Γιατί η Μαρία Καρυστιανού είναι το σύμβολο του αγώνα για απονομή δικαιοσύνης στα Τέμπη

Μαρία Καρυστιανού έχει αναδειχθεί σε σύμβολο του αγώνα για απονομή δικαιοσύνης στα Τέμπη, ως πρόεδρος του Συλλόγου «Τέμπη 2023» και, κυρίως, ως μητέρα της 20χρονης Μάρθης Ψαροπούλου, που έχασε τη ζωή της στο δυστύχημα.

Η πιο σπαρακτική ανάρτησή της ήταν αυτή που έκανε στο Facebook ανήμερα της θλιβερής επετείου, της συμπλήρωσης ενός χρόνου από το δυστύχημα, στις 28 Φεβρουαρίου, όπου ανέβασε μια φωτογραφία της κόρης της και έγραψε:

«Ένας χρόνος Μάρθη μου, φως μου….
μου λένε ότι έγινες άγγελος, να μην στενοχωριέμαι …
πως θα ξανασυναντηθούμε κάποια στιγμή, να έχω υπομονή…
ότι είσαι συνέχεια δίπλα μου, να μάθω να σε αισθάνομαι….
ίσως…..να είναι έτσι ….αλλά δεν θα έπρεπε να είναι έτσι.
Θα δικαιωθείς κόρη μου, όλοι σας».

 
Η Μαρία Καρυστιανού έχει γίνει, ουσιαστικά, η φωνή των θυμάτων και των συγγενών τους, με τις δηλώσεις της να εκφράζουν, όσο αυτό είναι δυνατόν, την οδύνη, την αγωνία αλλά και τον θυμό.

Αυτές είναι μερικές από τις πιο δυνατές δηλώσεις που έχει κάνει:

«Ένα χρόνο μετά το μόνο που μπορώ να πω είναι πως δεν υπάρχει σημαντική βελτίωση πέρα από αυτά που συνέβησαν την πρώτη εβδομάδα. Έχουμε δύο ανθρώπους στη φυλακή, ένα μπάζωμα για το οποίο δεν ξέρουμε τίποτα και δεν έχουν αποδοθεί ευθύνες και κάποιες ανακρίσεις, αλλά τίποτα ουσιώδες. Ένα χρόνο μετά είμαστε στο ίδιο σημείο. Γνωρίζουμε ότι η Ελληνική Δικαιοσύνη κινείται με τους δικούς της ρυθμούς. […] Θεωρούσαμε ότι το λιγότερο που θα μπορούσε να συμβεί ήταν να δοθεί μία προτεραιότητα και μία σοβαρότητα στο έγκλημα των Τεμπών. Χρειαζόντουσαν περισσότεροι ανακριτές για να κινηθεί η διαδικασία, ενώ δεν δόθηκαν πότε απαντήσεις σε εμάς. Η Δικαιοσύνη συνεχίζει να κινείται με αργούς ρυθμούς και πλέον οι κινήσεις της δεν μας εμπνέουν καμία εμπιστοσύνη». (συνέντευξη στο larissanet).

«Δεν υπάρχει σημαντική βελτίωση πέρα από αυτά που συνέβησαν την πρώτη εβδομάδα. Έχουμε δύο ανθρώπους στη φυλακή, ένα μπάζωμα για το οποίο δεν ξέρουμε τίποτα και δεν έχουν αποδοθεί ευθύνες και κάποιες ανακρίσεις, αλλά τίποτα ουσιώδες».
«Στις 28 Φεβρουαρίου άλλαξε η ζωή μου και το χειρότερο δεν είναι ότι άλλαξε η ζωή μου, είναι ότι τερμάτισε η ζωή ενός πολύ νέου ανθρώπου, ενός υπέροχου ανθρώπου που είχε τόσα όνειρα, τόσο πολλά όνειρα. Εκείνη τη μέρα. Άλλαξαν όλα εκείνη τη μέρα. Ήταν το τέλος της ζωής της κόρης μου και το τέλος της δικής μου ψυχής. Το ότι ζω και σας μιλάω δεν σημαίνει ότι υπάρχω κιόλας. Ο πόνος δυναμώνει, η οργή δυναμώνει, ηρεμία δεν μπορούμε να βρούμε με αυτά που βλέπουμε και ακούμε. Πώς να αισθάνομαι εγώ σαν Ελληνίδα όταν βλέπω ότι η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία τρέχει πιο γρήγορα από τους δικούς μας, από τη χώρα στην οποία ζω και της έδωσα το παιδί μου;» (συνέντευξη στον ΑΝΤ1).

«Το ότι ζω και σας μιλάω δεν σημαίνει ότι υπάρχω κιόλας. Ο πόνος δυναμώνει, η οργή δυναμώνει, ηρεμία δεν μπορούμε να βρούμε με αυτά που βλέπουμε και ακούμε».

«Ταξίδευε με την κολλητή της, μαζί τα έκαναν όλα. Ήταν τρεις κολλητές και η μία είχε φύγει την προηγούμενη ημέρα. Οι δυο τους αποφάσισαν να κάτσουν μία ημέρα ακόμα στην Αθήνα και να γυρίσουν. Ήταν να πάρουν το πρώτο τρένο αλλά δεν πρόλαβαν να ξυπνήσουν, πήραν το επόμενο» (ντοκιμαντέρ του MEGA «Μαμά έρχομαι»).

«Περιμέναμε την ταυτοποίηση της κόρης μας. Μας είπαν, κάντε υπομονή, ακόμα ψάχνουμε, για να σας παραδώσουμε όσο περισσότερο μπορούμε. […] Την πρώτη φορά που ένιωσα πιο κοντά στη συνειδητοποίηση του τι έχει συμβεί ήταν τη Μεγάλη Παρασκευή, που ήταν μια απίστευτα δύσκολη μέρα για μένα. Ακόμα και τώρα, με τη δουλειά μου και τα λοιπά, δεν το έχω νιώσει 100%. […] Δικαίωση για μένα δεν είναι μόνο να τιμωρηθούν οι ένοχοι, αυτό σε μια πολιτισμένη χώρα γίνεται αυτόματα, αλλά να μην ξανασυμβεί αυτό το πράγμα. Να γίνει ο σιδηρόδρομος το πιο ασφαλές μέσο μετακίνησης για όλους. Και επίσης η παραδειγματική τιμωρία των υπευθύνων, γιατί πιστεύω ότι αυτό που έγινε με τον σιδηρόδρομο συμβαίνει σε όλες τις υπηρεσίες» (συνέντευξη στο CNN Greece).

«Δικαίωση για μένα δεν είναι μόνο να τιμωρηθούν οι ένοχοι, αυτό σε μια πολιτισμένη χώρα γίνεται αυτόματα, αλλά να μην ξανασυμβεί αυτό το πράγμα. Να γίνει ο σιδηρόδρομος το πιο ασφαλές μέσο μετακίνησης για όλους».
Και φυσικά να υπενθυμίσουμε την ομιλία της στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο:

«Ήρθαμε για να μιλήσουμε για την αξία της ζωής, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Είμαστε η φωνή των νεκρών μας. Είναι σαν να ακούτε τη φωνή της κόρης μου. Στη χώρα σας θα τολμούσε κανείς να βάλει τιμή στην ανθρώπινη ζωή; Σε εμάς την κοστολόγησαν όσο ένα εισιτήριο του τρένου. Τα παιδιά μας δεν ήθελαν να πεθάνουν, ήθελαν να ζήσουν, να πραγματοποιήσουν τα όνειρα τους. Δεν ήταν αυτή η μοίρα τους, ούτε ήταν “θυσία” όπως χαρακτηρίστηκαν. […] Θα έδινα τα πάντα για να μην ήμουν εδώ να σας μιλάω».

Και την κατάθεσή της στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής:

«Αυτή η υπόθεση δεν είναι σαν τις άλλες που έχετε εξετάσει. Αφορά ένα έγκλημα και τα δεδομένα πρέπει να είναι αλλιώτικα. Δεν το ζητάω μόνο εγώ και οι υπόλοιπες χαροκαμένες οικογένειες. Είναι ένα αίτημα της κοινωνίας. Κάποια στιγμή σε λάθη πρέπει να υπάρχει τιμωρία. Αν δεν υπάρχει σε ένα τέτοιο έγκλημα πότε θα υπάρξει; […] Όσο πόνο έχουμε άλλο τόση επιθυμία και δύναμη έχουμε για να παλέψουμε για τα παιδιά μας που σκοτώθηκαν».

ΠΗΓΗ