Η τελευταία έξοδος ενός μοιραίου

Από την στιγμή που χθες το απόγευμα διέρρευσε η πρόθεση του Πρωθυπουργού να διαγράψει από τη ΝΔ τον Αντώνη Σαμαρά, έλαβε χώρα ένας ιδιότυπος αγώνας δρόμου για το ποιο κομματικό στέλεχος θα γράψει πρώτο στα social media το πιο χλευαστικό σχόλιο για τον Μεσσήνιο πρώην Πρωθυπουργό. Το άξιο παρατήρησης είναι πως πολλοί εξ αυτών, εάν ερωτούνταν νωρίτερα για την γνώμη τους για εκείνον δεν θα δίσταζαν να του πλέξουν το εγκώμιο.

Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται.

Όμως, τα ενδοοικογενειακά του κυβερνώντος κόμματος λίγο απασχολούν. Διότι, όπως και να του φέρονται οι πρώην σύντροφοί του, είναι βέβαιο πως η Ιστορία την οποία επικαλέστηκε στο βραδινό του μήνυμα ο κύριος Σαμαράς, δεν πρόκειται να επιφυλάξει δάφνες για την περίπτωση του πιο μοιραίου πολιτικού στη μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας.

Πνευματικό τέκνο του Ευάγγελου Αβέρωφ, εκλεγμένος βουλευτής Μεσσηνίας μόλις στα 26 του, ανδρώθηκε πολιτικά με το σκληρό πολιτικό ροκ της δεκαετίας του ’80. Το πρώτο καίριο δείγμα για το πόσο μοιραίος πολιτικός θα αποδεικνυόταν για την χώρα, το έδωσε όταν το 1993 «έριξε» την κυβέρνηση του Κώστα Μητσοτάκη, του ανθρώπου που του είχε εμπιστευτεί το αξίωμα του ΥΠΕΞ, κάνοντάς τον τον νεότερο επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας στην ιστορία. Η αιτία ήταν το Μακεδονικό και η απολύτως δικαιωμένη από τον χρόνο γραμμή του Μητσοτάκη για την αναγκαία εξεύρεση συμβιβαστικής λύσης με τη γείτονα. Ο υπερπατριώτης Σαμαράς δεν ανεχόταν νερό στο κρασί του και συντάχθηκε με την τότε λαϊκίστικη στάση του Ανδρέα Παπανδρέου.

Αφού ακολούθησε η δημιουργία της Πολιτικής Άνοιξης και η βραχύβια παρουσία της, ο Σαμαράς έμεινε έξω από το κομματικό μαντρί –που έλεγε κι ο πνευματικός του πατέρας- για μεγάλο χρονικό διάστημα, όμως τελικά δεν τον έφαγαν οι λύκοι. Ο Κώστας Καραμανλής ο μεγαλόψυχος τον επαναφέρει στο κόμμα και του δίνει και το χαρτοφυλάκιο του Υπουργείου Πολιτισμού. Το μοιραίο όμως λάθος γίνεται στις εσωκομματικές εκλογές του 2009 όταν, μετά την παραίτηση Καραμανλή, η Ντόρα Μπακογιάννη ούσα έτοιμη να τον διαδεχθεί, δέχεται την πρόταση Σαμαρά να διεξαχθούν οι εκλογές για τον νέο πρόεδρο στην βάση του κόμματος κι όχι στο συνέδριο όπου η νίκη της ήταν βέβαιη. Αποτέλεσμα; Η λαϊκή δεξιά μίλησε κι ο Αντώνης Σαμαράς είναι η φωνή που την σαγηνεύει.

