Οι αθλητές της Πάτρας διαπρέπουν στην Μεσολυμπιάδα του 1906

Δεκαπέντε χρόνια μετά την ίδρυση του Παναχαϊκού και δέκα από τη διεξαγωγή των Α’ Ολυμπιακών Αγώνων, ο Πατραϊκός Αθλητισμός δρέπει δάφνες και πάλι!

Αφορμή αυτή τη φορά ήταν η «Αθηναϊκή Ολυμπιάς του 1906» ή όπως έμεινε γνωστή, η Μεσολυμπιάδα. Ηταν η περίοδος ακμής του Πατραϊκού αθλητισμού και φάνηκε στα αποτελέσματα των αγώνων.

Το οδοιπορικό πραγματοποιείται με τη βοήθεια του αείμνηστου Κώστα Κοκοβίκα που ασχολήθηκε επί μακρόν με το θέμα, στο βιβλίο του «Αχαΐα περί αθλητικού παρελθόντος».

Με απόντα, αν και προσκλήθηκε επισήμως, τον βαρόνο Πιέρ ντε Κουμπερντέν , αλλά με παρόντες το αγγλικό βασιλικό ζεύγος Εδουάρδου Ζ' και Αλεξάνδρας, καθώς και πλήθος πριγκίπων, κυβερνητικών και αθλητικών παραγόντων ξένων κρατών, διπλωματών κ.λ.π., την Κυριακή της 9ης Απριλίου του 1906 ο βασιλέας Γεώργιος Α' κήρυξε την έναρξη της «Β' Αθηναϊκής Ολυμπιάδας», η οποία, εκτός του αθλητικού μέρους, περιελάμβανε και «αγώνες του πολιτισμού», κατά τα πρότυπα της αρχαιότητας.

Οι Αγώνες της «Μεσοολυμπιάδας», όπως αποκαλέστηκε η «Αθηναϊκή Ολυμπιάς του 1906», διήρκεσαν δέκα ημέρες, δηλαδή μέχρι την 19η Απριλίου, ενώ την επομένη, 20η Απριλίου, στο Παναθηναϊκό Στάδιο έγινε η απονομή των βραβείων στους νικητές.

Στους Αγώνες έλαβαν μέρος περίπου 900 αθλητές από δεκαοχτώ χώρες και πρώτη αναδείχθηκε η εθνική ομάδα της Γαλλίας με 20 πρώτες, 10 δεύτερες και 14 τρίτες νίκες. Δεύτερη κατετάγη η Ελλάδα με 9 χρυσά, 22 αργυρά και 14 χάλκινα μετάλλια και την τρίτη θέση κατέλαβε η Γερμανία με 10 πρώτες, 15 δευτέρες και 6 τρίτες νίκες.

Στη μεγάλη αθηναϊκή γιορτή του Αθλητισμού, η προσέλευση του κοινού υπήρξε εντυπωσιακή, με το Παναθηναϊκό Στάδιο να κατακλύζεται κάποιες ημέρες (εκτός της ημέρας της έναρξης των Αγώνων) από 60.000 περίπου θεατές, αρκετοί από τους οποίους είχαν πλημμυρίσει την πλατεία μπροστά από το Στάδιο, ενώ άλλοι είχαν βρει θέση θεατή στο λόφο Αρδηττού. Εκτός των Αθηναίων, τους Αγώνες παρακολούθησαν περί τις 15.000 Έλληνες από όλα τα διαμερίσματα της χώρας και αρκετοί Ελληνες της διασποράς, καθώς και περί τους 5.000 αλλοδαπούς, οι οποίοι εντυπωσιάσθηκαν από την κοσμοσυρροή, την πανηγυρική ατμόσφαιρα, το πανέμορφο και σημαιοστολισμένο Στάδιο και τους φουστανελοφόρους που, ως ζωντανά αγάλματα, στέκονταν όρθιοι στο πάνω διάζωμα του Σταδίου.

Ιδιαίτερη εντύπωση προκάλεσαν στους Έλληνες και ξένους φιλάθλους οι υψηλού επιπέδου «αγώνες του πολιτισμού», που τελέστηκαν παράλληλα με τους Ολυμπιακούς Αγώνες, γιατί ανταποκρίνονταν πλήρως με το νόημα της διοργάνωσης.

