Έσβησε το πρωί της Τρίτης 23 Ιουλίου 1996 στο Ιατρικό Κέντρο Αθηνών όπου νοσηλευόταν με καρκίνο στο πάγκρεας - Κηδεύτηκε 2 μέρες μετά, στις 25-7
Μοιάζει απίστευτο ότι συμπληρώθηκαν 28 χρόνια από τον αδόκητο χαμό της εθνικής μας σταρ Αλίκης Βουγιουκλάκη. Ήταν εκείνο το πρωί της Τρίτης 23 Ιουλίου του 1996 που με κομμένη την ανάσα πληροφορηθήκαμε πως η Αλίκη Βουγιουκλάκη δεν ήταν πια μαζί μας και είχε «φύγει» για πάντα αφήνοντας την τελευταία της πνοή στο Ιατρικό Κέντρο Αθηνών όπου νοσηλευόταν.
Ο θάνατος, το «φευγιό» της ήταν ένα μεγάλο σοκ όχι μόνο για την οικογένεια της τόσο δημοφιλούς και αγαπητής ηθοποιού αλλά και για τους συναδέλφους της και το ίδιο το κοινό. Το μούδιασμα, η αμηχανία και η θλίψη διαπέρασαν τους πάντες σχεδόν, και η συγκίνηση ήταν πολύ μεγάλη, κάτι που αποτυπώθηκε στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων την επομένη μέρα. Ήταν στη Θεσσαλονίκη προς τα τέλη Απρίλη εκείνης της χρονιάς που η Αλίκη Βουγιουκλάκη μετά από έντονους πόνους στο στομάχι αναγκάστηκε να διακόψει τις παραστάσεις της πολύ επιτυχημένης «Μελωδίας της ευτυχίας» όπου την είχε σκηνοθετήσει η σπουδαία Ρούλα Πατεράκη, η οποία είχε συνεργαστεί μαζί της και ένα χρόνο πιο πριν στο εκ νέου ανέβασμα της "Ωραίας μου κυρίας". «Ήταν μία πρόκληση για μένα να δουλέψω και να σκηνοθετήσω ένα μύθο όπως η Αλίκη», είχε πει η Ρούλα Πατεράκη που έχει διδάξει και στο τμήμα θεατρικών σπουδών του Πανεπιστημίου Πατρών. Η πορεία της υγείας της Αλίκης όπως αποδείχτηκε είχε κακή εξέλιξη. Το ταξίδι στη Βοστώνη στις ΗΠΑ στα μέσα Μαΐου δεν θα αφήσει περιθώρια ελπίδας και αισιοδοξίας. Εκεί ο μονάκριβος γιος της από το γάμο της με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ, ο Γιάννης Παπαμιχαήλ θα πληροφορηθεί από τους γιατρούς πως η μητέρα του μετράει μέρες.
Όλοι έλπιζαν στο θαύμα που δεν έγινε. Η κηδεία της τελέστηκε στις 25 Ιουλίου 1996 και ακολούθησε η ταφή της στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών.
Πόσο λυπούμαστε που η Αλίκη Βουγιουκλάκη, αυτό το χαρισματικό πλάσμα με τις σπουδές στην απαιτητική δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου, δεν έζησε και άλλο ώστε να την έχουμε δει και σε άλλους ρόλους σε μεγαλύτερη πλέον ηλικία. Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος σε πρόσφατο κείμενο του στην εφημερίδα «Τα Νέα» αναφέρθηκε στο φαινόμενο Αλίκη Βουγιουκλάκη λέγοντας πως το θέατρο χάρισε στον κινηματογράφο μία Ηθοποιό και το σινεμά τού την επέστρεψε Σταρ. Η αναφορά του έχει πολύ νόημα μιας και η Αλίκη Βουγιουκλάκη είναι γεγονός πως αφοσιώθηκε πολύ στον κινηματογράφο. Ο κινηματογραφικός φακός τη λάτρεψε όπως και το κοινό, ωστόσο πάντα φρόντιζε να παίζει και στο θέατρο, στο οποίο είναι αλήθεια πως περισσότερο του αφοσιώθηκε στα χρόνια της μεταπολίτευσης και μετά.
Ήταν τότε που η Αλίκη Βουγιουκλάκη που στο ξεκίνημα της είχε παίξει στο θίασο του μεγάλου Κώστα Μουσούρη αλλά και της Κατερίνας Ανδρεάδη, στράφηκε στο είδος του μιούζικαλ και εντυπωσίασε με αποκορύφωμα το ανέβασμα το 1981 της «Εβίτας» του Άντριου Λόιντ Βέμπερ. Αν ανατρέξουμε στις θεατρικές παραστάσεις των 2 τελευταίων δεκαετιών της ζωής της θα δούμε πως η Αλίκη Βουγιουκλάκη ήταν σταθερά καλή χωρίς βέβαια να λείψουν και οι πιο αδύναμες στιγμές της ή η αποτυχία της «Αντιγόνης» στην Επίδαυρο το καλοκαίρι του 1990 όπου την είχε σκηνοθετήσει ο Μίνως Βολανάκης. Στο «Βήμα» της Κυριακής 21-7-2024 σε κείμενο της Έρης Βαρδάκη με αφορμή την «Ορέστεια» του Θόδωρου Τερζόπουλου, υπήρχε αναφορά στο γεγονός πώς πάντοτε η Επίδαυρος αποτελούσε αρένα για καλλιτεχνικές αντιπαραθέσεις και κριτική όπως όταν το 1990 ο μεγάλος Αλέξης Μινωτής είχε δηλώσει στο «Βήμα», «δεν έχει καμιά δουλειά στην Επίδαυρο η κυρία Βουγιουκλάκη». Ο Μινωτής βέβαια δέκα χρόνια πιο πριν μετά το ανέβασμα της «Εύθυμης χήρας» του Λέχαρ είχε συγχαρεί την Αλίκη με επιστολή του, κάτι που είχε συγκινήσει αφάνταστα την Αλίκη Βουγιουκλάκη.
