. Βαρετό και επικίνδυνο (γέλια). Η διαχρονικότητα του τραγουδιού οφείλεται ακριβώς στις αλλαγές και στην εξέλιξη. Διότι η ουσία του είναι να αγαπάμε τον εαυτό μας για αυτό που επιλέγει να είναι κάθε φορά.
Η ταινία που έχεις δει περισσότερο από όλες;
«Πράσινες τηγανιτές ντομάτες» και το «Πολικό εξπρές» με τον γιο μου φυσικά...
Το βιβλίο που σε καθόρισε;
«Κοντά στον ουρανό» - Άυν Ραντ
Πιστεύεις στο Θεό;
Πιστεύω σε καθετί που μπορεί να μου δώσει ανάταση ακόμα κι αν είναι φανταστικό. Η φράση πιστεύεις στον Θεό είναι κανονικά ανύπαρκτη μιας και είναι κάτι που δεν μπορείς να δεις και να πιστοποιήσεις. Όμως ούτε την αγάπη βλέπεις, ούτε την δικαιοσύνη βλέπεις, αλλά πιστεύεις σε αυτή…κάπως… συνεπώς, θα το πω με μια φράση: «τα πιο αληθινά πράγματα είναι αυτά που ΔΕΝ φαίνονται».
Σου λένε κάτι τα κόμματα;
Ναι, με βοηθάνε να αναπτύξω γραπτά μια πρόταση με δευτερεύουσες προτάσεις και να γίνομαι κατανοητή σε κάποιον που με διαβάζει… τι; Όχι;…
Τι σε εξιτάρει και τι σε εκνευρίζει αφάνταστα;
Η αδικία με εξιτάρει γιατί με τοποθετεί αμέσως στην σωστή πλευρά … με εκνευρίζουν οι εξυπνάκηδες, οι φασίστες, οι νάρκισσοι και οι σεξιστές παντός είδους, από όπου κι αν προέρχονται. Και συνήθως αυτά πάνε όλα μαζί με κάποιον τρόπο…
Τι σε φοβίζει;
Τα θέματα υγείας. Είναι το ευάλωτο σημείο μου. Γιατί αναγνωρίζω τη σπουδαιότητά της.
Είναι ο έρωτας μπελάς;
Είναι ο πιο αναγκαίος, όμορφος, βασανιστικός μπελάς. Είναι η αναγνώριση των ορίων που δεν ήξερες ότι είχες. Ο έρωτας και ο θάνατος είναι τα μόνα δύο απόλυτα αυτού του Σύμπαντος.
Ο επόμενος καλλιτεχνικός στόχος;
Να βγάλω καινούρια τραγούδια και γενικά να εξωτερικευτώ καλλιτεχνικά περισσότερο. Ο γιος μου μεγάλωσε έγινε ενήλικας, του έδωσα όσα χρειαζόταν με κάθε τίμημα και τώρα ήρθε η ώρα να ασχοληθώ και με όσα ευχαριστούν και όσα θα ήθελα για μένα.
Αν η μεγάλη Ηρώ μπορούσε να πάρει ξανά από το χέρι τη μικρή Ηρώ, τι θα της έλεγε να κάνει και τι να αποφύγει;
Όλα ίδια θα γίνονταν. Το ξέρω, το αισθάνομαι, το νιώθω. Έτσι είμαι εγώ και δεν μπορώ, ούτε και θέλω να αλλάξω.
Φωτογραφίες: Νίκος Ψαθογιαννάκης
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr