Ο εορτασμός του αγίου Γερβασίου στην Πάτρα- ΦΩΤΟ

Μέ λαμπρότητα ἑόρτασε ἡ περικλεής καί Ἀποστολική πόλις καί Μητρόπολις τῶν Πατρῶν, τήν ἱεράν καί πανσεβάσμιον μνήμην τοῦ ἐν Ἁγίοις πατρός ἡμῶν Γερβασίου, τοῦ ἐν Πάτραις.

Ἡ Θεία Λειτουργία ἐτελέσθη τήν Κυριακή, 30.6.2024, στόν μεγαλοπρεπῆ Ἱερό Ναό  τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου Πατρῶν, ὃπου εἶχαν μεταφερθῆ, ἀπό τήν Ἁγία Παρασκευή τῶν Συχαινῶν ὃπου φυλάσσονται, τά σεπτά καί μυρίπνοα Λείψανα τοῦ Ἁγίου Γερβασίου.

Τῆς Θείας Λειτουργίας προέστη, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Φιλαδελφείας κ. Μελίτων, ἐκ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ὁ ὁποῖος ἐκόμισε τίς Πατριαρχικές  εὐχές καί εὐλογίες τοῦ Παναγιωτάτου καί Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου καί ἐκήρυξε τόν θεῖο λόγο.

Συνελειτούργησαν, μετ’ αὐτοῦ, οἱ Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες:

·        Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱερόθεος

·        Ὓδρας, Σπετσῶν καί Αἰγίνης κ. Ἐφραίμ

·        Κυθήρων κ. Σεραφείμ

·        Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος

·        Κηφισίας, Ἀμαρουσίου, Ὠρωποῦ καί Μαραθῶνος

κ. Κύριλλος

·        Ἱερισσοῦ, Ἁγίου Ὂρους καί Ἀρδαμερίου κ. Θεόκλητος

·        Φθιώτιδος κ. Συμεών

·        Καλαβρύτων καί Αἰγιαλείας κ. Ἱερώνυμος,  

·        οἱ Θεοφιλέστατοι Ἐπίσκοποι, Τεγέας κ. Θεόκλητος καί Κερνίτσης κ. Χρύσανθος καί  ὁ οἰκεῖος Ποιμενάρχης, Πατρῶν κ. Χρυσόστομος.

Στό Ἱερό Βῆμα παρέστη συμπροσευχόμενος ὁ Σεβασμιώτατος Γέροντας Μητροπολίτης, πρ. Καλαβρύτων καί Αἰγιαλείας κ. Ἀμβρόσιος.

Στό τέλος τῆς Θείας Λειτουργίας, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρῶν κ.κ. Χρυσόστομος, εὐχαρίστησε τόν Παναγιώτατον καί Οἰκουμενικόν Πατριάρχην κ.κ. Βαρθολομαῖον καί τήν περί Αὐτόν Ἱεράν καί Ἁγίαν Πατριαρχικήν Σύνοδον, ὡς καί τόν Μακαριώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Ἱερώνυμον καί τούς ἁγίους Ἀρχιερεῖς πού συμμετεῖχαν στόν πρῶτον ἑορτασμόν τοῦ Ἁγίου Γερβασίου καί ἀνέγνωσε τήν Πατριαρχικήν πρᾶξιν, τῆς Ἁγιοκατατάξεως τοῦ Ἁγίου Γερβασίου.  

Παρακάτω παραθέτομε τό κήρυγμα τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Φιλαδελφείας κ. Μελίτωνος.

 Πάτραι χορεύουσι καί ἀγάλλονται ἐπί τῇ θείᾳ μνήμῃ Γερβασίου τοῦ πάνυ

Σεβασμιώτατε καί περισπούδαστε ἐν Χριστῷ ἀδελφέ, Ποιμενάρχα τῆς Θεοσώστου ταύτης Ἐπαρχίας κύριε Χρυσόστομε,

Σεβασμιώτατοι καί προσφιλέστατοι ἀδελφοί καί συλλειτουργοί ἅγιοι Ἱεράρχαι,

Ἐξοχώτατοι καί ἐντιμότατοι Ἄρχοντες,

          Τίμιον Πρσβυτέριον, ἐν Χριστῷ Διακονίᾳ, Ἀδελφοί καί Ἀδελφαί ἐν Χριστῷ,

Τῶν σήμερον τιμωμένων πάντων τῶν Ἁγίων μνημονεύσαντες, ἑορτάζομεν συγχρόνωςτήν σύναξιν τῶν  Δώδεκα Ἀποστόλων  τοῦ Χριστοῦ, τῶν τῇ σαγήνῃ τοῦ κηρύγματοςδιαδραμόντων τήν Οἰκουμένην καί ζωγρησάντων τά ἔθνη εἰς εὐσέβειαν, «τοῦ Κυρίουσυνεργοῦντος καί τόν λόγον βεβαιοῦντος διά τῶν ἐπακολουθούντων σημείων». Κυρίως, ὅμως, τελοῦμεν πανήγυριν ἱεράν Γερβασίου τοῦ Ὁσίου   τοῦ ἐν Πάτραις, τοῦ ἄλλου συγχρόνουἰσαποστόλου,  τοῦ οἰκείου ἰδιαιτέρως εἰς σᾶς∙ τοῦ διά τῆς πολιτείας καί τῆς ἐνθέου βιοτῆς τουμεγαλύνοντος τό ὄνομα τῆς ἱστορικῆς ταύτης καί λαμπρᾶς πόλεως. 

Ὁ  Ὅσιος Γερβάσιος ἔζησε καί ἔδρασε εἰς τήν ἀποστολοβάδιστον, μαρτυροβάδιστον καίὁσιοβάδιστον γῆν τῆς Ἀχαΐας, καί μιμούμενος τόν πολιοῦχόν της Πρωτόκλητον ἈπόστολονἈνδρέαν ἐκήρυξε καί ἔδρασεν καί ἐσταυρώθη καί αὐτός ὂχι ὡς ὁ Ἀπόστολος, ἀλλά πολυμερῶςκαί πολυτρόπως ἐσήκωσε ὡς ἄλλος κυρηναῖος καί συγκυρηναῖος πολλούς σταυρούςπασχόντων, πονεμένων, θρηνούντων βιοτήν καί τέκνα, πατέρας καί μητέρας καί ἀδελφούς καίἀδελφάς καί μύρια ἄλλα τραύματα κατά τήν μαρτυρικήν ἐκείνην μετά τό 1923 προσφυγικήνπερίοδον   καί τήν ἄλλην άργότερον  κατοχικήν. Καί  ἀπέβη καί ὁ  ἴδιος ἀπόστολος καίἰσαπόστολος ἐν ἑτέρᾳ μορφῇ. Καί ἄν οἱ συντιμώμενοι σήμερον Δώδεκα μαθηταί τοῦ Κυρίουἀπεστάλησαν καί ἐπορεύθησαν εἰς τά ἔθνη, κατά τήν Κυριακήν προτροπήν, βαπτίζοντες αὐτά«εἰς τό Ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» καί ἐδίδαξαν «τηρεῖν ὅσαἐνετείλατο» ὁ Κύριος καί Δημιουργός τοῦ παντός, ὁ Ὅσιος Γερβάσιος ὑπῆρξεν ἀπόστολος τῆςζωῆς καί ἀνεκούφισεν ἀποστολικῶς τόν ἀνθρώπινον πόνον καί ὡδήγησε καί ὁδηγεῖ εἰςσωτηρίαν καί παρηγορίαν καί δωροφορεῖ χάριν καί ἔλεος, ἀλήθειαν καί ζωήν, χθές καίσήμερον και αὔριον  καί εἰς τόν αἰῶνα.

Ὁ Ἅγιός μας, ὁ ὄντως δικός μας, ἕνας ἅγιος τοῦ καιροῦ μας, τοῦ τόπου μας καί τοῦτρόπου μας, ἀνεδείχθη εἰκών τῆς ἀληθινῆς εὐαγγελικῆς βιοτῆς καί ἡ πολιτεία του ἀποτελεῖαὐτήν ταύτην τήν βιωματικὴν διδασκαλίαν τῆς Ἐκκλησίας μας, συνιστᾷ τήν ἴδια τήνὈρθοδοξία ὄχι ὡς θεωρία, ἀλλά ὡς βίωμα καί ὡς ἐμπειρία· εἶναι ἐπιβεβαίωσις καί ἐκπλήρωσις«ἐπαγγελίας, αὐθεντίας, ἐλευθερίας, ὑπακοῆς». Εἶναι «τό σύγχρονο σημεῖο ἀναφορᾶς γιά τήν Ἐκκλησία τῶν Πατρῶν καί τήν Ἑλλαδική Ἐκκλησία εὐρύτερα».

***

Σήμερον, ὡς ἀληθῶς «Πάτραι χορεύουσι καί ἀγάλλονται ἐπί τῇ πρώτῃ θείᾳ μνήμῃΓερβασίου τοῦ ἐν ὁσίοις Ἁγίου», μνημονεύουσαι  τῆς ἀσκητικῆς βιοτῆς καί τῶν καμάτων∙ τῶνδιωγμῶν καί τῶν ἐπιβουλῶν καί τῶν ὕβρεων «ἀνόμων κατηγόρων συκοφαντούντων»∙ καίσυγχρόνως τῆς εὐαγγελικῆς βιοτῆς∙ τῆς ἀναργύρου καί ἀδόλου  παραμυθίας τῶνποικιλοτρόπως πειραζομένων∙ τοῦ σπόγγου τοῦ ἐκμαξαμένου τῶν δυστυχούντων τά δάκρυα∙τοῦ  φύλακος  Ἀγγέλου   τῶν ἐκδιωχθέντων καί ἐκτοπισθέντων ἀπηνῶς  ἐκ τῆς πατρίδος∙ τοῦζήλου Ἠλιού πυρωθέντος τήν καρδίαν καί ὡς αὔρας λεπτῆς δεχθέντος τήν ἀκένωτον χάριν∙τοῦ, συντόνῳ προσευχῇ, νηστείᾳ συνέσει, ταπεινώσει τε καί σωφροσύνῃ  ἁγιασθέντος∙ τοῦκατακάρπου δένδρου τῶν ἀρετῶν∙ τοῦ ὀξέως σύν Ἀνδρέᾳ τῷ θαυμαστῷ τῇ ἀμάχῳ τοῦΣταυροῦ δυνάμει  προφθαίνοντος τοῖς πᾶσι∙ τοῦ εἰς οὐδέν λογισαμένου τήν ἐπί γῆς ζωήν,  ἀγωνιστοῦ ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας, ὑπέρ τοῦ σπαρασσομένου ὑπό καταιγίδων κακοτρόπων καίσκληρῶν ἀνθρώπων λαοῦ ἰδίᾳ τῶν Πατρῶν καί συνόλης τῆς Ἀχαΐας καί ἐν γένει ὑπέρ τῆςπατρίδος πᾶσαν τήν ἰκμάδα του  ἡρωϊκῶς παραθεμένου∙ τοῦ μαθητοῦ τοῦ κλεινοῦΠενταπόλεως Νεκταρίου, τοῦ διαβλέψανος προφητικῶς  «τόν ἀληθῆ τῆς Ἐκκλησίαςἱερουργόν καί πρόθυμον εἰς ἐργασίαν»∙ τοῦ «πλατάνου τῆς Ὀρθοδοξίας» κατά τόνχαρακτηρισμόν τοῦ μετέπειτα Ἐδεσσης Ἁγίου Καλλινίκου∙ τοῦ  «τιμήσαντος τό ὑψηλόν τοῦκληρικοῦ ὑπούργημα» κατά τήν ρῆσιν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου∙ τοῦ«ἐξόχου ἐργάτου τοῦ Εὐαγγελίου καί  τοῦ Ἁγιωτάτου Θυσιαστηρίου», κατά τόν ἀπόΦιλαδελφέιας Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν∙  τοῦ « τῆς Ἐκκλησίας ἁπάσης  ἱερωτάτουσεμνώματος» τοῦ καί «ἐξαστράψαντος  ὡς ἄλλου φωστῆρος τῶν ἀρετῶν τάς λαμπηδόνας», κατά τήν ὑμνολογικήν δοξολογίαν τῆς ὑμετέρας Σεβασμιότητος, ἅγιε Πατρῶν∙ τοῦ φωστῆροςτοῦ φαεινοῦ∙ τοῦ ἁγιασθέντος καί θεωθέντος καί ἐκκλησιαστικῶς εὐλογηθέντος ἵνα τιμᾶται ἐντοῖς ἐφεξῆς ὡς Ἅγιος καί  ὅσιος εἰς τόν ἅπαντα χρόνον.

Ὁ πρό τοῦ  αἰτεῖσθαι τάς αἰτήσεις  παρέχων Κύριος, ἐχαρίσατο  εἰς τόν ἐκζητήσαντα «τάβάθη τοῦ Πνεύματος»  τοῦ   Ἁγίου  Ὅσιόν μας,  ὡς ἄλλον «ποιμενικόν αὐλόν» «Πνεῦμασυνέσεως, πνεῦμα σοφίας, πνεῦμα φόβου Θεοῦ, πνεῦμα εὐθές...», διά  τῆς ἀκενώτου Χάριτοςτοῦ  Ὁποίου ἐλάλησεν ἀληθῶς ἑτέρᾳ γλώσσῃ τά μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ, διέλυσε τάς κατά τοῦλαοῦ τῆς Ἀχαΐας πολλάς μηχανουργίας τοῦ ἐχθροῦ, ρυσάμενος αὐτόν ἀπό πάσης ταραχῆς καίδειλίας διά τῆς   θεωρίας τῶν κριμάτων τοῦ Κυρίου,  διά τῆς φρικτῆς καί ἀνεκδιηγήτουἱερουργίας  τοῦ μυστηρίου τοῦ Θεοῦ, ἀναφανείς τοῖς ἐπηρεαζομένοις τότε ὑπό πειρασμικῆςκατοχῆς μέγας ἐπίκουρος καί φωτίσας πολλούς ἐν σκότει καί σκιᾷ θανάτου καθημένους. Κατέστη δέ  σύγχρονος Ἀπόστολος καί εὐαγγελιστής  καί εἰρήνης καί ἀνέσεως ποταμός.

