Όχι με αλγορίθμους αλλά με συλλογικές συμβάσεις

Όπως είναι γνωστό κατατέθηκε και συζητείται στη Βουλή η ενσωμάτωση στο εθνικό δίκαιο Ευρωπαϊκής οδηγίας για τους κατώτατους μισθούς.

Από όλες τις προβλέψεις του σχετικού νομοθετήματος, που εισήγαγε η Υπουργός Εργασίας Νίκη Κεραμέως, θα σταθώ στο άρθρο 6 που προβλέπει τα εξής:

«Ο νομοθετημένος κατώτατος μισθός και το νομοθετημένο κατώτατο ημερομίσθιο αναπροσαρμόζονται, έπειτα από διαβούλευση που διεξάγεται σύμφωνα με το παρόν, κατ’ έτος, βάσει συντελεστή που προκύπτει από το άθροισμα: α) του ετήσιου ποσοστού μεταβολής του δείκτη τιμών καταναλωτή μεταξύ της 1ης Ιουλίου του προηγούμενου έτους και της 30ής Ιουνίου του τρέχοντος έτους για το χαμηλότερο ποσοστό είκοσι τοις εκατό (20%) της εισοδηματικής κατανομής των νοικοκυριών και β) του ημίσεος του ετήσιου ποσοστού μεταβολής της αγοραστικής δύναμης του γενικού δείκτη μισθών κατά την ίδια χρονική περίοδο».

Αυτός είναι ο περίφημος αλγόριθμος βάσει του οποίου θα ρυθμίζονται ο κατώτατος μισθός και το κατώτατο ημερομίσθιο. Σε απλά ελληνικά, θα έχουμε ένα μαθηματικό τύπο με διάφορους συντελεστές, βάσει του οποίου θα ρυθμίζεται η αμοιβή της εργασίας.

Εκ πρώτης όψεως το σύστημα μοιάζει σύγχρονο και αντικειμενικό. Αν όμως το κοιτάξουμε με λίγη προσοχή προκύπτουν σοβαρά προβλήματα.

Ο κατώτατος μισθός δεν μπορεί να είναι μια συνάρτηση μερικών οικονομικών δεικτών και μόνο. Η αμοιβή από την εργασία δεν είναι μόνο η παραγωγικότητα, ο πληθωρισμός και διάφοροι άλλοι οικονομικοί δείκτες. Είναι κυρίως ο τρόπος με τον οποίο οι εργαζόμενοι κερδίζουν τα απαραίτητα ώστε να μπορούν να ζήσουν με αξιοπρέπεια αντιμετωπίζοντας τις βασικές ανάγκες του βίου τους.

Επί πλέον η αμοιβή της εργασίας δεν μπορεί να είναι υπόθεση κανενός δήθεν αντικειμενικού αλγορίθμου αλλά αποτέλεσμα διαπραγματεύσεων μεταξύ των εργαζομένων και της εργοδοσίας. Κι αυτή είναι μια σταθερή θέση μας που υπογραμμίζει την ανάγκη πλήρους επαναφοράς του θεσμού των συλλογικών διαπραγματεύσεων και των συλλογικών συμβάσεων εργασίας.

Η αμοιβή της εργασίας αλλά και οι συνθήκες εργασίας πρέπει να καθορίζονται από συλλογικές συμβάσεις, δηλαδή από γραπτές συμφωνίες ανάμεσα στους εργαζόμενους, δηλαδή στα συνδικάτα τους και τις επιχειρήσεις. Σε εθνικό μάλιστα επίπεδο οι συμφωνίες αυτές πρέπει να συνάπτονται μεταξύ κυβέρνησης, συνδικάτων και εργοδοτικών οργανώσεων.

Αυτή είναι η θέση του ΠΑΣΟΚ και με την ευκαιρία να σημειωθεί και τούτο. Στις εκλογές οι πολίτες ψηφίζουν πολιτικά κόμματα και πολιτικά πρόσωπα. Δεν ψηφίζουν αλγορίθμους και μαθηματικές εξισώσεις. Γι’ αυτό και στεκόμαστε αντίθετοι προς την απόπειρα της κυβέρνησης να κρυφτεί πίσω από ένα αλγόριθμο προκειμένου να αποφύγει τις ευθύνες της απέναντι στον κόσμο της εργασίας.

*Η Κατερίνα Σολωμού είναι μέλος του Πολιτικού Κέντρου του ΠΑΣΟΚ