Να εκφράσω την ελπίδα ότι το συγκεκριμένο συνέδριο θα αποτελέσει θεσμό και μια γόνιμη πλατφόρμα για ανταλλαγή απόψεων και ανάπτυξης διαλόγου σε ένα πάρα πολύ σημαντικό θέμα που αφορά τον τουρισμό, την τουριστική ανάπτυξη της Δυτικής Ελλάδας.

Εμείς στα περιοδικά, δουλεύουμε πάρα πολύ τις τάσεις, οπότε στο τέλος κάθε χρονιάς, στο περιοδικό του αεροδρομίου της Αθήνας στο “ ready to board”, και μελετάμε και παρουσιάζουμε τις τάσεις που θα κυριαρχήσουν την επόμενη χρονιά.

Οι τάσεις έρχονται και παρέρχονται, είναι λίγο «μόδες», έχουν το στοιχείο του εφήμερου, την ίδια στιγμή όμως, είναι και άξια εργαλεία και μικροί οδικοί χάρτες, που με την κατάλληλη επεξεργασία και με την κατάλληλη στρατηγική μπορούν να φέρουν αποτέλεσμα.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση θα σας παρουσιάσω 4 τάσεις, οι οποίες είναι δυνητικά αξιοποιήσιμες για το θέμα τουρισμός στη Δυτική Ελλάδα και πώς συναντιούνται αυτές οι διεθνείς τάσεις με τον τουρισμό στην περιοχή.

Αυτές τις 4 τάσεις  τις διατρέχουν 3 λέξεις κλειδιά.

Η πρώτη λέξη είναι «βιωσιμότητα».
Είναι πάρα πολύ σημαντικός παράγοντας, με δεδομένη την κλιματική αλλαγή που μας οδηγεί σε νέα μοντέλα τουριστικής ανάπτυξης.

Σε σχετική έρευνα το 60% των ερωτηθέντων απάντησαν ότι η επιλογή τους είτε για κατάλυμα, είτε για προορισμό ορίζεται πάρα πολύ με το αν αυτός ο προορισμός ή το κατάλυμα είναι φιλικός προς το περιβάλλον.

Δεύτερη λέξη κλειδί είναι η λέξη «διάρκεια».

Ζούμε σε μια εποχή υψηλών απαιτήσεων, όπου οι χρόνοι πιέζουν, όπου καλούμαστε να είμαστε πολλαπλώς παρόντες.
Η γενιά «Χ» δηλαδή οι ηλικίες 45 – 55 είναι αυτή η γενιά που βάσει ερευνών φαίνεται ότι προσπαθεί να βάλει την επιμήκυνση της διάρκειας του ταξιδιού στο πρόγραμμά της.
Και αυτό σημαίνει ότι θα μπορούσε - και το επιθυμεί διακαώς - εφόσον έχει τη δυνατότητα αντί πχ για 15 μέρες στη Φολέγανδρο, να μείνει ακόμα και ένα μήνα.

Αυτή η λέξη «διάρκεια» μας πάει στην τρίτη λέξη κλειδί, η οποία είναι η λέξη «εξερεύνηση».

Ο σύγχρονος ταξιδιώτης φαίνεται ότι αρχίζει να απέχει από τη λέξη τουρίστας. Δεν βλέπει τον προορισμό σαν cart postal αλλά βλέπει τον προορισμό στο βάθος του, θέλει να συνδεθεί με τον προορισμό «τρισδιάστατα», να κάνει τις δικές του ανακαλύψεις και να οδηγηθεί σε αναγεννητικές εμπειρίες.

 Είναι το λεγόμενο regenerating travel. Το «ταξίδι αναγέννησης».

Κάτι που μας εισάγει αυτόματα στις 4 στάσεις που θέλω να σας παρουσιάσω.

 Η πρώτη τάση είναι τα ταξίδια με νόημα ή αλλιώς meaningful travel, όπως έχει επικρατήσει στα αγγλικά, δεν είναι τυχαίο ότι ο ΕΟΤ έχει εντάξει και στη φετινή στρατηγική του τα ταξίδια με νόημα.