Ξεχνάμε λοιπόν πόσο σταθερά καλή και άψογη επαγγελματίας ήταν θεατρικά η Αλίκη. Είχε παίξει «Βίκτωρ Βικτώρια», το «Εκπαιδεύοντας τη Ρίτα» όπου ξανάσμιξε καλλιτεχνικά με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ, με τον οποίο συμπρωταγωνίστησαν και στη «Φιλουμένα» σε σκηνοθεσία Σπύρου Ευαγγελάτου το 1986. Η Αλίκη Βουγιουκλάκη πριν πάει να παίξει την Αντιγόνη, είχε κατέβει στην Επίδαυρο το καλοκαίρι του ’86 με το Προσκήνιο του Αλέξη Σολωμού και είχε υποδυθεί την «Λυσιστράτη» του Αριστοφάνη με σεβαστά αποτελέσματα. Μετά μάλιστα την αποτυχία της «Αντιγόνης» και ενώ όλοι την συμβούλευαν να μην παίξει το χειμώνα στο θέατρο, εκείνη σαν να αναγεννήθηκε από τις στάχτες της, πήρε ως σκηνοθέτη της τον μεγάλο Ανδρέα Βουτσινά και έπαιξε την Αλεξάνδρα Ντε Λάγκο στο «Γλυκό Πουλί της Νιότης» στο θέατρο της στην οδό Αμερικής με τις κριτικές αυτή τη φορά να είναι υπέρ της!
Στην Πάτρα η τελευταία φορά που η Αλίκη Βουγιουκλάκη έπαιξε ήταν με την «Μις Πέπσι» σε σκηνοθεσία του Κώστα Αρζόγλου στη σκηνή του Πάνθεον το 1993.
Η Ρούλα Πατεράκη είχε πει πως στις πρόβες ήταν απίστευτα υπάκουη μαθήτρια, άκουγε πιστά τις σκηνοθετικές οδηγίες ωστόσο λίγο αφότου ξεκινούσαν οι παραστάσεις σαν να αφηνόταν στη μαγική σχέση της με το κοινό, έμοιαζε να ξεχνά τις οδηγίες και έκανε τα δικά της.
Η Αλίκη Βουγιουκλάκη, η πρωταγωνίστρια με τα 1000 και πλέον εξώφυλλα (η πιο πολυφωτογραφημένη καλλιτέχνις της Ελλάδας) όπως έχει γράψει και ο Μάκης Δελαπόρτας στο έξοχο Λεύκωμα του για την Αλίκη που κυκλοφόρησε μετά το θάνατο της, ίσως αν ζούσε να βλέπαμε από την ίδια & κάποια έργα κλασικού ρεπερτορίου που θα της ανέβαζαν κατά πολύ το θεατρικό κύρος.
Η Αλίκη Σταματίνα Βουγιουκλάκη όπως ήταν ολόκληρο το όνομα της, γεννημένη στην Αθήνα, στις 20 Ιουλίου 1934 έσβησε στις 23 Ιουλίου 1996 (κατ’ άλλους η Αλίκη ήταν γεννημένη το 1931 ή το 1932). Η Αλίκη Βουγιουκλάκη συνεχίζει να μας λείπει πολύ και δεν είναι διόλου τυχαίο πως όταν πετυχαίνουμε ταινία της στην τηλεόραση δεν ξεκολλάμε σαν μικρά παιδιά όταν πρωτοείδαμε «Το Ξύλο βγήκε από τον παράδεισο» του Αλέκου Σακελλάριου ή το «Δόλωμα» ή την «Αρχόντισσα και ο αλήτης» του Ντίνου Δημόπουλου όπου η Αλίκη στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας είχε μεταμορφωθεί σε Πίπη.
Ο γιος της, Γιάννης Παπαμιχαήλ συγκίνησε λέγοντας για τη μητέρα του: «δεν υπάρχει ούτε μια μέρα που να μη σε σκέφτομαι».
Και το κοινό πραγματικά τη λάτρεψε ίσως γιατί η Αλίκη ενσάρκωσε τα όνειρα του και με την αθωότητα, ομορφιά, τσαχπινιά και καπατσοσύνη της ήταν το ιδανικό, πιο ταιριαστό πρόσωπο σε εκείνα τα χρόνια που η Ελλάδα πάλευε να αφήσει πίσω της τα «τραύματα» και τις δυσκολίες του Β' Παγκοσμίου πολέμου και της κατοχής, του Εμφυλίου και της φτώχειας.
"Η Μελωδία της ευτυχίας".
"Εβίτα".
"Μανταλένα". Για το ρόλο της στην συγκινητική αυτή ταινία του 1960 πήρε το βραβείο καλύτερης ηθοποιού στο πρώτο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης από τα χέρια της Κατίνας Παξινού.
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr