Δημοτικό Θέατρο Πειραιά: Πήγαμε στις «Τρεις Ψηλές Γυναίκες» και σας έχουμε εντυπώσεις

Εχοντας ήδη ξαναδεί τη δουλειά του Γουίλσον στο Νιάρχος, το άχρονο, φωτεινό background μας ήταν οικείο. Κάνει «μαγικά» φωτίζοντας τις μορφές και τα αντικείμενα επί σκηνής, δηλαδή τα αλλάζει, τα σκιάζει, τα εξαφανίζει… πολλά και διάφορα. Στις «Τρεις Ψηλές Γυναίκες» έφτιαξε ένα tableau vivant με γαλάζιο ορίζοντα. Οι βασικές φιγούρες του έργου φαντάζουν σαν βικτωριανές κούκλες με φουσκωτά φορέματα και κατάλευκα πρόσωπα, που είτε στέκονται ακίνητες, είτε μοιάζουν σαν κουρδισμένες. Ετσι, το οπτικό κομμάτι πρωταγωνιστεί αναμφίβολα, τελείως στομφώδες, στυλιζαρισμένο και με τα φωτεινά εφέ να δεσπόζουν. Δεν «σερβίρεται» τίποτα δηλαδή «κανονικά», με φυσικότητα και απλότητα.     

Είναι προφανής η υπερβατική και αλληγορική διάθεση του Γουίλσον με το που πλησίασε το αυτοβιογραφικό έργο του πολυβραβευμένου αμερικανού συγγραφέα Εντουαρντ Αλμπι  (ο οποίος έγραψε στα sixties το ξακουστό «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ»). Μιλάει με σαρκασμό για την προσωπικότητα της μητέρας του, εστιάζοντας στα «άπλυτά της» καθώς ουδέποτε του πρόσφερε τρυφερότητα και αγάπη. Οι τρεις γυναίκες την αντιπροσωπεύουν σε τρεις διαφορετικές, ηλικιακές φάσεις- πρόκειται δηλαδή για το ίδιο πρόσωπο. Μέσα από την πορεία της, στα 20, στα 50, στα 90 σχολιάζει τη ματαιότητα της ύπαρξης γενικότερα. Είμαστε ή δεν είμαστε όλοι μαριονέτες με κοινό προορισμό; 

Θίγονται ο έρωτας, ο γάμος, η μητρότητα, τα κοινωνικά κλισέ, οι συμβιβασμοί των σχέσεων και ο θάνατος. Κυρίως όμως ξεδιπλώνονται προσωπικές πληγές του ίδιου του λογοτέχνη. Ο Αλμπι κατάκτησε με τις «Τρεις Ψηλές Γυναίκες» το τρίτο βραβείο Πούλιτζερ της καριέρας του αποκαλύπτοντας την οικογενειακή απογοήτευση που τον διακατείχε από πολύ μικρό. Όπως είχε αναφέρει σε συνέντευξή του για τους ανθρώπους που τον υιοθέτησαν «δεν ήξεραν να είναι γονείς».  

Οι γυναίκες Α, Β,  Γ διηγούνται σκηνές της  ζωής τους ενώ κάνει βουβά περάσματα η ανδρική φιγούρα του απόμακρου γιου. Του ομοφυλόφιλου θετού παιδιού που αρνήθηκε να συμβιβαστεί μέσα στο σπίτι. Με απόλυτη πειθαρχία στημένης κινησιολογίας Λουκία Μιχαλοπούλου και Καρυοφυλλιά Καραμπέτη  περιγράφουν στιγμές της διαδρομής τους αλλά η μεγάλη ντίβα της παράστασης είναι η Ρένη Πιττακή. Αυτή είναι που εξαπολύει με κυνισμό, εγωισμό και σκληρότητα τα βιώματα της φθοράς και του εκφυλισμού εκφράζοντας τις απόψεις της με απροκάλυπτο θράσος. Επειδή πλέον διαθέτει το know how, δίχως ευαισθησίες, ψευδαισθήσεις και προφάσεις. «Αυτή είναι η πιο ευτυχισμένη στιγμή. Οταν όλα έχουν τελειώσει. Οταν σταματάμε. Οταν μπορούμε να σταματήσουμε». Ο Αλμπι αρθρώνει ένα σοκαριστικά «γυμνό» και αδίστακτο μανιφέστο για το ανθρώπινο τέλος.Πόσο πεσιμιστικό μπορεί να είναι το μηδενιστικό, δηλαδή το τίποτα;

Θα λέγαμε πως οι επαναλήψεις των φράσεων και η απόφαση να αποφευχθούν περικοπές στο δυσοίωνο κείμενο μας κούρασαν κάπως στο τελευταίο κομμάτι της παράστασης. Και ενδεχομένως το στατικό «περιτύλιγμα» να στέρησε το μεδούλι του νοήματος ιστορίας. 

Χειροκροτήσαμε από καρδιάς τα σκηνικά του Flavio Pezzotti, τα κοστούμια της Flavia Ruggeri, τη μουσική του Θοδωρή Οικονόμου. Θυμίζουμε πως οι «Τρεις Ψηλές Γυναίκες» πρωτοπαίχθηκαν το 1995 σε σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά με πρωταγωνίστριες τις Ελένη Χατζηαργύρη, Ζωή Λάσκαρη, Κατερίνα Μαραγκού.

Πηγαίνετε αν θέλετε να δείτε κάτι διαφορετικό και πρωτότυπο, με καταξιωμένους συντελεστές. Αλλά θα χρειαστείτε μια κάποια… αντοχή σφαιρικά.

Ειδήσεις Τώρα

«Παραμιλάει» το διαδίκτυο με το live της Μάιλι Σάιρους στα Grammy, σαγήνευσε με 5 looks

Grammys Red Carpet: Ελαμψαν Τέιλορ Σουίφτ, Μάιλι Σάιρους, Ντούα Λίπα, ποια φόρεσε Celia Kritharioti

Πάτρα: Πεζοδρόμηση της Μαιζώνος το Καρναβάλι ζητούν οι έμποροι