Αντί για φθηνά θεάματα των τότε γνωστών εμποροπανηγύρεων, όπως συνέβηκε ακόμα και με τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού και του Αγίου Λουδοβίκου, οι «αγώνες πολιτισμού» της Αθήνας περιείχαν θεατρικές παραστάσεις, αρχαιολογικές ξεναγήσεις και συζητήσεις, μουσικές συναυλίες, αναπαράσταση ενετικού πανηγυριού, παραστάσεις αρχαίας τραγωδίας, διαλέξεις για το αρχαιοελληνικό αθλητικό ιδεώδες, εκτός, βεβαίως, των καθιερωμένων γι αυτές τις περιπτώσεις δεξιώσεων και επίσημων χοροεσπερίδων. Επίκεντρο των εκδηλώσεων ήταν το Ζάππειο Μέγαρο, η Ακρόπολη που είχε φωταγωγηθεί και γοήτευε, τα θέατρα «Βασιλικό» και «Δημοτικό», οι αίθουσες του «Παρνασσού», η πλατεία Συντάγματος, ο κόλπος της Ζέας και το Παναθηναϊκό Στάδιο, στο οποίο δόθηκε η παράσταση του «Οιδίποδα Τύραννου» του Σοφοκλή.

Η τεράστια επιτυχία που σημείωσε η «Αθηναϊκή Ολυμπιάς», αποτυπώθηκε, με τα καλύτερα λόγια, από τον έγκριτο Γάλλο αρθρογράφο Ε. Β. Saint Hilaire της παρισινής «Εφημερίδος των Συζητήσεων», που επισήμανε: «...Το Ελληνικόν έθνος υπέμνησεν εις τον κόσμον, ότι η πνευματική δύναμις αφιερωμένη εις εαυτήν, αν παράγη ενίοτε υπέροχους συλλήψεις, φέρει γενικώς την εξάντλησιν της γενεάς και τον ραχιτισμόν και έδωσεν εις τον κόσμον το ίδιον εαυτής παράδειγμα, αποδείξασα ότι η ανάπτυξις των φυσικών δυνάμεων του ανθρώπου δύναται μόνη να τον φέρη εις το ανώτατον της πνευματικής παραγωγής. Η οικουμένη ανταπεκρίθη εις την πρόσκλησιν της Ελλάδος και οι πρωταθληταί του κόσμου προσήλθον ν' αναμετρηθώσι εν αυτή τη κοιτίδι του πολιτισμού των. Ευγενές παράδειγμα επιστροφής εις την πρώτην καταγωγήν...».

ΠΑΤΡΙΝΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΚΑΙ ΕΠΙΔΟΣΕΙΣ

Κατά μία εκδοχή, αμφισβητούμενη όμως, στην Ελληνική Ολυμπιακή Ομάδα μετείχαν (συνολικά από ελεύθερες και μη ελληνικές περιοχές) 88 αθλητές, οι δώδεκα από τους οποίους ήταν πατρινοί. Επρόκειτο για τους αθλητές: Θεμ. Διακίδη, Θεοδ. Μακρή, Βασ. Παπαγεωργίου, Σωτ. Αναστασόπουλο, Ανδρ. Πολλάκη, Κων. Κοζανιτά, Κων. Πανταζόπουλο, Δημ. Τόφαλο, Κ. Λάζαρο, Κ. Παρνασσό και τους αδελφούς Βασ. και Γεωργ. Ψάχου. Ενώ, όμως, οι επιδόσεις των πατρινών αθλητών στην «Αθηναϊκή Ολυμπιάδα» ήταν κατώτερες των αναμενόμενων (με βάση τις δυνατότητες τους), εντούτοις η Πάτρα δοξάστηκε όπως ακριβώς και το Μαρούσι, το 1896, στους «Α' Διεθνείς Ολυμπιακούς Αγώνες». Τότε, το πρόσωπο της διοργάνωσης που είχε ενθουσιάσει τον κόσμο, ήταν ο Σπύρος Λούης, ενώ το 1906 το αντίστοιχο πρόσωπο ήταν ο αρσιβαρίστας Δημήτρης Τόφαλος, ο οποίος πέτυχε νέο παγκόσμιο ρεκόρ - ανώτερο κατά 320 γραμμάρια από το προηγούμενο του 1904.

Εκτός, βεβαίως, του Δημ. Τόφαλου και άλλοι τρεις πατρινοί αθλητές διακρίθηκαν στην «Αθηναϊκή Ολυμπιάδα», πετυχαίνοντας τρεις δεύτερες νίκες και μια τρίτη.

Αυτοί οι πρωταθλητές ήταν οι:

• Ανδρέας Πολλάκης, που κατέλαβε τη δεύτερη θέση στο «Γυμναστικό Έξαθλο» και τη δεύτερη επίσης θέση (μαζί με άλλους τέσσερις αθλητές) στο «Γυμναστικό Πένταθλο».

• Κων. Κοζανιτάς, που αναδείχθηκε δεύτερος στο αγώνισμα της «Αναρρίχησης επί κάλω» (σχοινί).

• Θεμ. Διακίδης, που ήρθε τρίτος στο αγώνισμα του άλματος εις ύψος.

Επίσης, θετική ήταν η επίδοση του Θεοδ. Μακρή στο άλμα επί κοντώ, ο οποίος, αν και κατέλαβε την τέταρτη θέση, δημιούργησε νέο πανελλήνιο ρεκόρ στο αγώνισμα με 3,25μ.

Τέλος, σημαντική ήταν η προσφορά των πατρινών Κων. Λάζαρου, Κ. Παρνασσό και αδελφών Ψάχου στο αγώνισμα της «Διελκυστίνδας», στο οποίο η ελληνική ομάδα, που συμπληρωνόταν από τρεις αθλητές του «Πειραϊκού Α.Γ.» και έναν του «Πανελληνίου Γ.Σ.», κατέλαβε τη δεύτερη θέση.

Η νίκη του Δημ. Τόφαλου, όμως, προς τιμή του οποίου υψώθηκε στον κεντρικό ιστό του Σταδίου η ελληνική σημαία, υπήρξε ο σπινθήρας των έξαλλων πανηγυρισμών, που ακολούθησαν, εντός και εκτός του Σταδίου, το οποίο σείστηκε κυριολεκτικά από ζητωκραυγές, χειροκροτήματα και κάθε είδους επευφημίες των φιλάθλων. Ο ασυγκράτητος ενθουσιασμός των φιλάθλων προερχόταν από το γεγονός της ανάρτησης για πρώτη φορά της ελληνικής σημαίας στο Στάδιο, γιατί μέχρι εκείνη την ημέρα οι Έλληνες αθλητές είχαν πετύχει μόνο δύο πρώτες νίκες στα αγωνίσματα της οπλομαχίας και των λεμβοδρομιών, που, βεβαίως, δεν είχαν διεξαχθεί στο Στάδιο.

Η ίδια ατμόσφαιρα επικράτησε και στην Πάτρα, αμέσως μετά την αναγγελία της νίκης του Δημ. Τόφαλου, από το συγκεντρωμένο στο Τηλεγραφείο της πόλης πλήθος πατρινών, που ανέμεναν με αγωνία τη μεγάλη είδηση. Μεταξύ των αγωνιούντων πατρινών υπήρχε και ο πατέρας του αρσιβαρίστα Σπύρος Τόφαλος, που ξέσπασε σε λυγμούς χαράς στο άκουσμα της νίκης του γιου του. Αμέσως η σπουδαία είδηση «...διαδόθηκε από στόμα σε στόμα, δημιουργώντας μια απερίγραπτη ατμόσφαιρα. Ο αρθρογράφος της εφημερίδας «Νεολόγος» έγραφε : Ολίγον μετά την 6ην ώρα ανηγγέλθη τηλεγραφικώς το ευφρόσυνον άγγελμα της νίκης του Τοφάλου και ανεκουφίσθη η ατμόσφαιρα των Πατρών και εθεάθησαν γέροντες δακρύοντες και λεμβούχοι πετώντες τους σκούφου των και ζητωκραυγαί και επευφημίαι...».

Την επόμενη της νίκης, 14η Απριλίου, ο τοπικός Τύπος ήταν γεμάτος με διθυραμβικά άρθρα για το κατόρθωμα του Ολυμπιονίκη. Μάλιστα, ένας αρθρογράφος ανέφερε:

«...Ο Τόφαλος εδόξασε χθες την Ελληνικήν ρώμην και προσέθετο εις τας δάφνας του αθλητισμού χρυσήν τοιαύτην, ως γνήσιος απόγονος του Μίλωνος του Κροτωνιάτου… Ο Τόφαλος νικήσας χθες δεν ετίμησε μόνον εαυτόν, ετίμησε και την πόλιν των Πατρών, ετίμησε την Πατρίδα του, εδόξασε τον Ελληνικόν Αθλητισμόν...».

Ο πατέρας του δε, σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει σε δημοσιογράφο, είχε εκφράσει το παράπονο του, γιατί «…έπρεπε να του δώσουν άδειαν εις το στρατιωτικό. Διότι θα εκέρδιζεν ακόμη 6 οκάδας. Καταπονέθηκε εις το στρατιωτικό. Ο Μίμης μου δεν εσηκώνετο ποτέ εις τας 5 το πρωΐ, όπως τώρα εις τον στρατώνα...», ενώ για την διατροφή του παιδιού του, έλεγε: «...Αϊ, ξεύρω και εγώ τι μου έχει στοιχίσει αυτό το παιδί, αλλά χαλάλι του, χαλάλι του γιατί με κάνει και κλαίω αυτήν την ώρα... Δύο βωδινά ποδάρια και τρία φυλέτα βωδινά μου εκόστιζε το ολιγώτερον την ημέρα...». Στην ευχή, όμως, του δημοσιογράφου, «...να τον χαίρεσαι κύριε Τόφαλε...», ο συγκινημένος πατέρας απάντησε υπερήφανα: «…Οχι εγώ! Να τον χαίρεται η Ελλάς γιατί είνε παιδί της Ελλάδος...».

Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΗΣ ΠΑΤΡΑΣ

Παρά τις υπάρχουσες διενέξεις μεταξύ Πάτρας και Αθήνας, που προαναφέραμε, αλλά και με διδάγματα από την «Α' Ολυμπιάδα του 1896», οι πατρινοί συνέβαλαν με ενθουσιασμό για την επιτυχία της «Μεσοολυμπιάδας του 1906». Εκτός της οικονομικής συνεισφοράς τους στα έξοδα προετοιμασίας, μετάβασης και διαμονής των αθλητών στην Αθήνα, οι πατρινοί δραστηριοποιήθηκαν, χωρίς μεμψιμοιρίες, στο αθλητικό κάλεσμα της χώρας, με ποικίλες ενέργειες τους. Με πρωτοβουλία του Δήμου Πατρέων και της Λιμενικής Επιτροπής της πόλης, καλλωπίστηκαν ορισμένα κτίρια και χώροι στο κέντρο και στην παραλιακή περιοχή της πόλης, έτσι ώστε να ευπρεπισθεί η εμφάνιση της. Γιατί, το πατραϊκό Λιμάνι θα ήταν ο πρώτος σταθμός άφιξης των περισσότερων ξένων αθλητικών αποστολών, φιλάθλων και επισήμων, προορισμός των οποίων θα ήταν η Αθήνα. Γι αυτό το λόγο, συστάθηκε ειδική Επιτροπή Υποδοχής, με επικεφαλής το Δήμαρχο της πόλης Δημ. Βότση, στη διάθεση της οποίας τέθηκαν αφιλοκερδώς γλωσσομαθείς πατρινοί, ως διερμηνείς και ξεναγοί.

Έτσι, πανέτοιμοι οι πατρινοί υποδέχθηκαν στις 6 Απριλίου τους πρώτους εξήντα ξένους αθλητές, που, προερχόμενοι από τις Η.Π.Α., στάθμευσαν αρκετές ώρες στην Πάτρα, πριν επιβιβαστούν στην αμαξοστοιχία για την Αθήνα. Περιμένοντας το τρένο της γραμμής και για την αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου τους, ορισμένοι αμερικανοί δρομείς και σφαιροβόλοι έσπευσαν στην πλατεία Όλγας όπου, παρουσία πολλών έκπληκτων και περίεργων πατρινών, επιδόθηκαν σε ασκήσεις προπόνησης. Την επόμενη ημέρα, όμως, 7 Απριλίου και προπαραμονή της έναρξης των Αγώνων, το πατραϊκό λιμάνι κατακλύστηκε από πλήθη κόσμου. Είχαν καταπλεύσει πέντε ατμόπλοια, στα οποία επέβαιναν εκατοντάδες ξένων αθλητών και φιλάθλων, εκ των οποίων τα τρία πλοία, μετά από ολιγόωρη παραμονή τους στο λιμάνι, συνέχισαν το ταξίδι τους για Πειραιά, ενώ τα υπόλοιπα δύο, αφού αποβίβασαν τους επιβάτες τους, παρέμειναν στο λιμάνι, καθ' όλη τη διάρκεια των Αγώνων, χρησιμοποιούμενα ως πλωτά ξενοδοχεία. Για την εξυπηρέτηση των εκατοντάδων ξένων επισκεπτών οι Σ.Π.Α.Π. είχαν προγραμματίσει έκτακτα δρομολόγια μεταξύ Πατρών και Αθηνών, τα οποία μετέφεραν στην πρωτεύουσα και τους έξι χιλιάδες περίπου πατρινούς, οι περισσότεροι από τους οποίους ταξίδεψαν την ημέρα του αγωνίσματος της άρσης βαρών (12 και 13 Απριλίου) προκειμένου να παρακολουθήσουν τις προσπάθειες του Δημ. Τόφαλου. Στη γενικότερη ετοιμότητα της πόλης, για την υποδοχή και την άριστη διαμονή των ξένων στην Πάτρα, μετείχαν και οι Νομαρχιακές Υπηρεσίες με επικεφαλής το Νομάρχη Αχαϊοήλιδος Χρήστο Παλαμά (αδελφό του Εθνικού Ποιητή). Εκτός των άλλων, ο Νομάρχης ήταν επιφορτισμένος με την υποχρέωση της έγκαιρης και τηλεγραφικής γνωστοποίησης στην Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή της άφιξης στο λιμάνι της Πάτρας κάθε ξένης αθλητικής αποστολής.

Η συμμετοχή της Πάτρας, ωστόσο, στην «Μεσοολυμπιάδα» δεν σταμάτησε με την έναρξη των Αγώνων, λόγω της διακοπής των αφίξεων των ξένων αποστολών και φιλάθλων. Η προσφορά των πατρινών συνεχίστηκε και μετά το τέλος των Αγώνων, γιατί το λιμάνι της πόλης και πάλι χρησιμοποιήθηκε για την επιστροφή των ξένων αθλητών και φιλάθλων στην πατρίδα τους. Μάλιστα, οι αθλητές των βορειοευρωπαϊκών χωρών ταξίδεψαν από κοινού : «...Σε δύο ατμόπλοια, που κατέπλευσαν στις 21 Απριλίου, επέβαιναν οι αθλητικές ομάδες της Γερμανίας, της Αυστρίας, της Δανίας και της Σουηδίας. Τα πλοία έμειναν πολλή ώρα στο λιμάνι. Οι αθλητές αποβιβάστηκαν και γύριζαν στην πόλη. Πολλοί αγόρασαν διάφορα ενθύμια, δείχνοντας ιδιαίτερη προτίμηση στα τσαρούχια και τις παλιές κουμπούρες. Οι Δανίδες αθλήτριες τριγύριζαν τρώγοντας πορτοκάλια. Μερικές είχαν νοικιάσει για τη βόλτα τους γαϊδουράκια...».

Ιδιαίτερη εντύπωση προκάλεσαν στους πατρινούς οι τριαντατέσσερεις Σουηδοί αθλητές, που, αμέσως μετά την αποβίβαση τους από το πλοίο, εκδήλωσαν τη διάθεση τους να παρουσιάσουν στην τοπική αθλητική κοινότητα τις βασικές ασκήσεις της «Σουηδικής Γυμναστικής». Επειδή αυτό το είδος γυμναστικής βρισκόταν στην εμβρυακή του περίοδο την εποχή εκείνη, οι πατρινοί ενθουσιάστηκαν με την ιδέα. Έτσι, με προπορευόμενη την μουσική Μπάντα του «Παναχαϊκού Γ.Σ.» και ακολουθούμενοι από πλήθη κόσμου, οι Σουηδοί αθλητές επισκέφθηκαν το Γυμναστήριο του Συλλόγου, όπου επιδόθηκαν σε ασκήσεις «Σουηδικής Γυμναστικής», γεγονός που κατέπληξε τον γυμναστή του τοπικού Σωματείου Νικόλαο Αθανασίου. Η επίδειξη αυτή έδωσε την αφορμή στον πατρινό γυμναστή να ζητήσει και αργότερα να παραλάβει από την Σουηδική Γυμναστική Ομοσπονδία τον κανονισμό ασκήσεων της «Σουηδικής Γυμναστικής», εισάγοντας, έτσι, αυτό το είδος γυμναστικής και στην Πάτρα.

Μετά το τέλος των Αγώνων, βεβαίως και όπως πάντα, οι πατρινοί τίμησαν, με ιδιαίτερες εκδηλώσεις, τους συμπολίτες τους αθλητές κατά την επιστροφή τους. Οι μεν αθλητές του «Παναχαϊκού Γ.Σ.» επέστρεψαν στην Πάτρα την 20η Απριλίου, οι δε της «Γυμναστικής Ε.Π.» δύο ημέρες αργότερα, την 22η Απριλίου. Και στις δύο αθλητικές αποστολές, οι πατρινοί επιφύλαξαν ενθουσιώδη υποδοχή στο Σιδηροδρομικό Σταθμό της πόλης, με μουσικές Μπάντες, προσφωνήσεις, δάφνινα στεφάνια και μαζικές πεζοπορίες προς τα Γυμναστήρια των δύο αθλητικών Συλλόγων. Κατά την υποδοχή, όμως, του Δημ. Τόφαλου οι πατρινοί ξέσπασαν κυριολεκτικά σε παραλήρημα στην θέα του πρωταθλητή. Μάλιστα, την επόμενη ημέρα, 23 Απριλίου, η «Φιλοδραματική Εταιρεία Πατρών» έδωσε προς τιμή του Δημ. Τόφαλου παράσταση στο Δημοτικό Θέατρο «Απόλλων», ερμηνεύοντας το έργο «Γαλάτεια» του Σπύρου Βασιλειάδη, ενώ η χορωδία της Εταιρείας, συνοδεία της Μανδολινάτας «Ευτέρπη», τραγούδησε πολυφωνικές μελωδίες της εποχής. Πριν την έναρξη της παράστασης προς τους παριστάμενους μίλησε ο Τιμ. Αμπελάς, πρόεδρος της «Φιλοδραματικής Εταιρείας», ο Χρ. Κορύλλος και ο Δημ. Τόφαλος, στο σπίτι του οποίου, μετά την παράσταση, στήθηκε τρικούβερτο γλέντι μέχρι πρωίας.

Ο ΑΠΟΗΧΟΣ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ

Εχοντας ζήσει ημέρες «...ονείρου και μαγείας...», οι φιλοξενούμενοι στην Αθήνα αθλητές και φίλαθλοι, μετά το τέλος των Αγώνων, έφευγαν με την ευχή «.. .καλή αντάμωση το 1910.. .», πιστεύοντας ότι θα συνεχιστεί η διοργάνωση των «Αθηναϊκών Μεσοολυμπιάδων». Προς τούτο, η Επιτροπή Ολυμπιακών Αγώνων ζήτησε την ένταξη στον προϋπολογισμό της χώρας του ποσού των 500.000 δρχ., για τη διοργάνωση της «Β' Μεσοολυμπιάδας» μετά από τέσσερα χρόνια. Μάλιστα, η τότε Κυβέρνηση του Γεωργ. Θεοτόκη είχε συνηγορήσει υπέρ του θέματος και, για την κάλυψη του αιτούμενου ποσού, είχε προβεί στην κατάθεση νομοσχεδίου προκειμένου να εκδοθεί σειρά αναμνηστικών γραμματοσήμων.

Την ίδια χρονική περίοδο, στην Αρχαία Ολυμπία συντελέστηκε, στις 22 Ιουλίου 1907, όπως έγραψαν οι εφημερίδες στους πρωτοσέλιδους τίτλους τους : «Σπουδαίον γεγονός υψίστης εθνικής σημασίας. Η αναβίωσις της ιδέας των Ολυμπιακών εορτών». Επρόκειτο για την τελετή εγκαινίων του «Εθνικού Ολυμπιακού Συλλόγου», σκοπός του οποίου ήταν η αναβίωση των «...εν Ολυμπία τελουμένων άλλοτε αγώνων...», ενώ κατά την έναρξη της τελετής «...εψάλλη αγιασμός...» στα βάθρα του ναού του Ολυμπίου Διός. Επικεφαλής της κίνησης ήταν ο αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου Κων. Ν. Μανιακής, που ανακηρύχθηκε «...σημαιοφόρος της Εθνικής ταύτης εργασίας και... Πρόεδρος του Πανελληνίου Εθνικού Συνδέσμου προς αναβίωσιν της μεγάλης ιδέας...».

Καρπός της άμεσης δραστηριοποίησης του νεοσύστατου Συλλόγου ήταν η εμφάνιση της ιδέας για την δημιουργία Παμπελοποννησιακών Αγώνων, η γενική δοκιμή των οποίων προγραμματίσθηκε για τον Απρίλιο του 1908. Η προοπτική της τέλεσης των Παμπελοποννησιακών Αγώνων είχε συνεγείρει τους Ηλείους και ιδιαίτερα το λαό του Πύργου, ο οποίος: «...οιστρηλατήθη υπό της ιδέας της αναβιώσεως των Ολυμπιακών Αγώνων, θεωρούσα τους κατά τον προσεχή Απρίλιον τελεσθησομένους Πελοποννησιακούς Αθλητικούς Αγώνας, ως τα προανάκρουσμα του μεγάλου παιάνος, όστις εις προσεχές μέλλον θα ηχήση την έναρξιν Παγκοσμίων Ολυμπιακών Αγώνων...».

Στο μεταξύ, αρκετοί πατρινοί, που ενστερνίστηκαν την ιδέα της κίνησης, δραστηριοποιήθηκαν για την ίδρυση στην πόλη τους Παμπελοποννησιακού Σταδίου, αξιοποιώντας, κατ' αυτό τον τρόπο, τη διάθεση της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής να ενισχύσει τον επαρχιακό αθλητισμό. Εκφρασμένη πρόθεση της Ε.Ο.Ε. ήταν η δημιουργία δύο αποκεντρωμένων αθλητικών πόλων, ένας στην Πελοπόννησο και ο άλλος στη Θεσσαλία, για την μεγαλύτερη ανάπτυξη του εκτός Αθηνών αθλητισμού.

Η υλοποίηση του φιλόδοξου προγράμματος θα γινόταν μετά την ενίσχυση της Ε.Ο.Ε. από την Κυβέρνηση με το ποσόν των 500.000 δρχ., που προαναφέραμε, από το οποίο ποσό είχε προϋπολογισθεί δαπάνη ύψους 50.000 δρχ. για την αγορά οικοπέδων και την διαμόρφωση τους σε Γήπεδα. Έτσι, όταν άρχισαν οι συζητήσεις, ο «Παναχαϊκός Γ.Σ.» προθυμοποιήθηκε να παραχωρήσει το Γυμναστήριο του, με την προϋπόθεση ότι η Ε.Ο.Ε. θα αγόραζε γειτονικές με το Γυμναστήριο εκτάσεις, προκειμένου να δημιουργηθεί το Παμπελοποννησιακό Στάδιο. Μάλιστα, οι παράγοντες του «Παναχαϊκού Γ.Σ.» ήλθαν σε συμφωνία με ιδιοκτήτες όμορων του Γυμναστηρίου τους οικοπέδων, εξασφαλίζοντας έκταση δεκαεννέα περίπου στρεμμάτων.

Ουδείς, όμως, είχε υπολογίσει τις θυελλώδεις εξελίξεις, που, με αφετηρία το «Κίνημα στο Γουδί» το 1909, συγκλόνισαν τον κόσμο της Μπελ - Επόκ. Στη δίνη των πολιτικών και πολεμικών γεγονότων ξεχάστηκαν αθλητικά οράματα και προγραμματισμοί, ενώ μαζί τους χάθηκε και η ευκαιρία για την καθιέρωση της «Αθηναϊκής Μεσοολυμπιάδας» σε διεθνή αθλητικό θεσμό».