Πάτρα: Το φιλμ "Slow", μια τρυφερή, ασυνήθιστη ερωτική ιστορία προβάλλει η Κινηματογραφική Λέσχη

Η Λιθουανή Μαρίγια Καβταράτζε αποδεικνύει γιατί είναι μία από τις δυναμικότερες νέες δημιουργούς της Ευρώπης. Η μη-συμβατική προσέγγιση στις ανθρώπινες σχέσεις, η συναισθηματική ειλικρίνεια και η ντελικάτη, γεμάτη αυτοπεποίθηση σκηνοθεσία, βιώνονται ως ένα φιλμικό, αισθαντικό, τρυφερό slow dance.

I always liked it slow

I've never liked it fast

With you, it's got to go

With me, it's got to last

(«Slow», Leonard Cohen)

Με συγκινητική τρυφερότητα και άλλο τόσο προσγειωμένο ρεαλισμό η ταινία περιγράφει απλά έναν κόσμο γεμάτο δυνατότητες, αλλά και απαγορεύσεις, στερεότυπα, μα και προκλήσεις, για τον οποίο δεν θα έχουμε ποτέ όλες τις απαντήσεις. Χρ. Μήτσης

Η Eλένα είναι δασκάλα μοντέρνου χορού. Το σώμα της (γεμάτο, δυνατό, γερό) είναι το εργαλείο της, με αυτό εκφράζεται, με αυτό συνδέεται με τον κόσμο και τον εαυτό της - παρόλο που η μητέρα της τής είχε καλλιεργήσει από μικρή ότι «δεν είναι έτσι οι μπαλαρίνες», φυτεύοντας βαθιά τον σπόρο της απόρριψης, της ανασφάλειας, της αμφισβήτησης. Ισως αυτό την κάνει να μη θέλει σχέσεις - η αγάπη, από την πρωτόλεια μορφή της, την έχει απογοητεύσει. Προτιμά τα απενοχοποιημένα one night stands, τη χωρίς δέσμευση ηδονή.

Ο Ντόβιντας είναι ένας γλυκός, εσωστρεφής διερμηνέας νοηματικής. Ο αδελφός του γεννήθηκε κωφός και η ανάγκη να επικοινωνήσουν τον δίδαξε μια άλλη, εναλλακτική γλώσσα. Εχει ανάγκη μία άλλη γλώσσα, μία εναλλακτική επικοινωνία. Γιατί, το ξέρει, δεν είναι «φυσιολογικός». Κι αυτό γιατί είναι ασέξουαλ - δεν επιθυμεί το σεξ, δεν συνδέεται έτσι με τον κόσμο ή τον εαυτό του, δεν το έχει ανάγκη. Το ομολογεί στην Ελένα με το που γνωρίζονται, όταν ανεπιτήδευτα, γλυκά, τρυφερά, οι δυο τους απολαμβάνουν την αβίαστη έλξη δύο ανθρώπων που δε θα παραμείνουν φίλοι.

Ενα αντισυμβατικό ζευγάρι που θα αντιμετωπίσει δυσκολίες και προκλήσεις. Εκείνη πρέπει να καταλάβει ότι δεν απορρίπτεται η ίδια, όταν ο Ντόβιντας δεν επιθυμεί το κορμί της, Εκείνος πρέπει να εμπιστευτεί ότι αγαπιέται, δεν εγκαταλείπεται για την «αφύσική» του φύση. Πάνω από όλα, και οι δύο, πρέπει να αποφασίσουν αν όσα θέλουν ή δεν θέλουν στη ζωή, έχουν ανάγκη ή όχι στην καθημερινότητά τους, είναι πολύ πιο ισχυρά από αυτό που ονομάζουμε «αγάπη».

Με τη δεύτερη ταινία της, η Λιθουανή Μαρίγια Καβταράτζε αποδεικνύει γιατί είναι μία από τις δυναμικότερες νέες δημιουργούς της Ευρώπης. Γράφοντας και σκηνοθετώντας αυτή την ανατρεπτική ερωτική ιστορία, πλησιάζει τόσο κυριολεκτικά, όσο και συμβολικά το θέμα της. Κυριολεκτικά, καθώς το θέμα της αφυλοφιλίας δεν έχει εξεταστεί αρκετά στις κινηματογραφικές ιστορίες αγάπης. Συνήθως, όταν διαβάζεις σε μία σύνοψη ότι δύο άνθρωποι ξεκινούν μία «αντισυμβατική» σχέση, η έμφαση θα είναι στο σεξ.

Συμβολικά, γιατί η επιθυμία, η οικειότητα, η πραγματική επικοινωνία, η σύνδεση που όλοι λαχταρούμε (όπως και η απόρριψη, η ανασφάλεια, η αγκυλωμένη σύγχρονη μοναξιά, όταν δεν βρίσκουμε τίποτα από όλα αυτά) δεν έχουν να κάνουν (μόνο) με το σεξ. Το ότι ένα ζευγάρι μιλάει «άλλη γλώσσα» (εκείνη χρειάζεται το άγγιγμα - στο χορό, στο θεραπευτικό μασάζ, στο κρεβάτι, ενώ εκείνος χρειάζεται να τον καταλάβουν, να «διαβάσουν» τα μάτια του, τα νεύματά του, «να πάψει να νιώθει ότι πρέπει να ζητάει συγγνώμη για αυτό που είναι») είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα όταν δυο άνθρωποι συναντιούνται. Οταν ο πρώτος εντυπωσιασμός περνά και δύο διαφορετικά «θέλω» ή «δε θέλω» καλούνται να ωσμωθούν σε κάτι ουσιαστικότερο. Το «μαζί».

Σεναριακά, η Καβταράτζε δεν κάνει τις προφανείς επιλογές, εμπιστεύεται τους υπέροχους, χαρισματικούς πρωταγωνιστές της που παραδίδουν ερμηνείες συναισθηματικής ειλικρίνειας, τους γράφει νατουραλιστικούς διαλόγους, αμηχανίες, παιχνιδίσματα. Τα σοβαρά τα αφήνει για το φακό της (πανάξιο Βραβείο Σκηνοθεσίας στο Sundance). Κινηματογραφώντας σε 16άρι φιλμ, επιλέγει με αξιοζήλευτη αυτοπεποίθηση long takes, κουβαλά την κάμερα στο χέρι και πλησιάζει με μία εγγύτητα, τρυφερότητα, γλυκύτητα αλλά και τόλμη τους ήρωές της. Η φόρμα ταιριάζει στο θέμα: δεν τους «γδύνει», η πρόκληση δεν είναι εκεί. Περισσότερο κι από το να τους καταλάβουμε, μάς ζητά να τους νιώσουμε. Να αγγίξουμε μέσα μας τη δική μας κρυφή «μη φυσιολογικότητα». - Πόλυ Λυκούργου

Marija Kavtaradze

Σεναριογράφος και σκηνοθέτης, γεννήθηκε το 1991 στο Vilnius, Λιθουανία. Για τις ταινίες της έχει κερδίσει 11 Βραβεία και 27 υποψηφιότητες. Σπούδασε Κινηματογράφο στην Ακαδημία Μουσικής και Θεάτρου της χώρας.

Φιλμογραφία: 

Slow (2023), Ishgyventi vasara (2018), Igloo (Short 2015), Parketo skutejai (Short 2014), Man Dvim Keli (Short 2014), Normal People Don't Explode Themselves (Short 2013), Youngblood (Short 2013), Paskutinis zmogus, su kuriuo as kalbejau (Short 2010).

*Εκ των υποστηρικτών επικοινωνίας των προβολών της Κινηματογραφικής Λέσχης Πάτρας είναι & το thebest.gr

ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΤΩΡΑ

Ματ Ντίλον και ισπανικά «Νεκρά φύλλα» στο 65ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης: Από τη γυναικεία κακοποίηση στον αθλητισμό έως τις μνήμες της πανδημίας

Πάτρα: "Παρθενόπη" από Ιταλία και "Emilia Perez" από Γαλλία στη 2η αίθουσα του Πάνθεον, από 7-11