Δύο πατρινές μοναχές άνοιξαν για τη μονή ένα νέο κεφάλαιο μετά από πολλά χρόνια
Ένα απομονωμένο μοναστήρι, πάνω σε ένα βράχο, η Ιερά Μονή Μακελλαριάς Καλαβρύτων έχει πάρει ξανά ζωή από τότε που δύο πατρινές, η ηγουμένη Μαρκέλλα και η αδελφή Συγκλητική εγκαταστάθηκαν εκεί.
Το μοναστήρι είχε κλείσει το 1990 ενώ το 2011 ξεκίνησε γι΄αυτό μία νέα εποχή. Παρά τις εργασίες που έχουν γίνει, η μυσταγωγία είναι έντονη, οι λειτουργίες γίνονται χωρίς ρεύμα, με το φως των κεριών ενώ η σύνδεση στα δίκτυα ίντερνετ και τηλεφωνίας είναι δύσκολη.
Οι μοναχές εκεί ωστόσο, ιδιαίτερα δραστήριες, υποδέχονται τους πιστούς που θέλουν να προσευχηθούν και διαθέτουν τα προϊόντα που φτιάχνουν οι ίδιες ακόμα και μέσω e-shop (δείτε εδώ).
Άλλωστε η αδελφή Συγκλητική που είναι μοναχή από τα 27 της χρόνια, εκτός από την Θεολογική σχολή και το μεταπτυχιακό στην ιστορία δογμάτων, την ενασχόληση με την ζωγραφική και την αγιογραφία, έχει σπουδάσει και διοίκηση επιχειρήσεων.
«Πριν πάμε στην Μακελλαριά βρισκόμασταν σε μία άλλη μονή. Μας το ζήτησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ.κ. Αμβρόσιος ενώ το μοναστήρι ήταν κλειστό 20 χρόνια. Ήταν αντρικό μοναστήρι πάντα που έκλεισε το 1990. Μετά εγκαταλείφθηκε και άνοιγε από δύο ιερείς εκ περιτροπής, Κυριακές και κάποιες γιορτές.
Ήθελε να ανοίξει ξανά στο μοναστήρι. Ήξερε ότι είναι ένα δύσκολο μέρος όμως πίστεψε ότι θα μπορούσε να τα καταφέρει. Είχαμε την εμπειρία καθώς ήμασταν μοναχές ήδη 8 χρόνια. Πήγαμε και αντικρίσαμε ένα εγκαταλελειμμένο ερείπιο» λέει στο thebest.gr η αδελφή Συγκλητική.
Τι σας έκανε να μείνετε εκεί;
Η Παναγία. Η εικόνα της είναι κάτι που σε σαγηνεύει. Όταν την είδαμε και ζήσαμε και τον κόσμο να έρχεται ξυπόλυτος έχοντας κάνει μία διαδρομή σε χωματόδρομο, να έρχονται άνθρωποι με τα πόδια από την Πάτρα, να μπαίνουν στο μοναστήρι γονατιστοί, δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς. Η αγάπη που έχει ο κόσμος για το μοναστήρι, αυτά που περιέγραφαν και είχαν να κάνουν με την πίστη που έχει ο καθένας, μας κράτησαν στην μονή.
Τι έχει αλλάξει στην μορφή της μονής αυτά τα χρόνια;
Θυμάμαι πως όταν πήγαμε δεν είχε θέρμανση. Ζητούσαμε από την Παναγία να βοηθήσει να βρεθεί μια λύση, να καταφέρουμε να μείνουμε. Ξαφνικά βρέθηκαν ακριβώς τα χρήματα που χρειάζονταν από κάποιον που ήθελε να κάνει δωρεά στο μοναστήρι. Η πίστη είναι πέρα από την ανθρώπινη λογική. Αν κάποιος δει σήμερα το μοναστήρι, μέσα σε ένα ερημικό μέρος που είναι δυσπρόσιτο και δεν έρχονται μαστόροι, θα απορήσει με το πώς φτιάχτηκε.
Δεν υπήρχε δρόμος από ένα σημείο και μετά, μεταφέραμε τα πράγματα που χρειαζόμασταν στα χέρια. Ο δρόμος ήταν το πρώτο που είπαμε ότι θα φτιάξουμε για να ανεβαίνει αυτοκίνητο. Πλέον το μοναστήρι είναι προσιτό για όλους, έχουμε και ράμπες. Το κτίριο είναι του 1700. Το 2021 αλλάξαμε την σκεπή. Ήταν ένα μεγάλο κόστος.
Πώς καταφέρατε να γίνουν όλες αυτές οι εργασίες;
Η ηγούμενη έχει σπουδάσει ανακαίνιση και αποκατάσταση κτιρίων ενώ εγώ διοίκηση επιχειρήσεων, οπότε είχαμε γνώσεις για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε. Δεν έχουμε πάρει χρηματοδοτήσεις όμως υπήρξαν δωρεές και από επιχειρηματίες. Οι περισσότεροι πατρινοί επιχειρηματίες είτε έχουν βαπτιστεί στη Μακελλαριά είτε έχουν βαπτίσει τα παιδιά τους. Έχουν ένα δέσιμο με το μοναστήρι και ξέρουν τον αγώνα μας, οπότε υπάρχει κάποια ανταπόκριση.
Κάπως έτσι γίνονται όλα τα έργα. Μετά, ως μονή τα τελευταία χρόνια κάνουμε δύο παζάρια στην Πάτρα στο Τεχνικό Επιμελητήριο, Χριστούγεννα και Πάσχα. Διαθέτουμε προϊόντα που φτιάχνουμε εμείς, γλυκά κουταλιού, μαρμελάδες, σπιτικά λικέρ, κρέμες προσώπου, σαπούνια με ελαιόλαδο. Είναι όλα από παραδοσιακές μοναστηριακές συνταγές. Πάντα οι μοναχοί έκαναν πράγματα για να μπορέσουν να ζήσουν. Στο Σικάγο για παράδειγμα, υπάρχει ένα μοναστήρι με πατρινή ηγουμένη που έχει φούρνο και φτιάχνει καφέ στους περαστικούς. Στην Γαλλία ένα μοναστήρι φτιάχνει δικά του κρασιά.
Έχετε και ένα e-shop για το οποίο είσαι υπεύθυνη.
Ναι, είδαμε ότι τα ηλεκτρονικά καταστήματα κερδίζουν έδαφος και σκεφτήκαμε να το κάνουμε για όσους δεν μπορούν να φτάσουν στη μονή.
Πώς είναι μία τυπική ημέρα στο μοναστήρι;
Στα μοναστήρια συνήθως ξυπνάμε νύχτα και κάνουμε προσευχή. Στο δικό μας ξυπνάμε στις 06:00, σε άλλα μοναστήρια ξυπνάνε στις 03:00.
Μετά την προσευχή και το πρωινό, ξεκινάμε τα διακονήματα που είναι η εργασία του κάθε μοναχού. Ακόμα και τα βραχιόλια με τα σταυρουδάκια που παίρνει ο κόσμος, τα φτιάχνουμε εμείς όπως και τις λαμπάδες το Πάσχα. Φυσικά ο μοναχός προσεύχεται ακόμα και όταν εργάζεται. Αυτή είναι η ζωή του, η σκέψη του είναι συνέχεια στο Θεό και μέσα από αυτό σκέφτεται και όλον τον κόσμο. Δεν προσευχόμαστε μόνο για τον εαυτό μας αλλά για όλους τους ανθρώπους που έχουν δυσκολίες, προβλήματα, ασθένειες.
Εκτός από την προσευχή και τα διακονήματα είναι και η νηστεία…
Ναι, είναι ουσιαστικά ένας τρόπος άσκησης. Η νηστεία είναι μια προσπάθεια να πειθαρχήσεις τον εαυτό σου. Οι ρυθμοί της ζωής των ανθρώπων δυσκολεύουν τα πράγματα, όμως είναι σημαντικό. Κάποιος που δεν έχει μάθει σε αυτό, θα μπορούσε να μάθει να πειθαρχεί στερούμενος κάτι, ένα πράγμα, μία τροφή, που του αρέσει πολύ. Νηστεύοντας φαγητά και πάθη, μπορεί να νιώσουμε καλύτερα.
Πότε έρχονται οι περισσότεροι επισκέπτες;
Τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο. Δυστυχώς υπάρχει ένας χωματόδρομος 10 χλμ. και αυτό δυσκολεύει τον κόσμο. Οι περισσότεροι προβληματίζονται να έρθουν χειμώνα. Οι επισκέπτες έρχονται καθαρά για να προσευχηθούν και να αφήσουν τον πόνο τους στην Παναγία.
Ποια πράγματα θα έλεγες ότι απασχολούν τους ανθρώπους σήμερα; Τι καταλαβαίνεις από τις συζητήσεις σου με τους πιστούς;
Οι περισσότεροι αντιμετωπίζουν δυσκολίες ψυχικής φύσεως. Ο κόσμος έχει απομακρυνθεί από το Θεό και προσπαθεί να τα ερμηνεύσει όλα με την λογική. Υπάρχει μεγάλη ταχύτητα σε αυτά που συμβαίνουν.
Σήμερα όλοι θέλουν να τα κάνουν όλα, οι γονείς δουλεύουν ασταμάτητα για να δώσουν όσα περισσότερα γίνεται στα παιδιά. Όμως αποτέλεσμα είναι να μην υπάρχει επαφή, χρόνος μεταξύ τους. Δημιουργούνται πολλά κενά. Η Εκκλησία έχει παραγκωνιστεί, έχει χαθεί η ουσιαστική επαφή με το τι πρέπει να ζούμε. Τα θέματα ψυχικής φύσεως δημιουργούν και σωματικά προβλήματα, ασθένειες.
Ποιες είναι οι ηλικίες που βλέπετε στο μοναστήρι;
Υπάρχουν πολλοί νέοι που έρχονται και μου κάνει εντύπωση. Είναι και αρκετά σεβαστικοί σε σχέση με κάποιους μεγαλύτερους που έχουν απομυθοποιήσει πολλά πράγματα. Μεγαλώνοντας όμως ο άνθρωπος καταφεύγει στο Θεό γιατί βλέπει ότι είναι ο μόνος που τελικά δεν θα μας προδώσει και ο μόνος που μπορεί να μας βοηθήσει. Ο μόνος στον οποίο μπορούμε να στηρίξουμε τις ελπίδες μας.
Ποια ήταν η δική σου σχέση με το θεό από τότε που ήσουν παιδί;
Ήταν πάντα πολύ δυνατή. Πάντα αγαπούσα το Θεό και πίστευα σε αυτόν. Προέρχομαι από μία πολύτεκνη οικογένεια που πάντα πήγαινε εκκλησία. Είμαι το πρώτο παιδί της οικογένειας και οι γονείς μας στήριζαν τις επιλογές του κάθε παιδιού. Με επισκέπτονται, όπως και τα αδέλφια μου, στο μοναστήρι, έρχονται και βοηθούν μάλιστα πολλές φορές.
Η στροφή μου στο μοναχισμό ήταν κάτι έμφυτο. Μου άρεσε η αφιέρωση στο Θεό και στην Εκκλησία, να μπορείς να προσφέρεις χωρίς να έχεις τη δέσμευση της οικογένειας. Δεν μπορούσα να φανταστώ να κάνω κάτι άλλο στη ζωή μου. Δεν ήθελα να κάνω δική μου οικογένεια, όμως αγαπώ πολύ τα παιδιά. Ζηλεύω μοναστήρια που έχουν ορφανοτροφείο και προσφέρουν στα παιδιά μία όμορφη παιδική ηλικία. Θέλω τα χαρίσματα που μου έχει δώσει ο Θεός να τα χρησιμοποιώ για να νιώθει κάποιος όμορφα στη ζωή του.
Σπούδασες όμως…
Ναι, το έκανα, έδωσα πανελλήνιες έχοντας πάρει την απόφαση να γίνω κάποια στιγμή μοναχή. Οι σπουδές και η μόρφωση είναι για όλους. Στο Άγιο όρος υπάρχουν μοναχοί που θα μπορούσαν να είναι οι καλύτεροι επιστήμονες, και είναι. Δεν σταματάει τίποτα με την είσοδο σε ένα μοναστήρι. Σταματάς κάποια πράγματα αλλά δεν πεθαίνεις.
Μία χρονιά ενώ ήμουν στο μοναστήρι, εργάστηκα ως εκπαιδευτικός, έκανα μαθήματα ειδικότητας. Είχα πετύχει μέσω ΑΣΕΠ πριν γίνω μοναχή. Δεν συνέχισα όμως την πορεία στην εκπαίδευση αν και κάποια επαγγέλματα είναι συμβατά με τον μοναχισμό. Είχα καλή σχέση με τους μαθητές μου, πολλοί έγιναν ιερείς. Υπάρχει αντίληψη ότι σε μοναστήρι πηγαίνουν όσοι δεν έχουν δουλειά ή έχουν αποτύχει. Όμως αν κοιτάξουμε πιο πίσω στην ιστορία θα δούμε ότι σε μοναστήρια πήγαιναν οι πιο αξιόλογοι άνθρωποι και γι΄αυτό οι μονές ήταν και πιο μπροστά σε σχέση με την υπόλοιπη κοινωνία.
Υπάρχει και η αντίληψη ότι σε μοναστήρι πάει και κάποιος που είναι απογοητευμένος και έχει ένα μεγάλο ψυχικό τραύμα που δεν μπορεί να ξεπεράσει.
