Πάτρα: Το τελευταίο αντίο στην "τελευταία αρχόντισσα" Νανά Δούκα- Ο συγκινητικός επικήδειος από τον Κωνσταντίνο Μάγνη- ΦΩΤΟ

Την ιστορική εκδότρια και φυσιογνωμία της αλλοτινής αστικής Πάτρας αποχαιρέτησαν στον Ιερό Ναό Αγίων Αγγέλων του Ά Κοιμητηρίου Πατρών

Από τον Ιερό Ναό Αγίων Αγγέλων Ά Κοιμητηρίου Πατρών, κηδεύτηκε η Νανά Δούκα, της ιστορικής εκδοτικής οικογένειας της πόλης στην οποία ανήκε επί δεκαετίες η εφημερίδα «Πελοπόννησος» και η οποία "έφυγε" χθες πλήρης ημέρων.

Γνωστοί συμπολίτες από τα κοινά και το επιχειρείν, οικογενειακοί φίλοι, παλιοί και νέοι εργαζόμενοι του Τύπου ήταν εκεί. Τα συλληπητήρια δέχθηκαν ανηψιοί και συγγενείς της εκλιπούσης. Πολλοί σχολίαζαν πως ήταν η "τελευταία αρχόντισσα" της πόλης και θυμούνταν περιστατικά με την ίδια, καθώς ήταν πάντα δυναμική, ζεστή και επικοινωνιακή με τον κόσμο γύρω της.

Η Αναστασία (Νανά) Δούκα γεννήθηκε στην Πάτρα στις 29 Μαΐου 1924. Ηταν η κόρη του ιδρυτή της εφημερίδας «Πελοπόννησος» Χαράλαμπου Φραγκόπουλου και της Γιώτας Αθανασιάδου.

Είχε σπουδάσει στη σχολή καλογραιών στην Νάξο, αλλά και στο Παρίσι, ενώ η μητέρα της Γιώτα Αθανασιάδου, αρθρογράφος και εκδότρια της «Πελοποννήσου», μετά την χηρεία της έκανε δεύτερο γάμο με τον Κωνσταντίνο Παπαγγελούτσο, που υπήρξε διευθυντής και αρθρογράφος της εφημερίδας.

Μετά τον θάνατο της Γιώτας Παπαγγελούτσου, τη δεκαετία του ’80, η Νανά Δούκα ανέλαβε την έκδοση της εφημερίδας, μαζί με τον αείμνηστο σύζυγό της, Σπύρο Δούκα, έως και το 2011, βάζοντας την δική τους σφραγίδα στην πορεία του περιφερειακού Τύπου, ακολουθώντας πάντα την οικογενειακή παράδοση του πατέρα της, Χαράλαμπου και των θείων της, Διονύση, Ηρακλή και Νίκου που ήταν οι ιδρυτές της «Πελοποννήσου».

Στεφάνι μεταξύ άλλων έστειλαν ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Παύλος Μαρινάκης, ο Περιφερειάρχης Δυτικής Ελλάδας Νεκτάριος Φαρμάκης και άλλοι.

Η Νανά Δούκα είχε πάντα ενεργό ρόλο στην εφημερίδα, ενώ για πολλά χρόνια αρθρογραφούσε, έχοντας την δική της στήλη, την οποία υπέγραφε, ως «Νι Δέλτα».

Ο δεύτερος γάμος της με τον Σπύρο Δούκα, πραγματοποιήθηκε το 1956. Το 1958 απέκτησαν το μοναχοπαίδι τους, την Λήδα, η οποία ασθένησε σε νεαρή ηλικία (12 ετών) και τελικά πέθανε το 1997 σε ηλικία 35 ετών. Έζησε με τον άνδρα της ζωής της για 65 ολόκληρα χρόνια μαζί. Ήταν ιδιαίτερα κοινωνικός, ζωντανός, δραστήριος και κεφάτος άνθρωπος και σε κέρδιζε εξαρχής. Παρακολουθούσε με συνέπεια επί δεκαετίες τα πολιτικά - κοινωνικά και καλλιτεχνικά δρώμενα της πόλης, αποτελώντας μαζί με τον Σπύρο Δούκα ένα από τα πρωταγωνιστικά ζευγάρια της γενιάς τους.

Ο Σπύρος Δούκας έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 90 ετών το 2018, όταν ήδη η υγεία της Νανάς Δούκα είχε εξασθενήσει. Ποτέ δεν έμαθε ο ένας για τον θάνατο του άλλου.

Στη μνήμη της κόρης τους Λήδας, ο Σπύρος και η Νανά Δούκα ίδρυσαν το 2000 το ίδρυμα «Λήδας Νανάς και Σπύρου Δούκα» με κύριο σκοπό τη χορηγία έργων ευποιίας και την προσφορά κοινωφελών υπηρεσιών προς την κοινωνία της Πάτρας. Παράλληλα στήριξαν φορείς και ανθρώπους, χωρίς ποτέ να γίνει ευρέως γνωστό.

Ο συγκινητικός επικήδειος από τον δημοσιογράφο Κωνσταντίνο Μάγνη

Η αγαπημένη μας, η ανεπανάληπτη Νανά Δούκα, ενσάρκωσε υποδειγματικά, δυναμικά αλλά και απολαυστικά, το πρότυπο της αριστοκρατικής δέσποινας, γεφυρώνοντας την εποχή της με το πνεύμα της παλαιάς αστικής Πάτρας από το οποίο αντλούσε τις γονεϊκές και τις πολιτισμικές της καταβολές. Σφριγηλή, νευρώδης, οραματική, ρομαντική, παιγνιώδης αλλά και πείσμων ως προς τα προτάγματά της, σφράγισε με τον χαρακτήρα και τη φιλοσοφία της τη διαδρομή της την εφημερίδα Πελοπόννησος και όλα τα δημιουργήματα του οργανισμού, όπως επίσης τις συνειδήσεις και τις καρδιές όλων όσοι περάσαμε από τα κτίρια της Αλεξάνδρου Υψηλάντου και της Μαιζώνος, το οποίο ήταν σε μεγάλο βαθμό καρπός της αισθητικής της αντίληψης και των μεγαλοπρεπών της προσανατολισμών, οι οποίοι συνδύαζαν ελληνικότητα και αστική χάρη.

Η Νανά Δούκα υπήρξε μοναδική προσωπικότητα. Κυρία της παλαιάς κοπής, αλλά ανοιχτή και ανήσυχη. Πολιτικά συντηρητική αλλά και προοδευτική ως προς τις προσδοκίες, εννοούσε να μοιράζεται τις απόψεις και τις στοχεύσεις της, να τις υποστηρίζει και να τις επιβάλλει, δημοκρατικά, αλλά και μαχητικά. Αήττητη στις αντιπαραθέσεις αλλά και δεκτική ως προς τις αντιθέσεις, είχε καημό να ρυμουλκεί την εφημερίδα και την κοινωνία προς το καλύτερο, το ανώτερο, επίζηλο. Η χαρακτηριστική της αυτοπεποίθηση ήταν μεταδοτική, έπνεε σαν ένας άνεμος, στολισμένος με την απαράμιλλη κομψότητά της.

Η Νανά και ο Σπύρος Δούκας υπερασπίστηκαν τις αρχές τους ως Παλαιολόγοι του Τύπου και των αξιών τους. Φιλεργατικοί, με μια επιζήμια, πολλές φορές, προστατευτική αντίληψη προς το προσωπικό του οργανισμού, το οποίο αντιλαμβάνονταν ως οικογένεια, αντιστάθηκαν στην κρίση μέχρις εσχάτων. Η μοίρα δεν τους σεβάστηκε, αλλά τους πλήγωσε ανεξίτηλα με το πιο φαρμακερό πλήγμα που μπορεί να δοκιμάσει άνθρωπος. Αλλά αφομοίωσαν το πλήγμα με ποιητική αξιοπρέπεια και το μετέτρεψαν σε σοφία και καλοσύνη.

Το τέλος τους σηματοδότησε το τέλος των ιστορικών εκδοτών του Τύπου και τη δύση της ίδιας της εποχής τους. Σαν ελάχιστη ανταμοιβή, απολαμβάνουν την αιώνια μνημόνευση, όπως συμβαίνει με όλους τους μεγάλους, αλλά και την ευγνωμοσύνη όσων, υπό την ηγεσία και την καθοδήγησή της, διδαχθήκαμε να μη γινόμαστε μικροί.

Κυρία Νανά, μας μαλώσατε κάποιες φορές, σας τη φέραμε με τον κύριο Σπύρο κάποιες άλλες, όταν θα έπρεπε να σας πείσουμε για μεταβολές που δεν ταίριαζαν με την ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟ της καρδιάς σας, σας ζήσαμε σε μια συνθήκη με πριγκιπικά χαρακτηριστικά, φινέτσα, τελετουργία και λάμψη, αλλά πάντα παρούσα και παλλόμενη ήταν η ζεστή καρδιά, η καλή ψυχή, το όνειρο για τον τόπο και τον άνθρωπο. Οι συγκυρίες δεν μας επέτρεψαν να σας ζήσουμε στα τελευταία σας, όπου στα χέρια της «αγγέλου» Μαρίας ζήσατε τη φροντίδα που η ίδια είχατε προσφέρει όταν η ζωή σας επέβαλλε

Η ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ συνεχίζει το ταξίδι, αλλά δεν φεύγει. Θα είναι πάντα η εφημερίδα σας, θα είστε πάντα η αρχόντισσα Κυρία Νανά της.