Πάτρα: Το μπούλινγκ με το «ποτό», η… τιμή του σχολείου και το αδιανόητο «γιατί το είπατε;»

Οι πληροφορίες έφτασαν από πολλούς και είχαν όλοι την ίδια έκπληξη καθώς τις μετέφεραν στους φίλους, την οικογένειά τους και τα ΜΜΕ: καθηγητές γνωστού δημόσιου σχολείου της Πάτρας στο οποίο σημειώθηκε το μπούλινγκ εναντίον μαθητή κατά την διάρκεια της πενθήμερης εκδρομής, μπήκαν στις τάξεις για να ψέξουν όσους προέβησαν στο –κατ’ αυτούς μέγιστο- αμάρτημα της διαρροής της αθλιότητας εκτός των σχολικών τειχών.

Σε μια χώρα στην οποία το να κρύβεις τα κακώς κείμενα κάτω από το χαλί αποτελεί εθνικό σπορ, θα έλεγε κανείς ότι αυτή η συμπεριφορά, ήταν έως και αναμενόμενη, ειδικά σε ένα περιβάλλον, όπως αυτό της εκπαίδευσης, στο οποίο η δαιμονοποίηση των διαρροών εδράζεται και στο πνεύμα της διδακτέας ύλης (όχι άδικα τις περισσότερες φορές μιας και τα σχολεία δεν είναι τα ιδανικότερα πεδία δράσης και έκφρασης των αδηφάγων ΜΜΕ).

Αυτό που δεν ήταν αναμενόμενο, ήταν η αιτιολόγηση, η αποτύπωση της αναγκαιότητας της απόκρυψης, έτσι όπως  μεταφέρθηκε στους μαθητές από μερίδα εκπαιδευτικών μέσα στις τάξεις, ιδίως δε στην επίμαχη τάξη, μέλη της οποίας πρωταγωνίστησαν στην εμετική πράξη του καταναγκασμού μαθητή να πιεί ούρα και σπέρμα, λίγο πριν ξυλοκοποπηθεί από νταή γιο «γνωστής οικογενείας» των Πατρών.  

«Έπρεπε να το διαχειριστούμε εντός της σχολικής κοινότητας. Με αυτό που κάνατε, διασύρετε το σχολείο», φέρεται (με βάση μαρτυρίες πάρα πολλών μαθητών), να είπαν εκπαιδευτικοί με προφανή την αγωνία τους για το πώς το «καλό» σχολείο των Πατρών, στο οποίο τυγχάνει να συρρέουν γόνοι επίσης καλών οικογενειών, με όλη την ευρύτητα με την οποία μπορεί να προσεγγίσει κανείς αυτό το «καλών», θα διασώσει τη φήμη του, ακόμη και όταν μαθητές του  σερβίρουν σπέρμα για απερτιτίφ.

Είναι τουλάχιστον αδιανόητη η… αγωνία της διατήρησης των μετοχών του σχολείου στους υψηλούς δείκτες την ίδια ώρα που συμβαίνει κάτι τόσο ακραίο και φρικώδες. Ακόμη πιο αδιανόητο όμως είναι το μήνυμα που περνούν στους μαθητές αυτές οι διδακτικές παραινέσεις, ή παρόμοιες που είθισται να γίνονται σε άλλες σχολικές μονάδες, για αντίστοιχα περιστατικά.

Το μήνυμα είναι σαφές: Να μη το μάθει η… γειτόνισσα και μας παρεξηγήσει και ας πέφτει στο σπίτι ξύλο από το πρωί μέχρι το βράδυ κι ας είναι το περιβάλλον άρρωστο.

Το φαινόμενο είναι σαφέστατα ανησυχητικό και προβληματικό, ενισχύει τη σιωπή γύρω από το μπούλινγκ,  διδάσκει την παθητικότητα, «τιμωρεί» ως συμπεριφορά την αποκάλυψη της νοσηρότητας, εξυπηρετεί τη διαιώνιση της ίδιας μανιέρας από τον ατιμώρητο θύτη, «κουκουλώνει» ένα άγριο κοινωνικό φαινόμενο και δημιουργεί ελαστικές συνειδήσεις, προκαλώντας παράλληλα σοβαρά ερωτήματα σχετικά με τη διαφάνεια, τη λογοδοσία και την ικανότητα διαχείρισης του φαινομένου από την ίδια την εκπαιδευτική κοινότητα.

Τι πιο εξοργιστικό από το να μέμφεσαι έναν μαθητή επειδή η συνείδησή του επαναστατεί απέναντι σε κάτι τόσο ακραίο και το γνωστοποιεί, καθώς βλέπει ότι την υπόθεση καλύπτει ήδη το νέφος της «διαχείρισης εντός του σχολείου;»

Θέλουμε ελεύθερα σκεπτόμενα παιδιά, θέλουμε παιδιά που οργίζονται με την αδικία και την βιαιότητα, που απαιτούν την τιμωρία όσων παραβιάζουν την αξιοπρέπεια του διπλανού τους,  ή θέλουμε παιδιά που κάνουν «διαχείριση» και κόπτονται για το όνομα ενός σχολείου, ή ανησυχούν για την πιθανή εμπλοκή τους στο ζήτημα της διερεύνησης των καταγγελιών;

Αυτό είναι το ερώτημα που θα πρέπει να απασχολεί τους καθηγητές και όχι η… τιμή ενός σχολείου. Διότι η τιμή των σχολείων είναι τα παιδιά που βγάζουνε.