Ὁ  Ὅσιος Γερβάσιος  «κάηκε στήν πεῖρα καί τήν πυρά τῆς ζωῆς». Ὡμίλει στήν καρδιά τῶν πονεμένων τότε ἀνθρώπων «ἀσταμάτητα καί πρόσχαρα  γιά τήν ζωή, τήν πίστι, τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, τίς μετάνοιες πού ἔκανε μυστικά διά τόν ὑπομένομεντα πολλά μαρτύρια καί στεναγμούς καί δάκρυα ὑπό «μπότα» λαό  μας ἐδῶ... Καί στήν διδαχή του Ὁσίου μας  ἐδέσποζε πάντοτε  ἕνα θεῖο χαμόγελο αἰσιοδοξίας καί εὐφροσύνης, μεμιγμένο μέ δάκρυα κατανύξεως καί ἕνα χιοῦμορ ἀξέχαστο πού ἐνίκησε τόν ᾍδη», τόν κάθε ᾅδη, πραγματικῶς καί μεταφορικῶς, καί ἐπεβεβαίνωνε, καί  ἐπιβεβαιώνει, μέ τόν λόγο καί τήν πρᾶξί της ἡ Μορφή Γερβασίου τοῦ ἱεροῦ, ὅτι «μεγάλοι εἶναι οἱ ἀνύπαρκτοι», ἐκεῖνοι πού «γεμίζουν ἀπό χαρά ὅταν δέν πληγώνουν κανένα»∙ ἐκεῖνοι πού ἀναπαύουν  μόνον  μέ τό ἄκουσμά των...

Εἰς τήν Μορφήν τοῦ Ὁσίου Γερβασίου, ἀνθρωπίνης μέν   ἀδυναμίας ἐξ ἑνός, θεϊκῆς δέ ἀηττήτου δυνάμεως ἐξ ἑτέρου, οἱ πολῖται τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ ἐν Ἀχαΐᾳ ἔζησαν τό θαῦμα τοῦ Σταυροῦ, ὄχι μόνον εἰς τήν πεύκην ἐπί τῆς ὁποίας ἀνεξιτήλως τό ἐχάραξεν ὁ ἴδιος, ἀλλά εἰς τάς καρδίας ὄχι τάς λιθίνας κάθε ἐποχῆς, ἀλλά εἰς καρδίας  ἱεράς φόβου Θεοῦ, πίστεως, ἐλπίδος καί ἀγάπης πεπληρωμένας. Ἔνοιωσαν οἱ ἄνθρωποι τότε τῆς Ἀχαΐας, ἀπολαμβάνοντες τό κήρυγμα καί τήν ἔμπρακτο ἐφαρμογή του ὑπό τοῦ  Ὁσίου μας, «μιά αἴγλη σεμνότητος»,  πού τήν νοιώθουμε σήμερα καί ἡμεῖς,  τιμῶντες αὐτόν ἐν «ἐκκλησίᾳ μεγάλῃ», τοῦ πολιούχου τῶν Πατρῶν Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου. Τήν νοιώθουμε μέ δέος, «γιατί ἀγωνίστηκε καί βγῆκε θείᾳ Χάριτι στό ξέφωτο τῆς ἐλευθερίας, μεταφέροντας σέ ὅλους τό μήνυμα, ὅτι τελικά νικᾷ ἡ Ζωή». Νικᾷ «ἡ Ζωή ἡ ἐν τάφῳ», πού θραύει τούς τάφους καί κονιορτοποιεῖ τούς λίθους, τούς μεγάλους καί τούς μικρούς. Ἡ  Ζωή πού εἶναι «ἡ ἐλπίς πάντων τῶν περάτων τῆς γῆς καί  τῶν ἐν θαλάσσῃ μακράν».

***

Ἀδελφοί μου,

Ὅταν ὁ Ἀπόστολος Ἀνδρέας ὁ Πρωτόκλητος ἐπήγνυεν ἐπί τήν ἀρραγῆ τότε πέτραν τῆςἑπταλόφου καί πολυλόφου σήμερον Κωνσταντινουπόλεως, ὅταν ὁ ἴδιος Ἀπόστολος ἐκήρυττεκαί ἐστερέωνεν ἐνταῦθα, εἰς τήν εὐλογημένην πόλιν τῶν Πατρῶν καί τήν ἐν γένει γῆν τῆς  Ἀχαΐας, τήν τοπικήν Ἐκκλησίαν, ἐκινεῖτο καί  ἀσφαλῶς ἀπεκάλυπτεν ἄλλην «προαιώνιονβουλήν» τοῦ Θεοῦ, τοῦ οἰκονομοῦντος καί κυβερνῶντος τά πάντα τῇ Αὐτοῦ προνοίᾳ.

Καί ἔμελλεν ἡ βουλή αὕτη τῆς σωτηρίου οἰκονομίας νά καλλιγονήσῃ τήν πόλει μέν  τοῦΜεγάλου Κωνσταντίνου εἰς Μητέρα πολλῶν λαῶν καί ἐθνῶν, τήν δέ Ἐκκλησίαν τῶν Πατρέωννά τήν στεφανώσῃ καί νά τήν εὐεργετήσῃ ποικίλοις τρόποις, πρῶτον μέν διά τῆς ἀντοχῆς καίκαρτερικῆς ὑπομονῆς νά ἀνθέξῃ τάς ποικίλας πειρασμικάς καταστάσεις, τάς ὁποίας ἡρωϊκῶςἀντιμετώπισε καί γενναίως ὁδοιποροῦσα ἐπί τῆς εὐθείας πάντοτε γραμμῆς τῶν παραδόσεώνμας ἀντιπαρῆλθε, μέχρις ὅτου ἔλαμψε φῶς ἐλευθερίας∙ δεύτερον δέ νά στεφανωθῇ διά νέφουςὁλοκλήρου ἁγίων, οἱ ὁποῖοι μιμούμενοι τόν ἱδρυτήν της δέν ἐμαρτύρησαν μέν πάντες ἐπίσταυροῦ, ἀλλά ἐν ἑτέρᾳ μορφῇ παρέστησαν ἑαυτούς τῷ κόσμῳ, τῷ εὐλογημένῳ λαῷ τῆςἈχαΐας, θυσίαν μυστικήν καί εὐάρεστον, ὀσμήν εὐῳδίας  πνευματικῆς, ἐκπληρώσαντες καίαὐτοί ἄλλην βουλήν τοῦ Θεοῦ.

***

Οἱ οὐρανοί τῶν Πατρῶν διηγοῦνται καί σήμερον δόξαν Θεοῦ, ποίησιν δέ χειρῶν αὐτοῦἀναγγέλλει πᾶσιν ὁ ἐν  Ἁγίοις τιμώμενος Ὅσιος Γερβάσιος. Καί τιμᾶται τό πρῶτον μετά τήνκαί ἐπισήμως διά  Πατριαρχικῆς ἐκκλησιαστικῆς πράξεως τῆς Μητρός Ἐκκλησίας τῆςΚωνσταντινουπόλεως, ἐκφραζούσης τήν πάγκοινον συνείδησιν, Ποιμένος, Κλήρου καί Λαοῦ  καταχώρησίν του ὡς ἄλλου χρυσοῦ κρίκου εἰς τήν μακράν πάντιμον ἅλυσιν τοῦ νέφους τῶνἀνωνύμων καί ἐπωνύμων εὐαρεστησάντων τῷ  Κυρίῳ ἀνά τούς αἰῶνας.

Πρός συμμετοχήν προσωπικῶς εἰς τήν πανέορτον ταύτην καί λαμπράν καί φωτοφανῆἡμέραν ἦλθε καί ἡ ἐλαχιστότης μου, τῇ ὑμετέρᾳ εὐγενεῖ καί πρόφρονι προσκλήσει, Σεβασμιώτατε ἅγιε Ποιμενάρχα, ἐκ τῆς Βασιλίδος τῶν Πόλεων, ἐκ τοῦ ΟἰκουμενικοῦΠατριαρχείου, τοῦ ἱεροῦ Κέντρου τῆς Πίστεως καί τοῦ Γένους μας, τοῦ Κέντρου τῆςὈρθοδοξίας,   διά να μετάσχῃ χαρᾶς ἀνεκλαλήτου  καί  μεταφέρῃ τήν καί σήμερον ὡς«αὐγήν» τιμωμένην καί ὡς «κραυγήν» ἐκπεμπομένην μαρτυρίαν τοῦ πανσέπτου τούτουπαλλαδίου τοῦ Γένους μας καί τάς εὐχάς καί εὐλογίας τοῦ   Προκαθημένου τῆς ὈρθοδοξίαςΟἰκουμενικοῦ μας Πατριάρχου Βαρθολομαίου.

Γνωρίζει ἀληθῶς τό    Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον νά  ἐκφράζῃ τήν  ἁγιότητα καί νάτιμᾷ τούς Ἁγίους, διότι καί τό ἴδιον καθ’ ἡμέραν ἁγιάζεται, διά τοῦ μαρτυρίου καί τῆςμαρτυρίας του, διά τῶν πειρασμῶν καί τῶν θλίψεων, διά δόξης καί ἀτιμίας, διά δυσφημίας καίεὐφημίας. Καί πάντες ἐν τῷ τῆς πίστεως ἡμῶν Σεπτῷ τεμένει, τῷ κλεινῷ Φαναρίῳ, ἑνοῦμεν ἐνμιᾷ φωνῇ τάς προσευχάς μας μαζί σας, ἀδελφοί Πατρινοί, κατά τήν μεγάλην ταύτην καίἐπιφανῆ ἡμέραν.

          ***

«Ὁ τῶν ἀρρήτων και ἀθεάτων μυστηρίων Θεός... παρ’ ᾧ οἱ θησαυροί τῆς σοφίας καί τῆςγνώσεως οἱ ἀπόκρυφοι», ἐμεγάλυνεν  ἀληθῶς τό ἔλεος Αὐτοῦ καί ἐποίησε καί ποιεῖ «μεγάλακαί ἐξαίσια καί θαυμαστά»  διά τοῦ Ὁσίου Του Γερβασίου, ἀποκαλύπτων δι’ αὐτοῦ  «τήν  πρός ἡμᾶς τοῦ Θεοῦ ἀγαθότητα καί τῆς χρηστότητος αὐτοῦ τόν πλοῦτον».

Τοῦ ἀρρήτου καί ἀποκρύφου τούτου μυστηρίου  τῆς σοφίας καί  τῆς γνώσεως τάδωρήματα λαμπρῶς ἀπεκάλυψε διά βίου ἁγίου, καταστάς παιδευτής καί γεωργός πανάριστοςἐνθέων ἐπιδόσεων  τῆς κατά Χριστόν καί ἐν Χριστῷ αὐθεντίας,  τῆς ἐλευθερίας καί συγχρόνως τῆς ὑπακοῆς, εἰς ὑπουργίαν τοῦ Εὐαγγελίου τῆς εἰρήνης, καί ἐστεφάνωσεν «ἀνεπαισχύντῳπροσώπῳ, ἐν καθαρῷ συνειδότι, ἐν πεφωτισμένῃ καρδίᾳ» δι’ «ἁγιασμοῦ ἀναφαιρέτου» τόνλαόν τῆς Ἀχαΐας καί εὐρύτερον τῆς εὐλογημένης Ἑλλάδος ἀπό τῶν διαφόρων  ἐπάλξεων τοῦ«μετώπου» ὡς  ἐθελοντής στρατιωτικός ἱερεύς κατά τούς  ἡρωϊκούς Βαλκανικούς πολέμους∙ ὡς ἱερουργός καί κῆρυξ τοῦ θείου λόγου εἰς τούς Ἱερούς Ναούς Ἁγίου Δημητρίου καί ἉγίαςΑἰκατερίνης Πατρῶν∙ ἱδρυτής τῶν Κατηχητικῶν Σχολείων τοῦ Ἁγίου Δημητρίου δι’ ὅλας τάςἡλικίας∙ ὡς δόκιμος Πρωτοσύγκελλος τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν ἐπί Ἀρχιεπισκοπείας Χρυσάνθου, τοῦ ἀπό Τραπεζοῦντος∙ ὡς ἐφημέριος καί ἱεροκῆρυξ τοῦ Ἱεροῦ ΝαοῦΚοιμήσεως τῆς Θεοτόκου τῆς ὁδοῦ Ρόμβης τῶν Ἀθηνῶν∙ ὡς ἱδρυτής καί ἑστιάτωρ τῆςΚατασκηνώσεως «Ἡ Ἁγία Παρασκευή» Συχαινῶν∙...

Ἐνδεδυμένος τόν Χριστόν  εἰργάσατο καινά καί  παράδοξα...  καί ἐν μυστηρίῳἀπορρήτῳ ἀνεδείχθη δόξα καί καύχημα καί μέγας λαμπαδοῦχος, συνετίζων  ψυχάς,  τάς ὁποίας  ἀνεγέννησεν «εἰς ελπίδα ζῶσαν… εἰς ἔπαινον καί τιμήν καί δόξαν καί τάς ἐκληροδότησεν  «ἔμφορτα κλήματα» καυχώμενα «οὐκ ἐν σοφίᾳ καί δυνάμει καί πλούτῳ, ἀλλ’ ἀπολύτως ἐν τῇ ἐνυποστάτῳ σοφίᾳ τοῦ Θεοῦ».

***

Ἀδελφοί μου,

Ἐν  τῇ κυριολεκτικῶς ἱεραποστολικῇ πορείᾳ του ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ ὁ Ὅσιός μαςκαθιέρωσε μίαν θαυμασίαν συνήθειαν, τήν ἀναβίωσιν τότε τρόπον τινά τῆς «δεκάτης»,  τό«ἁγιομέριδο» τῆς Κατοχῆς, ὡς ἔλεγε, πού καθιέρωσε καί  συνίστα εἰς τούς εὐσεβεῖςὈρθοδόξους Πατρινούς. Τό «ἁγιομέριδο», νά «μένουν μία ἡμέρα ἐντελῶς νηστικοί διά νά προσφέρουν τήν πενιχρή μερίδα τοῦ συσσιτίου των σέ κάποιους πού πεινοῦσαν περισσότερο στήν λιμοκτονοῦσα κατεχομένη Ἑλλάδα τῶν ἐτῶν 1941-1944». «Μαρτυρία ἀψευδής τοῦ γεγονότος, ὁ Ὅσιος Γερβάσιος στήν Πάτρα»,  ἔγραφε πολιός Πρωθιεράρχης, ὁ Ἀθηνῶν Ἱερώνυμος ὁ Α’ καί διά τοῦ ὁποίου «ἁγιομέριδου» «ἔδωκε καυχήματα καί στηρίγματα, τήν τῶν θαυμάτων ἐνέργειαν ἀφθόνως».

Εὑρίσκομεν ἀκόμη τόν Ὅσιον ὀργανωτήν φιλανθρωπίας καί συσσιτίου ἐν Ἀθήναις, κατά τάς κρισίμους καί δυσχειμέρους περιστάσεις τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου καί τῆς γερμανικῆς κατοχῆς. Ἀνεδείχθη ἀληθῶς σιτοδότης, ἀνώτερος ἲσως τοῦ παγκάλου Ἰωσήφ· διότι ἐνῷ ὁ τελευταῖος ἔδωκεν ἄρτον εἰς τούς ἀδικήσαντας αὐτόν ἀδελφούς του, ὁ Ὅσιος Γερβάσιος παρέσχε τόν ὑλικόν ἄρτον, ὁμοῦ μετά τοῦ πνευματικοῦ, ἐργασθείς ὡς συντονιστής τῶν ἐνοριῶν τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν καί ἐξασφαλίσας, διά κόπου καί μόχθου πολλοῦ, διά προσευχῆς ἐκτενοῦς καί δακρύων πολλῶν, τήν εὔρυθμον λειτουργίαν των, πρός ἐπιβίωσιν καί σωτηρίαν τοῦ ἐμπεριστάτου λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Καί ταῦτα πάντα ἐποίησεν ὁ τοῦ Θεοῦ στρατιώτης ἐν μέσῳ κινδύνων ποικίλων καί παγίδων πολλῶν.

Περαιτέρω, οἱ νέοι ἐν τῷ προσώπῳ του εὗρον τόν πνευματικόν καθοδηγητήν, τόν κατηχητήν, τόν προστάτην, τόν παραστάτην καί βοηθόν των, τόν ἱδρυτήν σχολείων καί σχολῶν ὅλων τῶν βαθμίδων, εὓρον τόν πατέρων των.

Ἄοπλος, ὁ Ὅσιος, ράβδον δυνάμεως ἔχων μόνον τόν Σταυρόν, ἐβάστασε τό ὄνομα τοῦ  Κυρίου καί μετέβαλε διά πολλούς τήν ἁλμυράν τοῦ βίου θάλασσαν εἰς γαληνόν λιμένα ἀναστασίμου χαρᾶς καί ἀριζήλου δόξης, καί ἀνεδείχθη ὁ ἴδιος ἄλλη «φαεινή λαμπάς», «γλῶσσα εὔλαλος», «δόξα καί κλέος καί πύργος ἄσειστος τῶν Πατρέων», τούς ὁποίους ὡδήγησεν «ἀγάπης πρός ὕψος ἔνθεον».

***

Ὁ Ὅσιος Γερβάσιος, ὁ ἀνύστακτος λειτουργός, ἐκφράζει καί ἐνσαρκώνει ἀκριβῶς τό φρόνημα τῶν Ἁγίων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας ἀπ΄ ἀρχῆς μέχρι τῆς σήμερον. Καί ἀναδεικνύεται ἀσπίς εἰς τόν ὑπό τοῦ «ἐξώλους» πόλεμον, ἀνόρθωσις τῶν πιπτόντων, ἐνίσχυσις τῶν μετανοούντων, ἀναψυχή  τῶν  καμνόντων.

Ὁ Ἃγιος Γερβάσιος, τό νέον τοῦτο ἐγκαλλώπισμα τοῦ οὐρανίου στερεώματος, σάρξ ἐκ τῆς σαρκός τῆς Πελοποννήσου, εἶναι τό «ἀποκούμπι» καί τό στήριγμά μας.  Καί σήμερα εἰς αὐτόν ἐμπιστευόμεθα τά αἰτήματα καί τούς μυχίους πόθους τῆς καρδίας μας, ἰδιαιτέρως ἐνταῦθα, εἰς τόν τόπον, «οὗ ἔστησαν οἱ πόδες αὐτοῦ», εἰς τόν τόπον ὅπου ἔδρασε καί ἡγιάσθη, καί κατέστη ἀληθῶς, ὅπως ὁ Πρωτομάρτυς Στέφανος, «πλήρης χάριτος καί δυνάμεως καί Πνεύματος Ἁγίου».

