Κατέπληξε η «Ορέστεια» του Τερζόπουλου, οι κριτικές και η μίνι περιοδεία για όσους ενδιαφέρονται

Μια από τις κορυφαίες καλλιτεχνικές στιγμές του φετινού καλοκαιριού ήταν η πολυαναμενόμενη «Ορέστεια» του θεατρανθρώπου Θεόδωρου Τρζόπουλου.

Η Επίδαυρος «σείστηκε» από το χειροκρότημα καθώς μέσα σε ένα διήμερο η παράσταση προσέλκυσε 19.000 κόσμο. Τα σχόλια συμπολιτών μας στο διαδίκτυο μιλούν για ένα πολύ εντυπωσιακό θέαμα με πειραματική δυναμική όπου οι ποιητικές εικόνες και ειδικά ο Χορός έκαναν αίσθηση. Όμως διαβάσαμε και κριτικές στον αθηναικό Τύπο.

Στο monopoli.gr (Στέλλα Χαραμή) επισημαίνεται μεταξύ άλλων:

«Με όχημα τη νέα μετάφραση της Ελένης Βαροπούλου, η σκηνοθεσία του Θεόδωρου Τερζόπουλου σηματοδοτεί το έβδομο ανέβασμα του έργου από το Εθνικό Θέατρο τα τελευταία 120 χρόνια. ο Τερζόπουλος σχολιάζει την εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας ως ένα διαστρεβλωμένο πολίτευμα και άλλοθι της, εκάστοτε, εξουσίας (θεϊκής κατά τον Αισχύλο) προκειμένου να χειραγωγήσει το σύνολο και την κοινή γνώμη. Εκκινώντας, μοιραία, έναν καινούργιο δημόσιο διάλογο. Χάρη στο ασκητικό άχθος και την υπέρβαση του Χορού, στις ερμηνείες επί των ρόλων – με κορυφαίες τις Χιλλ και Ασουάντ – και το εικονοκλαστικό επίτευγμα με πρεσβευτή το ανθρώπινο τελετουργικό σώμα, ο διεθνής Έλληνας έφτασε με εκπληκτική διαύγεια στην καρδιά της τριλογίας. Η εργασία του Τερζόπουλου στην «Ορέστεια» συμπυκνώνει με γενναιοφροσύνη όλες αυτές τις εξαντλητικά ασκημένες (υπό τη μέθοδο του) λειτουργίες: Το διονυσιακό σώμα, την ενεργειακή έκρηξη, το τραγικό ύψος, τον τελετουργικό χρόνο, την αισθητηριακή εμπειρία. Εν τέλει, η σκηνοθεσία του Θεόδωρου Τερζόπουλου στην «Ορέστεια» χαράσσει δύο παράλληλες γραμμές: Μια πρώτη από τη δελφική του αφετηρία του 1985 μέχρι σήμερα. Μια δεύτερη από την Φρυκτωρία των Ατρειδών έως την καιόμενη βάτο της μετα-οντολογικής κατάστασης. Η Χιλλ γίνεται Κλυταιμνήστρα κατακτώντας την απόλυτη παραφορά, δικαίως η πληρέστερη ερμηνεία της Κλυταιμνήστρας που έχει δει η Επίδαυρος τις τελευταίες δεκαετίες.  ΗΈβελυν Ασουάντ βάζει ως Κασσάνδρα τα θεμέλια μιας σπουδαίας τραγωδού, στην ερμηνεία της οποίας δεν περισσεύει τίποτα. Από τις αυστηρές γεωμετρίες έως τους σχηματισμούς εμπνευσμένους από το θέατρο Καμπούκι, από το φωνητικό κεφάλαιο έως τις, ρυθμικά μετρημένες, ανάσες, από τον εσωτερικό ίλιγγο στο δονούμενο, ζωϊκό, έξαλλο – εν χορώ – σώμα, γίναμε μάρτυρες ενός αδιάσπαστου, φλεγόμενου Χορού η αρμονία του οποίου, σε καθεμιά, από τις διαφορετικών απαιτήσεων, τραγωδίες, πλησίασε τα όρια της πνευματικής εμπειρίας».