Τα καλύτερα για τη φωνή του Μάστορα

Λοιπόν, είδα όπως πολλοί άλλοι την ταινία "Υπάρχω".

Στάθηκε γενικά με σεβασμό στα πρόσωπα αλλά διαβάζοντας το σκηνοθετικό σημείωμα, δεν νομίζω ότι άγγιξε την ψυχή του καλλιτέχνη και ανθρώπου Καζαντζίδη.

Ελάχιστα το ένιωσα αυτό. Είδα μια αξιοπρεπή προσπάθεια να φωτιστεί μεν το πρόσωπο του ήρωα, να μη συσκοτισθούν δε πρόσωπα και καταστάσεις που τον διαμόρφωσαν σε μεγάλο βαθμό. Ξεκινάει αμήχανα και κλείνει εξίσου αμήχανα, σα να μας χρωστάει κάτι ακόμα.

Είδαμε τη μία όψη του νομίσματος. Δεν έστρεψε απ' την άλλη. Θα σταθώ στα θετικά: ξεχωρίζουν τα σκηνικά, η φωτογραφία. Στην υποκριτική εντυπωσιάζουν η Ρένεση και ο Καραμίχος, που είπε περισσότερα με τις σιωπές του παρά με το μικρό του κείμενο.

Τον Μάστορα, στα νεανικά χρόνια κυρίως του ήρωα που υποδύεται, τον θεωρώ σπουδαίο. Φωνητικά τόλμησε ένα πάντρεμα δύσκολο: της φωνής του ήρωα και της δικής του. Του βγήκε. Και τον συγχαίρω για το αποτέλεσμα.

Αναδεικνύεται σε κεφάλαιο ο Μάστορας, που χωρίς να είναι ηθοποιός, χωρίς να κρύβει την παιγνιώδη διάθεσή του κάποιες στιγμές, υπηρέτησε σε μεγάλο βαθμό ό τι του δόθηκε σε σενάριο και οδηγία. Για τη φωνή του τα καλύτερα μόνο!

Γράφω το αρνητικό τελευταίο γιατί με ξενέρωσε ήδη από τους τίτλους: μουσική Μάτσας. Ούτε στον άλλο κόσμο δεν θα τον αφήσουν να ησυχάσει, σκέφτηκα. Τι τραγωδία...

* Η Αθανασία Κοτσά είναι εκπαιδευτικός