Εργαζόμενοι μεν, φτωχοί δε

Μπορεί η κυβέρνηση να πανηγυρίζει ότι το διαθέσιμο εισόδημα των εργαζομένων της χώρας αυξήθηκε και ότι ο καθένας από εμάς μπορεί να αντιμετωπίζει τα έξοδα της καθημερινότητας με αισιοδοξία, αλλά η πραγματικότητα είναι διαφορετική.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, στην προτελευταία θέση της ΕΕ των 27 βρίσκεται η Ελλάδα το 2023 όσον αφορά το κατά κεφαλήν Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν, με επίδοση στο 67% του μέσου όρου της ΕΕ με τη Βουλγαρία να είναι η μοναδική χώρα με χαμηλότερη επίδοση με 64%. Η Ελλάδα κατακτά δηλαδή την δεύτερη χαμηλότερη θέση σε αγοραστική δύναμη στην ΕΕ!

Ταυτόχρονα ο πληθωρισμός τρέχει σε κατηγορίες προϊόντων ή υπηρεσιών πολλαπλάσιος του γενικού δείκτη, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τα τρόφιμα, που οι τιμές είναι κατά 7,5% αυξημένος το 2024 σε σχέση με το περσινό δίμηνο! Στα παραπάνω έρχεται να προστεθεί και το αυξημένο κόστος στέγασης, με τα ενοίκια να έχουν εκτοξευτεί στα ύψη.

Δημιουργείται ένα ασφυκτικό πλαίσιο, μέσα στο οποίο ακόμα και ο εργαζόμενος που αμείβεται με μισθό πάνω από τον κατώτατο να μην μπορεί να ανταπεξέλθει. Είναι κοινή διαπίστωση πως ο μισθός δεν φθάνει για ολόκληρο τον μήνα και γίνεται χρήση αποταμιεύσεων (για όσους έχουν) για να βγει ο υπόλοιπος μήνας. Να σημειώσουμε ότι ακόμα και στην αποταμίευση η Ελλάδα είναι ουραγός στην Ευρωζώνη, με το χαμηλότερο ποσοστό αποταμίευσης 10,6% ως προς το ΑΕΠ για το έτος 2022!

Όσο συνεχίζει αυτή η κατάσταση όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι θα κατατάσσονται στην κατηγορία των εργαζόμενων φτωχών, αφού όσο και να εργάζονται οι αποδοχές δεν θα φθάνουν για να καλύπτουν τις βασικές τους ανάγκες, πόσο μάλλον να ζουν με αξιοπρέπεια.

Με τον όρο εργαζόμενοι φτωχοί εννοούμε, τα άτομα ή νοικοκυριά που το εισόδημα τους είναι κάτω από το 60% του μέσου εισοδήματος της χώρας που κατοικούν και εργάζονται.  Με τα τελευταία στοιχεία του 2019, στην ΕΕ το 9% των εργαζομένων θεωρούνται εργαζόμενοι φτωχοί. Σύμφωνα δε, με το ΙΝΕ ΓΣΕΕ, χαρακτηριστικό είναι ότι το 2022 η χώρα εμφάνιζε το πέμπτο υψηλότερο ποσοστό εργαζομένων σε κίνδυνο φτώχειας μεταξύ των κρατών-μελών της ΕΕ. Μάλιστα το 44,5% των νοικοκυριών με χαμηλά εισοδήματα αντιμετώπιζαν συνθήκες σοβαρής υλικής και κοινωνικής στέρησης.

Όλα τα παραπάνω δεν προέκυψαν εκ θαύματος. Είναι τα αποτελέσματα της κυβερνητικής πολιτικής σε οικονομία και εργασία. Μια στάση μεροληπτική και με σαφή ταξικό πρόσημο. Οι λίγοι μεγάλοι να έχουν τα περισσότερα κέρδη από ποτέ και οι πολλοί μικροί να μοιράζονται ψίχουλα και ενίοτε ζημίες. Το δημόσιο να είναι τσιφλίκι προς εκμετάλλευση και όλοι οι εργαζόμενοι εχθροί.

Αυτή η κατάσταση πρέπει να σταματήσει. Πρέπει να δοθούν γενναίες αυξήσεις στους εργαζόμενους, να παταχθεί η αισχροκέρδεια και να αντιμετωπιστεί η ακρίβεια. Πρέπει να υπάρξει μια αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου προς τους πολλούς, αλλιώς η οικονομική ανισότητα ( και ότι αυτό συνεπάγεται σαν κοινωνία) θα αυξάνεται με ακόμα μεγαλύτερους ρυθμούς.