'Ερχεται στην Πάτρα με τον «Άμλετ», τη Δευτέρα 15 Ιουλίου
Με τον «Άμλετ», το κορυφαίο έργο του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη επιστρέφει στην Πάτρα η ταλαντούχα ηθοποιός Ιωάννα Παππά.
Η παράσταση θα πραγματοποιηθεί στις 9.30 τη Δευτέρα 15 Ιουλίου στο Δημοτικό Θερινό Θέατρο της οδού Ρίτσου στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ της Πάτρας.
Πρόκειται για μία παράσταση που επιχειρεί μια σύγχρονη σκηνική ανάγνωση του έργου με μια ομάδα σημαντικών ηθοποιών, με επικεφαλής τον Αναστάση Ροϊλό στον ρόλο του Άμλετ. Λίγο πριν την παράσταση η Ιωάννα Παππά μίλησε στο thebest.gr για την σκηνοθετική προσέγγιση του έργου, τον ρόλο της Γερτρούδης, για την σχέση της με το κοινό, για τον ατομικισμό στην κοινωνία του σήμερα αλλά και τη βία που πάντα την τρομάζει.
Τη Δευτέρα επιστρέφετε στην Πάτρα. Τι αίσθηση σας έχει αφήσει αυτή η πόλη;
Θεωρώ ότι η Πάτρα είναι από τις πιο όμορφες πόλεις που έχω επισκεφθεί τα καλοκαιριά, στο πλαίσιο περιοδείας. Για πολλούς λόγους. Είναι η δομή της και φυσικά οι άνθρωποι που είναι πάρα πολύ ευχάριστοι. Έχει υπέροχα μαγαζιά ενώ τις παραστάσεις τις παίζαμε στο Αρχαίο Ρωμαϊκό Ωδείο. Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια που γίνονται εργασίες δεν έχουμε αυτή την τύχη αλλά φαντάζομαι ότι θα επανέλθουμε γρήγορα σε αυτό το θέατρο γιατί ήταν πάντα μεγάλη μας χαρά να είμαστε εκεί. Πάντα θεωρούσαμε ότι στην Πάτρα θα έχουμε σίγουρα μία από τις καλύτερες παραστάσεις μας.
Ο κόσμος σε αυτή την πόλη είναι πολύ φιλόξενος και το κοινό είναι ιδιαίτερα θερμό. Προσωπικά φεύγω πάντα με πολύ όμορφες αναμνήσεις. Αυτό που μου έχει κάνει πιο πολύ εντύπωση είναι το πόσο ζεστό είναι το κοινό μετά την παράσταση, αυτό το θυμάμαι πολύ έντονα. Περιμένει αρκετός κόσμος να μας δει.
Πώς είναι γενικότερα η σχέση σας με το κοινό;
Συνήθως οι θεατές που έρχονται στα παραστάσεις, και μου κάνει εντύπωση αυτό, με έχουν δει σε πάρα πολλά έργα στο θέατρο και αυτό με ευχαριστεί ιδιαίτερα γιατί δεν είναι το αναμενόμενο ούτε το σίγουρο ότι συμβαίνει. Είναι μία σχέση που κάπως μέσα στα χρόνια έχει κερδηθεί και έχει χτιστεί όπως συμβαίνει με τους ηθοποιούς που έχουν εντατική παρουσία και τα καλοκαίρια αλλά και μέσα από την τηλεόραση.
Η παρουσία μου στην τηλεόραση βέβαια δεν είναι τόσο συχνή αλλά επειδή ήμουν σε δουλειές που γνώρισαν μεγάλη επιτυχία, υπάρχει ακόμα η αναγνωσιμότητα από εκεί, είναι έντονη ακόμη και τώρα. Για μένα οι περιοδείες δεν είναι αυστηρά μόνο δουλειά, μας ενδιαφέρει πάντοτε πολύ το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Νιώθουμε μία ευθύνη απέναντι στους θεατές, ειδικά του καλοκαιριού όπου υπάρχει μια δυσκολία παραπάνω. Κάποιοι ταξιδεύουν για να μας δουν στην κοντινότερη πόλη που παίζουμε.
Φέτος λοιπόν το κοινό θα σας δει στον «Άμλετ»…
Ναι οι πρώτες παραστάσεις ήταν στην έδρα μας και πλέον για ένα μήνα θα βρεθούμε σε όλη την Ελλάδα. Η παράσταση έχει δυναμική και βλέπουμε ήδη ότι υπάρχει ανταπόκριση. Θα φτάσουμε ως την Βόρεια Ελλάδα, θα καταλήξουμε στην Κρήτη. Έχουμε ενθουσιασμό που θα ζήσουμε αυτό το μεγάλο ταξίδι.
Μπορεί να δει κανείς ότι η σχέση σας με τα σαιξπηρικά έργα είναι σταθερή…
Είναι συχνή. Από τα πρώτα έργα που διάβασα ήτα έργα του Σαίξπηρ και τραγωδίες. Από πολύ νωρίς ένιωσα μία μεγάλη οικειότητα μέσα σε αυτά τα κείμενα και ως αναγνώστης. Στο θέατρο ξεκίνησα ερασιτεχνικά ως μικρό παιδάκι με έργο του Σαίξπηρ, έχω παίξει σε 5-6 σαιξπηρικές παραστάσεις ενώ είναι η δεύτερη φορά που παίζω «Άμλετ», η πρώτη ήταν το 2018 που είχα το ρόλο της Οφηλίας.
Ο Σαίξπηρ θεωρείται ένας πολύ σύγχρονος συγγραφέας και κάθε φορά ανάλογα και με την σκηνοθετική προσέγγιση υπάρχει και μία άλλη ανάγνωση. Και αυτή τη φορά βέβαια έχουμε την μετάφραση του Γιώργου Χειμωνά και αυτό ήταν επιθυμία του κ. Μουμουλίδη καθώς θεωρεί, όπως και αρκετός κόσμος, ότι είναι από τα σπουδαιότερες μεταφράσεις. Επιχειρήσαμε να κρατήσουμε τον ποιητικό λόγο του Γιώργου Χειμωνά, τον ιδιαίτερο αυτό λόγο γιατί θεωρήσαμε ότι είναι ένα από τα σημαντικά εργαλεία για μία γνήσια σκηνική απόδοση.
Μιλήστε για την σκηνοθετική προσέγγιση…
Αρχικά σε σχέση με τον θίασο, είμαι ίσως η μεγαλύτερη ηλικιακά. Είναι ένα νεότερο σχήμα και αυτό δεν συνηθίζεται. Η σκέψη το να ερμηνεύσω εγώ την μητέρα του «Άμλετ» που υποδύεται ο Αναστάσης Ροϊλός, ίσως να μην είναι το πρώτο πράγμα που θα ερχόταν στο μυαλό ενός σκηνοθέτη. Στο θέατρο βέβαια τα πράγματα δεν είναι τόσο οριοθετημένα. Μπορούμε να παίξουμε όλες τις ηλικίες σε ό,τι ηλικία κι αν βρισκόμαστε. Αυτό ισχύει και για τα φύλα βέβαια.
Αυτό όμως ήταν πρόσκληση. Στην παράσταση χρειαζόταν μία συγκεκριμένη ενέργεια και δυναμική και σε αυτό συμβάλλει το πιο νεανικό σχήμα που υπάρχει. Η σκηνοθετική προσέγγιση ήταν να τονίσει όχι τόσο το χάσμα και την διαφορά γενεών όσο το ότι σε ένα κοινωνικό σύνολο που είναι διεφθαρμένο, υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται διαφορετικά.
Ο «Άμλετ» είναι διάδοχος και θα μπορούσε να σκεφτεί πώς θα κυβερνήσει την χώρα του ως ο επόμενος βασιλιάς αλλά επειδή έχει σπουδάσει, έχει ευαισθησίες και αντιλαμβάνεται τι σημαίνει δίκαιο και άδικο, δεν αντέχει σε αυτό τον κόσμο. Η πρώτη του σκέψη μετά τον θάνατο το πατέρα του και μαθαίνοντας και από το φάντασμά του τον τρόπο που πέθανε από τα χέρια του αδελφού του, είναι να αυτοκτονήσει. Νιώθει την απόλυτη ματαίωση. Τελικά φτάνουμε σε ένα τέλος που είναι γεμάτο αίμα. Πεθαίνουν όλοι. Μένει μονάχα ο έμπιστός του στον οποίο ζητά να πει την ιστορία του «Άμλετ» για να μην ξεχαστεί και να μην πάει αυτή η ιστορία χαμένη χωρίς να έχει κέρδος ο κόσμος, να αποτελέσει παράδειγμα.
Τον ρόλο της μητέρας του «Άμλετ» πώς τον προσεγγίσατε;
Είναι από τους ιδιαίτερους ρόλους του παγκόσμιου ρεπερτορίου. Στο μισό έργο η Γερτρούδη είναι αρκετά σιωπηλή σε σχέση με τους υπόλοιπους χαρακτήρες. Αυτό έχει μία περίεργη πρόκληση. Εκεί ο ηθοποιός καλείται να υπηρετήσει μία πολύ συγκεκριμένη σκηνοθετική γραμμή. Είναι σκηνοθετική επιλογή πια το πώς θα προσεγγιστεί ένας τέτοιος χαρακτήρας. Δεν είναι δεδομένο και ξεκάθαρο από γραφής το πώς λειτουργεί ο χαρακτήρας σε σχέση με αυτά που συμβαίνουν. Η Γερτρούδη αντιλαμβάνεται στο τέλος την πλεκτάνη που έχει στηθεί χωρίς να την γνωρίζει. Αντιλαμβάνεται λίγο πριν πεθάνει, και γι’ αυτό είναι τραγικό πρόσωπο, ότι ενώ έχει υπάρξει θύμα, εν αγνοία της έχει υπάρξει και θύτης.
Μιλήστε μου γι΄αυτό το δίπολο, θύμα-θύτης στην εποχή μας...
Είναι συχνό το φαινόμενο να δημιουργούνται θύτες που έχουν θυματοποιηθεί στο παρελθόν. Αυτό είναι το πιο έντονο πράγμα της εποχής που διανύουμε και των τελευταίων χρόνων. Υπάρχει αντιζηλία και ένας άλλος τρόπος προσέγγισης των πραγμάτων. Βλέπουμε ότι η ανθρωπότητα αλλάζει. Έχουμε περάσει σε μια εποχή ατομισμού, όχι συλλογικότητας. Είναι σαν να έγινε ένα «πάγωμα» σε μία πιο «σωστή» πορεία που είχε πάρει ο κόσμος.
Υπήρχε μία κατεύθυνση όπου όλοι στοχεύαμε στην ένωση, ακόμα και πολιτικά. Υποτίθεται ότι και η παγκοσμιοποίηση αυτό είχε σαν όραμα. Τελικά είχαμε τα εντελώς αντίθετα αποτελέσματα. Πιστεύω ότι στα κοινωνικά σύνολα που διαμορφώνονται, ο κόσμος υιοθετεί συμπεριφορές και νοοτροπίες πριν προλάβει να φιλτράρει πράγματα και να επεξεργαστεί επειδή υπάρχει μία ταχύτητα. Περνάει από τη θέση του θύματος, στη θέση του θύτη χωρίς να έχει προλάβει να συνειδητοποιήσει ότι το κάνει.
Δεν έχουμε επιστρέψει τα τελευταία χρόνια σε μία πιο συλλογική συμπεριφορά;
Όχι. Δεν το πιστεύω. Δεν το βλέπω γύρω μου. Η επιθυμία σαφώς υπάρχει και είναι έντονη αλλά δεν συμβαίνει στην πράξη.
Από τον χώρο του θεάτρου ωστόσο ξεκίνησε ένα κίνημα που μας έδωσε την αίσθηση ότι στηρίζουμε και ακούμε ανθρώπους που υπήρξαν θύματα…
Σε άλλους χώρους όμως συμβαίνουν μεγάλα εγκλήματα όχι στον θεατρικό. Άνοιξαν συζητήσεις με το Me too και όλο αυτό ήταν πολύ θετικό αλλά δεν ξέρω κατά πόσο προχώρησαν οι συζητήσεις εκεί που πραγματικά έπρεπε να αλλάξουν πράγματα, συμπεριφορές και νοοτροπίες.
Τι σας προβληματίζει περισσότερο στο σήμερα;
Η βία ήταν πάντα κάτι που δεν μπορούσα να κατανοήσω. Νιώθω αποστροφή, είναι κάτι που φοβάμαι. Είμαι ο άνθρωπος που όταν βρεθεί μπροστά σε ένα βίαιο συμβάν ή θα προσπαθήσει να βοηθήσει ή θα φύγει. Σε καμία περίπτωση δε θα μπορούσα να εμπλακώ.
Βλέπω όμως ότι υπάρχει μια τρομερή τάση προς τα εκεί και πια έχει να κάνει με όλες τις ηλικίες. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να μας προβληματίσει πολύ έντονα, ειδικά όσοι έχουμε παιδιά. Υποτίθεται ότι τα παιδιά είναι η ελπίδα. Αν αρχίσει να μολύνεται ο άνθρωπος από την παιδική του ηλικία, από τόσο νωρίς που υπάρχουν κάποιες αντιστάσεις μαζί με την αθωότητα, το όραμα το μέλλον είναι δύσκολο. Υπάρχει ένας ηρωισμός, ένας αλτρουισμός στις μικρές ηλικίες. Αν εξαφανιστούν από τους νέους ανθρώπους, είναι χαμένος ο κόσμος.
Νομίζω ο περισσότερος κόσμος αυτή τη στιγμή νιώθει μία ματαίωση και ένα φόβο σε σχέση με το πώς εξελίσσονται τα πράγματα. Τα τελευταία 10 χρόνια εγώ για παράδειγμα βιώνω μια αλλαγή, προσπαθώ να καταλάβω που βρίσκομαι, να ενταχθώ ξανά σε μια καινούργια κοινωνία που δεν την αναγνωρίζω. Δεν είναι το χάσμα, η ηλικία. Έχουν αλλάξει οι κώδικες επικοινωνίας και οι προθέσεις των ανθρώπων. Είναι σαν να στοχεύουμε σε πολύ διαφορετικά πράγματα σε σχέση με το πού στόχευε η δική μου γενιά. Όμως το θέατρο σίγουρα είναι ένα εργαλείο για να μιλάμε και για να παρουσιάζουμε δύσκολες ιστορίες που έχουν τον στόχο να δημιουργούν συζητήσεις, να κινητοποιούν, να ευαισθητοποιούν. Είναι ένα μέσο για να αφυπνιζόμαστε.
Info
Ο Σαίξπηρ με τον Άμλετ καταθέτει στο παγκόσμιο θέατρο ένα έργο μνημειώδες που, αιώνες τώρα, έχει δημιουργήσει τη δική του μυθολογία. Μια κατάδυση στην ουσία του ανθρώπου και ταυτόχρονα ένα requiem στη σκοτεινή πλευρά του. Μέσα από τον Άμλετ, ο Σαίξπηρ μας περιγράφει την εποχή του, που είναι και δική μας εποχή. Ένα κείμενο υπερχρονικό και βαθιά πολιτικό.
Με όχημα την μεγαλειώδη ποιητική μετάφραση του Γιώργου Χειμωνά, η παράσταση παρακολουθεί το «γκρέμισμα» ενός κόσμου, ανίκανου να υπακούσει σε κανόνες και ηθική. Ένας κόσμος σκοτεινός, αδίστακτος, όπου η φιλία αλλά και οι σχέσεις αίματος δεν σημαίνουν τίποτε. Ένας «ετοιμόρροπος» κόσμος σκοπιμοτήτων και ιδιοτέλειας….
Μετάφραση Γιώργος Χειμωνάς, Επεξεργασία Κειμένου- Σκηνοθεσία Θέμης Μουμουλίδης, Μουσική – Σταύρος Γασπαράτος, Σκηνικά-Μικαέλλα Λιάκατα, Κοστούμια – Βασιλική Συρμά, Κινησιολογική Επεξεργασία – Πατρίσια Απέργη, Φωτισμοί – Νίκος Σωτηρόπουλος, Σπαθογραφίες – Αναστασης Ροϊλός, Βοηθός Σκηνοθέτη – Κατερίνα Λιαποπούλου, Επικοινωνία – Ειρήνη Λάγουρου, Φωτογραφίες – Ελίνα Γιουνανλή, Artwork – Θωμάς Παλυβός.
Τους ρόλους ερμηνεύουν:
Αναστάσης Ροϊλός, Ιωάννα Παππά, Μιχάλης Συριόπουλος, Θοδωρήςς Σκυφτούλης, Θανάσης Δοβρής, Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου, Τζένη Καζάκου, Άρης Νινίκας, Δημήτρης Αποστολόπουλος
Τιμές εισιτηρίων: Τιμές εισιτηρίων: 17, 18 , 20 €
Προπώληση: more.com
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr