Πρώην κρατούμενος σε φυλακές στη Συρία περιγράφει τη φρίκη στο «Κελί του Θανάτου»

Πέντε δεκαετίες κυριαρχίας της οικογένειας Άσαντ έλαβαν τέλος την Κυριακή, όταν οι δυνάμεις των ανταρτών πήραν τον έλεγχο και απελευθέρωσαν τους κρατούμενους από τις φυλακές, αποκαλύπτοντας τα βασανιστήρια.

Σχεδόν 160.000 άνθρωποι έχουν εξαφανιστεί στα κολαστήρια του Άσαντ από τη συριακή εξέγερση του 2011.

Συρία: Η στιγμή της απελευθέρωσης κρατούμενου σε φυλακή του Άσαντ

Συρία: Απαγόρευσαν τα Χριστούγεννα οι τζιχαντιστές που έριξαν τον Άσαντ - Φόβοι για τους Χριστιανούς στην περιοχή

Ο Σαμ Γκούντγουιν είναι ο μόνος Αμερικανός πολίτης που κρατήθηκε ποτέ σε μια από αυτές τις φυλακές - και απελευθερώθηκε.

Ενώ ταξίδευε στον κόσμο, ο Γκούντγουιν, τότε 30 ετών, αρπάχτηκε από τους δρόμους του Qamishli, στη βορειοανατολική Συρία, από τα στρατεύματα του Άσαντ στις 25 Μαΐου 2019. Για τις επόμενες 63 ημέρες κρατήθηκε αιχμάλωτος.

Τώρα, ο Γκούντγουιν, συγγραφέας του βιβλίου «Saving Sam: The True Story of an American's Disappearance in Syria and His Family's Extraordinary Fight to Bring Him Home», λέει στην Daily Mail τι πραγματικά συνέβαινε μέσα στα ανθρώπινα σφαγεία του Άσαντ.

Οι φρικιαστικές περιγραφές πρώην κρατούμενου στις φυλακές της Συρίας
Ακολουθούν όσα περιγράφει.

«Είναι αδύνατο να ξεχάσει κανείς τους ήχους των βασανιστηρίων ενός άλλου ανθρώπου.

Κάθε μέρα, δύο φορές την ημέρα, ένας δεσμοφύλακας περπατούσε στους διαδρόμους του μπουντρουμιού της Δαμασκού όπου ήμουν κρατούμενος, ανοίγοντας μία προς μία τις πόρτες των κελιών.

Άκουγα το μακρινό κροτάλισμα ενός μεταλλικού σύρτη που τραβιόταν προς τα πίσω, ένα δευτερόλεπτο αργότερα το χτύπημα ενός ρόπαλου, ένα ουρλιαχτό για περίπου τριάντα δευτερόλεπτα και μετά σιωπή.

Στη συνέχεια, άκουγα έναν δεύτερο σύρτη και μετά ακόμα πιο φρικτά χτυπήματα και φωνές.

Αυτό συνεχίστηκε, κελί προς κελί, καθώς οι φρουροί προχωρούσαν προς το μέρος μου, ανοίγοντας κάθε πόρτα και χτυπώντας κάθε κρατούμενο.

Καθώς οι φρουροί πλησίαζαν όλο και πιο κοντά στο κελί μου, άκουγα το τρίξιμο των μεντεσέδων της πόρτας και το χτύπημα των γκλομπ πάνω στη σάρκα.

Δεν ήξερα τι ήταν ο φόβος μέχρι που άκουσα έναν ενήλικα άντρα να κλαίει για τη ζωή του. Μερικοί από τους κρατούμενους ήταν γυναίκες και παιδιά.

Καθόμουν στο βρώμικο τσιμεντένιο πάτωμα του μικροσκοπικού δωματίου μου με την πλάτη στον τοίχο, πολύ φοβισμένος για να κουνηθώ, με τα γόνατά μου τραβηγμένα στο στήθος, τα χέρια μου γύρω από τα πόδια μου, το μυαλό μου κενό. Οι κραυγές, τόσο κοντά, ήταν ανυπόφορες.

Ήταν πέρα για πέρα τρομακτικό, εν μέρει επειδή δεν μπορούσα να δω τίποτα.

Για τις 27 ημέρες που πέρασα στην απομόνωση μέσα στο κέντρο κράτησης ''Κλάδος 215'' του συριακού σωφρονιστικού συστήματος, δεν είδα ποτέ άλλον κρατούμενο. Άκουγα μόνο τις κραυγές τους».

«Κλάδος του Θανάτου»
Αργότερα θα μάθαινε τον σκοπό του «Κλάδου 215»: ήταν ένα μέρος για να σπάνε τους πολιτικούς κρατούμενους. Οι απλοί Σύριοι του είχαν δώσει το παρατσούκλι «Κλάδος του Θανάτου».

«Όταν ο σύρτης του κελιού μου γλιστρούσε προς τα πίσω, ένας μεγαλόσωμος άνδρας ξεπρόβαλλε στην πόρτα. Φορούσε πάντα μια πράσινη στρατιωτική στολή και ένα καπέλο στο κεφάλι. Τα τσιράκια του πάντα πίσω του, τα πρόσωπά τους ανέκφραστα, όπως και το δικό του.

Κατά την πρώτη μας συνάντηση, ήμουν καθηλωμένος. Ο άνδρας στάθηκε για μια στιγμή, κοιτάζοντάς με επίμονα. Έκανε ένα νεύμα από τον κρόταφό του, σχεδόν χαιρετισμό, και είπε: ''Σάμγουελ''.

Ίσως κατάφερα να ξεστομίσω ένα αδύναμο ''ναι'', προτού γυρίσει και φύγει. Ο σύρτης μπήκε στη θέση του. Η πόρτα του κελιού του άλλου γείτονά μου άνοιξε με βογγητό και το ξύλο συνεχίστηκε.

Δεν μπορούσα παρά να αναρωτιέμαι πότε θα ερχόταν η σειρά μου να φάω ξύλο. Αλλά δεν ήρθε ποτέ. Ποτέ δεν θα μάθω γιατί.

Το δωμάτιό μου είχε μήκος λιγότερο από δέκα βήματα. Είχε μια τρύπα στη γωνία του τσιμεντένιου δαπέδου που μύριζε λύματα. Μια φορά την ημέρα με τάιζαν με ψωμί, βραστές πατάτες και νερό και μου έδιναν μια κουβέρτα για να κοιμηθώ.

Την 23η ημέρα, φρουροί εισέβαλαν στο δωμάτιό μου. Μου πέρασαν χοντρές χειροπέδες, μου έδεσαν τα μάτια και με έδεσαν σε μια καρέκλα.

''Σαμ, αν δεν αρχίσεις να λες την αλήθεια, θα σε παραδώσω στον ISIS!'' φώναζε ένας ανακριτής -ξανά και ξανά- με πυκνή προφορά της Μέσης Ανατολής.

Με κατηγόρησαν ότι είμαι Αμερικανός κατάσκοπος και συνεργάτης των τρομοκρατών.

Δεν ήμουν κανένα από αυτά τα πράγματα. Αλλά ήμουν τρομοκρατημένος και εντελώς αβοήθητος. Προσπάθησα να εξηγήσω ότι ήμουν απλώς ένας ταξιδιώτης, όχι μυστικός πράκτορας ή επαναστάτης.

Γι' αυτό με πέταξαν πίσω στην απομόνωση.

Την 27η ημέρα, με έσυραν από το κελί μου και με μετέφεραν στη φυλακή Άντρα, στα περίχωρα της Δαμασκού, όπου θα παρέμενα για άλλες 36 ημέρες. Η Άντρα είναι μία από τις φυλακές που οι Σύροι αντάρτες έχουν πλέον απελευθερώσει. 

Στην Άντρα, με έβαλαν σε ένα κελί με περίπου 40 άλλους άνδρες και σύντομα έμαθα ότι σχεδόν όλοι τους δεν ήταν εγκληματίες. Οι περισσότεροι κρατούνταν με ψεύτικες κατηγορίες για ''τρομοκρατία'', οι οποίες είχαν αποδοθεί σχεδόν σε οποιονδήποτε είχε τολμήσει να συμμετάσχει σε αντικυβερνητικές διαδηλώσεις.

Έγινα φίλος με έναν 80χρονο άνδρα που είχε καταδικαστεί ως ''ελεύθερος σκοπευτής'', αλλά ήταν ξεκάθαρο σε όλους ότι ήταν τυφλός.

Μετά από δύο εβδομάδες στην Άντρα, έμεινα έκπληκτος από το πόσο ευγενικοί ήταν οι περισσότεροι κρατούμενοι μαζί μου. Ένας από αυτούς μου εξήγησε το γιατί. ''Σαμ'', είπε, ''στη Συρία, όλοι οι καλοί άνθρωποι είναι στη φυλακή επειδή όλοι οι κακοί άνθρωποι είναι έξω και μας βάζουν εδώ μέσα''.

