Η πολυπράγμων Ελένη Βασιλοπούλου- Ο θεατρικός "Άτλας", το Safety Project και το νέο Play Room στο Καραμανδάνειο

Η Ελένη Βασιλοπούλου είναι πολυπράγμων.

Άν είναι να μιλήσουμε για την μεγάλη της ευαισθησία, τότε θα πρέπει να βάλουμε στο κάδρο τα παιδιά και αν μας ζητούσαν να ξεχωρίσουμε μια δραστηριότητά της που αξίζει την προσοχή και τον θαυμασμό μας, αυτή θα ήταν η προσφορά, λέξη που χαρακτηρίζει τη δράση της τα τελευταία χρόνια και έχει γίνει αφορμή για πολλά, σημαντικά, αλλά και εντυπωσιακά project, όπως οι Αη Βασίληδες που κατεβαίνουν το κτίριο του Νοσοκομείου, μεταφέροντας ελπίδα στο χώρο όπου η παροχή της είναι περισσότερο αναγκαία από οπουδήποτε αλλού.

Η κουβέντα μας γίνεται με αφορμή την παράσταση "Ο Άτλας των Χριστουγέννων" που έχει γράψει και σκηνοθετεί.

Ο ΑΤΛΑΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

"Πριν δύο χρόνια, οδηγώντας προς τα προσφυγικά, στην πλατεία Ελευθερίας κοντά, είδα 3-4 πιτσιρίκια (ούτε 10 ετών) να λογομαχούν. Κόρναρα και σταμάτησα αμέσως ειδοποιώντας τα, ότι θα καλέσω την αστυνομία και ένα από αυτά μου είπε: "Κάλεσέ την, δε φοβάμαι κανέναν". Αυθόρμητα και περιπαικτικά του απάντησα: "Αυτά νόμιζε και ο Άτλας και βρήκε τον μπελά του από έναν άλλον, τον Περσέα" Το σκηνικό άλλαξε όταν τα παιδιά μεταξύ τους, αναρωτιόντουσαν ποιος είναι ο Άτλας και ποιος ο Περσέας; Οπότε, η διαμάχη τους είχε λήξει, έστω προσωρινά.

Ορμώμενη από αυτό το γεγονός ξεκίνησα να γράφω αυτό το έργο, "Άτλας, ο γίγαντας των Χριστουγέννων", τοποθετώντας το σε μια άλλη εποχή με χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα!

Ο Άτλας αντικατοπτρίζει τα παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς οικογένεια, τα παραμελημένα παιδιά ή αυτά των ιδρυμάτων, αυτά τα οποία τις περισσότερες φορές είναι ευάλωτα, άναρχα, μπλέκουν σε καυγάδες για τα πιστεύω τους. Ωστόσο,  μέσα τους έχουν έναν αξιακό κώδικα και αναζητούν πάντα ένα σπιτικό!

Η Ελπίδα, μια έφηβη επίσης, μεγαλωμένη μέσα στις ανέσεις και τα πλούτη, εκπροσωπεί τα παιδιά εκείνα που μεγαλώνουν σε ένα σπιτικό, έχουν γονείς, ωστόσο νιώθουν το τεράστιο κενό της απουσίας τους. Πολλοί γονείς εργάζονται και αφιερώνουν το χρόνο τους σε επαγγελματικές και κοινωνικές υποχρεώσεις, αφήνοντας τα παιδιά σε νταντάδες η συγγενείς. Τα δώρα και τα υλικά αγαθά είναι πρόσκαιρα και δε ζεσταίνουν την καρδιά των παιδιών τους. Η Ελπίδα έχει μόνο μια ευχή, φέτος τα Χριστούγεννα, να είναι όλη η οικογένεια μαζί!

Ο Κλεόβουλος είναι ένα επινοητικότατο ξωτικό, που καλείται να καταγράψει τις συμπεριφορές των παιδιών και να τα συμπεριλάβει στη λίστα για τα δώρα του Άγιου Βασίλη. Πειραχτήρι, όπως είναι, θέτει στα παιδιά - θεατές μία αποστολή! Η διάδραση με το κοινό σε στιγμές αποφάσεων, βοηθά τον Κλεόβουλο να φωτίσει τις καρδιές και τα μυαλά όλων των παιδιών! 
 
Η μοίρα θα ενώσει αυτά τα δύο παιδία. Όσο διαφορετικοί κι αν είναι οι κόσμοι τους, τα κοινά πάντα υπάρχουν και η φιλία μεταξύ τους δεν αργεί να ανθίσει. Το ξωτικό θα παίξει καθοριστικό ρόλο στη ζωή τους, με πολλές ανατροπές, κόλπα και σχέδιο ανεπανάληπτο, μαζί με τη βοήθεια των παιδιών-θεατών, καταφέρνει να αλλάξει τα πάντα ενώ συμβάλλει στην εξάλειψη της βίας μεταξύ ανηλίκων"

ΓΡΑΦΟΝΤΑΣ ΠΑΙΔΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ

Από τότε που έμαθα να γράφω, υπάρχουν κείμενα, θεατρικά, ποιήματα, λογοτεχνήματα, φιλοσοφικά κλπ. Από τα πρώτα μου φοιτητικά χρόνια (με σπουδές στη δραματική τέχνη) έκανα θέατρο για παιδιά, ενώ παράλληλα είχα ανεβάσει πολλές θεατρικές παραστάσεις με μαθητές δημοτικών σχολείων της Πάτρας, που είχαν μεγάλη ανταπόκριση και επί Αντιδημάρχου Παιδείας κου Ζαφειρόπουλου, είχαν διακριθεί και βραβευτεί.

Συμμετείχα στο Μυθιστόρημα των 12, με τον δάσκαλο και συνάδελφο δημοσιογράφο Δημήτρη Κωνσταντάρα, που είχε μεγάλη αποδοχή σε Πανελλαδικό επίπεδο. Έπειτα, με μαθήματα θεατρικού παιχνιδιού, εισήλθα κυριολεκτικά σε έναν κόσμο μαγικό και συγχρόνως απαιτητικό! Τα παιδιά θεατές είναι αληθινό κοινό, δεν προσποιούνται! Υπάρχουν παιδιά που τα συναντάω κάθε χρόνο σε κάθε μου δουλειά, κάποιες φορές και στην Αθήνα. Τα βλέπω να μεγαλώνουν και κάθε φορά κρέμομαι από τα χείλη τους!  Αυτά κρίνουν τη δουλειά μου! Το θέατρο με αγγίζει από την αρχή της δημιουργίας ενός έργου. Το κείμενο, η σκηνοθεσία, τα κοστούμια, τα σκηνικά, τα τραγούδια, θέλω να έχω άμεση εμπλοκή με όλα! Με γεμίζει, με συναρπάζει κάθε πρόβα και όταν πλέον παραδίδω το έργο στο κοινό, αφήνομαι στις αντιδράσεις των παιδιών! 

ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΜΕΡΑ

Υπήρξα δίπλα σε καταξιωμένους ηθοποιούς και σκηνοθέτες, γαλουχήθηκα μαζί τους και κράτησα στοιχεία τους τα οποία τα ενσωμάτωσα στις δικές μου λήψεις! Κάθε τι που σκηνοθετώ, το κάνω εικόνα στο μυαλό μου, και μετά το οπτικοποιώ, αφουγκράζομαι κάθε λέξη που γράφω και γεμίζω τη σκηνή με ανάλογα συναισθήματα! Στο θέατρο, ιδίως το παιδικό, αγαπώ τη διάδραση, τη συμμετοχή του κοινού!

Οι ταινίες θέλω να έχουν φυσικό φωτισμό, καθαρές λήψεις, κοντινά με εκφραστική ένταση! Φυσικά, εγώ γράφω τις σκηνές αλλά πάντα τις συζητάω με τους συνεργάτες μου. Είναι χαρακτηριστική η συμβολή του Χρήστου Κεϊμαλή στην ταινία που έκανα για τον παιδικό διαβήτη "Ζω χωρίς να σε φοβάμαι" με πρωταγωνιστές: Αλέξανδρο Μπουρδούμη,  Γεωργία Ηλιοπούλου, Νίκο Γκαρόζη, Θάνο Τριανταφύλλου, Κλειώ Χριστοπούλου, Χρήστο Μπουρνάκα κ.α. Αυτή η ταινία ανήκει στο Σύλλογο Ζωή Γλυκιά και έχει ταξιδέψει σε πολλά σχολεία στην Ελλάδα και στο εξωτερικό!