Αναμφισβήτητα, η πλέον μοιραία για την χώρα περίοδος της πολιτικής του καριέρας, ήταν αυτή που ακολούθησε. Όντας αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, διατηρεί μια άκρως λαϊκίστικη και αντιδραστική στάση απέναντι στην κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου κατά την περίοδο του πρώτου μνημονίου. Με τα περιώνυμα «Ζάππειά» του υπήρξε ο πρωτεργάτης του καταδικαστικού για την χώρα αντιμνημονιακού αγώνα, ο οποίος εκτός του ότι εκτόξευσε λαϊκίστικες δυνάμεις στην εξουσία, εξέθρεψε στην άνω πλατεία και το αβγό του φιδιού, με την ακόλουθη εκτίναξη στο πολιτικό σκηνικό της Χρυσής Αυγής και όλα τα γνωστά επακόλουθα.

Για να αντιληφθεί κανείς πόσο καταστροφική ήταν η τότε στάση του, αρκεί να θυμηθεί τα τότε παραδείγματα Κύπρου, Ιρλανδίας και Πορτογαλίας, όπου κυβέρνηση και αντιπολίτευση ομονόησαν σε ένα μίνιμουμ αναγκαίων πολιτικών για να μπορέσουν να εξέλθουν όσο το δυνατόν πιο γρήγορα οι χώρες τους από τα δικά τους μνημόνια. Αυτό στην Ελλάδα, ελέω Σαμαρά, δεν έγινε ποτέ, με συνέπεια να λουστούμε άλλα δύο μνημόνια και συνολικά σχεδόν μια δεκαετία στον πάγο.

Σε ότι τώρα αφορά την σχέση του με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, το ξεκίνημα αυτής ήταν ευοίωνο, καθώς ο τελευταίος ήταν ίσως ο πιο επιτυχημένος υπουργός της κυβέρνησής Σαμαρά στην τριετία ‘12-‘15. Σταδιακά όμως και ιδιαίτερα μετά τις περσινές Ευρωεκλογές, ο γνωστός Αντώνης Σαμαράς εμφανίστηκε στο προσκήνιο. Ξεκίνησε να υπερθεματίζει για τα εθνικά θέματα και να σκάβει λάκκους στο παρασκήνιο. Αποκορύφωμα η σημερινή συνέντευξή του στο Βήμα που οδήγησε και στην τελική έξοδο.

Όμως, ο κύριος Σαμαράς είναι το λιγότερο αυτή την ώρα. Σε μία περίοδο που οι πολίτες έχουν για μία ακόμα φορά απολέσει κάθε εμπιστοσύνη απέναντι στο πολιτικό σύστημα, το κρίσιμο για τον Πρωθυπουργό είναι να μην μείνει στη διαγραφή Σαμαρά, αλλά να βάλει τέλος στη δεξιά στροφή που επιχειρεί η κυβέρνησή του τους τελευταίους μήνες, ωθούμενη από τον φόβο των όποιων απωλειών προς τα υπερδεξιά κόμματα. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης οφείλει να κατανοήσει το ότι με το να υιοθετεί δεξιά ατζέντα δεν πρόκειται να κερδίσει ψήφους από τα κόμματα της δεξιάς πολυκατοικίας, πιο πιθανό είναι να ενισχύσει την αποδοχή τους μέσω της προώθησης των θέσεών τους.

Σε κάθε περίπτωση, έχει αποδειχθεί πως για τον ίδιο, δεν είναι αυτή η κρίσιμη μάζα ψηφοφόρων. Πρέπει να θυμηθεί ότι οδήγησε το κόμμα του στα εκλογικά υπερώα του 40% μέσω της προσέλκυσης των κεντρώων, μετριοπαθών ψηφοφόρων, οι οποίοι άλλωστε ήταν και αυτοί που τον είχαν στηρίξει εξαρχής, από την πρώτη στιγμή που έθεσε υποψηφιότητα για την προεδρία της ΝΔ. Για να ξανακερδίσει δε την απολεσθείσα εμπιστοσύνη αυτών, θα πρέπει να προτάξει επιτέλους τη μεταρρυθμιστική ατζέντα που υποσχέθηκε προεκλογικά και για την οποία επανεκλέχθηκε.