Το συγκινητικό αντίο του Γιώργου Μιχαλόπουλου στη Ρένα Μπαλή που "δεν ήταν σαν τις άλλες θείες"

Με έναν υπέροχο τρόπο αποχαιρέτησε ο Γιώργος Μιχαλόπουλος, την θεία του Ρένα Μπαλή, η οποία έφυγε από τη ζωή πριν από λίγες ημέρες χτυπημένη από τον καρκίνο.

Το "αντίο" του Γιώργου σκόρπισε συγκίνηση στο τελευταίο "αντίο". Ακολουθεί το κείμενο για τη "θεία Ρένα" που δεν ήταν σαν τις άλλες:

"Στα 80's και 90's όπου μεγάλωσα , σχεδόν σε κάθε παρέα υπήρχε αυτή η θεία/ος που ήταν λίγο διαφορετική από τους τότε μεγάλους.

Πιο προχωρημένη, πιο ανεκτική, άκουγε τη μουσική που ακούγαμε , φόραγε κάπως πιο περίεργα ρούχα, ήταν αριστερή, αγωνίστρια και γενικά πιο προχωρημένη και ανοιχτόμυαλη από τους άλλους συγγενείς τριγύρω. Πολλοί είχαν μια τέτοια θεία.

Εγώ είχα την καλύτερη.
Εγώ είχα τη Ρένα, τη θεία Ρένα, που ερχόταν τα καλοκαίρια στο σπίτι που παραθεριζαμε και όλα τα παιδιά της γειτονιάς τη φώναζαν και την χαιρετούσαν. Η θεία Ρένα (που ποτέ δεν την είπα θεία ), πάντα με χαμόγελα, φιλιά, αγκαλιές και τσίχλες για όλους. Που καθόταν στο τραπέζι με τους μικρούς και όλοι θέλαμε να κάτσουμε δίπλα της.

Ήταν η Ρένα που μας έδινε αυτοκόλλητα του Παναθηναϊκού και του ΚΚΕ Εσωτερικού να τα κολλάμε στις ντουλάπες του σπιτιού μας και φρικάραμε τους δικούς μας.
Ήταν η Ρένα που με κάλυπτε στις κοπάνες, που θυμάμαι μια φορά όταν ήμουν μικρός, έκαψε με αναπτήρα το θερμόμετρο για να με βγάλει άρρωστο ώστε να μην πάω Αγγλικά και να δούμε τον Παναθηναϊκό.

Μπαίνοντας στην κάπως έντονη εφηβεία μου ήταν εκεί πάντα να με δικαιολογεί και να με συγχωρεί, αλλά κυρίως ήταν αυτή που προσπαθούσε με κάθε τρόπο να ξετρυπώσει και να αναδείξει οτιδήποτε δημιουργικό και καλλιτεχνικό έκρυβαν μέσα μου.

Το εργαστήριό της από παιδί ήταν σα δεύτερο σπίτι μου. Έπαιζα με τα χρώματα και τα υφάσματα, κάναμε κατασκευές, φορούσαμε στολές και κάναμε πλάκες στους περαστικούς από το μπαλκόνι. Μιλάγαμε, της έλεγα για τα όνειρά μου , τους έρωτές μου, τα προβλήματά μου.

Η Ρένα υποστήριζε οτιδήποτε δημιουργικό και καλλιτεχνικό έβγαινε από μέσα μου, έτσι και το πρώτο στουντιακι για να παίζουμε μουσική με τα συγκροτήματα που στήναμε ήταν φυσικά στης Ρένας, στη σοφίτα πάνω από το εργαστήριο της. Βαράγαμε και μας άκουγε όλο το τετράγωνο και η Ρένα από κάτω άκουγε , γούσταρε και καμάρωνε στους φίλους της για μένα.

Παραπάνω από τις μισές κοπάνες από το σχολείο τις περνάγαμε στη σοφίτα της Ρένας με τους φίλους να παίζουμε και να περνάμε τέλειες, μοναδικές στιγμές. Πολλές από τις πιο όμορφες στιγμές της εφηβείας μου τις πέρασα εκεί πάνω, στης Ρένας που λέγαμε όλοι.

Στο γήπεδο πρώτη φορά με τη Ρένα και το Νίκο. Ίσα που το θυμάμαι , αλλά το θυμάμαι.

Οι πρώτες πορείες για τη 17η Νοέμβρη ήταν μαζί με τη Ρένα να φωνάζουμε συνθήματα, να τρέχουμε από τα δακρυγόνα.... Μου έμαθε να μην τα φοβάμαι και να τα περιφρονώ . Και τα δακρυγόνα και αυτούς που τα πετάνε.

Για τη Ρένα και το Νίκο ήμουν ο αναρχικός ανιψιός που τριγύριζε στο παράρτημα και στις καταλήψεις και ένιωθαν πραγματικά περήφανοι για αυτό. Ήταν αυτή που μου έδινε βαζελινη να βάλω κάτω από τα μάτια για τα δακρυγόνα (αν και με τα καινούργια χημικά η βαζελίνη κακό κάνει παρά καλό )και άφηνε την πόρτα από το μαγαζί ανοιχτή για να μπούμε μέσα και να κρυφτούμε οπότε χρειαζόταν.

Στην εξέγερση του '08 έραβε μαυροκόκκινες σημαίες και τις έφερνε στην κατάληψη παραρτηματος. Στην πανδημία έραβε μάσκες και τις διέθετε μέσω συλλογικοτήτων.
Έτσι ήταν η Ρένα. Αντισυμβατική, αγωνίστρια, πρόθυμη και εθελόντρια όπου μπορούσε, χωρίς να περιμένει αναγνώριση.

Η Ρένα έδινε τα πάντα. Ό,τι είχε και δεν είχε σε όποιον και όπου υπήρχε ανάγκη, χωρίς να κοιτάει φυλή, χρώμα, φύλο, προτιμήσεις....
Αυτά που λέμε τώρα αποδοχή, συμπερίληψη, σεβασμός στη διαφορετικότητα, για τη Ρένα ήταν έμφυτα, δε χρειάστηκε να τα "δουλέψει", απλά ήταν στοιχεία του εαυτού της, της προσωπικότητάς της.

Η Ρένα έδινε τα πάντα , για αυτό δεν της έμεινε τίποτα άλλο παρά αγάπη.
Ήταν μια θυελλώδης προσωπικότητα γεμάτη αντιφάσεις. Ήταν μια αναρχική που ψήφιζε, άκουγε Νταλάρα με Πανούση, μια αντικομφορμιστρια καταναλωτρια, μια κοκέτα φεμινίστρια. Αλλά έτσι ήταν, απλά γιατί έτσι πίστευε και έτσι έκανε . Δεν μπορούσε αλλιώς.
Σήκωνε ανάστημα. Δεν χαμπαριαζε όταν ήξερε ότι ήταν σωστή, ότι είχε δίκιο.

Η Ρένα πήγε μάρτυρας υπεράσπισης υπέρ των παιδιών για τη δίκη για την κατάληψη του Μαραγκοπούλειου. Έχει φάει ξύλο, δακρυγόνα και παρακολουθήσεις και αυτά ήταν τα παράσημά της.

Πάντα με κάτι καινούργιο, διαφορετικό.
Θα μπορούσα να γεμίσω άπειρες σελίδες για τη Ρένα χωρίς να γίνω βαρετός αλλά ο χρόνος μάλλον πιέζει.
Θέλω να την ευχαριστήσω για όλες τις όμορφες στιγμές που πέρασα μαζί της και για όλες αυτές που δεν ήταν εκεί αλλά βοήθησε να δημιουργηθούν. Ξέρω ότι θα ήμουν κάτι άλλο αν δεν υπήρχε στη ζωή μου. Αν δεν υπήρχε η Ρένα σίγουρα θα ημουν κάπως πιο βαρετός και συμβατικός.
Συγνώμη για όλα τα τηλέφωνα που δε σήκωσα, αλλά ξέρω ότι καταλάβαινες.

Είναι μεγάλη η θλίψη που φεύγεις και στεναχωριέμαι που δεν θα έχω την ευκαιρία να σε γνωρίσω σε περισσότερους φίλους μου για να δουν τι κομμάτι είσαι.
Παραμένω ευτυχής και περήφανος που είμαι ο αγαπημένος σου ανεψιός.
Αντίο,..........

Υ. Γ : Το χαρτί που φαίνεται στην φωτογραφία το είδα σήμερα το πρωί πίσω από την πόρτα του εργαστηρίου της. Η άλλη φωτογραφία είναι με τον παιδικό της φίλο Xρήστο Καμίση".