Πάτρα: Προβολή της ταινίας "Κόκκινος Ουρανός" από την Κινηματογραφική Λέσχη και Πρωτοχρονιάτικη πίτα

Όπως τα κάρβουνα που είναι κρυμμένα κάτω από στρώματα στάχτης, νιώθεις ότι υπάρχουν πολλές δυνάμεις που περιμένουν να εκτονωθούν, από την πρώτη κι όλας σεκάνς της ταινίας όταν το αμάξι του Λέον και του Φέλιξ χαλάει καθ οδόν προς το εξοχικό του δεύτερου όπου σκοπεύουν να περάσουν το καλοκαίρι. Όταν τελικά θα φτάσουν εκεί, θα ανακαλύψουν ότι η μητέρα του Φέλιξ έχει ήδη επιτρέψει στην κόρη μιας φίλης της να μείνει εκεί και οι τρεις τους θα αναγκαστούν να συγκατοικήσουν για τις επόμενες εβδομάδες.

Από την αρχή αντιλαμβάνεσαι ότι ο τρόπος που βλέπουν την ζωή οι δυο φίλοι είναι εντελώς διαφορετικός. Ο Φέλιξ ο οποίος θέλει να προετοιμάσει το φωτογραφικό του πορτφόλιο για την εισαγωγή του στην σχολή καλών τεχνών, θα πάρει την πετσέτα του και θα πάει στην θάλασσα. Ο Λέον που δεν θα βγάλει ποτέ το t-shirt του ή δεν θα βουτήξει στη θάλασσα, θέλει μόνο να τελειώσει το προσχέδιο του νέου του βιβλίου, του δεύτερου μετά από ντεμπούτο του που άφησε υποσχέσεις.

 Για να γίνουν τα πράγματα χειρότερα, το ζεστό καλοκαίρι φέρνει μαζί του την απειλή πυρκαγιών που καίνε κοντινά δάση και κάνουν τα βράδια τον ουρανό κόκκινο, και η Νάντια που μοιράζεται μαζί τους το σπίτι, φέρνει τις νύχτες τον εραστή της στο δωμάτιο κάνοντας θόρυβο και τον Λέον να δυσανασχετεί.

Εντούτοις, το βασικό πρόβλημα του Λέον δεν είναι άλλο από την ανασφάλεια του, από την αβεβαιότητα για το ταλέντο του, τις αμφιβολίες για το κατά πόσο το νέο του βιβλίο που έχει τον όχι ακριβώς εμπνευσμένο τίτλο «Κλαμπ Σάντουϊτς», βρίσκει τον στόχο του, ή οποιονδήποτε λόγο ύπαρξης. Κι αυτή ακριβώς η ανασφάλεια θα τον κάνει κυνικό, εκνευριστικό, επιθετικό, με μια λέξη αφόρητο.

Και κάπως έτσι στήνεται το σκηνικό και οι ήρωες μιας κομεντί χαρακτήρων, συναισθημάτων και ιδεών που κινείται κυρίως στην περιοχή μιας άβολης αμηχανίας την οποία εκπέμπει με ένταση ο Λέον. Το «Afire» είναι σύμφωνα με τον δημιουργό του το δεύτερο μέρος μια τριλογίας για την δημιουργία και τον έρωτα, η οποία είναι πολύ λιγότερο μεταφορική και λυρική από την «Νύμφη του Νερού» που την ξεκίνησε.

Στην πραγματικότητα στο πρώτο του μέρος, το φιλμ μοιάζει εξίσου αμήχανο με τον κεντρικό του ήρωα και παίρνει τον χρόνο του μέχρις ότου να αρχίσει να κοιτάζει βαθύτερα την δυναμική των σχέσεών τους και την ψυχολογία τους. Και θα είναι αυτό το δεύτερο μέρος του και η εισαγωγή δύο καινούργιων χαρακτήρων που θα ενώσει τις αφηγηματικές γραμμές σε κάτι μεγαλύτερο, εντονότερο, ειλικρινές και συγκινητικό. - Γιώργος Κρασσακόπουλος

Στη "Νύμφη του Νερού", την αμέσως προηγούμενη ταινία του Κρίστιαν Πέτζολντ ("Το Τραγούδι του Φοίνικα", "Barbara", "Yella"), το υγρό στοιχείο περικύκλωνε από παντού τους δυο ερωτευμένους ήρωες. Στον βραβευμένο με Αργυρή Άρκτο στο Βερολίνο "Κόκκινο Ουρανό" τον ίδιο ρόλο παίζει η φωτιά, η οποία έχει απλωθεί στα δάση της βορειοανατολικής Γερμανίας όπου και βρίσκεται το εξοχικό των γονιών του Φίλιξ. Ο τελευταίος και ο φίλος του Λίον, ένας νεαρός συγγραφέας, έχουν αποφασίσει να περάσουν εκεί λίγες ήσυχες ημέρες, αλλά όταν φτάνουν διαπιστώνουν πως στο ίδιο σπίτι παραθερίζει και η Νάντια, κόρη μιας γνωστής της μητέρας του Φίλιξ. Ο Λίον επείγεται να δουλέψει εντατικά πάνω στο καινούργιο του μυθιστόρημα και η παρουσία της Νάντια τον εκνευρίζει, ενώ οι πυρκαγιές στην περιοχή γίνονται ολοένα πιο απειλητικές.

Οι καλοκαιρινές "ηθικές κωμωδίες" του Ερίκ Ρομέρ δείχνουν το δρόμο σε ένα ανάλαφρο στον τόνο και ειρωνικό στη ματιά δράμα χαρακτήρων, το οποίο σταδιακά σκοτεινιάζει, καθώς ο ήρωάς του βαδίζει προς την αληθινή ζωή. Αυτήν που ο Λίον προσπαθεί να αποτυπώσει στο λογοτεχνικό πόνημά του, αλλά αδυνατεί μιας και επιμένει να στέκεται μακριά της σε απόσταση ασφαλείας. Δεν οδηγεί, δεν κολυμπάει και απέναντι σε κάθε πρόσκληση των φίλων του κρατάει μια επιφυλακτική στάση, με τη μόνιμη δικαιολογία ότι πρέπει να δουλέψει. Αλλά ενώ οι άλλοι το κάνουν (η Νάντια πουλάει παγωτά, ο Φίλιξ επιδιορθώνει τη στέγη του σπιτιού), εκείνος δεν έχει γράψει τόσες μέρες έστω μία αράδα. Η ζωή, όμως, δεν τον περιμένει και έτσι μέσα από μια χαλαρή πλοκή, που κινείται τεθλασμένα συντηρώντας μια διαρκή εκκρεμότητα (γεγονότων και συναισθημάτων), σκληρές αλήθειες έρχονται με φόρα στην επιφάνεια. Ο Πέτζολντ επισημαίνει την αναπόφευκτη σύγκρουσή τους με τις ψευδαισθήσεις κάθε νέας γενιάς (το γεωγραφικό "ντεκόρ" της ταινίας είναι η πρώην Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας), αλλά και με εκείνες μιας υψηλής, αποστειρωμένης διανόησης. - Χρήστος Μήτσης

«Μια οξυδερκής μελέτη για έναν επιτηδευμένο, ανασφαλή συγγραφέα που ερωτεύεται μια γυναίκα που δεν μπορεί να υποτιμήσει, η νέα ταινία του Γερμανού σκηνοθέτη προβαίνει σε μια μεγάλη δήλωση για την αγάπη και την κατακλυσμίαια δύναμή της, διανθίζοντάς την με πολλά στοιχεία σάτιρας». Caitlin Quinlan, Sight and Sound

«Ο Κόκκινος Ουρανός είναι το ασυμβίβαστο έργο ενός καθιερωμένου δημιουργού, όχι μόνο σε εννοιολογικό και υφολογικό επίπεδο αλλά και ως προς τη συναισθηματική του πολιτική». The Playlist

«Μια εξοχική κατοικία δεν φέρνει την ηρεμία στην υπέροχη, σαγηνευτική νέα ταινία του Κρίστιαν Πέτζολντ. Πανέξυπνη και σαρδόνια αστεία, η τελευταία ιστορία του μας παρουσιάζει ένα νεαρό συγγραφέα να βγάζει τις δημιουργικές του ανασφάλειες σε όλους στο πέρασμα του – και αυτό πριν ακόμα αρχίσουν οι πυρκαγιές». Guy Lodge, Variety

«Η παραπλανητική απλότητα ανοίγει δρόμο σε μια φωτισμένη ουσία και βάθος». David Rooney, The Hollywood Reporter

«Η τελευταία ταινία του Κρίστιαν Πέτζολντ έχει όλα τα αναγνωρίσιμα στοιχεία της φιλμογραφίας του: παιχνιδιάρικη αφηγηματική δομή, μια τοποθεσία που αποτελεί έναν χαρακτήρα από μόνη της, η αίσθηση ότι υπάρχει κάτι άλλο, ένας μύθος ή κάτι που υπονοείται από την ιστορία του κινηματογράφου, που βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια της ιστορίας που εκτυλίσσεται. Ακόμα κι έτσι, η νέα ταινία οδηγεί τον Πέτζολντ σε μια σαφώς νέα κατεύθυνση. Ενώ, αρχικά φαίνεται να ανήκει στο όλο και πιο διαδεδομένο είδος δραμάτων κλιματικής καταστροφής του διεθνούς κινηματογράφου, αποτελεί ταυτόχρονα ένα εύθραυστο έργο χαρακτήρων, μια κωμωδία κοινωνικής αμηχανίας με ένα σκοτεινό και τελικά τραγικό υπόβαθρο. Μια υπέροχη πρωταγωνιστική ερμηνεία από τον Τόμας Σούμπερτ, μαζί με μια παιχνιδιάρικη επιστροφή από την καθιερωμένη σταρ Πόλα Μπιρ (από τις ταινίες του Πέτζολντ Τράνζιτ και Η Νύμφη του Νερού), προσθέτουν εμπορικό βάρος σε μια από τις πιο προσιτές ταινίες του Πέτζολντ». Jonathan Romney, Screen International

Christian Petzold

Γεννήθηκε στο Hilden, Δ. Γερμανία το 1960. Θεωρείται ένας από τους κοφυφαίους Γερμανούς σκηνοθέτες.  Για τις ταινίες του έχει κερδίσει 43 βραβεία και 60 υποψηφιότητες. Σπούδασε Γερμανικά και Δράμα στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου καθώς και σινεμά και σκηνοθεσία στη Berlin's German Academy for Film and Television (DFFB), ενώ συγχρόνως εργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτη. Μετά την αποφοίτησή του έκανε ταινίες για την τηλεόραση καθώς και θεατρικά.  Η ταινία του Barbara (2012) πήρε βραβείο σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Βερολίνου και υπηρετεί ως showcase όσον αφορά στα ταλέντα του σκηνοθέτη.  Φιλμογραφία: Κόκκινος ουρανός 2023, Η νύμφη του νερού 2020, Polizeiruf 110 TV Series 2015–2018, Transit 2018, Το τραγούδι του φοίνικα 2014, Barbara 2012, Dreileben TV Mini Series 2011, Jerichow 2008, Yella 2007, Gespenster 2005, Wolfsburg 2003, Toter Mann TV Movie 2001, Μια ασυνήθιστη κατάσταση 2000, Die Beischlafdiebin TV Movie 1998, Cuba Libre TV Movie 1996, Pilotinnen TV Movie 1995, Das warme Geld Video 1992, Ostwarts Short 1991, Suden Short 1990, Ich arbeite alles ab…Ehrenwort! Short 1988.

*Εκ των υποστηρικτών επικοινωνίας των προβολών της Κινηματογραφικής Λέσχης Πάτρας είναι και το thebest.gr.

ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΤΩΡΑ

Λ. Μενδώνη για Γ. Λάνθιμο: «Η απονομή των δύο Χρυσών Σφαιρών αποτελούν έναν λαμπρό πρόλογο στα όσα επακολουθούν»

Ο Παύλος Πολάκης κέρδισε το φλουρί της βασιλόπιτας που έκοψε ο ΣΥΡΙΖΑ

Απονεμήθηκε Τιμητικό βραβείο Όσκαρ στον σπουδαίο Μελ Μπρουκς