Η τηλεόραση «δικάζει» την Ειρήνη αλλά η κοινωνία -προς το παρόν- δεν ακολουθεί

Ένα κορίτσι τριγυρνάει εδώ και καιρό στα τηλεοπτικά δίκτυα, καταθέτοντας μιαν αλήθεια, η οποία μπορεί να υφίσταται, μπορεί και όχι, μπορεί να μας αφορά πολύ, μπορεί και καθόλου, μπορεί να αποτυπώνει ένα δράμα το οποίο συμπυκνώνεται στον όρο «νοσηρό οικογενειακό περιβάλλον», μπορεί και στην διάσταση «μίμηση αρρωστημένων προτύπων» ή στην περιοχή «διαταραχή».

Ήδη, η λέξη που κυριαρχεί σε μια πρώτη αποτύπωση της σκέψης, είναι το «μπορεί». Αυτομάτως η περίπτωση φεύγει από το όριο της είδησης και μπαίνει στο χωράφι της εικασίας, της θεωρίας, του πιθανολογούμενου, ίσως και της κατασκευής, με το «τσίμπημα» λεπτομερειών ή ακόμη και την συγγραφή τους.  Άρα, η κατάσταση διολισθαίνει από την είδηση στην «μαντεία» και από το κοινωνικά ενδιαφέρον ζήτημα, στην λαϊκίστικη διαχείριση μιας ιστορίας, εν είδη φθηνού συνοικιακού ρομάντζου, το οποίο καταναλώνεται αφειδώς, όλες τις ώρες της ημέρας.

Δεν είναι ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά που ζούμε κάτι τέτοιο, ούτε πρόκειται να τελειώσει ποτέ η συζήτηση σε σχέση με το κατά πόσο είναι λογικό, θεμιτό, ορθό ή χρήσιμο.

Οι υπερασπιστές της τάσης «η δημοσιογραφία οφείλει να αποκαλύπτει, δες τι έγινε και με την υπόθεση Πισπιρίγκου», θα διαρρήξουν τα ιμάτιά τους σε σχέση με την αναγκαιότητα περιφοράς, της Ειρήνης, ή της κάθε Ειρήνης, από κανάλι σε κανάλι, για όποιο λόγο και αν προκαλεί στην ιδια αυτή την διάθεση περιφοράς και υπερέκθεσης.

Θα πουν εν ολίγοις ότι κινούν τα νήματα μιας διαδικασίας διερεύνησης της σκοτεινής υπόθεσης, σε μια χώρα που η αστυνομία και οι άλλες αρμόδιες ελεγκτικές αρχές αλληθωρίζουν ή πάσχουν από καταρράκτη. Κι ίσως σε ένα μέρος να μην έχουν άδικο, αν και με τεράστια δυσκολία θα μπορέσουν να στηρίξουν την εξίσωση «αποκάλυψη- κλειδαρότρυπα», καθώς είναι άλλο πράγμα  η παρουσίαση τεκμηρίων και άλλο η διείσδυση σε πεδία ασυνάρτητης συλλογιστικής και αφήγησης προσωπικών στιγμών ή ακροτήτων που καμία σχέση δεν έχουν με την προστασία ή την νουθεσία του κοινωνικού συνόλου.

Σε όλα τούτα βεβαίως παρεμβάλλεται και πάντα θα παρεμβάλλεται το τεκμήριο της αθωότητας το οποίο κυλάει στις σκάλες και τσακίζεται και  σε αυτή την περίπτωση με το πρόσωπο της Ειρήνης να κάνει το γύρο της χώρας συνοδευόμενο από την υποψία της κατά συρροήν δολοφόνου μωρών. 

Θα σταθώ ωστόσο σε ένα σημείο που προκαλεί μεγάλη εντύπωση και δεν θα πρέπει να περάσει απαρατήρητο από όλο αυτό το ριάλιτι που έχει στηθεί το φετινό φθινόπωρο: την ίδια ώρα που η τηλεόραση διαρρηγνύει εμμέσως πλην  σαφώς, τα ιμάτιά της για την ανακάλυψη μιας νέας υπόθεσης Πισπιρίγκου, το κοινό εκδηλώνει απροθυμία να ακολουθήσει με  αφορισμούς και επιθέσεις όπως συνέβη στην υπόθεση της εκ Πατρών ορμώμενης Ρούλας, από την πρώτη σχεδόν στιγμή της γνωστοποίησης των σκοτεινών σημείων της υπόθεσής της. Στα σόσιαλ μίντια δεν θα δει κανείς όσα έβλεπε στην περίπτωση των Πατρών, αντιθέτως δε, θα εντοπίσει ακόμη και τάση συμπάθειας για την, από τα ΜΜΕ φερόμενη ως ύποπτη, Ειρήνη, με αναφορές στην παθολογία του περιβάλλοντος στο οποίο μεγάλωσε.

Το «γιατί συμβαίνει αυτό» είναι ένα ερώτημα με εξαιρετικό κοινωνιολογικό ενδιαφέρον, το οποίο θα πρέπει να προβληματίσει όλες τις πλευρές.

Οι εκδοχές είναι πολλές, όπως και τα «μπορεί».

-Έχουμε να κάνουμε με το ένστικτο του κόσμου που στην παρούσα φάση δεν «χτυπάει» καμπανάκι; Αυτό είναι το καλύτερο σενάριο και το πιο υγιές, το πιο παρήγορο από όλες τις απόψεις.

-Έχουμε να κάνουμε με την κατανόηση του προσώπου στη βάση των δεδομένων της προβληματικής ενηλικίωσής του; Μας προκαλεί δηλαδή συμπάθεια το πρόσωπο σε σημείο που «κατανοούμε» τις πράξεις που τεχνηέντως τηλεοπτικά του καταλογίζονται;

-Άρχισε να θεωρείται κουραστική  η υπερπροβολή της υπόθεσης;

-Μοιάζει αδύνατη η επανάληψη του ίδιου σεναρίου σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα;

Ή- και εδώ έχουμε τη χειρότερη δυνατή εκδοχή-, συνηθίσαμε το «τέρας;». Μήπως μετά το σοκ Πισπιρίγκου και το τηλεοπτικό σήριαλ που ακολούθησε, πάψαμε να θεωρούμε τρελό, αδιανόητο, άνευ προηγουμένου το θέμα έστω και εν τη υποψία του;

Μήπως η υπερπροβολή κανονικοποιεί με τον τρόπο της τη νοσηρότητα και σε λίγο θα καταλήξουμε να θεωρούμε ως μια απλώς αποκλίνουσα συνθήκη το άλλοτε αδιανόητο;

Και μήπως τελικά η «αποκαλυπτική» εμμονική διάθεση των ΜΜΕ, για το καλό του κοινωνικού συνόλου, καταλήγει μια ύπουλη διαδικασία που μας συστήνει τον εφιάλτη σε τόσο μεγάλο βαθμό που παύουμε να τον βλέπουμε ως τέτοιο;