Ιστορίες φρίκης στις φυλακές στη Συρία -Έκαιγαν γεννητικά όργανα
"Αυτοί οι άνδρες μου διηγήθηκαν ιστορίες φρίκης από την εποχή τους μέσα στα γκουλάγκ του Άσαντ.

Ένας κρατούμενος αφηγήθηκε πώς, ενώ βρισκόταν στον ''Κλάδο 248'', οι φρουροί τού έκαψαν τα γεννητικά του όργανα με καμινέτο για να του αποσπάσουν ψευδή ομολογία.

Ένας άλλος εξήγησε τους άθλιους τρόπους με τους οποίους εκτελούσαν ορισμένους κρατούμενους.

Στην πιο διαβόητη φυλακή με το όνομα Σεντνάγια, βόρεια της Δαμασκού, οι φύλακες σκότωναν σοβαρά υποσιτισμένους κρατούμενους βάζοντάς τους σε τσιμεντένια δάπεδα και συνθλίβοντάς τους μέχρι θανάτου κάτω από τις μπότες τους.

Ένας από τους στενότερους φίλους μου από την Άντρα είναι ένας άνδρας που θα ονομάζω Άρθουρ. Ήταν στη Σεντνάγια πριν μετατεθεί. Δεν είπε πολλά για τον χρόνο του εκεί, αλλά αυτά που αποκάλυψε ήταν ανατριχιαστικά.

Ο Άρθουρ πέρασε 22 ημέρες σε ένα υπόγειο κελί, όπου δεν έπρεπε να κοιτάζει κανέναν από τους φρουρούς στα μάτια. Για αυτό θα τον εκτελούσαν.

Ενώ βρισκόταν εκεί, υπέφερε από μια σχεδόν εξουθενωτική διάρροια, αν και ήξερε ότι δεν έπρεπε να ζητήσει φάρμακα. Γι' αυτό επίσης θα είχε θανατωθεί.

Η Διεθνής Αμνηστία έχει περιγράψει τη Σεντνάγια ως ''ανθρώπινο σφαγείο''. Ομάδες ανθρωπίνων δικαιωμάτων λένε ότι δεκάδες χιλιάδες κρατούμενοι κρατούνταν εκεί. Υπάρχουν αναφορές για συστηματικές σεξουαλικές επιθέσεις, για το κόψιμο αυτιών και γεννητικών οργάνων, για κρατούμενους που εξαναγκάζονταν να βιάζουν ή ακόμη και να σκοτώνουν ο ένας τον άλλον - και για τη χρήση της καύσης για την απόκρυψη των πτωμάτων.

Ένα βίντεο από τη Σεντνάγια φέρεται να δείχνει μια γιγαντιαία σιδερένια υδραυλική πρέσα που μπορεί να χρησιμοποιήθηκε για να συνθλίβονται οι κρατούμενοι μέχρι θανάτου.

Μου είναι δύσκολο να αμφισβητήσω οτιδήποτε από αυτά.

Καθ' όλη τη διάρκεια της κράτησής μου, δεν ήξερα ποτέ τι θα μου συμβεί, αν θα αφεθώ ποτέ ελεύθερος, αν θα ξαναδώ τον ουρανό ή την οικογένειά μου.

Αλλά το πρωί της 26ης Ιουλίου 2019 με έβγαλαν ξαφνικά από την Άντρα και με οδήγησαν στον Λίβανο.

Χωρίς να το γνωρίζω, η οικογένειά μου είχε καταφέρει να επικοινωνήσει με την κυβέρνηση του Λιβάνου, η οποία είχε μεσολαβήσει για την απελευθέρωσή μου.

Τώρα που το καθεστώς Άσαντ έχει πέσει, πιστεύω ότι ένα καλύτερο μέλλον είναι μπροστά μας για τη Συρία και τον λαό της.

Ωστόσο, υπάρχει τουλάχιστον ένας Αμερικανός πολίτης που εξακολουθεί να αγνοείται εκεί. Το όνομά του είναι Όστιν Τάις και είναι ένας ήρωας που ταξίδεψε γενναία στο ταραγμένο έθνος πριν από μια δεκαετία για να αποκαλύψει στον κόσμο τη φρίκη της συριακής επανάστασης.

Δεν συνάντησα ποτέ τον Όστιν όσο βρισκόταν σε αιχμαλωσία, αλλά προσεύχομαι να είναι ασφαλής. Και ελπίζω ότι, όπως και εγώ, θα επανενωθεί σύντομα με την οικογένειά του».