Με επιτυχία ολοκληρώθηκε η παρουσίαση της έκθεσης «Γκόλφω, η αθάνατη ηρωΐδα», του Σπυρίδωνος Περεσιάδη

«Μας μέθυσ’ η αγάπη μας, εσκότισε το νου μας»

Μια διαδρομή με αφετηρία την  «Γκόλφω» της παράδοσης , την κεντημένη και τραγουδησμένη, την προδομένη και απελπισμένη νέα γυναίκα, που χορεύει άλλοτε μέσα σ’ ένα σύνολο -όπως βαράει ο ρυθμός που δίνει το νταούλι-  κι’ άλλοτε μόνη , ξέσκεπη, να καταριέται τον προδότη.

Mια πορεία από το 1893 ως το 2024 , που επιχειρήθηκε με προσεκτικό βηματισμό και έδωσε ένα πολύ μεστό και ουσιαστικό αποτέλεσμα σε πολλά επίπεδα. Σε ερευνητικό επίπεδο τέθηκαν ζητήματα ιστορικά, υφολογικά, ανθρωπολογικά, δραματουργικά, παραστασιολογικά,  αισθητικά, οντολογικά, γλωσσικά , φιλολογικά, κοινωνικά, καλλιτεχνικά. Σε επίπεδο θεατρικής εκπαίδευσης και πράξης έγινε μια εξαιρετικά καινοτόμα πρόταση ενιαίας παράστασης ,  με συμμετοχή σημαντικών σχολών (Δραματικές Σχολές του «Εθνικού Θεάτρου», του «Ωδείου Αθηνών», της «Αρχής», του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας) και του Εργαστηρίου Σκηνικής Πράξης και Λόγου. Σε επίπεδο δραματουργίας η συνάντηση είχε να δώσει αποτελέσματα καταξιωμένων δημιουργών όπως ο Δημήτρης Δημητριάδης αλλά και πρώτες απόπειρες μέσα από εργαστήριο θεατρικής γραφής. Οι φοιτητές και οι σπουδαστές είχαν την ευκαιρία να συνυπάρξουν και να συνομιλήσουν με τον δικό τους τρόπο για να κατανοήσουν την αξία της έρευνας στη σκηνή και την κοπιώδη διαδρομή προς το έργο. Τέλος,  ο χώρος της σκηνοθεσίας και της εικαστικής θεώρησης με την ματιά των σκηνοθετών και των δημιουργικών αποτελεσμάτων από τις Σχολές Καλών και Εφαρμοσμένων Τεχνών που συμμετείχαν, έγινε πεδίο σκέψης και προβληματισμού ως προς την πρόσληψη του έργου και την νοηματοδότησή του μέσα από εγκαταστάσεις , φιλμικές αναπαραγωγές, σκηνοθεσίες που απευθύνονται στην εποχή μας και στον σύγχρονο Έλληνα. Αυτός είναι ο αποδέκτης όλων και φαίνεται πως η θεατρική τέχνη θέλει να του πει  πολλά και σημαντικά πράγματα, μέσα από αυτό το ανθεκτικό έργο, για την υπόσταση και την ταυτότητά του, για την πολιτική και την ηθική, για την πατρίδα και την κοινωνική αποτύπωση στο χρόνο, για την φύση του και την ψυχή του. Η δύναμη της «Γκόλφως» είναι εφάμιλλη του Αρχαίου Δράματος και ενσωματώνει όλα τα στοιχεία του. Ο άνθρωπος, ως δρώσα οντότητα, αναδεικνύεται ισάξιος με τους τραγικούς ήρωες. Ο λόγος είναι όργανο ρητορικής και ποιητικής ταυτόχρονα λειτουργίας. Η κοινωνία , ως χορός τραγωδίας , κατανοεί και μαρτυρά τα γεγονότα. Από την μαύρη Στύγα και τα νερά της αρχίζει ο Περεσιάδης να αφηγείται την ιστορία του αδιέξοδου έρωτα δύο καταραμένων ψυχών, του Τάσου και της Γκόλφως- «Θάνατον δὲ τὸ ὕδωρ φέρει τοῦτο…». Μοιάζει σαν να ρίχνει από την αρχή το σκοτάδι σε μια ανέφελη συνεύρεση δύο νέων, που είδαμε να εξομολογούνται μια βαθιά και ανυπόκριτη αγάπη στην Α΄πράξη του έργου «Γκόλφω», για να οδηγηθούν στον διπλό θάνατο εν τέλει, αφού το Μαυρονέρι (που όλοι του εύχονται να ζει) θα χαράξει τη μοίρα τους. Αυτό το απλό αρχικό σχήμα δίνει την ευκαιρία σε όλους τους δημιουργούς να μιλήσουν για το δικό τους «κακό»,  για την δική τους ματιά ως προς τη θέση του ατόμου απέναντι στην κοινωνία, την πολιτεία , τη ζωή. Από το 1893 έως τις μέρες μας η «Γκόλφω» γράφει την δική της ιστορία άλλοτε στη σκηνή, άλλοτε στο ραδιόφωνο, στον μπερντέ ή στο τραγούδι. Το έργο είναι ζωντανό δημιούργημα της εποχής του, με παρόντες τους ξένους εισβολείς (αρχαιοδίφες ή περιηγητές Λόρδοι) και τον βασιλιά Γιώργο (Γεώργιος Α΄) και με την κακοδαιμονία της φτώχιας (Πτώχευση της χώρας επί Τρικούπη) να κυριαρχεί και να δημιουργεί μια κοινωνική αδικία που στιγματίζει και καθορίζει τους ήρωες.