Εγγονός του σπουδαίου Βλάση Αντωνόπουλου, ο οποίος αγόρασε την καστροπολιτεία από τον ιδρυτή Κλάους, μεγαλωμένος μέσα στην ατμόσφαιρα του οίνου, αποφάσισε το 1983 να φτιάξει τη δική του οινοποιητική εταιρεία
Τριάντα χρόνια έχουν περάσει από την άτυχη στιγμή του αδικοχαμού του Κωσταντίνου Αντωνόπουλου. Και στην προκειμένη περίπτωση, η πολυειπωμένη έκφραση, «μοιάζει σαν χθες», αποκτά μία ιδιαίτερη αυθεντικότητα.
Γόνος της οικογένειας που επί πολλές δεκαετίες διηύθυνε την «Achaia Clauss», μεγάλωσε μέσα στην ατμόσφαιρα αυτής της καστροπολιτείας.
Ακολουθώντας όμως μία αυτόνομη και πρωτοποριακή πορεία, ίδρυσε την δική του οινοποιητική εταιρεία, τους «Αμπελώνες Αντωνόπουλου», την οποία οινικά απογείωσε, πριν η κλωστή της ζωής του κοπεί αναπάντεχα.
Άφησε έντονο το αποτύπωμα του στον οινικό κόσμο, ενώ η μνήμη και οι ιδέες του εμπνέουν τους όσους αντάξια συνεχίζουν το έργο του σήμερα.
Συγγενείς, φίλοι και συνεργάτες του, διατηρούν άσβεστη την ζωντάνια της παρουσίας του, τίμησαν την μνήμη του με επιμνημόσυνη δέηση που πραγματοποιήθηκε στις 17 Φεβρουαρίου 2024, στο εκκλησάκι του Αγίου Θωμά, στην «Achaia Clauss».
Εγγονός του σπουδαίου Βλάση Αντωνόπουλου, ο οποίος αγόρασε την καστροπολιτεία από τον ιδρυτή Κλάους, μεγαλωμένος μέσα στην ατμόσφαιρα του οίνου, αποφάσισε το 1983 να φτιάξει τη δική του οινοποιητική εταιρεία, τους «Αμπελώνες Αντωνόπουλου». Σε μια δεκαετία τους είχε απογειώσει. Δεν ήταν μονάχα ότι γνώριζε το κρασί όπως λίγοι συμπατριώτες μας αλλά ότι ο ίδιος είχε μια φιλοσοφία ζωής που διαπερνούσε όλες τις εκφάνσεις του βίου του.
Ο Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος, νεαρός, στο κατάστρωμα ενός βαποριού.
Η καλλιέργεια των σταφυλιών συνδυαζόταν με την προσωπική του καλλιέργεια, με τον Σαίξπηρ και τον Εζρα Πάουντ, με τον κοσμοπολιτισμό του. Δεν πρόλαβα να τον γνωρίσω. Κατάφερε όμως να με γοητεύσει με τα κείμενα που άφησε ως αποστάγματα σκέψης, ένα «Ημερολόγιο Αμπελώνων», το οποίο μου δώρισε η αδελφή του η Κωστάντζα Αντωνοπούλου – Οικονόμου πριν από λίγο καιρό.
Ξεφυλλίζοντας την κομψή έκδοση που βγήκε το 1996, δύο χρόνια αφότου χάθηκε, δεν μπορούσα παρά να σκεφτώ ότι η απώλειά του στέρησε πολλά όχι μόνον από όλους όσοι συνδέθηκαν μαζί του αλλά από την ίδια την πόλη και τη χώρα.
Ηταν από εκείνους τους αστούς με τη βαθιά αίσθηση ότι όταν κάνεις καλά τη δουλειά σου και προοδεύεις, ανταποδίδεις αυτά που εκ προοιμίου οφείλεις στην πατρίδα, επειδή γεννήθηκες Ελληνας. Noblesse oblige. Πέρα από αυτό όμως τα γραπτά του είναι συγκινητικά διότι μιλάει τρυφερά για τα παιδικά του χρόνια, για την τέχνη του κρασιού για εκείνους που γνώρισε και συνεργάστηκε, για τα ταξίδια του.
Κοσμοπολίτης και οραματιστής του οίνου, έφυγε αδόκητα από τη ζωή σε τροχαίο δυστύχημα.
Περιγράφει το αρχοντικό όπου γεννήθηκε στα Ψηλαλώνια και το οποίο στέκει ακόμα στη θέση του διότι όλη η οικογένεια αποφάσισε να το κρατήσει με νύχια και με δόντια ακέραιο στην εποχή της αντιπαροχής. Για τη Villa Costanza, την έπαυλη μέσα στην Καστροπολιτεία που εποπτεύει από ψηλά τον Πατραϊκό Κόλπο και πήρε το όνομά της από την Ιταλίδα γιαγιά του.
Δείτε φωτό: Στα άδυτα της Βίλας Κωστάντζα στην Achaia Clauss
Ο παππούς Βλάσης για να μην παραπονιέται η Ναπολιτάνα γυναίκα του της έφτιαξε και καθολική εκκλησία μέσα στο κτήμα. Μιλάει γι’ αυτά που αγαπούσε πιο πολύ: «Μου αρέσει η μυρωδιά του οργωμένου αγρού, το βρεμένο χώμα, τα χρώματα που αλλάζουν με τις εποχές, ο ρυθμός και η ισορροπία της γης, η δύναμη που έχει να σου δείχνει αυτοστιγμεί το πότε κάνεις λάθος. Τη γη, το χώμα, το κρασί και τη γλώσσα για να τα υποτάξεις, πρέπει πρώτα να τα γνωρίσεις καλά…». Πόσο δίκιο είχε.
Πηγή: Μαργαρίτα Πουρνάρα, «Καθημερινή»
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr