Τί σημαίνει η φράση «κούφια η ώρα που τ’ ακούει»;

Οι παροιμίες και οι λαϊκές ρήσεις αποτελούν έναν ανεκτίμητο θησαυρό της πολιτιστικής μας κληρονομιάς.

Είναι σαν μικρές κάψουλες χρόνου, που περιέχουν μέσα τους συμπυκνωμένη τη σοφία και την εμπειρία πολλών γενεών.

Οι παροιμίες και οι λαϊκές ρήσεις αποτελούν έναν εύκολο και αποτελεσματικό τρόπο για να μεταδοθούν από γενιά σε γενιά σημαντικές αξίες, ηθικές αρχές και πρακτικές συμβουλές για τη ζωή. Είναι διαχρονικές, καθώς αν και δημιουργήθηκαν σε συγκεκριμένες ιστορικές περιόδους, διατηρούν τη σημασία τους ακόμη και σήμερα, καθώς οι ανθρώπινες εμπειρίες και τα προβλήματα παραμένουν σε μεγάλο βαθμό ίδια.

 Ουσιαστικά είναι η πολιτισμική ταυτότητα ενός λαού και αποτελούν πλούτο γνώσης και εμπειρίας. Μας βοηθούν να κατανοήσουμε τον κόσμο γύρω μας και να αναπτύξουμε κριτική σκέψη, ενώ η εύστοχη χρήση τους σε μια συζήτηση μπορεί να δώσει χιούμορ, ζωντάνια και έμφαση στα λεγόμενά μας.

Μάθε πώς βγήκε η φράση «κούφια η ώρα που τ’ ακούει»
Πολλές φορές ακούμε τη φράση «κούφια η ώρα που τ’ ακούει». Γιατί όμως τη λέμε και από πού προέρχεται; Την χρησιμοποιούμε ως όταν λέμε κάτι δυσοίωνο, όπως κάτι που έχει σχέση με τον θάνατο. Επίσης την ίδια φράση την χρησιμοποιούμε όταν λέμε έναν κάλο λόγο και έχουμε φόβο μήπως αυτός δεν συμβεί και διαψευστούμε.

Η φράση προήλθε από την πρόληψη ότι τα καλά λόγια δεν πρέπει να ακουστούν από πονηρά πνεύματα, γιατί θα κάνουν κακό στο πρόσωπο αυτό. Στη Θράκη λένε «κουφός ο τόπος που μ’ ακούει», ένω στην Κρήτη «κουφό τα’ οργής του Θεού τα’ αφτί», αλλά να μπει στο ξύλο ή στην πέτρα και να μείνει έτσι ανήκουστος ο λόγος.

Την ίδια πρόληψη συναντούμε στην ποντιακή φράση «κωφόν του δαβόλ’ τ’ ωτίν» ή «ο λόγος ιμ’ς σο ξύλον ή ‘ς σολιθάρ». Παλαιότερα πίστευαν πως με το χτύπημα, ειδοποιούσαν να έρθουν να βοηθήσουν τα αγαθά πνεύματα, που έμεναν μέσα στους κορμούς των δέντρων.

Πηγή: FOXreport.gr