Ναι, δεν ισχύει αυτό. Ακόμα κι αν πας στο μοναστήρι με ένα «τραύμα», αυτό κάποια στιγμή θα επουλωθεί και δε θα θέλεις να μείνεις. Πας και μένεις γιατί πραγματικά πιστεύεις στο Θεό και τον αγαπάς και θες να εμπιστευτείς τη ζωή σε αυτόν.
Ποιο είναι το θαύμα που θα έλεγες ότι έχεις ζήσει αυτά τα χρόνια του μοναχισμού;
Θαύμα είναι αυτό που ζει κάθε άνθρωπος μέσα του. Ένα θαύμα γίνεται για να αλλάξει κάτι μέσα μας. Ένα θαύμα που ζω στο μοναστήρι είναι η συνεχής παρουσία της Παναγιάς μέσα στη ζωή μου. Είναι σαν να είναι πραγματικά εκεί και να ενδιαφέρεται γι΄αυτό το χώρο.
Τι λες στους ανθρώπους που έρχονται απογοητευμένοι, βυθισμένοι στα προβλήματά τους;
Να στραφούν προς το Θεό. Εμείς προσευχόμαστε για όλους όμως τίποτα δε γίνεται μαγικά. Όλοι προσπαθούμε να γίνει κάτι χωρίς να κουραστούμε. Ανάβουμε ένα κερί και περιμένουμε να λυθεί το πρόβλημα που έχουμε με τη σχέση μας, με το παιδί μας. Πρέπει να καταλάβουμε ότι όλα γίνονται μέσα από προσπάθεια και κόπο.
Από παλιά στο μοναστήρι μας υπήρχε στο ιερό, σε μία από τις δύο εκκλησίες, ένα πιθάρι με λάδι. Έρχονταν οι πιστοί όταν ήταν κάποιος άρρωστος, με τα πόδια, να πάρουν αυτό το λάδι που ήταν θαυματουργό. Αυτό που κάνει όμως το θαύμα και την αρρώστια να γιατρεύεται είναι ο κόπος του συγγενή που περπατά ώρες να φτάσει να το πάρει. Τον κόπο που δείχνει την αγάπη βλέπει ο Θεός. Όταν αγαπάς έναν άνθρωπο και πονάς γι΄αυτό, θα κάνεις κόπο. Σήμερα τα θέλουμε όλα αυτόματα, χωρίς να κουραζόμαστε. Όλα είναι εύκολα να τα αποκτήσεις, στα σημερινά παιδιά παρέχονται όλα, μαθαίνουν να είναι όλα έτοιμα.
Μας κάλεσε μία μητέρα και μας ζήτησε να προσευχηθούμε για το γιο τους που έχασε στενό του φίλο σε τροχαίο και πάθαινε κρίσεις πανικού. Της εξήγησα ότι πρέπει ο ίδιος να κάνει κάτι, να προσευχηθεί, να εξομολογηθεί. Αν εσύ ο ίδιος δεν καταβάλεις κόπο, δεν αλλάζει κάτι.
Ποιος είναι ο μεγαλύτερος πόνος για έναν άνθρωπο;
Όταν χάνει το παιδί του. Για το μόνο που δεν υπάρχει λέξη είναι για εκείνον που έχει χάσει το παιδί του, είναι τέτοιος ο πόνος που δεν μπορεί να αποδοθεί με μια λέξη. Ο θάνατος είναι γενικά το πιο επώδυνο, δεν αλλάζει. Θυμάμαι οικογένεια που είχε χάσει δύο παιδιά στο πέρασμα των χρόνων. Το μόνο που τους δίνει ελπίδα είναι ο Θεός. Αυτό τους βοηθάει. Η σκέψη ότι το παιδί τους είναι κάπου καλύτερα, ότι θα ξανά βρεθούν καθώς ως χριστιανοί πιστεύουμε στην Ανάσταση των νεκρών.
Η ζωή μας είναι ένα πέρασμα για την επόμενη ζωή. Δεν ικανοποιούμαστε με αυτά που έχουμε. Δεν καταλαβαίνουμε ότι αυτή η ζωή είναι προσωρινή, εφήμερη. Ο Θεός είναι αγαθός, οι πόλεμοι είναι αποτέλεσμα των πράξεων των ανθρώπων. Ο Θεός δεν επεμβαίνει σε κανέναν μας.
Τι δεν λείπει ποτέ από τις προσευχές σου;
Η ειρήνη, για καθένα προσωπικά και για όλα τον κόσμο. Μόνο με την ειρήνη υπάρχει η παρουσία του Θεού. Όταν λείπει σημαίνει ότι έχουμε φύγει μακριά του.
Φωτογραφίες συνέντευξης: Δημήτρης Χριστοδουλόπουλος
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr