Δέκα ταινίες που εξασφαλίζουν δέκα ξεχωριστές προβολές, απαραίτητες για κάθε σινεφίλ, από συγκινητικά δράματα και γαλλικά policier μέχρι καλαίσθητα ντοκιμαντέρ και ατμοσφαιρικά θρίλερ.
Γίνεται καλή δουλειά στην πλατφόρμα του Ertflix το τελευταίο διάστημα.
Είναι εμφανές ότι υπάρχει ένα στοιχειώδες curation και, σε μια εποχή που το σινεμά για τις μεγάλες πλατφόρμες του εξωτερικού μοιάζει σαν να ξεκίνησε το 2000, μπορείς να βρεις μεγάλες αλλά και λιγότερο γνωστές στιγμές του παγκόσμιου κινηματογράφου, από κλασικά αμερικανικά νουάρ και μελοδράματα μέχρι Μπέργκμαν και Φασμπίντερ. Και αυτό χωρίς να υποτιμάται το σύγχρονο εμπορικό σινεμά – είναι και αυτό απαραίτητο για το σινεφιλικό μας διαιτολόγιο.
Το κοινό έχει αγκαλιάσει το εγχείρημα, το συνειδητοποιείς όταν βλέπεις να ανοίγει κουβέντα στα social media από το πουθενά για μια ταινία που, θεωρητικά, δεν σχετίζεται με την επικαιρότητα, καθώς και όταν βλέπεις τις αναγνώσεις κριτικών και άρθρων γι' αυτή να ανεβαίνουν κατακόρυφα την επομένη της προσθήκης της στην πλατφόρμα.
Από τον πλούσιο κινηματογραφικό κατάλογο του Ertflix, που ανανεώνεται διαρκώς, επιλέξαμε δέκα ταινίες που θα βρίσκονται για περισσότερο διάστημα στην πλατφόρμα – αν και υπάρχουν εξαιρετικές επιλογές που κάνουν σύντομα περάσματα από αυτόν. Δέκα ταινίες με μικρή διάρκεια, αλλά μεγάλο κινηματογραφικό εκτόπισμα ή έστω κάτι που να τις καθιστά προβολές απαραίτητες και ξεχωριστές.
Κραυγές και Ψίθυροι
(Cries and Whispers, 1972)
Τρεις αδελφές, η ασθένεια της μίας, οι ψίθυροι ενός τραυματικού παρελθόντος που κραυγάζουν μέσα τους, το κόκκινο χρώμα της οργής και του πόνου, το λευκό της περισυλλογής και της κάθαρσης, σε ένα από τα πιο έντονα και δύσθυμα μπεργκμανικά ψυχοδράματα. Έχοντας κλείσει το ζήτημα της ύπαρξης του Θεού και της σχέσης μας με Εκείνον με την εκκωφαντική «Σιωπή» του, ο Μπέργκμαν έριξε το κέντρο βάρους και πάλι στις μεταξύ μας σχέσεις. Αφού δεν είναι ούτε ο Θεός, ούτε ο Διάβολος –βλέπε η «Ώρα του Λύκου»– εκείνος που μας βασανίζει, ίσως ο υπεύθυνος να κρύβεται δίπλα μας κι εντός μας.
Το Αίνιγμα
(Garde a Vue, 1981)
Σπάνια θα δείτε αναφορές της κριτικής και της θεωρίας στον Κλοντ Μίλερ, έναν Γάλλο δημιουργό που τίμησε το σινεμά είδους στο σύνολο της καριέρας του και κάποτε κατάφερε κι αληθινά διαμάντια, σαν αυτό εδώ, μία από τις μεγάλες, σχετικά άγνωστες στιγμές του γαλλικού policier, οπλισμένη με ένα σενάριο υπολογισμένο με μαθηματική ακρίβεια μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας και ευλογημένη με ένα καταπληκτικό μουσικό score του Ζορζ Ντελερί, που υπαγορεύει τον τόνο. Είναι παραμονή Πρωτοχρονιάς και, κατά τη διάρκεια μιας ανάκρισης σε αστυνομικό τμήμα, ξετυλίγεται όχι ένα αστυνομικό μυστήριο, αλλά μια ερωτική τραγωδία, με φόντο το μελαγχολικότερο μοβ που είδες ποτέ στο σινεμά.
Σε Ακολουθεί
(It Follows, 2014)
Βραδυφλεγές σαν ένας αργόσυρτος και ατέλειωτος εφιάλτης, που βρίσκει τέλειο τοπίο δράσης και σχεδόν μετα-αποκαλυπτικό σκηνικό στο Ντιτρόιτ της οικονομικής κρίσης, το ατμοσφαιρικό φιλμ του Ντέιβιντ Ρόμπερτ Μίτσελ αποτελεί μία από τις καλύτερες προτάσεις του σινεμά τρόμου μέσα στον 21ο αιώνα. Το πανταχού παρόν Κακό μπορεί να διαβαστεί κυρίως ως το καλωσόρισμα της ενήλικης ζωής, από τη στιγμή που «γεννιέται» με τη σεξουαλική πράξη και μας φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στον θάνατο, ο οποίος, όχι τυχαία, μπορεί να πάρει οποιαδήποτε μορφή.
Το Μπλε Δωμάτιο
(La Chambre Bleu, 2014)
Σε μία από τις πιο ενδιαφέρουσες μεταφορές Ζορζ Σιμενόν στο σινεμά, δυο παντρεμένοι, ο Ζουλιάν και η Εστέρ, συναντιούνται κάθε Πέμπτη στο δωμάτιο του τίτλου. Όταν ο πρώτος συλλαμβάνεται και ανακρίνεται για φονικό, ο σκηνοθέτης Ματιέ Αμαλρίκ ξεσκεπάζει σαμπρολικά τον μικροαστισμό της κοινωνίας που περιβάλλει το ζεύγος και μας βυθίζει στο πάθος του ήρωα, μέσω συνειρμικής αφήγησης και μοντάζ, που οδηγούν πάντα στους υγρούς, ερωτικά φορτισμένους τοίχους εκείνου του «μπλε δωματίου». Ένα δωμάτιο που ο ήρωας δεν εγκατέλειψε ποτέ, κι ας δηλώνει πεισματικά το αντίθετο.
Το Μικρό Νησί
(La Isla Minima, 2014)
Sleeper hit του καλοκαιριού μέσα στο οποίο προβλήθηκε, βγαλμένο, θαρρείς, από την ίδια πρέσα που γέννησε το αμερικανικό «True Detective», αλλά με τις ιστορικές πληγές της Ισπανίας να ενσωματώνονται εμπνευσμένα στη δραματουργία, το «Isla Minima» απευθύνεται στους λάτρεις του αστυνομικού θρίλερ και των ισπανικών ταινιών είδους και θα τους αποζημιώσει με την ατμόσφαιρά του, με την ηλεκτρισμένη ερμηνεία του Χαβιέ Γκουτιέρεζ και με έναν Θεό που κοιτάζει διαρκώς μα δεν παρεμβαίνει ποτέ, όπως στο φιντσερικό κινηματογραφικό σύμπαν – αλλά και στον κόσμο μας.
Ερμιτάζ: Η Δύναμη της Τέχνης
(Hermitage: Τhe Power of Art, 2019)
Ο Τόνι Σερβίλο δεν έχει στην κατοχή του μόνο τα κλειδιά των ιστορικών μνημείων της Ρώμης, όπως στην «Τέλεια Ομορφιά» του Πάολο Σορεντίνο, αλλά και εκείνων της Αγίας Πετρούπολης, και έτσι μας ξεναγεί στην επονομαζόμενη «Βενετία του Βορρά» και στο πολιτιστικό στολίδι της, το μουσείο Ερμιτάζ. Στο εξαιρετικά δυσεύρετο αυτό ντοκιμαντέρ επιχειρείται μια αναδρομή στη ρωσική ιστορία με ερέθισμα τα εκθέματα του μουσείου και συνοδό τα υπέροχα πιανιστικά θέματα του Νμίτρι Μιάκιν, αλλά και γνώριμες δόξες της συμφωνικής μουσικής. «Ρωσική Κιβωτός» δεν είναι, αλλά για το ευρύ κοινό αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό.
Ελπίδα
(Hope, 2019)
Η «ελπίδα» στο ημιαυτοβιογραφικό καρκινικό δράμα της Μαρία Σοντάλ ξεπηδά μέσα από αδυσώπητες στιχομυθίες και οδυνηρές εξομολογήσεις. Είναι μια ελπίδα που μπορεί να προκύψει μόνο μέσα στον απόλυτο τρόμο του ναδίρ, να γεννηθεί στο σημείο που δεν υπάρχει τίποτε άλλο να χάσεις εκτός από το πολυτιμότερο πράγμα που έχεις: τον χρόνο που απομένει. Κάτι που ισχύει έτσι κι αλλιώς, ανεξαρτήτως ιατρικών απροόπτων – είναι ασθένεια να μεγαλώνεις. Και το «Hope» έρχεται να μας το υπενθυμίσει όχι με πατερναλιστική φόρα, όχι με μελοδραματική επικάλυψη, ούτε σαν διδασκαλία, αλλά σαν ένα χρονικό βιωματικών απολήξεων, απογυμνωμένο, σαφές, αγαπητικό μέσα στην οξύτητά του και πέρα για πέρα ανθρώπινο, από το οποίο καθένας μπορεί να αντλήσει πράγματα που τον αφορούν.
Μόνο Αυτοί είδαν τον Δολοφόνο
(Seules le Betes, 2019)
Οι φαν διαπλεκόμενων ιστοριών και απίθανων συμπτώσεων, σαν εκείνες που συναντάς στις κοινές δημιουργίες του Ινιάριτου και του Αριάγκα, θα μείνουν ευχαριστημένοι από την πολυπρόσωπη δημιουργία του Ντομινίκ Μολ, η οποία παίρνει το λακανικό ρητό «έρωτας είναι να δίνεις στον άλλο εκείνο που δεν έχεις» και το αντιστρέφει, ισχυριζόμενη ότι οι εκπρόσωποι της φυλής μας στην πραγματικότητα παίρνουν από τον άλλο εκείνο που δεν έχει, πειθαναγκάζοντάς τον να το βρει και να τους το φέρει. Στο καστ συναντάμε και τη Λορ Καλαμί, σε έναν από τους πρώτους σημαντικούς ρόλους της στο σινεμά μετά την επιτυχία του «Call my Agent».
Σουπερνόβα
(Supernova, 2020)
Η επίσκεψη ενός ερωτευμένου ζευγαριού μεσηλίκων –εξαιρετικοί οι Κόλιν Φερθ και Στάνλεϊ Τούτσι– σε μέρη και φίλους του παρελθόντος, πριν η άνοια στερήσει τη μνήμη του ενός για πάντα, αφορά λιγότερο τη θυσία της αγάπης και περισσότερο τον εγγενή φόβο μας απέναντι σε εξομολογητικές συναισθηματικές εκδηλώσεις. Ο τίτλος δεν αναφέρεται σε αστερισμούς και γαλαξίες αλλά σ’ εκείνο το σύμπαν που κρύβουμε εντός μας και διστάζουμε να εξερευνήσουμε και να φανερώσουμε, ώστε να μην πληγώσουμε και να μην πληγωθούμε – μέχρι να έρθει η ώρα που δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς.
Μικρή Μαμά
(Petite Maman, 2021)
Από το παγωμένο δράμα και τα ακοινώνητα συναισθήματα του «Πορτρέτου μιας Γυναίκας που Φλέγεται», η Γαλλίδα Σελίν Σιαμά επιχειρεί ζεστή στροφή στο ωραιότερο ρεύμα που μας έδωσε ποτέ η εθνική της κινηματογραφία, τον μαγικό ρεαλισμό. Η δεκάχρονη Νέλι επισκέπτεται το πατρικό της μητέρας της όταν πεθαίνει η γιαγιά της και, χάρη σε κάποιο ανεξήγητο χωροχρονικό παράδοξο, βρίσκεται να παίζει με τη μητέρα της όταν ήταν παιδί. Κι εμείς, με τη σειρά μας, θυμόμαστε ότι κάποτε υπήρξαμε παιδιά και ότι μπορούσε να γίνει πολύ μοναχική εκείνη η περίοδος. Μόλις 70 λεπτά διαρκεί, όσο ένα επεισόδιο σειράς, σαν να λέμε. Δοκιμάστε το, καλό στον εαυτό σας θα κάνετε.
ΠΗΓΗ: LIFO.GR
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr