Πάτρα: Συγκίνησε και προβλημάτισε τους σινεφίλ η εξαιρετική ταινία του Ματέο Γκαρόνε "Εγώ, Καπετάνιος"

Συγκινημένοι όσο και προβληματισμένοι έφευγαν οι θεατές από τις δύο προβολές του υποψήφιου για Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας, «Εγώ, Καπετάνιος - Io Capitano» του Ιταλού δημιουργού Ματέο Γκαρόνε, που έγιναν από την Κινηματογραφική Λέσχη Πάτρας στην αίθουσα 3 των Options Cinemas, στη Βέσο Μάρε τη Δευτέρα 1η Απριλίου 2024.

Μία ταινία δύο σχεδόν ωρών που άξιζε τον κόπο και παρουσίαζε με περισσή ρεαλιστικότητα και με ορισμένα διαλείμματα λυρισμού, το σκληρό θέμα των μεταναστών που ξεκινούν με όνειρα, ελπίδα και ίσως και με μία μικρή αφέλεια από τα μέρη τους για να φτάσουν στην «εξιδανικευμένη» Ευρώπη.

Ο Γκαρόνε στην καλύτερη και πιο δυνατή & αιχμηρή ταινία της καριέρας του, καταφέρνει πολλά, κατ’ αρχήν να συγκινήσει (τι υπέροχη η σκηνή που ο 16χρονος ήρωας του, ο Σειντού από τη Σενεγάλη ονειρεύεται ενώ είναι αιχμάλωτος & χτυπημένος κάπου στα βάθη της Λιβύης, την αγαπημένη του μητέρα που άφησε πίσω ή η σκηνή που λυπάται μία μεγαλύτερη σε ηλικία μετανάστρια που δεν αντέχει το ταξίδι στην έρημο της Σαχάρα και πέφτει κάτω & σπεύδει πίσω να της δώσει λίγο νερό και να την αγκαλιάσει). Ο Γκαρόνε πετυχαίνει και τον μεγαλύτερο ίσως σκοπό της ταινίας του, να μας κάνει επιτέλους όλους να δούμε με τον τρόπο που πρέπει, με συναίσθημα και αλληλεγγύη αυτούς τους συνανθρώπους μας και όχι με απάθεια όπως δυστυχώς έχουμε συνηθίσει οι περισσότεροι ακούγοντας απλά στην τηλεόραση για τις βάρκες γεμάτες με μετανάστες που εντόπισε η ακτοφυλακή είτε στα ελληνικά χωρικά ύδατα είτε στα Ιταλικά ή της Μάλτας.

Μία ταινία που εκεί στους γραφειοκράτες της Ευρώπης πρέπει να χτυπήσει δυνατό καμπανάκι και να ληφθούν πολύ περισσότερα και πιο αποτελεσματικά μέτρα. Γιατί ο πιτσιρικάς Σειντού, ένα ευγενικό, πανέξυπνο, φτωχό παιδί από τη γαλλόφωνη Σενεγάλη που τον ερμηνεύει ο Σειντού Σαρ και βραβεύτηκε στο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Βενετίας, μας δείχνει τι πραγματικά μπορεί να περάσει ένας μετανάστης έως ότου μπορέσει αν τα καταφέρει, να φτάσει στον όλο όνειρα προορισμό του. Το παλικαράκι αυτό με τα ζεστά μάτια, θα φτάσει να γίνει χτίστης στην πορεία και μαζί με έναν άλλο Αφρικανό μεγαλύτερο σε ηλικία που θα τον στηρίξει, θα φτάσουν να φτιάξουν το ωραιότερο συντριβάνι στη μέση της ερήμου, στο σπίτι ενός Άραβα για να μπορέσουν να κερδίσουν την ελευθερία τους & να πάνε έως την Τρίπολη της Λιβύης. Και σαν να μην φτάνει μόνο αυτό ο Σειντού θα κληθεί να γίνει αν και εντελώς άπειρος και χωρίς να ξέρει κολύμπι, ο καπετάνιος της παλιόβαρκας που θα γεμίσει από μετανάστες & να πλοηγήσει το καραβάκι με πορεία μόνο προς βορρά και κόντρα στο κύμα έως τις ακτές της Σικελίας. Αυτό και αν ήταν ένα σοκ και αποκάλυψη για το ποιόν των απάνθρωπων διακινητών: να εξαναγκάζουν έναν πιτσιρικά επειδή τα χρήματα του δεν είναι αρκετά, να κάνει τον καπετάνιο με τόσες ψυχές, ευθύνη στην πλάτη του και να φτάσει στην Ιταλία. Και εκεί είναι, κάτω από το ελικόπτερο του λιμενικού που τους εντοπίζει, που ο Σειντού που στο μεταξύ έχει περιθάλψει τον πυροβολημένο στο πόδι ξάδελφο του Μουσά και έχει βοηθήσει μία γυναίκα ετοιμόγεννη, ξεσπάει και αρχίζει να φωνάζει με δύναμη, και με δάκρυα να κυλούν στο πρόσωπο του πως «εγώ είμαι ο καπετάνιος και φτάσαμε εδώ χωρίς να πεθάνει κανείς».