***

Σεβασμιώτατε ἅγιε Ποιμενάρχα κύριε Χρυσόστομε,

Ἔχετε ὑπ’ ὄψιν, σεῖς καί ὁ ἱερός κλῆρος καί ὁ πιστός λαός σας,  τήν μαρτυρίαν τοῦ Ὁσίουμας  ὅτι ἡ ἀνθρωπίνη σοφία εἶναι μωρία καί ἡ  ἀνθρωπίνη δικαιοσύνη ράκος ἀποκαθημένης. Διά τοῦτο καί εὕρισκε ὁ Ὅσιός μας «τά πολλά στά ὀλίγα καί τό πᾶν στό τίποτε, πού εἶναιγεμᾶτο ἀγαλλίασι, προσφερόμενο στόν Ἕνα «πρός τόν Ὁποῖο ὅλοι πορευόμαστε καί Ἐκεῖνοςεἶναι ὁ πάντοτε ἐρχόμενος», ὁ «προσφέρων καί προσφερόμενος, προσδεχόμενος καίδιαδιδόμενος καί οὐδέποτε δαπανώμενος». Καί εἰσήγαγεν καί εἰσάγει ὁ Ὅσιος ὄχι στόν φαῦλοκύκλο  τοῦ «ὀδόντα ἀντί ὀδόντος» τῶν πολλῶν δυστυχούντων ὑπό  διακατεχουσῶν αὐτούςἐμμονῶν, ἀλλ’ ἀντιθέτως εἰς τήν «καινήν πολιτείαν  τῆς ἀγάπης καί τῆς θεώσεως». Ὁ ὍσιοςΓερβάσιος μέ τήν  ἱερουργίαν ἐπί τῆς γῆς τῆς ὑπερκοσμίου Θείας Λειτουργίας ἔσκυψε βαθειάεἰς καρδίας πολλάς  καί  ἐδίδαξεν εἰς αὐτάς τήν Ἄκραν Ταπείνωσιν, τόν Κύριον Ἰησοῦν, ἀποδεικνύων ἐμπράκτως ὅτι ἡ δύναμις ἡ ὁποία νικᾷ τόν κόσμον καί τόν θάνατον ἐν ἀσθενείᾳτελειοῦται.  Διά τοῦτο καί  ἡ  ἰδική του  ἀνθρωπίνη ἀδυναμία ἐν  δυνάμει δόξης ἐτελειώθη θεϊκῶς καί ἄρχεται ἀπό τῆς σήμερον μία πορεία πρεσβευτική καί μεσιτευτική του πρός τόν Κύριον ὑπέρ ἡμῶν καί ὑπέρ τοῦ κόσμου παντός. Καί ἀκόμη ἡ ζωή του ἐτελειώθη ἐντός τῆς Χάριτος τῆς ταπεινώσεως καί διά τοῦτο μᾶς ἀπεκάλυψε τήν «ἀριστοκρατία τοῦ Πνεύματος τοῦ Παναγίου», τό ὁποῖον ὅπου θέλει πνέει καί τήν φωνήν του ἀκούεις διά τῆς προσευχῆς.

***

Σεβασμιώτατε ἅγιε Πατρῶν,

 Ἡ κατακλείς τῆς παρούσης Εὐχαριστιακῆς καί Δοξολογικῆς ἀναφορᾶς πρός τόνπαπούλη τῶν Πατρῶν, ἀπευθύνεται πρός τήν Ὑμετέρα Σεβασμιότητα ἀδελφέ ἃγιε Πατρῶν, κ. Χρυσόστομε, ὁ ὁποῖος μᾶς διδάσκετε καί σήμερον ὅτι ἡ ἁγιότης εἶναι μυστήριον, τό ὁποῖονπροσεγγίζεται «καιομένῃ καρδίᾳ», μόνον. Μᾶς κηρύττετε ἀπό τοῦ Ἱεροῦ τούτου ἈποστολικοῦΣυνθρόνου σας, ὅτι τό περισκέπον τήν Ἐπαρχίαν Σας στέφος μαρτύρων καί ὁσίων ἀποτελεῖτήν ἀήττητον δύναμιν τῆς  ἀκαμάτου προσφορᾶς Σας πρός τόν τόπον καί τόν χρόνον, πρός τήνμνήμην καί τήν λήθην, πρός τούς ζῶντας καί τούς κεκοιμημένους, πρός τάς ἀξίας καί τάςἀτιμήτους παραδόσεις τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ εὐσεβοῦς Γένους μας, πρός ὅ,τι ὡραῖον καίγνήσιον καί ἀληθινόν, γρηγορῶν καί φυλάσσων φυλακάς ἡμέρας καί νυκτός ἐπί τῆς πρώραςτῆς Μητροπόλεώς σας καί τοῦ τόπου τούτου, διδάσκων σήμερον ἡμᾶς διά τοῦ μεγάλουΔιδασκάλου τῶν Πατρέων Ὁσίου Γερβασίου τά ἄρρητα καί τά ἀνέκφραστα, τά βιούμενα ἐνΧριστῷ καί ἀποκαλυπτόμενα ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ,  συνδυάζων, ἅγιε Γέροντα τῆς Ἀχαΐας, τήνἀνεξίτηλον μαρτυρίαν τοῦ Ὁσίου Γερβασίου,  τήν συμποσουμένην εἰς τήν «κρᾶσιν καί μίξιν» τοῦ ἀναλλοιώτου Ἑνός, τοῦ Ἑνός τῆς αὐθεντίας,  τῆς ἐλευθερίας καί τῆς  ὑπακοῆς, μετά τῆςἀριζήλου δόξης προσφορᾶς Σας. Ἀμήν.