Για να έχει όμως νόημα ένα ταξίδι είναι καλό να συμπεριλαμβάνει 3 άξονες.

Ο πρώτος άξονας είναι η επαφή με τον ντόπιο πληθυσμό, με τους κατοίκους του προορισμού.

Ο δεύτερος άξονας περιλαμβάνει την γνώση, την συμμετοχή και τη διαδραστικότητα στο ταξίδι, από πλευράς του ταξιδιώτη, έτσι που να του δημιουργήσει εμπειρίες που μπορεί να τον οδηγήσουν και σε μικρές αλλαγές στη ζωή του.

Και ο τρίτος άξονας είναι ο εθελοντισμός.

Σε ο,τι αφορά στα ταξίδια με νόημα για παράδειγμα δείτε το Μεσολόγγι, το οποίο αποτελεί έναν προορισμό που θα μπορούσε να ενταχθεί σε αυτή την τάση για πολλούς λόγους, όχι μόνο λόγω ιδιομορφίας και ομορφιάς. Είναι ένας προορισμός που μπορεί να φέρει τον επισκέπτη σε επαφή με ντόπιους ψαράδες, να έρθουν σε επαφή οι επισκέπτες με παραδοσιακές τεχνικές αλιείας και στο τέλος να καταλήξουμε σε γαστρονομικές εμπειρίες με κορωνίδα το αυγοτάραχο.

Σε κάθε περίπτωση, ο γαστρονομικός τουρισμός, είναι πάρα πολύ σημαντικός για τη δημιουργία ταξιδιών με νόημα .

Η επόμενη τάση που γρήγορα θέλω να αναπτύξω είναι τα ταξίδια περιπέτειας, που την βλέπουμε σταθερά να υπάρχει σχεδόν κάθε χρόνο και παίρνει διάφορες μορφές.

Φέτος, π.χ, είδαμε από έρευνα της American express, ότι στο 60% οι ταξιδιώτες αυτό που θέλουν είναι ταξίδια, αποστολές, ταξίδια, εξερευνητικά (Γκαλαπάγκος, Ανταρκτική, Ιμαλάια).

Και ερχόμαστε στην περίπτωση Ελλάδα. Η Ελλάδα ξέρουμε ότι είναι ένας ιδανικός προορισμός για ταξίδια περιπέτειας.

Ας δούμε πιο συγκεκριμένα τα ταξίδια περιπέτειας στη Δυτική Ελλάδα.

Απέναντί μας πολύ κοντά υπάρχει ένα ιστορικό αναρριχητικό πεδίο, η Βαράσοβα, το παλιότερο αναρριχητικό πεδίο που άνοιξε στην Ελλάδα ήδη από το 1950. Η Βαράσοβα δέχεται ένα πολύ μεγάλο ποσοστό Ελλήνων αναρριχητών και δεν λείπει από κανένα πρόγραμμα σχολής αναρρίχησης.

Έχει όμως όλα εκείνα τα φόντα για να προσελκύσει και αναρριχητές, επισκέπτες και από το εξωτερικό.

Και φέρνω εδώ ένα καλό παράδειγμα, το παράδειγμα της Καλύμνου, ένα νησί το οποίο γνώρισε μια βαθύτατη κρίση λόγω της σπογγαλιείας που σήμερα ζει, ας πούμε τη δεύτερη νιότη του.

Εξαιτίας ακριβώς του αναρριχητικού τουρισμού, ήδη η τουριστική σεζόν έχει ξεκινήσει και θα φτάσει μέχρι το Νοέμβριο και το ίδιο ισχύει και για το Λεωνίδιο. Το ίδιο ισχύει και για το Κυπαρίσσι στη Λακωνία.

Γιατί λοιπόν αυτό να μην ισχύει και για τη Βαράσοβα και γιατί όχι και για την Καλόγρια, που κι αυτή έχει ένα πολύ ενδιαφέρον να αναρριχητικό πεδίο;

Δεν θέλω να αφήσω και άλλες υπαίθριες δραστηριότητες έξω. Είτε μιλάμε για rafting στον Εύηνο, είτε μιλάμε για kite surf στο Δρέπανο ένας πάρα πολύ δημοφιλής «σερφότοπος» ο οποίος φιλοξενεί και σχετικούς αγώνες.

Και με αυτά πάω στο τρίτο.

Στην τρίτη τάση που είναι ο εσωτερικός τουρισμός.

Μιλάμε για μια τάση που έτσι κι αλλιώς υπάρχει είναι το domestic travel που όμως βλέπουμε ότι ενισχύεται εξαιτίας των γεωπολιτικών συνθηκών.

Σήμερα είδαμε ότι πάλι έχουμε μεγάλες φουρτούνες στη Μέση Ανατολή και βέβαια εξαιτίας της ακρίβειας αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ταξιδεύουμε στο εξωτερικό. Σημαίνει όμως πάλι με βάση έρευνες, ότι οι ταξιδιώτες προτιμούν για ταξίδια μικρής διάρκειας να κάνουν σε city breaks κοντά στο σπίτι τους

Οπότε αυτή η τάση του εσωτερικού τουρισμού, της επιστροφής στον εσωτερικό τουρισμό ενισχύεται και από πολιτιστικές δράσεις και από μεγάλες διοργανώσεις. Στην Πάτρα ξέρουμε το Πατρινό Καρναβάλι, δεν χρειάζεται να πω πολλά λόγια για αυτό.

Βάζω στο κάδρο όμως και ένα φεστιβάλ που ξεκίνησε από πέρσι και φαίνεται ότι έχει προοπτικές, είναι το φεστιβάλ του Χελμού, ένας πολύ νεανικός θεσμός που συμπεριλαμβάνει και υπαίθριες δραστηριότητες, αλλά και μουσική.

Στέκομαι στον Χελμό για να φέρω λίγο την «έκπληξη» που είναι ο αστροτουρισμός.

Και δεν μιλώ για διαστημικά ταξίδια τα οποία στοιχίζουν και αφορούν πάρα πολύ λίγους.

Αναφέρομαι στον τουρισμό ως δραστηριότητα που σχετίζεται με την παρατήρηση αστρονομικών φαινομένων σε ουρανούς που δεν έχουν φωτορύπανση.

Στον Χελμό λοιπόν έχουμε τον Αρίσταρχο, το τηλεσκόπιο του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών που θα μπορούσε με τις κατάλληλες συνέργειες να αποτελέσει ενδεχομένως μια αφορμή για τέτοιου είδους δράσεις.

Δεν είναι πιο έξυπνοι οι Φινλανδοί που έχουν δημιουργήσει ειδικά ξενοδοχεία με διάφανους θόλους, όπου βλέπεις το βόρειο Σέλας.

Σας παρουσίασα 4 τάσεις, οι οποίες είναι αφορμές και τροφή για σκέψη.

Αυτό που χρειάζεται κατά τη γνώμη μου είναι οπωσδήποτε ολοκληρωμένη στρατηγική, απαιτείται συνέργεια και σύμπραξη μεταξύ των ενδιαφερόμενων μερών και των φορέων και φυσικά σκληρή δουλειά.

Το αεροδρόμιο της Αθήνας ξεκίνησε και αποτελεί αυτή τη στιγμή ένα και case study ακριβώς για αυτό το λόγο. Γιατί μέσα από τη σκληρή δουλειά, την επιμονή και τις συνέργειες αυτή τη στιγμή είμαστε στην ευχάριστη θέση να πούμε ότι η σεζόν - το πρώτο τρίμηνο κλείνει με 16,5% αύξηση- και αυτό είναι ένα ελπιδοφόρο μήνυμα άνευ απροόπτου.

Ελπίζω να συμβούν και ανάλογα πράγματα και ωραία και στη Δυτική Ελλάδα.

Ειδήσεις Τώρα

Ανδρέας Φίλιας: Ο πρωτογενής τομέας ως μέσο τουριστικής ανάπτυξης της Δυτική Ελλάδας

Απόστολος Ραφαηλίδης: Συνεδριακός τουρισμός και Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας

Μαρία Αργυροπούλου: Αναζητώντας το ρόλο των θρησκευτικών τόπων στην τουριστική ανάπτυξη